HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - DEEL 31: "De Stem".

12 januari 2023 - door Tom Horn

Deel 1 -Deel 3 -Deel 4 -Deel 5 -Deel 6 -Deel 7 -Deel 8 -Deel 9 -Deel 10 -Deel 11 -Deel 12 -Deel 13 -Deel 14 -Deel 15 -Deel 16 -Deel 17 -Deel 18 -Deel 19 -Deel 20 -Deel 21 -Deel 22 -Deel 23 -Deel 24 -Deel 25 -Deel 26 -Deel 27 -Deel 28 -Deel 29 -Deel 30 -Deel 31 -Deel 32 -Deel 33 -Deel 34 -Deel 34 -Deel 35 -Deel 36 -Deel 37 -Deel 38 -Deel 39 -Deel 40 -Deel 41 -Deel 42 -Deel 43 -Deel 44 -Deel 45 -Deel 46 -Deel 47 -Deel 48 -Deel 49

Om samen te vatten wat we tot nu toe hebben bekeken: Het verslag van de donder en de "vuurtongen" in Exodus, dat in het vorige artikel is beschreven, maakt eigenlijk nooit melding van donder. De Israëlieten "zagen een stem", en het was de enige krachtige stem van God. Hoe zij een geluid "zagen" moet nog worden besproken. Toen stonden we stil bij een ander feit: De bliksem die zij zagen was nooit een bliksem, maar een helder, knipperend licht (baraq) dat snel veranderde in een flitsend vuur (lappiyd) ergens tussen Gods aankomst op de Sinaï en Zijn definitieve vaststelling van de geboden. En na bestudering van de context van de woorden baraq en lappiyd ten opzichte van hoe ze in andere delen van de Bijbel worden gebruikt en de manier waarop het werd beschreven, is het eerlijk om te zeggen dat dit licht/vuur zich waarschijnlijk uit eigen wil (van God) bewoog.

Op dit moment lijkt het alsof we meer informatie hebben over de bliksemschichten die geen echte bliksemschichten waren, dan over de donderslagen die geen donderslagen waren. Wat was er werkelijk aan de hand met het qowl geschreeuw uit de hemel?

Hier is de lijm. Klaar?

Als we de zinsbouw van de beschrijving van het fenomeen in Exodus 19:16 in het Hebreeuws bestuderen, zonder alle moderne Engelse toevoegingen voor de flow, komen we uit op: boqer qowl baraq. Dat is het. Dat is alles wat het Hebreeuws zegt. In een letterlijke, woord-voor-woord, aanvankelijk onzinnige lezing betekent boqer qowl baraq "ochtendstem licht". Het is van deze schijnbaar vage drie Hebreeuwse woorden dat we het Engelse "In de morgen waren er donderslagen en bliksemschichten" hebben gekregen. Zo ook Exodus 20:18: 'am ra'ah qowl lappiyd. Ook hier is de letterlijke, woord-voor-woord weergave: "men zag stemvlammen." Hier staat: "Het hele volk zag de donderslagen en de bliksemschichten."

Mis dit niet.

Het Hebreeuws stelde nooit "en" voor in de oorspronkelijke vorming van de zin. De vertalers voegden het "en" (en andere woorden) in, zoals ze dat in talloze andere passages deden om de zin zinvol te maken. Het is allemaal een beetje Tarzan-achtig - "ochtend stem licht", "mensen zagen stem fakkel" - zonder de afvlakking die tijdens het vertaalproces optreedt. Helaas kan, tenzij de vertalers correct zijn, zelfs het kleinste woordje als "en" het oorspronkelijke verhaal ontrafelen.

We lezen niet over twee afzonderlijke fenomenen. Het Hebreeuws zegt niet dat de baraq en lappiyd "naast" de qowl waren, het zegt dat de baraq en lappiyd de qowl er "waren". In het Engels: the Israelites didn't "see a voice" and then also "see lights/fires"; they "saw a voice appearing as lights/fires." Ga terug naar de kale Tarzan-versie en stel je voor dat je geen woorden maar alleen de interpunctie toevoegt, die toen nog niet bestond. Het zou er zo uit kunnen zien: "Ochtend; stem-licht." "Mensen zagen stemlicht."

ZAL HET BLOED VAN DE ANTICHRIST DE MENSEN HIERVAN "REDDEN"?

De stem manifesteerde zich als vuur!

Al die tijd dat we verward waren over hoe een "stem" kan worden "gezien" is eindelijk verklaard, want we hebben nu de fysieke manifestatie van Gods stem als deze flikkerende, heldere vlammen verschenen over de hele berghelling.

Dr. Juergen Buehler, natuurkundige, scheikundige en voorzitter van de International Christian Embassy Jerusalem (ICEJ), schilderde wat deze auteurs geloven als een treffend woordbeeld van dit moment De leer van de rabbijnen op dit gebied, legt Buehler uit, is dat "elk woord dat God die dag sprak was als de slag van een hamer op een aambeeld. Bij elke slag op het aambeeld, dat de berg Sinaï was, vlogen vonken...van vuur naar buiten."[i] Hoe toepasselijk weeft dit een web tussen de qowl, baraq, en lappiyd... Gods stem, schiet als vonken, naar buiten bij elke weerklank van de Wet.

