www.wimjongman.nl
HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - DEEL 8: Verbazingwekkende manifestatie van Jezus in het boek Ruth
20 november 2022 - door SkyWatch Editor
Deel 1 -Deel 3 -Deel 4 -Deel 5 -Deel 6 -Deel 7 -Deel 8 -Deel 9 -Deel 10 -Deel 11 -Deel 12 -Deel 13 -Deel 14 -Deel 15 -Deel 16 -Deel 17 -Deel 18 -Deel 19 -Deel 20 -Deel 21 -Deel 22 -Deel 23 -Deel 24 -Deel 25 -Deel 26 -Deel 27 -Deel 28 -Deel 29 -Deel 30 -Deel 31 -Deel 32 -Deel 33 -Deel 34 -Deel 34 -Deel 35 -Deel 36 -Deel 37 -Deel 38 -Deel 39 -Deel 40 -Deel 41 -Deel 42 -Deel 43 -Deel 44 -Deel 45 -Deel 46 -Deel 47 -Deel 48 -Deel 49
In een notendop volgt het boek Ruth het verhaal van een jong meisje uit een heidense stad dat trouwt in een Hebreeuwse familie, geconfronteerd wordt met de dood van haar man, haar schoonmoeder volgt naar Bethlehem (waar later Jezus werd geboren), en een goedhartige man genaamd Boaz ontmoet en met hem trouwt.
Oh, die ken ik wel, zullen sommige lezers denken. Het is dat eeuwenoude "Jezus' bloedlijn via de gehoorzame schoondochter" ding, toch? "Verschijnt" Jezus zo in het boek Ruth?
Juist!
Nou, uh, niet helemaal.
Het is waar dat de bloedlijn van Christus direct door de schoot van deze voormalige heiden loopt, maar Ruth wordt vaak over het hoofd gezien als het gaat om het verkennen van de betekenis van het Christus-type. Velen herinneren zich misschien termen als "bloedverwant" en "iets over Boaz als verlosser", en weten misschien dat deze begrippen verband houden met Christus, maar waarschijnlijk hebben ze niet gezien hoe de stukken van het grote geheel met elkaar verbonden zijn. Een belangrijke eschatologische (eindtijd) scène van Jezus in het boek Openbaring put zijn zoete en mooie wortels uit dit vertederende, vier hoofdstukken tellende boek genoemd naar een jonge vrouw die veel mensen grotendeels niet begrijpen (of er weinig aandacht aan besteden). Het verhaal te laten ademen om volledig tot zijn recht te komen, in plaats van eens per jaar in een twintig minuten durende preek over de bereidheid een vorig leven op te geven om een nieuw leven na te streven (hoewel dat ook een geweldige boodschap is!).
Het verhaal begint met een vrouw wier eerste huwelijk op een rotsachtige basis stond. Sommigen zouden zelfs kunnen zeggen dat haar huwelijk... verboden was.
Er was eens een heidense stad genaamd Moab. Deze ontstond uit de incestueuze verleiding van Lots oudste dochter, die een zoon baarde uit het zaad van haar bedwelmde vader (Genesis 19:30-38). Het kind van deze betreurenswaardige verbintenis, Moab - dat "van mijn vader" betekent - groeide uit tot de vader en stichter van de stad die voor Israël als een plaag op de kaart lag als een constante herinnering aan seksueel onfatsoen tussen Abrahams neef en achternicht.
Maar dat zou niet het enige beschamende zijn dat met deze donkere plaats werd geassocieerd.
