HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - DEEL 26: ZIJN Koninkrijk?! Deze man moet weg!

1 januari 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 -Deel 3 -Deel 4 -Deel 5 -Deel 6 -Deel 7 -Deel 8 -Deel 9 -Deel 10 -Deel 11 -Deel 12 -Deel 13 -Deel 14 -Deel 15 -Deel 16 -Deel 17 -Deel 18 -Deel 19 -Deel 20 -Deel 21 -Deel 22 -Deel 23 -Deel 24 -Deel 25 -Deel 26 -Deel 27 -Deel 28 -Deel 29 -Deel 30 -Deel 31 -Deel 32 -Deel 33 -Deel 34 -Deel 34 -Deel 35 -Deel 36 -Deel 37 -Deel 38 -Deel 39 -Deel 40 -Deel 41 -Deel 42 -Deel 43 -Deel 44 -Deel 45 -Deel 46 -Deel 47 -Deel 48 -Deel 49

Toen een pas bekende, opkomende rabbi uit Galilea genaamd Jezus aandacht begon te krijgen, waren de meeste mensen binnen de elite van Jeruzalem onmiddellijk op hun hoede. Hoewel Hij een feilloos begrip van de Schrift leek te hebben, sprak Hij ook als een radicaal - een gevaarlijke zaak in een gemeenschap onder strakke Romeinse onderdrukking. Zijn revolutionaire "Koninkrijk van God" was zowel dubbelzinnig als baanbrekend. Voor de Joden, die eeuwenlang onderworpen waren geweest aan slavernij of hardvochtig regeringsbewind, kon dat een zegevierende overname van aardse koninkrijken betekenen, of het uitlokken van onheil door tegenkrachten die de Joden snel aan hun plaats zouden herinneren.

En toch leek "die Jezus" met gezag te spreken en alle antwoorden te hebben. In Zijn Bergrede (Matteüs 5) sprak Hij over een plaats waar: de vertrapten een koninkrijk zouden erven; de bedroefden getroost zouden worden; de zachtmoedigen de aarde zouden beërven; de hongerigen en dorstigen voldoening en gerechtigheid zouden vinden; de mensen die dapper genoeg waren om barmhartigheid te tonen, dit beantwoord zouden zien; de vreedzamen dicht bij God zouden zijn; en de vervolgden in het gelijk gesteld zouden worden. Zo'n koninkrijk zou de meest succesvolle en progressieve regering zijn die de wereld ooit had gezien. Alles was een omkering van de norm. Steeds weer in deze "Koninkrijk"-leer deed Jezus "vervangende" uitspraken: "Jullie hebben gehoord dat er geschreven staat..." gevolgd door: "Maar ik zeg jullie..." Hoewel, voor nauwelijks verschijnende, met wijsheid gevoede Joden was dit een teken dat het Nieuwe Verbond het Oude aan het vervangen was (zie korte synopses hiervan onmiddellijk onder de hoofdrubrieken "Oude Testament" en "Nieuwe Testament" in dit boek). Voor Romeinse en religieus gezinde Joden groeide er een man die de oude wereldregering en beschaving zou vervangen door een nieuw systeem. Voor iemand zonder de kennis die wij vandaag hebben, klonk het alsof Hij zei dat de "armen" het koninkrijk zullen krijgen (Matteüs 5:3); de "zachtmoedigen" zullen de aarde "erven" (lees: "overnemen") (5:5); de "vervolgden" (zij die door de Romeinen werden onderdrukt) zijn degenen van wie het koninkrijk van de hemel is (lees: "de vervolgden zullen in opstand komen tegen de onderdrukkers en aardse koninkrijken stichten die overeenkomen met wat God van plan is; 5:10).

Het zou zeker niet in overeenstemming zijn met hoe Rome, of de Joden, de zaken graag runden, wat dit soort praatjes gevaarlijk maakte. Rome zag dat als deze radicale Man daadwerkelijk achter zijn beweringen kon staan, er een nieuw koninkrijk op komst was waarin de boeren het voor het zeggen kregen. Dus zowel aardse religie als politiek werden door Hem bedreigd.

Wat de Joden betreft, velen negeerden Hem eerst, en raakten daarna steeds meer door Hem afgeschrikt. Fluisteringen over Zijn leer bereikten de bevoorrechte en invloedrijke religieuze mannen, en zij hielden niet van sommige dingen die zij hoorden. Terwijl het Zijn bedoeling was om in Zijn woorden over overspel een innerlijke kwestie van het hart te laten zien, zouden de gescheiden toehoorders in Zijn samenkomst (en dat waren er veel, want een Joodse man hoefde zijn vrouw alleen maar een papier te overhandigen om het legaal te maken dat hij haar eruit schopte en verder ging) de volgende woorden zien als een directe aanval op hun geestelijke en culturele integriteit en identiteit: "Er is gezegd: 'Wie zijn vrouw zal verstoten, laat hij haar een scheidingsbrief geven': Maar Ik zeg u: Wie zijn vrouw verlaat, behalve om hoererij, doet een echtbreuk; en wie haar trouwt die gescheiden is, doet echtbreuk" (Matteüs 5:31-32). Bepaalde woorden zouden op de oren van Zijn toehoorders zijn beland als een leer van geweld of revolutionaire actie als ze het letterlijk zouden toepassen: "En indien uw rechteroog u ergert, ruk het uit en werp het van u af... En indien uw rechterhand u beledigt, snij hem af en werp het van u af" (5:29-30). Met alleen het "filter van de waarschuwing" geactiveerd over de oren van de aanwezigen, leken Jezus' nieuwe ideeën op die van een sekteleider. Toen de berichten zich over Palestina bleven verspreiden, was het duidelijk dat Hij een beetje te stoutmoedig begon te worden. Jezus zei dat Hij niet was gekomen om de Wet te vernietigen, maar om die te vervullen (wat?!), maar, zoals Zijn volgende uitspraak zou suggereren voor de ongeletterde luisteraar, "vervulling" stond gelijk aan het huidige "systeem van hemel en aarde dat voorbijgaat" (5:17-18). Christus' uitspraak over hoe wij rechtvaardiger moeten zijn dan de "Farizeeën en Schriftgeleerden" om de hemel binnen te gaan (5:20) zou de luisteraars die misschien hooggeplaatste Joden waren, hebben geprovoceerd.

ZAL HET BLOED VAN DE ANTICHRIST DE MENSEN HIERVAN "REDDEN"?