Maar dit beeld, vooral voor hen die er voor het eerst over leren, roept een paar vragen op: Waarom zou God zelf als rook en vuur over de hele berg verschijnen, terwijl Zijn stem, die voor het eerst de Tien Geboden verklaarde, verscheen als flikkerende, glinsterende vlammen die in intensiteit toenamen naarmate Hij sprak, op zo'n manier beschreven dat ze rondtrokken? Waarom waren de vlammetjes zo geanimeerd... als ze dat al waren? En wat was het doel van dit alles?

Misschien kunnen enkele van de vroegere Torah-commentatoren ons nu helpen.

De Midrash, het meest gerespecteerde Schriftcommentaar van de Joodse gemeenschap, samengesteld door gevierde rabbijnen (wijzen) tussen 400 en 1200 na Christus, is levend en wel over het onderwerp van de "donderslagen" en de "bliksemschichten". Deze rabbijnen observeerden een groot aantal verwante verzen, naast de geografische verspreiding van Gods verschijning wereldwijd zoals geschetst in het Woord, en zij kwamen tot een zeer interessant verband, beginnend op de berg Sinaï en zich uitbreidend naar buiten toe. Let op wat de verslagen zeggen in Midrash, "Shemot Rabbah" (Hebreeuws, "Grote Exodus") 5:9, met betrekking tot de zichtbare stem van God in Exodus 19:16 en 20:18:

Dit is wat geschreven staat (Job 37:5), "God dondert wonderen met Zijn stem" - wat is het dat Hij dondert? Toen de Heilige, gezegend zij Hij, de Torah gaf op de Sinaï, toonde Hij het wonder der wonderen aan Israël. Hoe dan? De Heilige, gezegend zij Hij, zou spreken en de stem zou uitgaan en de hele wereld rondgaan: Israël zou de stem tot hen horen komen vanuit het zuiden en ze zouden naar het zuiden rennen om de stem te ontmoeten; en vanuit het zuiden zou het voor hen overschakelen naar het noorden, en ze zouden allemaal naar het noorden rennen; en vanuit het noorden zou het overschakelen naar het oosten, en ze zouden naar het oosten rennen; en van het Oosten zou het naar het Westen overschakelen, en zij zouden naar het Westen rennen; en van het Westen zou het naar de hemel overschakelen, en zij zouden hun ogen ophangen [naar de hemel], en het zou naar de aarde overschakelen, en zij zouden naar de aarde staren, zoals er staat (Deuteronomium 4: 36): "Uit de hemelen deed Hij u Zijn stem horen, om u te tuchtigen. " En Israël zou tegen elkaar zeggen: "En wijsheid, vanwaar is die te vinden?" (Job 28:12). En Israël zou zeggen: vanwaar komt de Heilige, gezegend zij Hij, uit het Oosten of uit het Zuiden? Zoals er staat (Deuteronomium 33:2): "De Heer kwam van Sinaï, en scheen van Seir (in het Oosten) tot hen"; en er staat geschreven (Habakuk 3:3): "En God zal van Teiman (in het Zuiden) komen." En er staat (Exodus 20:18): "En al het volk zag de geluiden (letterlijk, stemmen)"...[ii]

Dus, volgens deze uitleg, ging Gods stem "uit" naar het noorden, zuiden, oosten en westen, over de hele wereld. Er was geen enkel gebied - van Sinaï tot het tegenoverliggende punt op onze ronde planeet - waar iemand heen kon gaan om aan Zijn boodschap te ontsnappen.

Maar waarom die vele lichten/vuren? God, de Schepper van het universum, wiens stem hele legers kan doden met één uitspraak, kan toch gewoon heel hard gesproken hebben?

Uh-huh. Dat had gekund. Maar onze creatieve Vader koos deze methode voor Zijn tongen om iedereen op de aardbol te bereiken... en het was niet de enige keer dat Hij dat zou doen.

HOE OBAMA, HITLER EN DE TROON VAN SATAN VERBONDEN ZIJN MET "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING".

Als deze Joodse geleerden, wier commentaar de weg vrijmaakte voor het begrip van het Oude Testament gedurende de laatste duizenden jaren, correct zijn, en we kunnen zien dat Gods stem zich over de hele wereld manifesteerde, dan zoeken we nederig naar een dieper begrip als we moeten geloven dat er een nieuwtestamentische, op Christus gerichte vervulling is van de Pinksterdag (of Wekenfeest).

Het was niet alleen een spektakel van stem, licht en vuur. Rabbi Yochanan, een wijsgeer uit de eerste eeuw, schrijft in zijn Midrasj commentaar op het Sinaï-verslag in Exodus: "De stem zou uitgaan en zich verdelen in zeventig stemmen voor de zeventig talen, zodat alle volken zouden horen [en begrijpen]."[iii] Misschien werd Yochanan, toen hij dit schreef, geïnspireerd door Psalm 29:7: "De stem van de Heer verdeelt de vlammen van het vuur"!

Dat heb je toch begrepen? Het gaat over meertaligheid.

Als de Midrasj juist is: Gods stem kwam uit de hemel boven de berg Sinaï, manifesteerde zich in felle flitsen van vurig licht en verdeelde zich in alle toen bekende talen van de wereld. Toen reisde Zijn stem over de hele wereld, zodat alle mensen Zijn woorden konden horen en begrijpen... en dat alles op 6 Sivan, de allereerste Pinksterdag, precies vijftig dagen na het eerste Pascha in Egypte.