De Joodse traditie erkent dat Chemosh, de nationale bescherm-god van de Moabieten, "is ontwikkeld uit de primitieve Semitische moeder-godin Ashtar"[i] (ook gespeld als "Astarte" en in de Akkadische tegenhanger verschenen als "Ishtar"), de godin van oorlog en seks, alsmede de "koningin van de hemel" die de Kanaänieten vereerden. Op de Moabitische steen - een stenen tablet dat delen van de geschiedenis van de stad documenteert in opdracht van de toenmalige Moabitische koning Mesha - lezen we dat de plaatselijke aanbidders Chemosh ook beschouwden als synoniem voor bepaalde vroege verschijningsvormen van de Kanaänitische god Baäl. In feite stelt de Moabitische steen, volgens regel 30 en 31, dat wanneer Baäl tevreden is over koning Mesha, Chemosh "tot Mesha spreekt", of zijn kennis rechtstreeks naar zijn dienaar kanaliseert: "Chemosh, daarom," stelt de twaalfdelige Joodse Encyclopedie, "was in het algemeen een godheid van dezelfde aard als Baäl."[ii]
De Encyclopaedia Biblica: A Dictionary of the Bible uit 1899 erkent dat in de tijd dat oude culturen geloofden dat de goden en godinnen hemellichamen of meteorische verschijnselen waren (in feite objecten in de ruimte), Chemosh door sommigen werd beschouwd als de zon, en door anderen als "Milcom-Moloch-Saturnus."[iii] Zonaanbidding was gebruikelijk in talloze vroege beschavingen, maar Moloch (die ook bekend staat als "Milcom" of "Saturnus") was de alom bekende Kanaänitische god van de kinderoffers. Dit zou kunnen verklaren waarom, zoals gedocumenteerd in het Woord van God, deze bizarre mengelmoes van Chemosh en Moloch/Saturnus kinderoffers accepteerde om "zijn gunst veilig te stellen."[iv] In 2 Koningen 3:27 lezen we dat diezelfde koning Mesha - die gekanaliseerde orakels (vertaling: vreemde, demonische downloads) van Baäl accepteerde - zijn oudste zoon en erfgenaam opofferde als brandoffer aan Chemosh, midden in een oorlog met Israël. Waarschijnlijk uit rechtvaardige verontwaardiging, walging of medelijden bij het zien van de jonge kroonprins van Moab die als teken boven op de muur werd tentoongesteld, trok Israël zich terug. Hoewel het Bijbelvers de terugtocht niet volledig in die termen verklaart, hebben historici, geleerden en taalkundigen de meeste andere motieven voor de terugtocht, zoals angst, uitgesloten. Ter ondersteuning hiervan zegt de Joodse historicus Josephus dat iedereen die de resten van de kroonprins naderde "zo getroffen was, uit menselijkheid en medelijden, dat zij het beleg ophieven, en iedereen terugkeerde naar zijn eigen huis."[v] Maar ongeacht de schok die de aanblik van een verkoolde, rokende prins zou hebben gehad op de naburige naties, was de keuze van koning Mesa om zijn zoon te offeren om de griezelige Moloch/Saturnus/zonnegod/Chemosh-god die kennelijk in zijn oor woonde gunstig te stemmen, geen verrassing voor de Moabieten. Integendeel, het werd "gedaan in overeenstemming met het felle fanatisme van de Moabitische natie."[vi] In plaats van in het openbaar te rouwen om de prins die moest worden verbrand om de bloedhongerige god gunstig te stemmen, besteedde de koning in plaats daarvan zijn aandacht en energie aan het samenstellen van de Moabitische Steen die de overwinning zou documenteren en zijn naam in de geschiedenis zou verheffen - dat wil zeggen, totdat hij kort daarna werd verslagen. De Moabieten die in onderwerping leefden aan deze koning leken ook niet beledigd door deze vorm van aanbidding. Zij zouden in het Oude Testament bekend worden onder de heidense godvrezende bijnaam "het volk van Chemos" (Numeri 21:29; Jeremia 48:46).
Hoewel deze gebeurtenissen plaatsvonden na de tijd van Ruth, was dit natuurlijk het volk waartoe zij behoorde, en dit is het kinderopofferende, incestueuze religieklimaat waarin zij opgroeide. De inwoners van Moab waren zo afschuwelijk voor het volk van God toen het voor het eerst uit Egypte kwam, dat zelfs de zware handhaving van de Mozaïsche wet hen koste wat kost uit de vergadering wilde weren:
Een Ammoniet of een Moabiet zal de gemeente des Heren niet binnengaan; zelfs tot in hun tiende geslacht zullen zij de gemeente des Heren voor eeuwig niet binnengaan: Omdat zij u geen brood en water op de weg gaven, toen gij uit Egypte kwam, en omdat zij Balaam, de zoon van Beor, uit Pethor, uit Mesopotamië, tegen u inhuurden om u te vervloeken. Maar de Here, uw God, wilde naar Balaam niet luisteren; maar de Here, uw God, veranderde de vloek in een zegen voor u, omdat de Here, uw God, u liefhad. Gij zult hun vrede noch hun voorspoed zoeken, al uw dagen lang. (Deuteronomium 23:3-6)
Kunt u zich voorstellen wat de Israëlieten van Ruth zouden hebben gedacht? Zij was een vrouw uit "zo'n soort volk", een natuurlijke vijand van de kuise jeugd van de Hebreeuwse stammen! Waarschijnlijk zag ze er niet zo uit als in de kleurboeken van de zondagsschool.
Dit roept de vraag op: Hoe kan het huwelijk van een Israëliet (en later Boaz) met Ruth, een Moabiet, in die tijd geen belediging zijn voor de Wet van God? Sommigen zeggen dat het toegestaan zou zijn geweest omdat het verbod van deze Deuteronomische wet natuurlijk gericht zou zijn geweest op de mannelijke Moabiet die zich voortplantte met Hebreeërs, niet op de vrouw die in hun stammen trouwde, om verschillende redenen die verband houden met het behoud van de Joodse bloedlijn via de zonen van Israël. (Dit is in feite een waarschijnlijke mogelijkheid, aangezien dergelijke uitzonderingen in de Misjna worden vermeld).
