www.wimjongman.nl
HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - DEEL 19: Jezus in Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes
15 december 2022 - door SkyWatch Editor
Deel 1 -Deel 3 -Deel 4 -Deel 5 -Deel 6 -Deel 7 -Deel 8 -Deel 9 -Deel 10 -Deel 11 -Deel 12 -Deel 13 -Deel 14 -Deel 15 -Deel 16 -Deel 17 -Deel 18 -Deel 19 -Deel 20 -Deel 21 -Deel 22 -Deel 23 -Deel 24 -Deel 25 -Deel 26 -Deel 27 -Deel 28 -Deel 29 -Deel 30 -Deel 31 -Deel 32 -Deel 33 -Deel 34 -Deel 34 -Deel 35 -Deel 36 -Deel 37 -Deel 38 -Deel 39 -Deel 40 -Deel 41 -Deel 42 -Deel 43 -Deel 44 -Deel 45 -Deel 46 -Deel 47 -Deel 48 -Deel 49
Het was vierhonderd jaar stil en het volk van God was opnieuw moe van het wachten. Rome was een grootmacht die de Joodse levenswijze onderdrukte. Het Romeinse Imperialisme, het bolwerk dat de prachtige Pax Romana (de "vrede van Rome") vestigde, bevorderde zowel de verering van heidense goden bij de inwoners van Rome als pogingen om hun keizers en families zelf als goden in te wijden (een element van de Romeinse staatsgodsdienst, de Keizerlijke Cultus genoemd).
Er was geen betere tijd dan dit moment voor de langverwachte Messias om op het toneel te komen, en de Evangeliën beschrijven die komst in detail.
De reden dat er vier zijn
Matteüs, Marcus en Lucas worden de "Synoptische Evangeliën" genoemd, omdat zij één verenigd verhaal presenteren, terwijl Johannes een meer theologische benadering heeft. "Synoptisch" is afgeleid van een Grieks woord dat "zien met" of "samen zien" betekent. "Evangelie" betekent "goed nieuws". De term "Synoptische Evangeliën" verwijst dus naar deze drie boeken die "samen het Goede Nieuws zien". Christenen die jong zijn in het geloof stellen vaak de vraag: Waarom zijn er vier evangeliën? Waarom niet één langer boek dat al deze informatie samenbrengt? We zullen deze vraag beantwoorden voordat we verdergaan, omdat het antwoord de lezers helpt om de volgende vier boeken van de Bijbel (vijf, inclusief Handelingen, dat door evangelieschrijver Lucas werd geschreven) beter te begrijpen.
We weten dat het in eerste instantie een controversieel idee is, maar we moeten altijd onthouden dat, hoewel we vandaag de dag enorm van deze geschriften profiteren, de boeken niet "voor ons vandaag" zijn geschreven. Alle vier evangeliën zijn geschreven door mensen die reageerden op een publiek uit hun tijd dat om verschillende redenen, geworteld in hun zeer verschillende culturen, in verwarring verkeerde over de Messias. Daarom, hoewel elk van de Evangeliën dezelfde historische gebeurtenissen behandelt, is elk verpakt op manieren die het beste de vragen van verschillende groepen mensen beantwoorden.
Mattheüs' publiek: De Joden
Matteüs schreef voornamelijk aan de Joden. Hij begreep beter dan de andere evangelie-schrijvers wat de Joden van hun Messias verwachtten, en waarom zij niet in Hem konden geloven nadat Hij was verschenen op een manier die zo anders was dan iedereen had verwacht. Om deze reden is Matteüs' boek als eerste in de canon opgenomen; het dient als een soort "brug" tussen wat er in het Oude Testament is geschreven en de vervullingen daarvan in het Nieuwe Testament.