Vergeet niet dat deze rabbijnen Joods zijn. Hun beschouwing van wat er op dat moment in Exodus gebeurde, heeft natuurlijk geen respect voor enig verhaal in Handelingen 2 uit het Nieuwe Testament; dat is een "Testament" van de Messias waarin zij niet geloven. Het zij verre van mij dat een medewerker van het Midrasj-commentaar probeert door middel van Joodse theologie aan te tonen dat de tongentaalgebeurtenis op de berg Sinaï in het Oude Testament de voorbode was van de tongentaalgebeurtenis in het Nieuwe Testament. Een echt Joodse rabbi zou waarschijnlijk meer geïnteresseerd zijn in het willen aantonen van de verschillen tussen Jehovah op de berg en de Trooster die Jezus beloofde te sturen!

Maar, zoals de meeste christenen weten, vertelt het boek Handelingen, hoofdstuk 2: Op de dag van Pinksteren, vijftig dagen nadat Jezus aan het Laatste Avondmaal had gezeten en de communie had ingesteld in plaats van Pesach, op dezelfde dag dat alle Joden het tellen van de Omer op 6 Sivan van de Hebreeën afwikkelden, daalde de Heilige Geest neer op de volgelingen van Christus. Toen Hij dat deed, daalden heldere, flikkerende "vlammentongen" neer uit de hemel en zweefden over de mannen en vrouwen daar, die vervolgens de straat opgingen en spraken in alle bekende talen van die dag... zodat alle mensen Gods woorden zouden horen en begrijpen.

Deze keer ging de boodschap, anders dan de vorige keer, niet over de Wet, maar over Jezus Christus, de Messias die kwam om de Wet te vervullen (Matteüs 5:17-20).

...En deze keer, anders dan de vorige keer, zouden Gods woorden worden gericht en ontvangen worden door zowel Joden als heidenen.

Laten we, voordat we daar te ver op ingaan, eerst eens rechtstreeks uit de Bijbel lezen wat er in Handelingen 2 gebeurde. Tragisch genoeg (maar niet verrassend) is een deel van de kracht ervan verloren gegaan in de vertaling:

En toen de dag [feest] van Pinksteren ten volle gekomen was, waren zij allen eensgezind op één plaats. En plotseling kwam er een geluid uit de hemel als van een razende machtige wind, en het vulde het hele huis waar zij zaten. En er verschenen hun tongen als van vuur, en het zat op ieder van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest, en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest hun gaf te spreken. (Handelingen 2:1-4)

Om te beginnen was het "geluid" dat genoemd wordt in "er kwam een geluid uit de hemel" niet zomaar een geluid. Dit is het Griekse woord echos, dat slechts op enkele plaatsen in het Woord voorkomt. In één van die plaatsen, Lucas 21:25, wordt het vertaald met "brullen"! In Hebreeën 12:19 wordt het gebruikt in combinatie met salpigx om te verwijzen naar het trompetgeschal "dat de wederkomst aankondigt"![iv] Dan, vreemd genoeg, in Lucas 4:37, nadat Jezus een demon uit de man in Kafarnaüm heeft geworpen, wordt echos vertaald als "roem": "En de roem [echo's] van hem ging uit in alle plaatsen van het land rondom."

Tot nu toe lijkt het, alleen al vanuit de Bijbel, alsof dit woord een gebrul kan betekenen, een blaas-signaal van Gods verschijning, of de zich verspreidende erkenning van Gods macht. Zie je wat we bedoelen? Het is zoveel meer dan alleen "een geluid".

En, weet je, dat is heel interessant, gezien de context van Handelingen 2:2 in vergelijking met het Sinaï-verslag. Kan het zijn dat het "geluid uit de hemel" dat op de grote stad Jeruzalem viel op die Pinksterdag een geweldig luid gebrul uit de mond van God was; Zijn eigen knal die de komst van God in de persoon van de Heilige Geest aankondigde; de kracht van Zijn stem die van Hem uitgaat en Hem voorgaat, het woord verspreidend van Zijn aanstaande, spoedig komende, roem en glorie?!

Man dat is prachtig!

Zou het niet bijna te mooi zijn om waar te zijn als we een solide link konden vinden die aantoont dat het Griekse echos in de literatuur van deze tijd direct en onweerlegbaar gebruikt werd om "stem" te betekenen? Serieus... Zou dat niet de eerste parallel vastleggen tussen Gods qowl op de berg Sinaï en het geluid hier in Handelingen?

Eigenlijk is dat een definitie van dit woord, en het bewijs is niet moeilijk te vinden. Niet alleen wordt deze Griekse term en zijn varianten gebruikt om "stem" te betekenen door schrijvers in de tijd van Christus - zoals in het academisch medisch leerboek de Materia Medica ("Over Medisch Materiaal") van de Griekse arts Pedanius Dioscorides[v]- dankzij de wetenschappelijke auteurs en redacteurs achter het Grieks-Engels Lexicon van Oxford, weten we nu dat het specifiek verwees naar de stem van God in de LXX (Septuagint) Bijbelvertaling[vi] (nogmaals, de LXX was de Griekse Bijbel die ten tijde van Christus werd bestudeerd!).