Anderen kunnen aanvoeren dat God het zou hebben toegestaan omdat Hij een speciaal plan had voor Ruth (wat waar is) of omdat Ruth een bekeerling werd tot het Jodendom (een "proseliet" genoemd). We kunnen aannemen dat dit waar is op basis van het verhaal van haar verhaal (Ruth 1:16), ook al is haar moment van bekering niet gedocumenteerd. En technisch gezien was er geen directe wet tegen een Israëliet die met een Moabiet trouwde (zoals die er wel was voor bijvoorbeeld een Kanaäniet [Deuteronomium 7:1-6]). Maar uiteindelijk, als zij niet eens de vergadering van Israël mogen binnengaan, geeft gezond verstand (als niets anders) aan dat een verbintenis tussen Ruth en een rechtschapen Israëlitische man op zijn minst sociaal verboden zou zijn. Dat zou ook gelden voor andere tijdperken verspreid over de eerste dagen van Israël, toen Israël en Moab elkaar voortdurend in de haren vlogen (zie o.a. Numeri 22; Richteren 3:12; 2 Koningen 1:1; 3:4).
Dus, daar heb je het: een iets intiemere inleiding op dit korte boek, die je zal helpen het belang van de latere gebeurtenissen te begrijpen.
Het boek opent met de uitleg dat het geen toeval of een lichtvaardig besluit was dat een paar families uit Israël tijdens de hongersnood naar Moab vluchtten voor onderdak en voedsel. Elimelech, Naomi en hun twee zonen waren zo'n gezin dat weinig andere keus had dan te verhuizen naar heidens gebied en hun lot in handen te leggen van een stad die af en toe oorlog zou voeren met hun eigen stad. (Israël en Moab waren niet in oorlog toen Elimelech zich daar vestigde.) Al vroeg stierf Elimelech en zijn twee zonen trouwden met Moabitische vrouwen, onder wie Ruth. Tien jaar gingen voorbij, en de beide zonen van Elimelech overleden, waardoor Naomi en Ruth alleen achterbleven (de vrouw van de andere zoon, Orpa, ging terug naar haar familie in de stad). Naomi, die terugkeerde naar Israël toen ze hoorde dat de hongersnood voorbij was, kon Ruth er niet van overtuigen om bij haar Moabitische moeder, familie of volk te blijven. Op een vreemde manier weigerde Ruth herhaaldelijk de zijde van haar schoonmoeder te verlaten en sprak moedig een van de meest geciteerde verzen in de Bijbel uit: "Uw volk zal mijn volk zijn en uw God mijn God" (Ruth 1:16).
Behoorlijk moedig, alles welbeschouwd. Het is misschien niet het tumult tussen Moab en Israël dat we zien vlak na het verhaal van Ruth in 2 Koningen, maar sinds de dag dat Mozes van de berg Sinaï afdaalde, hield Israël niet van de Moabieten. Er was bijna altijd kwaad bloed tussen hen. Dus dat Ruth vastberaden naast Naomi bleef staan als een jonge, weduwe-proseliet met het besmette, kwaadaardige stadsbloed en een menselijke opofferingsreligieuze achtergrond die een kamp van Jahweh binnenmarcheerde (of all places!) zegt veel over hoeveel ze van Naomi hield.
Terug in Bethlehem hoorde Ruth over een rijke verwant van Naomi aan Elimelechs kant en bood aan naar zijn velden te gaan om wat koren te verzamelen voor voedsel. Boaz zag haar van een afstand toen ze zielig de restjes van het veld opraapte, en toen hij ontdekte dat Naomi een Moabitische was (de slechte reputatie van de Moabieten alleen al had Ruth haar kansen om een beroep te doen op Boaz' barmhartigheid en liefdadigheid teniet kunnen doen), spoorde de bloedverwant haar aan om vrijelijk van zijn oogst te rapen, vertelde haar dat ze moest genieten van het gezelschap van de andere Israëlitische vrouwen ter plaatse, en liet haar weten dat hij de mannen al had opgedragen haar met rust te laten. Ruth, in een golf van extreme dankbaarheid, knielde zich nederig neer en vroeg hoe zij in zijn ogen zoveel genade had kunnen vinden dat hij haar, een vreemde vrouw, zou erkennen (Ruth 2:10).
Sommige lezers denken misschien: Wow, dit is een heleboel nadenken over deze kort genoemde personages uit het Oude Testament, allemaal om je warm en donzig te voelen over de afstamming van Christus. Als je daaraan denkt, mis je misschien de parallel. Ga terug en lees die laatste paragraaf nog eens, let goed op de reactie van Boaz op de jonge vrouw in nood, wiens vroegere zondige aard en afgodische opvoeding niet eens in hem opkwam...
Herinnert u zich iemand?
ZIE VERBORGEN MYSTERIES DIE HET OUDE TESTAMENT VERBINDEN MET DE BOEKROL "VERZEGELD MET ZEVEN ZEGELS".