De bedoeling van Matteüs was niet om gewoon het verhaal te vertellen, maar om met dramatische illustraties, die meer dan welke andere evangelieschrijver ook naar de Schrift van het Oude Testament verwezen, te laten zien hoe Jezus de "Belofte" was die het vroegere "Oude Verbond" voor zijn "begunstigden" schetste. Hoewel we niet kunnen zeggen of Matteüs persoonlijk jaren van zijn leven besteedde aan het bedienen van bijvoorbeeld de Romeinen, werd zijn Evangelieverslag specifiek geschreven om vragen te beantwoorden die Joods van aard waren. Daarom deed hij geen moeite om Joodse gebruiken of religieuze rituelen en praktijken uit te leggen, omdat zijn publiek al zeer vertrouwd was met deze concepten. Dit verklaart ook waarom Jezus in Matteüs wordt gezien als degene die kwam om de Mozaïsche Wet te vervullen, niet om deze af te schaffen (een onderwerp waar noch de Romeinen noch de niet-Joden zich veel van aan zouden trekken). Verder wijst Matteüs vrijmoedig religieuze leiders aan wier activiteiten slecht en onzuiver waren in hun bedoelingen (nogmaals, buiten de Joden zou niemand hier enige aangeboren bezorgdheid over hebben gehad). Meer dan de andere evangelieschrijvers legt Matteüs de nadruk op het onderwijs van Jezus en vergelijkt het met de traditionele joodse leer die uit de synagoge komt. Voorbeelden hiervan zijn de Bergrede (Mt.5-7).
Marcus' publiek: De Romeinen
De schrijfstijl van Marcus is intenser (lees maar eens hoe vaak hij het woord "onmiddellijk" gebruikt in zijn verhaal!). De geschiedenis laat zien dat dit het eerste van de evangeliën was dat werd voltooid, en het wordt beschouwd als het meest nauwkeurige in zijn chronologie. (Dat wil niet zeggen dat het boek Marcus het meest nauwkeurige Evangelie is, want ze zijn het allemaal eens over wat er gebeurd is. De andere evangelieschrijvers leggen soms gebeurtenissen uit in een andere volgorde, om ze op de meest effectieve manier te organiseren. Veel bijbelstudieboeken beginnen tegenwoordig met het Nieuwe Testament en reflecteren op het Oude, zodat lezers kunnen beginnen met het leren over wie Jezus is en was als mens, voordat ze terugkijken op wat de Schriften van het Oude Testament zeiden over Zijn komst. Dit is niet in chronologische volgorde, maar voor nieuwe christenen kan dit de beste volgorde zijn, zodat zij niet verzanden in het begrijpen van profetieën over de Christus waarover zij nog niets hebben geleerd. In plaats daarvan beginnen zij meteen te lezen over wie en wat Hij was, en als zij dan de studie van het Oude Testament doornemen, kunnen zij de profetieën lezen en interpreteren in het licht van wat zij al weten. (Dit is slechts één voorbeeld van waarom de andere evangelieschrijvers dan Marcus zich genoodzaakt voelden de volgorde van hun verhalen aan te passen. Matteüs had de neiging om de wonderen te groeperen om een sterke verklaring af te leggen over de goddelijkheid van Christus, terwijl hij de leer van Jezus op een andere plaats behandelde, zodat zijn lezers deze twee aspecten van Jezus - zijn wonderen en zijn leer - op een relatieve en gestructureerde manier konden bekijken.
De reden waarom Marcus soms "Johannes Marcus" wordt genoemd, is het effect dat het hellenisme had op de naamgeving van de Joden voor hun kinderen. "Johannes" was zijn Joodse naam, maar zijn ouders zouden hem, net als vrijwel alle anderen uit zijn tijd, ook een Grieks/Romeinse naam hebben gegeven, namelijk "Marcus". Zijn Evangelie was niet voor de Joden zoals dat van Matteüs, maar het was voor een publiek van, vooral, Romeinen. We kunnen dit concluderen om een lange lijst van redenen, maar om te vereenvoudigen: Marcus begon niet met genealogie of afkomst die Jezus zou verbinden met de Davidische lijn; hij richtte zich niet zozeer op wat het Oude Testament voorspelde; de algemene schrijfstijl appelleert niet aan zaken die belangrijk waren voor de Joden, zoals religieuze gebruiken of profetie; en zijn "Evangelie van actie" (met woorden als "onmiddellijk", "zodra", "terstond" en "snel") weerspiegelen de Romeinse waardering voor een snel bewegend verhaal gevuld met een centraal personage dat macht en actie belichaamt.