Veel Joden in Jezus' samenkomsten hoorden Zijn "Koninkrijk van God"-onderricht, maar begrepen niet de volledige implicaties ervan. (Helaas gaat deze trend vandaag de dag door. Het concept van Gods Koninkrijk is voor velen een dubbelzinnig geheel van moralistische leringen geworden. Deze mensen begrijpen niet echt dat dit de reden is waarom Jezus naar de aarde kwam: om een Koninkrijk in te luiden waarin de mens vrij van zonde kan leven, overvloedig en doordrenkt met bovennatuurlijke kracht en overwinning, terwijl hij leeft in voortdurende gemeenschap met onze Schepper omdat de barrière van de zonde is weggenomen door het soteriologische [heils]werk dat Jezus volbracht. Voor hen zijn dit mooie ideeën waar we allemaal van kunnen dromen, maar hun primaire focus blijft op de praktische en materiële voorzieningen die het menselijk leven vereist. Iemand kan bijvoorbeeld erkennen dat Jezus kwam om redding te bieden [het initiëren van Zijn Koninkrijk], maar hij of zij reduceert Zijn werk vaak tot het faciliteren van materiële wensen en behoeften. Evenzo wordt de "macht van God" vaak verkeerd begrepen als de rechten waarmee wij aanspraak maken op materiële goederen of rijkdom). Voor de mensen die in Zijn eigen tijd naar Jezus luisterden, was het Koninkrijksconcept waarschijnlijk enigszins geaccepteerd, maar het publiek miste toen grotendeels de betekenis ervan, en bleef gefocust op het moment dat Jezus van plan was het Romeinse Rijk omver te werpen en de politieke leider van de wereld te worden. De oudtestamentische Messias van Davids afkomst zou de Davidische monarchie toch herstellen? Passages als Jesaja 24:23-"wanneer de Here der heerscharen zal regeren op de berg Sion en in Jeruzalem, en voor zijn ouden glorieus" - voorspelden die niet een letterlijk, aards koninkrijk waarover de Messias zou regeren? Meende de profeet het niet toen hij in Zacharia 14:9 zei dat de Heer "koning over de hele aarde" zal zijn?

Wat de Joden dachten dat Jezus zou zijn wordt behandeld in het gedeelte "Joodse verwachtingen" van dit boek (onder het kopje "Intertestamentische periode"), maar ter herinnering: Zie wat The Life of Christ in the Synoptic Gospels auteur Mike McClaffin uitlegt over dit beeld dat de Joden in die tijd hadden:

Helaas gingen de Joden ervan uit dat het koninkrijk een fysiek koninkrijk zou zijn, zoals de "Davidische" nadruk voor hen impliceerde. Zij konden gewoon niet volledig begrijpen dat Jezus een groter Koninkrijk als Zijn primaire focus had, omdat het tastbare en zichtbare koninkrijk van heersers de aandacht had in hun dagelijks leven. Wij weten vandaag dat Jezus niet kwam om de wereldse regering omver te werpen (hoewel dat ook gebeurde, want de Romeinse geschiedenis laat zien dat al die politieke onrust na Zijn dood sterk toenam); Hij kwam om de aandacht van de mensheid af te leiden van hun aardse problemen door hen te betrekken bij een Koninkrijk dat hen altijd zou dragen, zelfs nadat hun leven op aarde was afgelopen. Toch is het jammer dat deze boodschap toen (of nu) door velen niet volledig werd ontvangen, want het is het centrale thema van Jezus' onderricht tijdens zijn bediening op aarde: "De term koninkrijk komt in totaal 121 keer voor in de synoptici."[ii] Het is duidelijk dat een leraar die zo belangrijk is als God zelf, die naar de aarde komt in het vlees, een vitale boodschap overbrengt, maar toch misten de mensen het centrale punt.

Jezus zelf legde dit uit in Zijn gelijkenis van de zaaier. Ironisch genoeg beschreef Hij, terwijl Hij het onvermogen van de mensheid beschreef om het Koninkrijk van God te begrijpen, ook de verschillende soorten mensen binnen de entourage die zijn eigen executie zouden accepteren en zelfs aanmoedigen: "Wanneer iemand het woord van het koninkrijk hoort en het niet begrijpt, dan komt de boze en neemt weg wat in zijn hart gezaaid is. Deze is het, die langs den weg zaad ontvangen heeft" (Mattheüs 13:19). Zijn bedoeling was dat sommigen zouden horen van het komende Koninkrijk en de betekenis ervan verkeerd zouden begrijpen, waardoor ze kwetsbaar zouden worden voor misleiding door de vijand. Vervolgens legt hij in de volgende verzen (v. 20-23) uit dat anderen zouden begrijpen wat wordt uitgelegd, maar dat zij niet bestand zouden zijn tegen de vervolging en zich daarom zouden verbergen. Anderen zouden de waarheid waarnemen, maar zich verraden voor zaken als rijkdom en sociaal comfort.

Bovendien, toen Hij het Koninkrijk dat Hij op aarde zou brengen beschreef, legde Hij in omfloerste, parabolische taal uit dat het er niet zo uit zou zien als de mensen zich hadden voorgesteld. In Mattheüs 13:31-32 lezen we: "Het Koninkrijk der hemelen is als een mosterdzaadje, dat een man op zijn akker heeft gezaaid: Dat is inderdaad het minste van alle zaden, maar als het gegroeid is, is het het grootste onder de kruiden en wordt het een boom, zodat de vogels van de lucht komen en zich in de takken daarvan vestigen."".

Hiermee legde Hij uit dat het Koninkrijk niet voortkomt uit een zaadje dat machtig en versterkt lijkt, maar dat het begin ervan nederig is en niet wordt gezien als een zaadje met grote kracht. Maar naarmate het groeit, wordt het sterker, harder en veerkrachtiger dan waarvan anders wordt aangenomen dat het meer groei of succes heeft. Verder wordt deze bescheiden oorsprong uiteindelijk een bron van voeding, nesteling en stabiliteit voor hen die zich in haar takken verzamelen. Je zou denken dat het vergelijken van een vestiging die het aardse koninkrijk verovert met een zaadje zijn oorsprong zou verbinden met een robuuster zaadje dan Jezus' voorbeeld. In plaats daarvan legde Hij uit dat het "het minste van alle zaden" zou zijn: een oorsprong die zij nooit zouden vermoeden. Dit is een van de vele manieren waarop Jezus Zijn Koninkrijk beschreef op een manier die volkomen tegengesteld is aan wat de mensen verwachtten.

(Eén belangrijke verduidelijking: Het is waar dat, hoewel Christus in menselijke vorm onder ons was, Zijn Koninkrijk "niet van deze wereld" was, zoals Hij herhaaldelijk leerde [zowel in directe uitspraken als in beschrijvingen van een Koninkrijk dat niet kon worden uitgelegd als een aards Koninkrijk]. Het is ook waar dat, toen Jezus hier was en ook nu nog, de "god van deze wereld" is Satan [2 Korintiërs 4:4; 1 Johannes 5:19; Efeziërs 2:2; Johannes 14:30; en vele andere]. Men kan zich afvragen waarom sommige premillenniale theologen [premillennialisme wordt besproken in de Openbaringstudie in deel 3 van deze set] zouden geloven dat de komende duizendjarige regering een letterlijke tijd is waarin Christus' Koninkrijk een letterlijk en aards Koninkrijk wordt. Is dat niet in tegenspraak met alles wat Hij leerde? Eigenlijk niet, vanwege de overdracht van macht die in de toekomst plaatsvindt, zoals beschreven in Openbaring 11:15: "En de zevende engel klonk; en er waren grote stemmen in de hemel, die zeiden: 'De koninkrijken dezer wereld zijn geworden [zijn overgegaan in] de koninkrijken van onze Heer en van zijn Christus; en Hij zal heersen tot in eeuwigheid.'" Dus dit "Koninkrijkszaad" werd niet alleen geplant voor een grote oogst in Christus' tijd in de eerste eeuw [toen het Koninkrijk niet van deze aarde was en daarom geen echte bedreiging voor Rome]; het werd ook geplant voor een Koninkrijk dat zou opkomen in de allerlaatste dagen, de eindtijd. Het kleine mosterdplantje zou in volle bloei komen net nadat de aarde zoals wij die kennen ernstig door elkaar is geschud door de gebeurtenissen in Openbaring... Alles aan Jesjoea's boodschap over het Koninkrijk van God, die de nadruk legde op het innerlijke, zou worden voltooid bij het kruis. Er was ook nog een ander, fysiek, letterlijk Koninkrijk van God op komst, maar dat zou pas bij de wederkomst van Christus tot stand komen [meer hierover later; stop het voorlopig in je achterhoofd terwijl we verder gaan].