Zo'n daad van ongegronde, ongekende vrijgevigheid liet op Ruth een indruk achter die haar zonder twijfel nooit meer zou ontgaan. Zij zou nooit de dag vergeten waarop zij en haar hongerige schoonmoeder in Bethlehem verhongerden, zonder eten, zonder leveranciers, zonder tuin of fatsoenlijk onderdak - alleen haar blozende, gewillige spieren, opgestroopte mouwen en de moed om rond te dwalen op het privéterrein van een rijke man - en een man genaamd Boaz gaf haar niets dan vriendelijkheid. Toen, alsof het niet mooier kon, was zijn antwoord over de top:
En Boaz antwoordde en zei tot haar: "Het is mij ten volle getoond, alles wat gij uw schoonmoeder gedaan hebt." (Ruth 2:11)
Denk hier even over na: Boaz zei niet dat ze alleen voedsel van zijn land mocht hebben als ze bereid was iets te betalen, haar brood te verdienen, extra uren te werken, hem persoonlijke gunsten te verlenen of aan een andere eis te voldoen. Hij vroeg haar niet naar haar vroegere echtgenoot of haar verleden in Moab. Hij zocht niet uit of ze van plan was zijn andere veldmeisjes te corrumperen met heidense ideeën; of haar levensstijl zodanig was dat ze onder toezicht moest staan terwijl ze uit dezelfde vat dronk als de mannen (wat hij haar aanbood in vers 9); aan welke huiveringwekkende tempelactiviteiten ze thuis misschien had deelgenomen; of ze geloofde in tienden; of ze regelmatig de biecht bijwoonde; of ze de fundamentele geloofsverklaringen van haar kerkgenootschap uit haar hoofd had geleerd; of ze ooit een sigaret had gerookt; of ze zich ooit in de verleiding had gebracht om een sigaret te roken; hoe ze dacht over eieren zoeken met Pasen; hoe lang ze al lid was van haar plaatselijke kerk en of ze haar lidmaatschapsgeld had betaald; of ze 's zondags tijdens de eredienst in de kerk haar handen opstak; of blond haar wel haar ware haarkleur was. Niets! (En ja, ik weet dat deze lijst sarcastisch anachronistisch is - buiten de grenzen van de juiste ruimte en tijd - maar om het punt duidelijk te maken: Boaz gaf niet eens om haar morele codes of reputatie, die grote overwegingen waren in de geschiedenis van Israël. Kunnen wij van dit verhaal iets leren over de manier waarop wij tegenwoordig mensen buiten de kerk behandelen?) Het is heel duidelijk: Ruth vroeg Boaz waarom hij haar ooit zo'n vriendelijkheid, acceptatie en genade zou tonen, en zijn antwoord was, heel eenvoudig, omdat zij onvoorwaardelijke liefde had getoond voor een weduwe genaamd Naomi.
Als je goed luistert, kun je misschien het vers horen dat we in gedachten hebben, rechtstreeks uit de mond van Christus, waarin het einde van Boaz' overtuigingen weerklinkt...
Waarlijk, Ik zeg u, in zoverre gij het gedaan hebt aan één dezer geringsten, Mijn broeders, hebt gij het aan Mij gedaan. (Matteüs 25:40).
Inmiddels heb je waarschijnlijk wel begrepen waarom zoveel predikanten Boaz in verband brengen met een type van Christus, hoewel het meestal (en helaas) zo snel wordt overgeslagen dat we het moment missen. Nogmaals, denk eraan, dit is het door God geschapen, Levende Woord waar we het over hebben. Laat het ademen...
De rest van Boaz' verklaring laat zien dat hij zich bewust was van meer dan alleen de vriendelijkheid die aan Naomi werd aangeboden: "en hoe gij uw vader en uw moeder en het land van uw geboorte hebt verlaten, en gekomen zijt tot een volk dat gij voorheen niet kende. De Here beloont uw werk, en een volle beloning zal u gegeven worden van de Here God van Israël, onder wiens vleugels gij gekomen zijt om te vertrouwen" (Ruth 2:11-13). Met andere woorden, hij zei: "Je hebt alles verlaten wat je ooit gekend hebt, je familie, je volk, je stad, en je bent hier gekomen bij een stel vreemdelingen. Moge de Here God van Israël je volledig belonen voor dit werk en je onder Zijn vleugels beschermen, nu je van Hem bent."
Ruth kwam terug bij Naomi na haar voorspoedige ontmoeting met Boaz, en Naomi liet Ruth snel weten dat Boaz "een van onze naaste verwanten" was (Ruth 2:20). Naomi bedacht een plan om Ruth en Boaz te laten trouwen. Dit brengt ons bij de beroemde "de voeten blootleggen terwijl hij slaapt" scène. Ruth legde de "voeten" van Boaz bloot, en hij werd wakker en vroeg (in het donker, veronderstellen we) wie er was. Ruth onthulde haar identiteit en vroeg hem zijn "vleugel" over haar uit te spreiden omdat hij een "naaste bloedverwant" was (Ruth 3:9).