GOD BRAK DE MACHT VAN "DE KERSTMAGIËRS"? MAAR KEERT ZO'N "MAGI-CALISME" NU TERUG VOOR DE OPKOMST VAN EEN ANDER "CHRISTUSKIND"?

Ons ijzer is heet. Zullen we opnieuw toeslaan?

De volgende op de lijst is "haasten", wat komt van het Griekse phero.

Net zoals "donder" niet noodzakelijk het slechtste woord was dat uit het Hebreeuws voor qowl gekozen kon worden, is "haasten" niet noodzakelijk de slechtste keuze voor phero, aangezien de directe context iets beschrijft dat snel gebeurt ("En plotseling kwam er..."). Niettemin, net zoals "donder" daar niet juist was, is "haasten" hier ook niet juist. Zoals zowat elk lexicon of studiehulpmiddel zal aangeven, betekent phero "brengen", "draagt" of "dragen."[vii]

Als slechts een paar van de talloze voorbeelden zijn hier vier verzen - elk uit een van de vier Evangeliën - waarin phero wordt gebruikt:

• "Hij zei: 'Breng [phero] ze tot mij'" (Matteüs 14:18).
• "Zullen wij geven, of zullen wij niet geven? Maar Hij, hun huichelarij kennende, zeide tot hen: 'Waarom verleidt gij Mij? Brengt [phero] Mij een stuiver, opdat Ik het zie'" (Markus 12:15).
• "En breng [phero] het gemeste kalf hierheen en dood het, en laat ons eten en vrolijk zijn" (Lucas 15:23).
• "Elke tak in Mij die geen vrucht draagt, neemt Hij weg; en elke tak die vrucht draagt, zuivert Hij, opdat hij meer vrucht voortbrengt [phero]" (Johannes 15:2).

Het is een hele sprong, van "brengen" naar "voortstuwen". Toch? Deze laatste term staat los van een aanwijsbare drijvende kracht en klinkt bijna willekeurig, chaotisch of zelfs toevallig. Er is niemand bij betrokken. De eerste, "iets brengen" of "dragen", is persoonlijk, opzettelijk... het klinkt bijna als een geschenk, niet? Hoewel beide woorden uiteindelijk kunnen worden geïnterpreteerd als erkenning van de wind als Gods handwerk, gezien de kolossale betekenis van wat er op dat moment gebeurde in zowel het fysieke als het spirituele domein, laat zeggen dat God de wind "bracht" of "droeg" de intentie en specificiteit rechtstreeks van het Goddelijke toe.

Het spreekt waarschijnlijk vanzelf, maar we zeggen het toch: Iemand moet wel heel erg zijn best doen om hier het afstandelijke, afstandelijke, onpersoonlijke woord "haasten" te zien in plaats van wat hier kennelijk meer bedoeld wordt, namelijk de handeling van de Heilige Geest die iets draagt.

Maar wat draagt Hij precies?

Weet je nog hoe de "donder en bliksem" op de berg Sinaï niet echt donder en bliksem was, en dat het niet twee verschijnselen waren maar één, en de bijbehorende beschrijving? Weet je nog hoe je dat in het Engels waarschijnlijk niet had kunnen weten door de manier waarop onze taal van de pagina afkomt? Nou, dit moment is vergelijkbaar in die zin dat het van de lezer een open geest vraagt om een aantal eeuwenoude concepten en voorstellingen in twijfel te trekken. Het is echter verrassend anders, omdat zelfs het Engels - wanneer het zorgvuldig wordt gelezen - zelf de meest voorkomende verkeerde interpretatie van dit vers in het hele christendom ontkracht.

Hier is het weer, Handelingen 2:2a, in het Engels. Let op elk woord: "En plotseling kwam er een geluid uit de hemel als van een razende machtige wind."

Als je bij die lezing iets anders hebt bedacht dan een geluid dat de Heilige Geest "bracht" of "droeg", dan moet je het nog eens nalezen. Laten we het uitleggen.

Het aloude, en eerlijk gezegd prachtige, beeld van de krachtige wind is overal aanwezig in onze kerkleerplannen en kaarten, religieuze media, historische schilderijen, boeken en zelfs in diverse christelijke winkelproducten. We horen vanaf de preekstoel met zoveel opwinding over de "razende machtige wind", die door de ramen en deuren naar de bovenzaal stormde, rond de volgelingen van Christus wervelde, hun gewaden en haar omwoelde, iedereen waarschuwde dat er iets groots op komst was... Soms wordt zelfs verteld dat de apostelen van de grond worden opgetild!

Maar hoe inspirerend het ook is, het idee van de "wind" dat we allemaal hebben, is niet wat de Grieken oorspronkelijk beschreven. Als dat wel zo was, dan zouden er een paar problemen moeten worden aangepakt. Om er maar één te noemen: Het bijvoeglijk naamwoord dat hier in het Engels vertaald wordt als "mighty" is het Griekse woord biaios, dat verrassend genoeg "gewelddadig" betekent. Met andere woorden, als deze wind een letterlijk, fysiek en zuiver natuurlijk element was, dan wordt ons hier verteld dat de zachte Trooster een "gewelddadige" wind stuurde om door de stad te scheuren op de dag dat Hij aankwam. Maar het is vreemd te veronderstellen dat de Heilige Geest gevaar stuurt naar de discipelen die Hij gaat zegenen. Er zijn zoveel woorden in de Griekse taal die zowel macht (of kracht) als veiligheid in de aanwezigheid van de Heer zouden uitdrukken, dat biaios er hier uitspringt als de spreekwoordelijke zere duim.