HOE OBAMA, HITLER EN DE TROON VAN SATAN VERBONDEN ZIJN MET "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING".

Naast de toenemende spanning over de mismatch tussen verwachting en levering, werden leringen die het Koninkrijk van God of Koninkrijk der Hemelen beschreven vroeger begrepen als verwijzingen naar een rijk dat toebehoorde aan God de Vader, Jahweh, de grote "IK BEN" (Exodus 3:14), de Jehovahjireh (Genesis 22:14) van het Oude Testament. Maar daar was Jezus die beweerde dat dat Wezen en hijzelf Vader en Zoon waren: "Ik en mijn Vader zijn één" (Johannes 10:30). Dit creëerde een twistpunt voor vrome Joden, die om uiteenlopende redenen, variërend van rechtschapen verontwaardiging tot boosaardige bijbedoelingen, argwanend werden over de vraag hoe zo'n bewering waar kon zijn. Met welke - of wiens - autoriteit deed Jezus zo'n uitspraak? Het zou zeker godslastering zijn als het werd gedaan door iemand die niet werkelijk zo'n status had, maar Jezus zei vrijmoedig dat Hij aandeelhouder was van alle soevereine autoriteit die de mensen voorheen alleen aan hun God de Vader van het Oude Testament hadden toegeschreven.

De Joden van Jezus' tijd toonden hun heiligheid met uiterlijke symbolen en praktijken, waaronder hun kleding (Matteüs 23:5; Marcus 12:38; Lucas 20:46). Ondanks Jezus' grootse inspanningen konden zowel seculiere als religieuze menigten hun geloof dat het uiterlijke Koninkrijk de focus van Christus was, niet loslaten. Pas na Paulus' tijd zouden er in de nabijgelegen streken geschriften in omloop komen als: "Want het Koninkrijk Gods is geen spijs en drank, maar gerechtigheid en vrede en vreugde in de Heilige Geest" (Romeinen 14:17).

Het Koninkrijk van God eist van zijn erfgenamen andere verplichtingen dan een aards koninkrijk zou opleggen aan wereldse inwoners. Burgers van Gods Koninkrijk, dachten de luisteraars vaak, hebben de plicht om: het hart rein te houden (wat waar is; Matteüs 5:8); de mond rein te houden (ook waar; 12:36); het eigen aardse zelf te verloochenen (waar als het tijdelijke leven ons afleidt van het geestelijke leven; 16.: 24); bereid zijn tot zelfverminking (duidelijk een misverstand gebaseerd op hyperbool in Christus' onderwijs - wat betekent dat we geestelijke reinheid prioriteit zouden geven boven het fysieke lichaam; 5:29-30); altijd barmhartigheid tonen aan iedereen (altijd waar; 5: 7); bereid zijn vervolgd te worden zonder vergelding (nauwkeurig van alle leeftijden die Christus volgen; 5:10); "haat" je familie (een leer die echt betekent Christus voorrang te geven boven familie; Lucas 14:26); "draag dagelijks je eigen kruis" (om geestelijk te leven; 14:27); wees waakzaam en biddend (waar voor zowel het koninkrijk als het Koninkrijk; 21:36); en werf anderen in dit systeem (wat nogal bizar moet hebben geklonken onder een Autoriteit die met geweld kon regeren; Matteüs 28:19). Zoals we kunnen zien, net zoals bij het onderdeel "Joodse verwachtingen" bleek dat zij sommige dingen juist hadden en andere niet, begrepen Jezus' toehoorders slechts een beperkt aantal van Zijn uitspraken, terwijl zij andere leringen verkeerd begrepen.

Deze "gekke ideeën" gingen maar door en door, en het was niet alleen Jezus' theologie die de religieuze leiders boos maakte, het was ook Zijn onverschrokken bereidheid om religieuze praktijken op een publiek niveau te leiden dat onder hun huid groef als een irriterende stof die geen zalf kon genezen.

Gedurende Zijn hele bediening en onderwijs stond Jezus "boven de regels", en had Hij "het lef" om te "werken" (lees: "genezen") op de sabbat (Matteüs 12:9-14; Marcus 3:1-6; Lucas 6:6-11; 14:1-6), en beweerde Hij verder dat de sabbat was gemaakt om de mensen ten goede te komen, en niet andersom (Marcus 2:27-28)! In die Joodse cultuur werden vrouwen niet beschouwd als gelijkwaardig aan mannen, en zij mochten zeker geen theologie leren, maar Jezus onderwees vrouwen theologie in hun eigen huis en zei dat het een goede praktijk was die hen niet kon worden ontnomen (Lucas 10:38-42); vrouwen werden afgezonderd in de "vrouwenhof" van de Tempel (waar de schatkist was ondergebracht), en Jezus bezocht dat gebied regelmatig (Marcus 12:41).

Om het nog erger te maken, veranderde Jezus de godsdienst zoals de traditionele Joden die kenden, door de manier waarop die godsdienst en cultuur elkaar kruisten te herzien. Hij breidde de toegang tot het Koninkrijk uit tot niet-Joden - die schavuiten! Hij verminderde het belang van aloude rituelen, negeerde de status of vermeende "heiligheid" van de hoogste institutionele religieuze leiders en bracht de kerk naar de straat! Hij maakte de religieuze leiders en hun neerbuigende, hooghartige, elleboogwrijvende politieke tegenhangers woedend door de laagsten in de samenleving een erfenis in het Koninkrijk te beloven (Matteüs 5:3-12). Mensen konden nu bedienen en bediend worden zonder eerst de tempelgelden te hoeven betalen, een offerdier te moeten kopen, een reputatie op te bouwen bij de religieuze elite, enzovoort, waardoor de lucratieve handel in erediensten die het Sanhedrin had opgebouwd werd verstoord en hun religieuze controle werd overgenomen, alsof God hen en hun "hoepels" uit het proces van religie en relatie met Hem had gehaald. En het feit dat het werkte kon alleen maar betekenen dat "deze man werkte via godslastering en boze geesten" (althans zo beschuldigden zij in 12:24-37). Om het nog erger te maken, onthulde Jezus dat hun Wet (inclusief de Mondelinge Overlevering) niet alleen onvolledig was, maar dat Hijzelf de vervulling van die Wet zal zijn (5:17). Dit maakte hun godsdienst zoals die bekend was ongeldig, en wijzigde deze met de nieuwe en aanvullende voorwaarden dat godsdienst zonder Christus zelf ontoereikend was geworden. In wezen zette Jezus hun godsdienst op zijn kop. Het wetticisme was terzijde geschoven, terwijl Jezus Zichzelf liet gelden als de nieuwe weg tot God (Johannes 14:6). Niet alleen zou het Koninkrijk geen fysieke, regeringsmonarchie zijn die met ijzeren vuist over de wereld zou heersen, maar het ongrijpbare, geestelijke gebied stond nu ook open voor niet-Israëlieten.