Misschien hebben we sommige lezers zojuist herinnerd aan een gerucht dat ze hebben gehoord. In het kort (en met respect) gaan we hierop in.
Er wordt veel gespeculeerd over wat de taal die gebruikt wordt om deze specifieke gebeurtenis te beschrijven suggereert, aangezien het "bedekken" of "afdekken" van iemands "voeten" in het Oude Testament een bekend eufemisme is dat verwijst naar een man die zijn onderstreek afdekt om zich te ontlasten, zoals Saul deed toen hij een grot binnenging om "zijn voeten te bedekken" (1 Samuël 24:4). Er zijn verschillende verklaringen voor dit eufemisme geopperd, waaronder het idee dat de voeten werden bedekt voor het koningschap, zodat de man ze niet zou bevuilen als hij "op het toilet zat", of dat kleding die uit de weg werd gehaald voor een man om zich te ontlasten, van nature op de voeten zou vallen. Veel geleerden zijn het erover eens dat de term na verloop van tijd waarschijnlijk ook ging verwijzen naar bepaalde handelingen van vrouwen, zoals sommige commentaren erkennen dat de pasgeboren baby's die tussen de "voeten" van een vrouw vandaan komen in Deuteronomium 28:57 een voorbeeld zijn. David, in een poging zijn zonde van het zwanger worden van Bathsheba te bedekken, zei tegen haar man Uriah dat hij naar huis moest gaan en "zijn voeten moest wassen", waarbij de context lijkt te verwijzen naar het feit dat Uriah weigerde met zijn vrouw te "liggen" als reactie op Davids bevel (2 Samuël 11:8-11). Meer woordstudies laten zien dat de serafijnen uit Jesaja's profetie bescheiden hun "voeten" bedekken met hun vleugels (Jesaja 6:2). Een natuurlijke lezing van dit geschrift, waarbij andere kledingstukken voor veronderstelling worden opengelaten, laat een onhandig beeld achter dat om nadere uitleg smeekt, totdat we ons kunnen voorstellen dat het een soort lendendoekbedekking is.
Omdat "voeten" in de terminologie van het Oude Testament mogelijk duidt op onder de gordel in plaats van onder de enkels, hebben velen aangenomen dat Naomi Ruth opdroeg 's nachts naar Boaz te gaan en te onthullen wat alleen een vrouw mocht zien. Als dit de ware betekenis achter het verhaal is, zou Boaz als het ware op de proef zijn gesteld om Ruth als zijn vrouw te aanvaarden door een morele verplichting. Zij waren al tot op zekere hoogte intiem met elkaar tegen de tijd dat hij wakker werd en Ruth aan zijn zijde zag, waardoor haar verzoek om onder zijn "vleugel" gebracht te worden een symbool werd van een voltrokken huwelijk op dat moment (ook al lijkt het verhaal niet te suggereren dat er in dat opzicht al iets fysieks gebeurde). Elders in de Schrift - en ook in Hebreeuwse studies en historische verslagen van de vroege Arabieren - weten we dat het "spreiden van een vleugel" over iemand wel degelijk stond voor het verbond van een persoon met en over een ander, beschermend. Zie in Ezechiël 16:8 hoe de Heer zelf naar deze verbondsdaad verwijst: "'Toen Ik nu aan u voorbijging, en u aanzag, zie, uw tijd was de tijd der liefde; en Ik spreidde mijn vleugel over u uit, en bedekte uw naaktheid; ja, Ik zwoer u, en sloot een verbond met u,' zegt de Here God, 'en gij zijt de Mijne geworden.'"
Er zijn hier dus twee mogelijkheden: 1) Ruth ontblootte Boaz' letterlijke voeten, de koele nachtlucht maakte hem wakker, en zij spraken verder over haar als zijn vrouw; of 2) Ruth ontblootte Boaz op een meer intieme manier, zodat hij bij het ontwaken verplicht zou zijn met haar te trouwen of op dat moment tegen haar zou reageren.
Hoe dan ook, de poging van Ruth tot een aanzoek moet niet door een moderne bril worden bekeken.