Waarom niet gewoon "machtig"? Waarom "gewelddadig"? Als Lucas de lezers alleen maar wilde vertellen dat de wind "sterk" of "machtig" was, had men een aantal meer passende termen kunnen gebruiken... en dat waren termen die hij al kende en gebruikte! Waarom zou Lucas hier niet gekozen hebben voor dynatos - het letterlijke Griekse woord voor "machtig" of "krachtig" - zoals hij elders deed (Lucas 1:49; 14:31; 18:27; 24:19; Handelingen 2:24; 7:22; 11:17; 18:24; 20:16; 25:5)? Waarom brak hij in Handelingen 2:2 plotseling uit zijn rol en schilderde hij God af als de zender van gevaarlijke weersomstandigheden?

Eigenlijk zijn de wetenschappelijke meningen over dit gedeelte van de Schrift tamelijk eensluidend: Lucas schreef "hevig" en "hevig" is precies wat hij bedoelde, maar hij beschreef geen "wind", maar een "geluid". Technisch gezien bestond de wind niet anders dan als vergelijkingsbasis. Voor veel lezers is dit een grote verrassing. Zo lang is de letterlijke wind op de Pinksterdag in het Nieuwe Testament in onze denkbeelden zit ingebakken, dan het moeilijk is de gierende, vegende, stof-in-de-lucht ideeën los te laten. Maar Thayer's Greek Lexicon is de eerste van vele bronnen die we vrij snel kunnen aanwijzen om dit te ontkrachten. Volgens Thayer's is het vergelijkende Griekse bijwoord hosper, hier vertaald met "als" in het cluster "een geluid uit de hemel als van een ruisende machtige wind," een woord dat eenvoudigweg iets betekent wat "in nauw verband staat met wat er aan voorafgaat", en daarom een directe vergelijking in Handelingen 2:2 vertegenwoordigt, "d.w.z.., zoals een geluid wordt gemaakt wanneer een machtige wind waait."[ix] Schotlands beste nieuwtestamenticus en voormalig voorzitter van de Tyndale Fellowship for Biblical and Theological Research, Ian Howard Marshall, erkent dit in Acts (Handelingen): An Introduction and Commentary, waarin hij erop wijst dat de grammaticale relatie tussen het Griekse pnoe ("wind") naast het agressieve biaios "die van analogie is - een geluid als dat van de wind. "[x] Charles Kingsley Barrett, vooraanstaand academicus en Fellowship of the British Academy bekroond hoogleraar goddelijkheid aan de Universiteit van Durham in Engeland, stelt in A Critical and Exegetical Commentary on the Acts of the Apostles dat "Luke zich beperkt tot een levendige natuurlijke analogie... Er was een geluid als dat van een krachtige wind."[xi]

OMVAT "HET MYSTERIE VAN JEZUS" DE WERELD DIE ZICH VOORBEREIDT OP DE ANTICHRIST?

Om even samen te vatten: 1) De discipelen van Christus waren allen samen "in één overeenstemming"; 2) God heeft persoonlijk het geluid van Zijn stem aangekondigd, gedragen en aan hen overgebracht - een gebrul zo krachtig en gebiedend dat het voor de aanwezigen klonk als een huilende, hevige wind.

Volgende: Niet alleen horen de volgelingen van Jezus de stem van God als een wind, ze zien de stem ook als "gespleten tongen als van vuur, en het zat op ieder van hen". Maar merk op dat "gespleten" hier een beetje misleidend is in het Engels vanwege onze bekendheid met uitdrukkingen als "gespleten hoef", dat verwijst naar een voorwerp met een "gespleten" vorm erin. De "gespleten" verwijzing komt van het Griekse diamerizo ("verdeeld"), dat beschrijft wanneer Gods stem neerdaalde, uiteenviel in vele "tongen", en vervolgens "iedere aanwezige werd geraakt door vlammen."[xii] Nogmaals, dit is het wonder waarnaar wordt verwezen in Psalm 29:7: "De stem des Heren verdeelt de vlammen van het vuur."

Dan komt natuurlijk de vraag waarop geleerden soms een onverwachte wending hebben genomen: of "tongen" de vorm van de vlammen beschrijft ten opzichte van het lichaamsorgaan, of eenvoudiger, "talen". Technisch gezien wordt de Griekse glossa gebruikt voor zowel het lichaamsdeel als de spraak die het maakt, dus het zou beide kunnen zijn. Maar ondanks het enigszins overtuigende argument voor het eerste door sommige scherpzinnige taalexperts (dat Lucas zei dat de vlammen "tongvormig" waren), lijkt dit de meest gecompliceerde conclusie. De context van het volgende vers - "en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest hun gaf uit ter spreken" - verwijst duidelijk naar gesproken talen, en in het algemeen is er niemand in de academische wereld die dat tegenspreekt. Aangezien de context en de toepassing dus hetzelfde zijn, is het veilig om de overgrote meerderheid van de geleerden hierin gelijk te geven en vast te houden aan de volgende gevolgtrekking: "Tongen," zowel in vers 3 als in vers 4, in verwijzing naar "talen," wat weergeeft wat lezers, vóór onze bezinning op de Sinaï, wellicht onhandig vonden: "En er verscheen hun [verdeelde talen] als van vuur, en het zat op ieder van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest, en begonnen met andere [talen] te spreken."