GOD BRAK DE MACHT VAN "DE KERSTMAGIËRS"? MAAR KEERT ZO'N "MAGI-KALISME" NU TERUG VOOR DE OPKOMST VAN EEN ANDER "CHRISTUSKIND"?

Jezus' revolutionaire benadering van religie was een spelbreker voor degenen wier macht was vergaard door de religieuze systemen van die tijd. In veel opzichten vergrootte dit Zijn beruchtheid: Hij werd niet alleen een vijand van de staat, maar ook van de religieuze instelling. Degenen die voorheen status hadden, hadden dat plotseling niet meer, terwijl degenen op wie de maatschappij neerkeek, nu werden verheven. En omdat Jezus de criteria voor toegang tot het Koninkrijk veranderde (het uitnodigen van heidenen), leek het erop dat de meest afwijkende schurken met voorrang toegang zouden krijgen boven velen die zichzelf rechtvaardig achtten: "Voorwaar, Ik zeg u, dat de tollenaars en de hoeren vóór u het Koninkrijk Gods binnengaan" (Matteüs 21:31).

Jezus' benadering van heilige zaken was altijd "komt één, komt allen", wat stak als een bij voor de heilige mannen. Jezus had de Kerk buiten de synagoge of de Tempel en naar de mensen van de "vuile" wegen gebracht, had genezingen verricht en zelfs zonde vergeven (Matteüs 9:1-8, Marcus 2:1-12). Al deze handelingen (en andere) maakten de toegang tot God beschikbaar voor het gewone volk zonder dat zij de spelletjes van het instituut hoefden mee te spelen, en hun manier van leven werd bedreigd. De religieuze leiders beschuldigden Hem ervan te opereren door de macht van demonen (Matteüs 12:22-37); Hij reageerde door het thema van "Zijn Vader, in de hemel" voort te zetten, door te beweren de Zoon van God te zijn (Johannes 10:30).

En net toen het niet erger kon worden (of dat dachten ze toch) markeerde Jezus Zichzelf, letterlijk, als Koning.

Pauze.

Stel je deze scène voor...

Het is warm binnen, terwijl de zon buiten uitnodigend straalt over de vergeelde stenen van de muren van Jeruzalem. Je bent een jong kind dat door je ouders - net als hun ouders vóór hen - is gevraagd het huis niet te verlaten en bij het raam te blijven. Je bent van plan hen uitdrukkelijk te gehoorzamen wanneer je plotseling twee bekende, goed opgeleide plaatselijke rabbijnen in een stenen steegje hoort praten in een soort hysterische bui. De ene citeert de Schrift, spreekt snel en beweert dat de demonstratie die vandaag in de straat plaatsvindt wel eens een vervulling zou kunnen zijn van de woorden van de Hebreeuwse profeet Zacharia. Gedreven door extreme nieuwsgierigheid steek je je nek uit het raam, zo ver als je kunt reiken, maar de andere rabbijn is net uit het zicht. Zonder over de gevolgen na te denken - en gedreven door een onverzadigbare nieuwsgierigheid - glip je uit je stoel bij het raam en ren je naar buiten om te zien wat er aan de hand is.

In de verte hoor je geschreeuw, maar je kunt geen woorden verstaan. Via de achterkant van de steeg zie je mensen in de richting van de commotie rennen. De tweede rabbi scheldt de eerste uit en uit ongewoon harde beschuldigingen tegen de foute logica van de eerste rabbi. Hij zwaait met zijn armen, wijst in de richting van de menigte in de verte, en vraagt waarom, als deze "Jesjoea" legitiem is, maar geen begeleidende militairen lijken te hebben om Hem te helpen hun onderdrukkers te overwinnen. De eerste rabbi schudt zijn hoofd, mompelt iets over profetieën en houdt vol dat deze "Jesjoea" daarop lijkt.

Ik heb dit eerder gehoord, denk je in je jonge geest. De profeet Zacharia sprak over een nederig veulen dat een toekomstige koning zou dragen.

Terwijl de rabbijnen blijven redetwisten, komt je moeder uit de open deur van je huis. Eerst schreeuwt ze boos tegen je over je ongehoorzaamheid, maar ze stopt net als er een kleine menigte mensen langs het steegje snelt. Haar uitdrukking verandert van woede naar verwondering en dan naar verbazing als ze zich omdraait om naar het lawaai in de verte te luisteren. Ze grijpt je hand en begeleidt je om de hoek naar een lange trap met uitzicht op een enorme menigte burgers, waarvan je velen herkent als mede-Joden in jouw deel van Jeruzalem.

OMVAT "HET MYSTERIE VAN JEZUS" DE WERELD DIE ZICH VOORBEREIDT OP DE ANTICHRIST?

Achter hen rijdt een zachtaardige man op een veulen in de richting van de Tempel. Mensen om hem heen trekken hun bovenkleding uit en gooien die angstvallig voor hem op de grond, zodat zijn kleine, nederige rijdier erop kan lopen. Anderen hakken snel takken van de bomen en gooien die op dezelfde manier verder over het pad (Matteüs 21:8). Aan beide zijden van het vormende pad dringen mensen aan met palmbladeren in hun handen, vergelijkbaar met die welke je buren dragen tijdens het Loofhuttenfeest (Johannes 12:13; zie ook Leviticus 23:40). Je herinnert je vaag een les van je vader dat dit specifieke blad een symbool is van triomf en overwinning, een eerbetoon aan een koning.

"Wie is dit?" vraagt je moeder aan een paar vrouwen in de buurt, wijzend op de man in het midden van de stoet (de vraag werd gesteld in Mattheüs 21:10).

De oudste draait zich snel naar haar toe, lijkt opgewonden of geschrokken, en zegt: "Dit is Jezus, de profeet van Nazareth in Galilea" (dit antwoord werd gegeven in Matteüs 21:11).

Je kijkt naar je moeder om te zien of het nieuws goed of slecht is, maar ze blijft slechts verbijsterd achter terwijl ze de vrouwen de lange trap af volgt en dichter bij de menigte komt. Het geroep wordt duidelijker: "Hosanna voor de Zoon van David! Gezegend is Hij die komt in de naam van de Heer; Hosanna in de hoogte!" (de lof die Jezus krijgt in Mattheüs 21:9).

Terwijl de woorden doordringen, worden de ogen van je moeder groot. Ze slaat een hand voor haar mond en schudt haar hoofd.

"Moeder?" vraag je nerveus.