Zoals het Oude Testament vaak vertelt, konden een man en een vrouw "een tent ingaan" en daar trouwen. Dus wat in de huidige samenleving misschien een onfatsoenlijke stap lijkt, kan voor Ruth en Boaz, in het zicht van de duisternis (we nemen aan dat toen niemand "het licht aan liet"), een huwelijksaanzoek zijn geweest en niets meer dan dat. Het is niet zoals tegenwoordig wanneer een jongeman op zijn knie gaat om een aanzoek te doen, en zes maanden later de huwelijksbelofte wordt geconsumeerd. Als Boaz de geest had gehad om, als alleenstaande man, de verbintenis met Ruth op dat moment te consumeren, en de nieuwe dageraad zou een aankondiging van het huwelijk hebben gebracht. De meeste geleerden zijn het erover eens dat dit de hoop was van zowel Ruth als Naomi, zoals blijkt uit het verzoek van Ruth: "Spreid dan uw vleugel uit over uw dienstmaagd, want gij zijt een naaste bloedverwant" (Ruth 3:9). Met andere woorden: "Spreid uw vleugels over mij uit en laten we hier en nu trouwen, want u bent de naaste verwant van mij: een weduwe van de zoon van Elimelech." Het plaatsen van de moderne ideeën van vandaag in deze scène, ongeacht de "voeten" interpretaties, zou kunnen leiden tot een verbastering van een anders zuiver verhaal. In vers 3:14 staat Ruth "op voordat de een de ander kon kennen", wat spreekt van het feit dat zij opstond en vertrok zonder dat zij en Boaz hun huwelijksplan hadden geconsumeerd ("elkaar bekennen" is een ander eufemisme voor die specifieke huwelijksdaad tussen man en vrouw). De fysieke onschuld van deze twee is dus aanwezig in deze scène, ongeacht wat "voeten" betekent in Ruths huwelijksaanzoek.
Met dat in het achterhoofd, toont Boaz' reactie zoals opgetekend in de volgende verzen, dat Ruths integriteit al enige tijd onder Boaz' toeziend oog stond. Al die tijd dat zij in een positie verkeerde om met andere jonge mannen om te gaan, van wie sommigen rijk waren, erkende Boaz, koos zij ervoor om zichzelf voor Boaz te bewaren. Hij eerde haar kuisheid, erkende haar vriendelijkheid, noemde haar een "deugdzame vrouw" (Ruth 3:11), en gaf toen iets toe dat een behoorlijke klap kan zijn geweest: Ja, hij was haar naaste bloedverwant, zoals zij zei, en hij was vast van plan haar tot bruid te nemen... maar een andere bloedverwant stond haar nader dan hij. In de ochtend zou hij deze verwant vragen of hij van plan was om Ruth te trouwen. Zo ja, dan zou Boaz het huwelijk zegenen; zo nee, dan zou hij haar als de zijne nemen en zou hun relatie officieel zijn. Ondertussen droeg hij Ruth op naar haar bed te gaan en zijn nieuws af te wachten.
De volgende ochtend ontmoette Boaz, zoals gepland, de man over wie hij gesproken had en de oudsten van de stad. Hij legde uit dat Naomi's bezit te koop was... maar daarmee kwam ook de verplichting om nageslacht voort te brengen via de weduwe van haar zoon, Ruth. Toen Boaz dit hoorde, verklaarde de geraadpleegde bloedverwant dat hij zelf een gezin had en dat hij zich moest concentreren op de erfenis die hij hun zou nalaten; hij was niet in de positie om Naomi's land te kopen en zich met de jonge weduwe te vestigen. In aanwezigheid van getuigen kocht Boaz ter plekke Naomi's land. Iedereen was blij voor hem en wenste hem dezelfde voorspoed bij het voortbrengen van nageslacht als Rachel en Lea voor Israël waren geweest. Ruth en Boaz trouwden, en meteen zegende de Heer hun huwelijk met een zoon. Ook zijn nageslacht zou ongelooflijk belangrijk zijn.
We hebben de personages en hun interacties uitgelegd voor meer dan alleen een les in genealogie of om Boaz als een type van Christus neer te zetten - hoewel hij een prachtige is. In het Oude Testament komen we af en toe de termen "verwanten-losser" of "naaste verwant" tegen, hoewel beide zijn afgeleid van het Hebreeuwse woord go'el. In de juiste context verwijzen deze termen naar het doorgeven van bezit aan jongere generaties. Als iemand het financieel moeilijk kreeg en het bezit buiten het bereik van zijn zonen lag (bijvoorbeeld als hij het als hefboom of "hypotheek" had gebruikt om een schuld elders te betalen en het zich niet kon veroorloven het terug te kopen), dan kon de go'el van de eigenaar het voor hem afbetalen. In het geval van Ruth stierven Naomi's man en zonen, waardoor twee vrouwen achterbleven om een eigendom te beheren dat zij zich duidelijk niet konden veroorloven. Boaz werd dus de "losser" van Ruth, die haar eigendom kocht en het haar teruggaf.
Dit soort onroerend goed transacties in die tijd ging gepaard met een juridisch document. Toen Ruth met haar eerste man trouwde, werden de voorwaarden van de verkoop op een oud perkament geschreven, en de achterkant van dat perkament werd ondertekend door getuigen en de go'el die aanwezig was als mogelijke toekomstige losser van het land (zie Jeremia 32:11). Het document werd vervolgens in een rol gerold en verzegeld om de details privé te houden, hoewel de handtekeningen van de getuigen van buitenaf zichtbaar waren. In het geval van een verloren eigendom, overlijden, of ander ongeluk, zou alleen een andere verwant (go'el) het recht krijgen het zegel te verbreken om het contract te bekijken en te zien wat er moet gebeuren om het eigendom -en de bewoners ervan (vrouw, kinderen, oudere familieleden, enz.)- in de familie te houden.