ZAL HET BLOED VAN DE ANTICHRIST DE MENSEN HIERVAN "REDDEN"?
Lucas' publiek: De heidenen
Lucas was een arts die veel reisde. Sommigen weten niet dat hij ook een niet-Jood was (zie Paulus' woorden in Kolossenzen 4:10-14). Terwijl een christen hier waarschijnlijk niet tegenop ziet, zou het idee dat de geschriften van een niet-Jood ooit in het Heilige Woord van God zouden worden opgenomen een schandaal zijn geweest voor de Joden. Zijn publiek was, in tegenstelling tot dat van Matteüs, niet voor de Joden. Maar in tegenstelling tot Marcus was het niet alleen voor de Romeinen. Lucas was dus een niet-Jood die schreef aan alle niet-Joden in het algemeen, in het bijzonder de Grieken.
Aangezien de heidenen op het punt stonden opgenomen te worden in de beloften van God, en de Grieken een enorme populatie heidenen vormden, was een uitleg van het evangelie over wie Jezus was en wat Hij volbracht niet alleen nodig voor de Joden en de Romeinen, maar voor allen die in die tijd nieuw waren in het geloof en afkomstig waren uit de Griekse, niet-Joodse wereld. Dit verklaart waarom Lucas' boek de nadruk legt op verlossing voor allen. Zoals het evangelie van Matteüs de kloof overbrugde tussen de twee Testamenten, overbrugde dat van Lucas de kloof tussen de geruchten over de Joodse Messias en de eerste wereldwijde kerkelijke vergadering (de vroege Kerk). Als langste en meest op de geschiedenis gerichte van alle evangeliën, behandelt Lucas (door geleerden de "zorgvuldige historicus" genoemd) ook gebeurtenissen die plaatsvonden voordat de andere evangelieverhalen beginnen (zoals het volledige verslag van Johannes de Doper en Jezus' onderricht in de Tempel op twaalfjarige leeftijd). Ongetwijfeld zou deze instructie over Jezus' achtergrond en persoonlijkheid de niet-Joden en de Grieken aanspreken, wier vroegere theologie gewend was aan het idee van "godmensen" (zoals Hercules).
Tegenwoordig zijn we gezegend dat er zo'n drievoudige overlapping is tussen de "Synoptici" (Matteüs, Marcus en Lucas). Dit is zo om een aantal redenen, maar we zullen er twee noemen: 1) hoe meer getuigen hetzelfde verhaal vertellen, maar vanuit verschillende invalshoeken, hoe solider het argument voor de authenticiteit van het verslag (ons rechtssysteem in de Verenigde Staten vertrouwt op deze waarheid); 2) hoewel de Evangeliën hetzelfde verhaal vertellen, leidt hun unieke aanpak er soms toe dat een bepaald detail in één of twee, maar niet in alle Evangeliën aan de orde komt, waardoor we gezamenlijk een bredere dekking krijgen van wat er historisch is gebeurd dan we zouden krijgen als we minder documenten hadden.
Het Evangelie van Johannes: Een theologisch handboek voor de vroege kerk
Wat betreft het Evangelie van Johannes is het duidelijk dat de unieke taal aansluit bij een treinlading Joodse theologie, waardoor velen in de academische wereld geloven dat het publiek van Johannes voornamelijk Joods was. Zijn taalgebruik en doel verschillen echter van dat van Matteüs.
Terwijl Matteüs de vervulling liet zien van reeds lang bestaande, Joodse overtuigingen, legde Johannes uit wat die Joodse overtuigingen en gebruiken waren.