Op een toon die je vaak hebt gehoord, een die je moeder gebruikt als ze zichzelf dwingt kalm te blijven, antwoordt ze en pakt je stevig bij je schouders. "Ren. Roep je vader, onmiddellijk."

Gehoorzaam ren je terug naar je huis en roept om je vader nog voor je bij de deur bent. Hij komt bezorgd naar buiten en net als bij je moeder verschuift zijn gezicht van zorg naar desoriëntatie als hij een groeiend aantal van zijn metgezellen voorbij ziet snellen zonder zich om hem te bekommeren - ongebruikelijk voor een man met de bekendheid van je vader in de gemeenschap. Je gebaart hem te volgen en pakt zijn hand terwijl je hem terugleidt naar je moeder, die nu dichter bij de onderkant van de trap staat terwijl ze probeert door de massa hoofden voor haar heen te kijken. Als je vader de enorme menigte ziet en de uitingen van aanbidding hoort die in de lucht klinken van een paar vertrouwde, geleerde mannen, komt een van zijn handen langzaam op de schouder van je moeder te rusten, terwijl de andere hand zich steviger dan ooit om de jouwe klemt. Zich grotendeels onbewust van de implicaties van deze gebeurtenis en een beetje nerveus kijk je naar je vader om hem gerust te stellen, maar hij kijkt niet terug. Hij kijkt intens naar de man op het veulen, en onderbreekt zijn blik alleen om de uitbarstingen van degenen om hem heen waar te nemen die zich hebben aangesloten bij de voordracht over de Zoon van David en iets over Nazareth.

"Dat kan niet," zegt hij. "Jesjoea? Is hij niet de zoon van die timmerman?" (een vraag gesteld in Mattheüs 13:55 en Marcus 6:3).

De rabbijnen uit het steegje verschijnen in je gezichtsveld en de eerste geeft een snel antwoord op wat je vader kennelijk heeft gehoord.

"Ja!" antwoordt hij luid, met trots en opwinding, zich inspannend om gehoord te worden in het toenemende lawaai om hem heen. "Hij is de zoon van een timmerman, maar dat doet er niet toe. Dit is de voorspelde Zoon van David. Want Zijn werken zijn Hem voorgegaan, en zij die ogen hebben om te zien, zullen de vervulling herkennen. Dit is waar de profeet Zacharia over sprak. Hosanna in de hoogste. Zie, op het veulen rijdt hij! De dag is gekomen.

De tweede rabbi uit het steegje nadert, met een koude blik op de eerste.

"Dwaasheid! Gebruik je verstand! Deze man is geen koning! Het kan me niet schelen hoeveel mannen hem benaderen met palm- of andere takken!"

Je kijkt toe hoe je vader de woorden van beide leraren in zich opneemt, die tot dit moment nooit van mening verschilden, voor zover jij weet. De spanning tussen hen stijgt en je vader schudt, tegen zijn typische brutale aard in, alleen maar zijn hoofd. In eerste instantie verwacht je dat hij het allemaal als onzin afdoet en zijn familie naar huis begeleidt, maar zijn aarzeling is voor jou genoeg bewijs dat hij de getuigenis van de eerste rabbi daadwerkelijk overweegt.

ZIE VERBORGEN MYSTERIES DIE DE "OPENENDE GEEST" VAN HET OUDE TESTAMENT VERBINDEN MET DE BOEKROL "VERZEGELD MET ZEVEN ZEGELS"

Zou deze man op een veulen werkelijk een koning kunnen zijn?

In een moment van verwachting dat zo sterk is dat het zich niet laat beschrijven, riskeer je de toorn van je moeder en vader en maak je je los van hen, negeer je hun oproep om terug te keren en baan je je een weg door de menigte om een beter zicht te krijgen. Wat een eeuwigheid lijkt, je bukt, ontwijkt en wurmt je door een schijnbaar eindeloze zee van lichamen tot je eindelijk vooraan in de strijd staat, op een steenworp afstand van de man op het veulen.

Gedachten gonzen door je hoofd terwijl je het bizarre tafereel in je opneemt. Een koning zou omringd zijn door ambtenaren, soldaten, bedienden, vrouwen, goud, rijkdom en spektakel, niet door gewone mensen... Zijn intocht in Jeruzalem zou ongetwijfeld een groots vertoon van rijkdom en macht zijn... maar deze man schaamt zich niet in het minst voor zijn gebrek aan zulke grootsheid. Hij lijkt bijna op een dienaar, hoewel hij rechtop zit, zelfverzekerd en vorstelijk in zijn bescheiden gewaad, als een groot leider, in ironische tegenstelling tot zijn omgeving.

De stemmen die "Hosanna!" roepen zijn nu bijna oorverdovend. Je brengt je handen naar je oren, maar je ogen gaan niet weg van de ruiter.

Als mager kind, en dus grotendeels onwetend over de synagogale leer, kun je je niet voorstellen dat je ooit belangrijk genoeg zou zijn voor de ruiter om jouw kant op te kijken. Maar plotseling doet hij dat wel.

De indruk is onmiddellijk, en op de een of andere manier weet je dat het een band is die je nooit zult vergeten. Er is een vriendelijkheid in zijn ogen die diepe warmte inboezemt - en de glimlach die hij aanbiedt vertelt je op de een of andere manier dat hij ervoor openstaat benaderd te worden door kleintjes die voor de meeste belangrijke volwassenen als een last zouden worden beschouwd (Matteüs 19:14) - maar verder is er nog iets...

Als de ruiter in je ziel boort met een louter zachte blik, borrelt er een indruk van zijn autoriteit en waarachtigheid op uit je geest. In een oogwenk weet je.

Deze man is de koning!

Lezers, kunt u zich dat voorstellen?

De triomfantelijke intocht van Christus in Jeruzalem (Mattheüs 21:1-9; Marcus 11:1-10; Lucas 19:28-38; Johannes 12:12-15) was voor gelovigen en volgelingen van Christus de grootste en meest troostrijke aankondiging in de geschiedenis van Jeruzalem. Voor ongelovigen, sceptici en de "heilige mannen" wiens corrupte harten de godsdienst van Jahweh tot een zelfbedieningsspel maakten, was dit een schaamteloze vertoning van een "godslasteraar".

Het is gemakkelijk de betekenis van dit moment in de geschiedenis te missen. Jezus vervulde op dit moment een zeer belangrijke profetie uit de geschiedenis van Israël: "Verheug u zeer, o dochter van Sion; schreeuw, o dochter van Jeruzalem: Zie, uw Koning komt tot u; Hij is rechtvaardig en zalig; nederig en rijdend op een ezel en op een veulen van een ezelin" (Zacharia 9:9).

De ontwikkelde Joden in de vergadering die van profetie afwisten, zouden dit hebben herkend. Op die dag moesten deze waarnemers ofwel geloven in Jezus als Messias, ofwel zijn gewaagde gebaar zien als heiligschennis. Omdat Jezus geen aardse regeringsmachten omver leek te werpen, werd de conclusie voor veel Joden al snel dat Hij een valse messias was - dus een godslasteraar, een huichelaar, een andere "Judas de Galileeër" uit vervlogen tijden.