Tot zover is het beeld misschien een beetje ondermaats, het lijkt niets meer dan een oude borg beambte die handtekeningen noteert en een wassen stempel van goedkeuring van de aankoop smelt. Als het daarbij zou blijven, zou het verslag van Ruth op zijn minst een liefdesverhaal zijn over hoe een moreel intacte Israëlitische man medelijden kreeg met een voormalige heiden omwille van zijn familielid en van haar hield, ongeacht haar vroegere geloof. Dat alleen al zou Boaz in de rol van een Christus-type kunnen plaatsen. Maar als we overgaan naar de Openbaring, wordt de parallel voor ons en voor de apostel Johannes iets van kortstondige schrik:
En ik [Johannes] zag in de rechterhand van hem [God] die op de troon zat een boekrol, van binnen en van achteren beschreven, verzegeld met zeven zegels. En ik zag een sterke engel die met luide stem uitriep: "Wie is waardig de boekrol te openen en de zegels ervan los te maken?" En niemand in de hemel, noch op de aarde, noch onder de aarde was in staat om de boekrol te openen, noch om erin te kijken. En ik weende zeer, omdat niemand waardig werd bevonden de boekrol te openen en te lezen, noch daarin te kijken. (Openbaring 5:1-4)
Voorafgaand aan Christus kon niemand in de geschiedenis ooit waardig zijn om de mensheid te lossen. Ook is geen mens ooit "verwant" geweest aan God. In "Boaz-termen" leefden wij op een landgoed zonder eigenaar, gedoemd om voor eeuwig over de aarde te zwerven, omdat "niemand in de hemel, noch op de aarde, noch onder de aarde was" die in staat zou zijn "de boekrol te openen" die ons verblijf adresseert, om enige vorm van terugkoop, verlossing of doorverkoop van ons eigendom te overwegen aan een andere beheerder die voor onze voorziening zou zorgen. Het is hartverscheurend om Johannes in deze passage te zien huilen om wat volgens geleerden de verdoemenis vertegenwoordigt van een vergeten mensheid zonder belofte of toekomst. Wij zouden ook gehuild hebben. Wat een tragisch einde voor ons allemaal...
Maar in de volgende verzen (Openbaring 5:5-10) worden we voorgesteld aan de ultieme Losser, Jezus Christus:
En een van de oudsten [een van de getuigen die aanwezig was op het moment dat deze boekrol werd verzegeld en daarom een van de enigen die zou weten wat er in stond] zei tegen mij: "Ween niet, zie, de Leeuw van de stam van Juda, de Wortel van David, heeft de rol geopend en de zeven zegels ervan losgemaakt." En ik zag ... in het midden van de oudsten [de getuigen], stond een Lam [Jezus] zoals het geslacht was ... En Hij kwam en nam de boekrol uit de rechterhand van [God, die] op de troon zat. En toen Hij de boekrol had genomen, vielen de...oudsten voor het Lam neer, met allen harpen en gouden fiolen vol reukwerk, die de gebeden der heiligen zijn. En zij zongen een nieuw lied, zeggende: "Gij zijt waardig de boekrol te nemen en de zegels daarvan te openen, want Gij zijt geslacht en hebt ons door Uw bloed voor God vrijgekocht uit alle geslachten, talen, volken en naties, en hebt ons voor onze God gemaakt tot koningen en priesters; en wij zullen heersen op de aarde."
Wat volgt op deze passage is een scène van lofprijzing waarin elk levend wezen zowel in de hemel als op aarde het Lam aanbidt dat de enige bloedverwant van de mensheid was met het recht om de zegels van de boekrol van het lot van onze planeet te verbreken - het enige Lam wiens vergoten bloed de valuta was voor de aankoop van het land en zijn anders verloren inwoners. Jezus, de enige entiteit in het universum die letterlijk verwant is aan zowel de mensheid als God, was bereid de last van ons lot in Zijn handen te nemen, de anders onbreekbare zeven zegels open te breken, en het contract te ontrollen om de details ervan voor iedereen zichtbaar te maken en voor iedereen vrijelijk te erven. Christus is onze verwant. Zonder Zijn bloedgekochte aankoop zou onze bestemming niet glorieuzer zijn dan geestelijk lusteloos te blijven terwijl wij rondzwerven in de verdoemde uithoeken van de aarde, aan niemand anders toebehorend dan de vorst van de macht der lucht en in afwachting van dood en oordeel.
Zie, de Christus van Ruth!
Boaz' zachte, liefdevolle omgang met Ruth vroeg haar nooit om rekenschap af te leggen over het heidense, kinderopofferende, incestueuze religieuze wereldbeeld waarin zij was opgevoed, want hij verloste haar eenvoudigweg in het bijzijn van getuigen en oudsten, waardoor haar vroegere leven slechts een verre en irrelevante herinnering werd, terwijl hij haar kocht en haar een nieuw leven en nieuwe beloften aanbood. In zijn liefdevolle armen zou zij blijven en nooit meer terugkijken naar wat de wereld van haar probeerde te maken.