Nog een paar korte gedachten over dit gedeelte van de Schrift voordat we dit afronden: Ten eerste hebben de woorden "allen eensgezind" tot speculaties geleid. Waarover waren de discipelen het precies eens? De meeste geleerden en commentatoren brengen dit in verband met het nabije geval van "eensgezindheid" in Handelingen 1:14, waar een directe beschrijving staat van wat zij samen deden: "Zij bleven allen eensgezind in gebed en smeking, met de vrouwen en Maria, de moeder van Jezus, en met zijn broeders." Deze auteurs houden vooral van de manier waarop Benson Commentary het zegt:

Het woord [Grieks homothymadon], dat met één stem wordt weergegeven, houdt in dat zij eensgezind waren in hun opvattingen, bedoelingen en genegenheid, en dat er geen onenigheid of ruzie onder hen was, zoals soms het geval was toen hun Meester bij hen was. Ongetwijfeld waren zij ook eensgezind in hun verlangen en verwachting van de doop met de Heilige Geest, de kracht van boven, die Christus hun had beloofd; en in het ernstig en vol verwachting erom bidden wanneer zij samenkwamen, wat zij blijkbaar dagelijks deden. xiii] (cursivering in origineel)

Zij baden allen samen, maar waarschijnlijk baden zij specifiek om de kracht van God om hen bij te staan in de Grote Opdracht, want dat is wat de Heilige Geest doet. Let hierop, want dit is een cruciaal punt in "het kerkelijk tijdperk", waar het Pinksterfeest voor staat. En vat dit niet verkeerd op als een argument voor het spreken in tongen, want deze auteurs geloven echt dat die zaak tussen de gelovige en God is. Wij willen benadrukken dat, net zoals de Heilige Geest tot de discipelen kwam op 6 Sivan in wat waarschijnlijk het jaar 33 na Christus was, met talen van vuur, Hij vandaag tot alle gelovigen kan komen met de gaven van de Geest waarmee zij zijn toegerust voor het werk van de Grote Commissie, zolang elke gelovige in afwachting daarvan bidt.

Overweeg opnieuw Handelingen 2:1-4 in het licht van alles waarover we hebben nagedacht. Op basis van de oorspronkelijke talen en contexten en de consistentie van Gods natuur uit het Oude Testament, zullen we een beschouwende, dynamische formulering van deze passage voorstellen:

En op 6 Sivan, tijdens het Pinksterfeest, waren de discipelen van Christus allen op één plaats bijeen, elkaar steunend en het met elkaar eens in gebed [waarschijnlijk om de "kracht uit de hoogte"]. En plotseling kwam er een stem, brullend uit de hemel als een hevige wind, en het geluid vulde heel de woning waar zij zaten. En de discipelen zagen de stem uit de hemel zich verdelen in vele talen, die op vuur leken, en het vuur zat op ieder van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest, en begonnen met andere talen te spreken, zoals de Geest hun uitdrukking gaf. (Handelingen 2:1-4)

ZIE VERBORGEN MYSTERIES DIE DE "OPENENDE GEEST" VAN HET OUDE TESTAMENT VERBINDEN MET DE BOEKROL "VERZEGELD MET ZEVEN ZEGELS"

Hé lezer... Weet je nog die keer op de berg Sinaï toen Gods stem zich fysiek manifesteerde als een fel vuur, zich vervolgens opsplitste en uitging naar de hele wereld, zodat ieder mens Zijn Wet zou kennen en begrijpen?

Ja, dat deed Hij weer.

De "vijftigste dag" (Pinksteren) van de bevrijding van Egypte, toen de Wet (het Oude Verbond) de natie Israël verenigde onder de wil van God, terwijl op de berg Sinaï, was een letterlijke, moment-voor-moment parallel van de "vijftigste dag" (Pinksteren) van de dood van Christus en bevrijding van de grenzen van de zonde, toen Jezus de Wet naar de letter vervulde en Jood en niet-Jood (het Nieuwe Verbond) verenigde als een nieuw volk onder de genade van God op de berg Sion.

De meeste mensen die weinig tot niet bekend zijn met de feesten zijn zich niet bewust van dit verband, maar als we het eenmaal zien, kunnen we het niet "voorbij-zien" zonder extreme inspanning. De gelijkenis tussen de twee gebeurtenissen is geen toeval.