Voor de gewone mensen in de menigte toonde Jezus' intocht dat Hij hun kampioen en verlosser was. In de oude traditie, als een soldaat ten strijde trok en zegevierde, maakte hij een triomfantelijke intocht in de stad - bekend als een "parade van triomf" - met zijn oorlogsbuit.[iii] Als zo'n strijder een verslagen stad binnenging en die opeiste als zijn eigen grondgebied, werden de bestaande koning en zijn trawanten ontdaan van hun troon, macht en koninklijke gewaden, en soms werden ze zelfs publiekelijk geëxecuteerd. De veroveraar claimde of installeerde dan de rol van koning en kreeg de sleutels van de stad. De reactie van het publiek viel uiteen in twee categorieën: de nieuwe koning vieren en omarmen, of deel uitmaken van de verslagen bevolking (en tot slaaf gemaakt, geëxecuteerd, enz.).

Jezus had de verzoeking in de woestijn doorstaan en was als overwinnaar tevoorschijn gekomen. Deze triomf bevestigde (niet dat daar ooit enige twijfel over bestond!) het feit dat Hij klaar, bekwaam en vastberaden was met betrekking tot de uiteindelijke, brute strijd die voor Hem lag. Hij was daar gevestigd als overwinnaar, rijdend als Kampioen door de straten van Jeruzalem, Zichzelf aankondigend als de overwinnende Strijder en spoedig gekroonde Koning.[iv] De publieke reactie met palmbladeren gaf aan dat zij Hem aanvaardden. Zijn verovering in de woestijn was echter een geestelijke verovering geweest, en Zijn aankondiging als Koning, Kampioen en Verlosser maakte ook in het onzichtbare rijk aanspraak op Hem. Dit was Zijn aankondiging aan de menigte van "gewone mensen".

Met Zijn aankondiging aan Rome en Israël dat er een nieuwe Koning was gekomen via een Triomfantelijke Intocht, voerde Hij niet alleen een profetie uit en kondigde Hij zichzelf als Overwinnaar aan, maar speelde Hij ook een belangrijke parallel uit het Oude Testament na. Tegen het einde van Davids regering, toen de koning oud werd, probeerde zijn zoon Adonia zich als Davids opvolger te verheffen (1 Koningen 1:5). Hij deed dit zonder adviseurs of zijn broer Salomo te raadplegen (vers 10), ondanks het feit dat God tegen David had gezegd dat zijn onmiddellijke heerschappij via Salomo zou worden voortgezet (1 Kronieken 22:9-10). Na enige tussenkomst van Nathan, de profeet, en Bathseba, een van zijn vrouwen, werd David gewezen op Adonia's politieke tactieken en zwoer hij dat Salomo zijn opvolger zou zijn (1 Koningen 1:24-30). David overhandigde daarop zijn persoonlijke muilezel aan Salomo en gaf zijn zoon opdracht deze naar Gihon te rijden, waar hij tot nieuwe koning van Israël zou worden uitgeroepen en gezalfd. Van daaruit zou hij in een processie naar Jeruzalem rijden, waar hij op Davids troon zou zitten en officieel het koningschap zou opeisen (1:33-35). Dit bevel werd opgevolgd, en tijdens de mars naar Jeruzalem speelde de begeleidende entourage muziek en vierde zo luid dat het van een afstand klonk als een groot tumult (1:38-41). (Al die tijd was Adonia's groep zich niet bewust van wat er gaande was; dat bleef zo totdat het lawaai van Salomo's optocht hen ertoe bracht de bron van het rumoer te onderzoeken).

Mis de betekenis hiervan niet: Het koninkrijk Israël had reikhalzend uitgekeken naar de aankondiging van de nieuwe koning. De omstreden troon was leeg gebleven, wachtend op de nieuwe kampioen die erop zou plaatsnemen. Toen kwam majestueus het antwoord aanrijden op de koninklijke ezel. Het maakte niet uit wie de troon probeerde te betwisten of op welke gronden - de waarheid over wie er zou regeren kon niet worden veranderd.

De komst van Salomo - de biologische zoon van David - naar Jeruzalem was een historisch moment waarop Gods "gezalfde" (zoals koningen vaak werden genoemd) officieel werd aangesteld als koning over Jahweh's volk. De komst van Jezus - de vervulling van de voorspelde Zoon van David - naar Jeruzalem was het historische moment waarop Gods gezalfde officieel en voor altijd werd gevestigd als de enige koning over het volk van de Vader!

De Koning van alle koningen. Hij kwam aanrijden op een ezel en een gevolg volgde Hem, jubelend en roepend: "Hosanna voor de Zoon van David; gezegend is Hij die komt in de naam van de Heer; Hosanna in de hoogste." Ze loofden luid genoeg om de aandacht te trekken van elke andere concurrerende regeringsmacht. Net zoals Salomo op vreedzame wijze een omstreden troon opeiste door op een ezel Jeruzalem binnen te rijden, reed Jezus moedig, maar vreedzaam, Jeruzalem binnen en deed de uitspraak: "Ik ben de ware, Gezalfde, de Zoon van David, en ik ben hier om het omstreden geestelijke gebied van deze wereld terug te winnen."

De feestvierders en gelovigen konden niet enthousiaster zijn! Ze konden gewoon niet geloven dat dit eindelijk gebeurde!

...Maar de religieuze leiders en ongelovigen konden niet meer beledigd zijn. Ook zij konden niet geloven dat dit gebeurde. Het was waarschijnlijk op dit moment dat sommigen een plan begonnen uit te broeden om Hem te doden. Maar Jezus was nog lang niet klaar met het opschudden van de veren. Zijn vrolijke golven zouden ook niet lang duren. Hij kwam nu aan in de heilige stad van Zijn Vader... en Hij zou niet blij zijn om te zien hoe de Farizeeën, Sadduceeën, schriftgeleerden en Joodse elite de tempel runden. Hij ging zelfs zover dat Hij zonder blikken of blozen naar binnen stormde en dat ook zei.

WOW! BEKIJK WAT DR. THOMAS HORN en DONNA HOWELL INTRODUCEREN IN "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING!"

Zie je, Zacharia had geprofeteerd dat op een dag "er geen Kanaäniet meer zal zijn in het huis van de Heer der heerscharen" (14:21). Kanaäniet, in deze context, verwees naar handelaren. Hizkia en Josia maakten de heilige plaatsen van de Hebreeërs weer heilig (2 Koningen 18:4; 2 Koningen 22:3-23:25), en geen Jood zou zoiets - de daad of degene die het uitvoerde - in twijfel trekken.

Maar het was een heel ander beeld toen deze "schaamteloze" Jezus van Nazareth het uitvoerde zoals Hij deed (Matteüs 21:12-13; Marcus 11:15-17; Lucas 19:45-46; Johannes 2:13-22). Toen Hij ontdekte dat de buitenste voorhoven van het gebedshuis van Zijn Vader een marktplaats was geworden, was Hij woedend! Dat was het enige gebied waar niet-joden mochten aanbidden. Het gekrijs van de gemanipuleerde vogels, het gescharrel van het vee, het geblaat van de schapen, en de stemmen van mannen die vanuit hun stalletjes riepen - al dit lawaai werd toegestaan door de meest gerespecteerde Joodse leiders vanwege hun schaamteloze minachting voor hen die niet het geluk hadden Joods geboren en getogen te zijn. (Het zou vergelijkbaar zijn met iemand die elke zondag midden in een preek of gebedsuur een plaatselijke kerk binnenstormt met een circus).