Jezus' zachte, liefdevolle omgang met de mensheid vereist nooit dat wij leven in de slavernij van vroegere lasten of zonde. Hoe zwaar ons loon van zonde en dood ook is, er wacht nieuw leven op alle bewoners van deze eigendom-aarde - en Jezus onderwierp Zichzelf aan het kruis, en betaalde de prijs voor het verlossingscontract in bloed, zonder dat ook maar één persoon zich eerst hoefde te verantwoorden voor wie en wat we waren voordat we Hem vonden. Ten overstaan van de hemelse oudsten scheurde Jezus die boekrol open en verloste ons allen: Wij zijn werkelijk de bloedgekochten, de Kerk, de verlosten, zoals de oude hymnen zeggen. Nieuw leven! Nieuwe beloften! En het is in de liefdevolle armen van Jezus en de Vader dat we vallen, terwijl we dit genereuze en genadige geschenk aanvaarden dat we nooit hadden kunnen verdienen, terwijl we nooit omkijken naar wat de wereld van ons probeerde te maken.
Dit geschenk is even gratis voor alle zondaars die geloven in de bloedverwant Verlosser - onze kostbare Go'el - als het was voor Ruth toen haar kostbare Go'el haar verloste. Wat een krachtig beeld dat we zo vaak missen!
Maar het einde van het verhaal houdt natuurlijk ook een andere diepgaande ontwikkeling in, naast de schoonheid van deze scène uit Openbaring. Ruth en Boaz hadden Obed, die Jesse had, die David had - de David, de enige jongen die reuzen zou doden met een slinger en de grootste koning van Israël zou worden, de man wiens erfenis door de titel "Zoon van David" zou wijzen op de Messias! Het is dus op zijn minst tweeledig: Jezus zit in het verhaal van Ruth als de bloedverwant Verlosser, voorzegd door de rechtvaardige en vriendelijke Boaz; Hij zit ook in het verhaal van Ruth door de bloedlijn die de Davidische Koning der Joden zou voortbrengen - precies Degene die later Zijn eigen "Boaz"-verhaal van verlossing voor de hele mensheid zou uitvoeren.
Serieus, we zouden deze elementen niet kunnen samenvoegen door louter menselijke verbeelding. Het Woord is zo prachtig, oneindig mooi in zijn uitbreiding van liefde en genade tot ons vanaf het allereerste begin. In het geval van Ruth is het de moeite waard om te vertragen en het grote geheel in beeld te brengen in plaats van ons er doorheen te haasten zoals we vaak doen. En, hoe moeilijk het ook te geloven is, we hebben nog een opmerking over hoe het leven en de erfenis van Ruth in het nieuwtestamentische verhaal over het kruis passen. Albert Barnes merkt in zijn commentaar een detail op dat, nogmaals, gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien: "Ruth, de Moabitische vrouw, was ongetwijfeld een van de eerstelingen van de opname van heidenen in de Kerk van Christus, en dus een bewijs van Gods genadige doel in Christus."[vii].
Wow...Ruth uit Moab, een heiden, een niet-Jood, een meisje wiens volk in Deuteronomium als verboden terrein werd genoemd om te voorkomen dat zij de stammen van Israël geestelijk zouden besmetten, werd in de familie van Jahweh opgenomen als een van de Zijnen, en zij werd gezegend met een kind. Haar verhaal zou, zoals Barnes stelt, resoneren met de nieuwtestamentische boodschap van ditzelfde soort geestelijke adoptie.
We kunnen geen betere noot bedenken om dit hoofdstuk mee af te sluiten. Prijs de Heer voor het aannemen van deze niet-Joodse, en prijs de Heer voor het aannemen van ons, ook in de familie van God.
Deel 9: Jezus in 1 & 2 Samuel, 1 & 2 Koningen, en 1 & 2 Kronieken
Eindnoten:
[ii] Ibid.
[iii] Cheyne, M. A., D. D., Thomas Kelly, and John Sutherland Black, “Chemosh,” Encyclopaedia Biblica: A Dictionary of the Bible: Volume 1: A–D (London: Adam and Charles Black, 1899), column 738.
[iv] Morris, Jastrow Jr., George A. Barton, “Chemosh,” Jewish Encyclopedia , 9–10.
[v] Josephus, F., & Whiston, W., Works of Josephus: Complete and Unabridged (Peabody: Hendrickson, 1987), 247.
[vi] Jamieson, D. D., Robert, (n.d.). A Commentary, Critical, Experimental, and Practical, on the Old and New Testaments: Joshua–Esther: Volume 2 (London, Glasgow: William Collins, 1872), 378.
[vii] Barnes, Albert, Barnes Notes. Kindle locations 22904–22908.