Barrett erkent deze vergelijking zonder aarzeling: "Lucas verzamelt kenmerken die kenmerkend zijn voor theofanieën...[zoals de] beschrijvingen van het geven van de Wet op de berg Sinaï: Exod. 19:18."[xiv] Marshall is eveneens overtuigd: "Een vlam verdeelde zich in verschillende tongen, zodat elke tong op een van de aanwezige personen rustte.... En opnieuw worden we herinnerd aan de theofanieën uit het Oude Testament, in het bijzonder aan die op de Sinaï (Exod. 19:18)."[xv] Dr. Richard Booker van Celebrating Jesus in the Biblical Feasts merkt deze prachtige verbinding tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament ook op:

De Engelse vertaling [van het Sinaïgebeuren] zegt dat al het volk getuige was van de donderslagen en de bliksemschichten. Joodse geleerden geloven dat het volk daadwerkelijk "de stem van God" uit de berg zag komen in vuurtongen.....

Het eerste Pinksterfeest was op de berg Sinaï, toen God zijn woorden op stenen tafelen schreef. Maar de Heer beloofde dat er in de verre toekomst een tijd zou komen dat Hij Zijn wetten zou schrijven op de vleselijke tafelen van hun harten. (Zie Jeremia 31:31-34.)...

Op Zijn eigen tijd zou God op het volk neerdalen. Niet op de berg Sinaï in de woestijn, maar op de berg Sion in Jeruzalem.[xvi]

En laten we een zeer belangrijke rabbijn niet vergeten, de trots van Southern Evangelical Seminary en de president van Word of Messiah Ministries, Dr. Sam Nadler, die ook erkent in zijn boek, Messiah in the Feasts of Israel:

Lucas, die het boek Handelingen schreef, was door zijn mentor Paulus getraind om het werk van God in de Messias te begrijpen vanuit een Bijbels-Joods referentiekader. Lucas beschrijft de gebeurtenissen in Handelingen 2 als een tweede "Sinaï-ervaring". Toen de Wet werd gegeven, was er vuur en lawaai toen God neerdaalde op de berg Sinaï (Exodus 19:18-20). Toen de Geest werd gegeven was er ook vuur en lawaai (Handelingen 2:2-3). De rabbijnen merken in de Talmoed op dat toen de Torah op de berg Sinaï werd gegeven, "elk woord dat van de Almachtige uitging, werd opgedeeld in zeventig talen voor de volkeren van de wereld." Toen de Heilige Geest werd gegeven, spraken mensen uit elk volk in andere talen, zoals de Geest hen in staat stelde.[xvii]

En veel van de klassieke commentatoren, ten tijde van hun geschriften (bij veel van hen rond 1820-1850), schreven alsof Gods manifestatie in zowel het Oude Testament als het Nieuw Testamentische Pinksteren een voorafschaduwing was, gevolgd door vervulling. Een voorbeeld van Benson: "Men berekent dat de wet werd gegeven juist vijftig dagen na hun komst uit Egypte, ter herinnering daaraan werd het Pinksterfeest gevierd op de vijftigste dag na het pascha, en in overeenstemming daarmee werd de Geest uitgestort op de apostelen, op het Pinksterfeest, vijftig dagen na de dood van Christus."[xviii].

Het is echt geen wonder dat geleerden concludeerden dat de episode van Handelingen 2 een directe vervulling was van wat God begon op de berg Sinaï. De parallellen zijn schijnbaar eindeloos, waaronder vele die we nog niet eens goed genoeg behandeld hebben om er recht aan te doen. Kijk eens naar deze lijst, die niet eens volledig is:

• Beide demonstraties van Gods macht gaan gepaard met tongen van vuur en meerdere talen, zodat de hele mensheid de boodschap van God zal horen en begrijpen.
• Beide gebeurtenissen vonden plaats op het Pinksterfeest en op 6 Sivan.
• Beide gebeurtenissen gingen gepaard met een theofanie, d.w.z. een zichtbare manifestatie van de Heer.
• Beide gebeurtenissen markeerden de levering van een Goddelijk Verbond: In Exodus was het vijftig dagen nadat de Israëlieten het drempelverbond met het lamsoffer voltooiden; in Handelingen was het vijftig dagen nadat Jezus het ultieme Lamsoffer werd.
• In Exodus werd Israël als natie opgericht; in Handelingen werd het christendom opgericht.
• Exodus 24:13 noemt de berg Sinaï de "berg van God". Jesaja 2:3 noemt de berg Sion de "berg van God". Zowel het tongen-van-vuur gebeuren in Sinaï in het Oude Testament (Oude Verbond) als het tongen-van-vuur gebeuren in Sion in het Nieuwe Testament (Nieuwe Verbond) vonden plaats op "de berg van God", hoewel ze meer dan driehonderd mijl van elkaar verwijderd zijn.
• In het Hebreeuws betekent het woord towrah ("Torah" - de Wet), afgeleid van de wortel yarah, "onderwijzen". Johannes 14:16 verwijst naar de Heilige Geest als "leraar".
• In Exodus lezen we over de inwijding van de Oudtestamentische Kerk; in Handelingen lezen we over de inwijding van het Nieuwe Testament en de huidige Kerk.

WOW! BEKIJK WAT DR. THOMAS HORN en DONNA HOWELL INTRODUCEREN IN "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING!"

Nogmaals, de lijst gaat verder. Als je deze twee voorvallen naast elkaar bestudeert, zoals wij hebben gedaan, zie je nog een honderdtal diepgaande theologische parallellen die je versteld doen staan. Als dit boek alleen over de Joodse feesten zou gaan, zouden we geneigd zijn nog eens honderd bladzijden te wijden aan Pinksteren alleen. Helaas hebben we hier geen ruimte voor... maar wat zeggen jullie, lezers? Nog eentje voor onderweg?