Verrassend genoeg was dit slechts een klein deel van het probleem.

Alle handel in dit gebied van de oude wereld verliep met de Romeinse munt, maar op die munten stonden de gezichten van heidense heersers en zij waren niet waardig om in het huis van God te worden gewisseld. De Tempel vroeg echter een offer (een belasting, eigenlijk) van Joods geld voor zijn diensten (Exodus 30:11-16). Een Jood kwam met zijn gezin aan, gaf een geldwisselaar zijn Romeinse geld, en tegen een flinke vergoeding kreeg hij Hebreeuwse munten waarmee hij de tempelbelasting betaalde. Na verloop van tijd was dit "gemak" van geld wisselen uitgegroeid tot een lucratieve regeling die de religieuze leiders schuldig maakte aan dezelfde gruweldaad als de tollenaars, omdat zij (voor zichzelf of hun opzichters) meer geld in eigen zak staken dan nodig was voor het wisselen. Maar het gaat verder: Zij die hun eigen dieren meebrachten, moesten de "perfectie-inspectie" bij de ingang van de Tempel passeren voordat zij het offer brachten. Er ontstond een gemene handelstruc waarbij de inspecteurs elk dier (hoe brandschoon ook) ongeschikt verklaarden voor het offer. Vervolgens verdienden zij een grote som geld door hun eigen offerschapen door te verkopen aan de arme mannen wier dieren ongeschikt werden geacht. Dan wachtten de oplichters tot de hoofden zich omdraaiden en begeleidden het "ongeschikte" schaap naar de achterkant van de stal, om het als "geschikt voor offer" te verkopen aan het volgende slachtoffer. Bovendien vonden de mensen die van ver kwamen voor het Pesach hun reis erg moeilijk met dieren mee. Uit winstbejag richtten de religieuze leiders dus een marktplaats in met "perfecte" dieren en geldwisselaars, precies in het buitenhof van de Tempel. Het lawaai was oorverdovend rond Pesach, en de corrupte handel - de financiële winst die werd binnengeharkt uit de aanbidding van God - op Gods eigendom was een belediging voor zowel Jahweh (Exodus 22:21; Leviticus 19:34), als voor Zijn Zoon, die deze "marktplaats"-truc persoonlijk waarnam.

Jesaja 56:7 stelt: "Zelfs hen [vreemdelingen] zal Ik naar mijn heilige berg brengen, en hen blij maken in mijn huis van gebed; hun brandoffers en hun offers zullen worden aanvaard op mijn altaar; want mijn huis zal een huis van gebed worden genoemd voor alle mensen." De vreugde van de Heer ging uit naar deze profetie, waarbij hij zich een dag voorstelde waarop de Tempel van Jeruzalem een plaats van eerlijke aanbidding zou zijn voor allen die hun leven aan de Vader wilden toevertrouwen, ook voor vreemdelingen en heidenen. Zijn tempel zou dan bij iedereen bekend staan als een "huis van gebed".

Jeremia 7:11 zegt: "Is dit huis, dat met mijn naam genoemd wordt, in uw ogen een rovershol geworden? Zie, Ik heb het gezien, zegt de Heer." Hiermee werden degenen berispt die in het Oude Testament de tempelverering misbruikten door de armen te onderdrukken. God, door Jeremia, noemde deze mannen "rovers." Toch was dit dezelfde grief waaraan de Joodse leiders zich schuldig maakten toen koning Jesjoea naar de tempel kwam, vlak na zijn triomftocht.

Jezus maakte een zweep van koorden (Johannes 2:15) en marcheerde schaamteloos de tempel binnen, gooide tafels omver en joeg zowel de dieren (schapen, runderen en duiven) als de geldwisselaars uit hun kraampjes, zeggende: "Mijn huis zal door alle volken het huis van gebed genoemd worden, maar gij hebt het tot een rovershol gemaakt!" (Matteüs 11:17). Door het contrast te gebruiken van een prachtig beeld in Jesaja en het verwijt van onderdrukkers in Jeremia, liep Jezus niet alleen maar rond om met meubels en munten te gooien en de dieren van een corrupt offerplan weg te jagen. Hij wierp een dolkwoord naar elke Jood in zijn omgeving, met woorden uit het Oude Testament die zouden steken. Hij beschuldigde de tempelbroeders ervan dat zij Gods hoop op een plaats van gebed en aanbidding de rug toekeerden en spuugden op Zijn soevereiniteit terwijl zij de behoeftigen tiranniseerden. Dat was zo'n kolossale belediging voor de Joodse leiders als iemand in meerdere generaties had gezien.

En als sommige uitleggers gelijk hebben, deed Jezus dit twee keer!

Johannes 2:11-12 zou deze gebeurtenis kunnen beschrijven als plaatsvindend kort na de bruiloft te Kana, en het vermeldt dat Jezus werd geconfronteerd met de tempelleiders tijdens de reiniging (Johannes 2:18). De Synoptici beschrijven dat dit gebeurde vlak na de Triomfantelijke Intocht tijdens de Passieweek, en de Joodse leiders confronteerden Jezus de volgende dag (Matteüs 21:17-23). (Ook vermeldt alleen Johannes een zweep met koorden.) Dus ofwel kan de formulering van Johannes geïnterpreteerd worden als hetzelfde tijdstip als de Synoptici, ofwel dreef Jezus daadwerkelijk de geldwisselaars, dieven, rovers, oplichters en dieren uit bij twee gelegenheden. (We weten het allebei niet zeker, maar als het in feite twee zuiveringen waren, zou Jezus door deze verdorven mensen nog meer als een plaag zijn gezien).

De Joden daagden Jezus uit en vroegen om een teken om hen te laten zien onder wiens gezag Hij werkte en waardoor Hij deze dingen kon doen (Johannes 2:18). Zijn antwoord kwam als een schok: "Vernietig deze tempel, en over drie dagen zal ik hem oprichten" (2:19). Johannes' evangelie legt onmiddellijk uit dat Jezus "sprak over de tempel van zijn lichaam" (2:21), maar de vrome mannen begrepen het niet: "Zes en veertig jaar was deze tempel in aanbouw, en zult gij hem in drie dagen oprichten?" (2:20). Binnenkort, op een dag om de hoek, zouden veel mensen het snappen.

In de meeste films wordt deze scène voorgesteld als een moment waarop alle monden openvallen en de mensen schrikken. Maar de arme mensen onder de menigte die dag juichten waarschijnlijk en moedigden Jezus aan. Geleerden zijn het er bijna unaniem over eens dat de rijkere Joodse klassen gewend waren aan dit soort behandeling en dat het hen niet veel deed. De joden uit de lagere klassen echter deden veel tijd en moeite om elk jaar in Jeruzalem te zijn, en elke keer werd er van hen geprofiteerd op een manier die geen enkele voorbereiding of afspraak kon voorkomen. Hoe koosjer (wettig) hun schapen ook waren, de gewetenloze inspecteurs vonden er toch gebreken in en weigerden hen de toegang tot de Tempel, tenzij zij het dier verkochten voor de helft van wat het waard was en een van de gezegende "goedgekeurde" dieren kochten voor twee of drie keer de waarde. (Ongetwijfeld waren sommigen zich ervan bewust dat hun "gebrekkige" schapen naar de verkoopschuur werden begeleid, zodat de volgende jongens ze als "perfect" konden kopen). Jezus, in deze scène, was niet alleen een gek voor iedereen. Voor sommigen was Hij een held, en dat zou waarschijnlijk niet goed gevallen zijn bij degenen die Hij in nood vond.

En het zou zeker onder de aandacht worden gebracht van de hogepriester!

Nu maakte Jezus de verkeerde mensen boos... en toen Hij de menigte uit de tempel verdreef, maakte Hij een sterk statement: "Religie zoals jullie die kennen is voorbij!" Niet alleen maakte dit de religieuze leiders boos, het maakte hen ook onzeker dat hun zorgvuldig opgebouwde wereld aan het veranderen was.

Gezien de delicate religieus-politieke relatie tussen het Sanhedrin en Rome, zou dit de priesters op hun hoede stellen.

En deze Jezus was niet zomaar iemand. Deze man had de kracht om te genezen en duivels uit te drijven, en Hij had zelfs het lef om mensen te vertellen dat hun zonden waren vergeven - een daad die alleen door God of de goden van voor zijn tijd werd uitgevoerd. Wie dacht deze man dat hij was? Velen vroegen zich waarschijnlijk af: Is dit echt de Messias? Of is Hij slechts de laatste om Rome te provoceren tot vergelding? Zal Hij, net als Simon van Peraea, Athronges de Herder, Judas de Galileeër, en zovele anderen, ook het slachtoffer worden van Rome's wreedheid?

Toen Jezus' leringen, genezingen, wonderen en andere interacties aandacht begonnen te krijgen, werden de plaatselijke autoriteiten zich bewust van Hem. En hoe meer Hij sprak over het Koninkrijk van God, hoe meer Hij als een potentiële politieke rebel werd gezien. Hoewel dit Hem door de plaatselijke autoriteiten markeerde als een personage om nauwlettend in de gaten te houden, werd Hij onder de burgers beschouwd als iemand die met bewijzen kon aantonen dat Hij kon volbrengen wat Hij zei (daarom kreeg Hij ook een grote aanhang).

Maar als zulke woorden niet gepaard gingen met politieke daden, wekte dat soms wrevel bij de menigte. Zij wilden Rome weg hebben - en als dat niet mogelijk was, dan was het beter om Rome niet te provoceren. Jezus' gesprekken over Zijn Koninkrijk gingen alleen gepaard met vreedzame beloften - er werd geen zegevierende oorlogvoering geschetst, en toen Hem daarover vragen werden gesteld, antwoordde Hij op dubbelzinnige toon dat het "niet van deze wereld is".

Waar ging dat over? Dat was helemaal niet wat de Joodse mannen iedereen hadden voorgehouden dat de Messias zou zijn!

Met deze en bijna ontelbare andere voorbeelden maakte Jezus de mensen nerveus door zo ongeveer alles wat Hij deed, omdat Hij handelde als de Messias, maar niet de politieke verlosser act uithaalde. De mensen hielden er niet van dat er negatieve aandacht op hun gebied werd gevestigd, tenzij degene die deze aandacht trok, de beloften om de Joden van Rome te bevrijden, zou waarmaken. Het was een wereldschokkend belangrijk "doe het of doe het niet" moment vanwege de opruiende en schijnbaar confronterende leer van Christus' Koninkrijk.

In het midden hiervan wekte Jezus de doden op (Matteüs 9:18, 23-26; Marcus 5:21-24, 35-43; Lucas 7:11-17; 8:40-42, 49-56; Johannes 11:1-45).

Het rumoer in de hele regio over deze gebeurtenis was de allerlaatste druppel...

Deze daden waren absoluut niet te ontkennen, en de geruchten verspreidden zich snel over de hele regio. Het onderwijzen van radicale ideeën, het kalmeren van zeeën of het genezen van mensen was één ding, maar de woorden die uit Christus' mond kwamen bij het opwekken van de doden vormden het toneel voor Zijn executie. Toen Jezus te horen kreeg: "Heer, als U hier geweest was, zou mijn broer niet gestorven zijn" (Johannes 11:21, 32), was Zijn antwoord opnieuw dat het gedaan was tot eer van God (11:40). Met andere woorden: "Dit is gebeurd omdat God u hier en nu zijn macht wil tonen, niet via Rome, niet via de synagoge, maar via Mij."

Whoa... De ingezeten "oproerkraaier" had voor de laatste keer een grens overschreden. Hij had gezag over leven en dood, en het kwam noch de Joden noch de Romeinen ten goede! Wat erger is, als Hij zo machtig was om een ziel terug te roepen in zijn lichaam, had Hij misschien toch de macht die nodig was om Rome te veroveren!

Jezus had gedaan wat geen enkele andere rebel vóór Hem kon doen: bewijzen dat Hij een volkomen onvoorspelbare wildeman was. En Hij ging tot het uiterste en overtrof alle eerdere "would-be" messiassen die veel praatjes hadden en zelfs politieke rebellie opriepen, maar waarvan uiteindelijk bewezen werd dat ze... gewoon mensen waren. Yeshua van Galilea had nu vastgesteld dat Hij onbeperkte bovennatuurlijke macht had. Romeinen die niet bezorgd waren over het redden van het religieuze instituut, leek het niet uit te maken waar Zijn macht vandaan kwam. Als, zoals de Farizeeën zeiden, Zijn bron demonisch was, maakte dat voor hen weinig verschil, zolang Hij maar daadwerkelijk de macht van het ongeziene rijk in Zijn hand hield.

Met de opwekking van Lazarus en anderen, wat zou Jezus tegenhouden om tegen de staat, dan het Rijk, in te gaan met onbeperkte legers van mannen die, eenmaal gedood, gemakkelijk konden worden opgewekt en volledig hersteld voor andere gevechtsronden?! Zelfs Rome begon te denken dat deze man weg moest... En dit maakte de religieuze leiders erg, erg gelukkig.

Maar wacht.

Als Hij zo machtig was, wie zou dan de ongelukkige zijn die Hem moest verslaan? En hoe zou hij dat doen?

Deel 27: Spanning bouwt op naar Executie

Eindnoten:

[i] McClaffin, Mike, The Life of Christ in the Synoptic Gospels (4 ^th ed., Springfield, MO: Global University; 2013) 218; emphasis added.

[ii] Ibid., 216.

[iii] Booker, Richard, Celebrating Jesus in the Biblical Feasts (expanded ed., Shippensburg, PA: Destiny Image Publishers, Inc.; 2016), 116.

[iv] Ibid., 115.

Bron: THE MYSTERY OF JESUS FROM GENESIS TO REVELATION—PART 26: HIS Kingdom?! This Guy Has to Go! » SkyWatchTV