Woohoo! Deze volgende is de beste!

In Exodus 32, vlak na de Pinksterdemonstratie op de berg Sinaï, toen de afgoderij-verbiedende Mozaïsche Wet aan de Israëlieten was gegeven, had Gods uitverkoren volk het lef om een gouden kalf te maken en te aanbidden. Mozes gaf de stam van Levi, die zich niet zoals de anderen van de Heer had afgekeerd, de onfortuinlijke taak de afgodendienaars tot voorbeeld te stellen. "En de kinderen van Levi deden naar het woord van Mozes; en er vielen die dag ongeveer drieduizend man van het volk" (Exodus 32:28). Deze auteurs vragen zich af of deze bijzondere travestie in Paulus' gedachten was toen hij de Wet de "bediening der veroordeling" noemde (2 Korintiërs 3:7-9).

Een zware hoop ging vooruit in het Woord. Vlak na de Pinksterdemonstratie van de Heilige Geest gingen de discipelen de straat op om te prediken dat "God dezelfde Jezus, [die] gekruisigd is, tot Heer en Christus heeft gemaakt" (Handelingen 2:36). Dit is wat er vervolgens gebeurde:

Wat een heerlijke, genadige ommekeer! Bij de Sinaï stierven drieduizend mensen onder het Oude Verbond. In het boek Handelingen werden er drieduizend gered door de boodschap van het Nieuwe Verbond!

Mensen, dit is "het kerkelijk tijdperk" dat het oude Pinksterfeest vervult. Jezus vervulde het door de Geest te zenden die Hij beloofd had te zenden, en nu, met de zachte, persoonlijke en geduldige hulp van de Geest, zijn wij gelovigen gemachtigd door de Heilige Geest om Gods verhaal in elke taal naar de uiteinden van de aarde te brengen, net zoals de volgelingen van Christus deden in het boek Handelingen. Wat een voorrecht!

Deel 32: De eerste groei van de vroege gemeente

Eindnote:

[i] Dr. Juergen Buehler, “Tongues of Fire: The Festival of Shavuot,” International Christian Embassy Jerusalem (ICEJ) , last accessed March 15, 2022, https://int.icej.org/news/commentary/tongues-fire .

[ii] Shemot Rabbah 5:9, Midrash, Sefaria Community Translation , last accessed March 15, 2022, from The Sefaria Library, https://www.sefaria.org/Shemot_Rabbah.5.9?ven=Sefaria_Community_Translation&lang=bi&with=all&lang2=en .

[iii] Ibid.

[iv] “Topic Guide” tool, found by searching “Blasting,” Logos Bible Software, accessed from personal commercial database on July 16, 2020.

[v] Dioscorides, Pedanius, de Materia Medica, 5.17; As noted in: Liddell, H. G., Scott, R., Jones, H. S., & McKenzie, R. A Greek-English Lexicon (Oxford; Clarendon Press: 1996), 780.

[vi] As in, “When he uttereth his voice,” from LXX Jeremiah 28:16 (which would be Jeremiah 51:16 in modern Bibles). As noted in: Liddell, H. G., Scott, R., Jones, H. S., & McKenzie, R. A Greek-English Lexicon (Oxford; Clarendon Press: 1996), 780.

[vii] “Bible Word Study” tool, found by searching “φέρω,” Logos Bible Software, accessed from personal commercial database on July 16, 2020. Please note that this source listed countless lexicons, Bible dictionaries, and other word-study sources that confirmed this most basic meaning.

[viii] Swanson, J. (1997). Dictionary of Biblical Languages with Semantic Domains: Greek (New Testament) (Oak Harbor; Electronic Ed.: Logos Research Systems, Inc.: 1997), entry “1042 βίαιος.”

[ix] “ὥσπερ,” Thayer’s Greek Lexicon , accessed online through Blue Letter Bible Online on March 15, 2022, https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G5618&t=KJV .

[x] Marshall, Ian Howard, Acts: An Introduction and Commentary (Vol. 5; Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 1980), 73.

[xi] Barrett, C. K., A Critical and Exegetical Commentary on the Acts of the Apostles (Edinburgh: T&T Clark; 2004), 113; emphasis added.

[xii] Ibid., 114.

[xiii] “Acts 2 Benson Commentary,” BibleHub, last accessed March 15, 2022, https://biblehub.com/commentaries/benson/acts/2.htm, “Acts 2:1.”

[xiv] Barrett, C. K., A Critical and Exegetical Commentary… 113.

[xv] Marshall, Ian Howard, Acts… 73.

[xvi] Booker, Richard, Celebrating Jesus… 94–95.

[xvii] Sam Nadler, Messiah in the Feasts of Israel (Word of Messiah Ministries, Kindle ed., 2011), 83–84.

[xviii] “Exodus 19:1,” Benson Commentary, Biblehub , last accessed March 15, 2022, https://biblehub.com/commentaries/exodus/19-1.htm.

Bron: THE MYSTERY OF JESUS FROM GENESIS TO REVELATION—PART 31: “The Voice” » SkyWatchTV