HOE OBAMA, HITLER EN DE TROON VAN SATAN VERBONDEN ZIJN MET "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING".
Zijn veelvuldige verduidelijking van bepaalde Joodse gebruiken en tradities illustreert dat hij schreef aan mensen die een dergelijke verduidelijking nodig hadden, dus het is veel logischer te geloven dat zijn publiek niet-Joods van aard was - niet vertrouwd met de rabbijnse leer. Maar zijn nadruk op theologie maakt zijn Evangelie ook anders dan de Synoptici. De schrijvers van de Synoptici gebruikten hun verhaal over Jezus' daden, tekenen, wonderen en profetische vervullingen onderweg als een middel om Jezus' autoriteit en goddelijkheid vast te stellen. Johannes draaide deze volgorde om en gebruikte theologie om de legitimiteit van het verhaal in de geschiedenis te bewijzen. Zijn publiek bestond daarom hoogstwaarschijnlijk uit niet-Joden die geheel onbekend waren met de messiaanse leer van de rabbijnse wereld, maar het gaat ook verder dan dat. De vroege Kerk beschikte niet over het Nieuwe Testament dat hen zou toerusten om te getuigen voor de wereld, maar zij waren, als volk van God, opgenomen in de opdracht om de Grote Opdracht te vervullen, en getuigen zal daar altijd deel van uitmaken. Hoe zou men het "Goede Nieuws" op efficiënte wijze kunnen verspreiden als men de wortels van het geloofssysteem niet kent?
De goed ontwikkelde evangelieboodschap zoals die vandaag de dag vanaf de kansel wordt verkondigd is een product van hardwerkende mannen en vrouwen die gedurende duizenden jaren historische aantekeningen hebben gemaakt en zich in de Schriften hebben verdiept om ketterij te weerleggen en het soort studiemateriaal te produceren dat we nu tot onze beschikking hebben. Als iemand vandaag wil getuigen tegen een vriend die op het punt staat te geloven, maar een specifieke kwestie heeft die hem doet aarzelen, dan biedt een snelle gang naar de plaatselijke boekhandel of bibliotheek, of een online boekwinkeling, boekdelen die onmiddellijke antwoorden kunnen geven. In de tijd van Johannes, zoveel dichter bij de tijd van Christus (en voordat onze geseculariseerde wereld Jezus' verhaal begon te behandelen alsof het irrelevant was), was Jezus' werk aan het kruis gloednieuw. Overal doken gelovigen op vanwege deze "man die iedereen verlossing schenkt", en zij voelden zich geïnspireerd om iedereen zoveel mogelijk te vertellen. Maar het lesmateriaal was in die tijd schaars, en minder mensen wisten dat de term "Zoon van God" niet zomaar een verwijzing was naar een van de Griekse "godmensen".
Het Evangelie van Johannes was daarom een soort trainingshandboek voor de vroege Kerk, dat niet alleen uitlegde wat er gebeurde met een historische Mens-God genaamd Jezus, maar ook wie Hij was en is in Zijn eeuwigheid - voor Zijn geboorte en na het kruis. Het ware publiek van het Evangelie van Johannes was iedereen die in Hem geloofde en anderen op verantwoorde wijze over Hem wilde vertellen. Aangezien dat ook moderne christenen omvat, is het veilig om te zeggen dat, in Gods wonderbaarlijke voorzienigheid, Johannes' Evangelie werd geschreven voor alle mensen en alle tijden.
GOD BRAK DE MACHT VAN "DE KERSTMAGIËRS"? MAAR KEERT ZO'N "MAGI-KALISME" NU TERUG VOOR DE OPKOMST VAN EEN ANDER "CHRISTUSKIND"?
We zijn van plan het begin van het Christusverhaal grotendeels in chronologische volgorde te behandelen, waarbij we alle vier evangeliën tegelijk gebruiken. Daarna schakelen we over op de wonderen, leringen en handelingen van Jezus in relatieve groepen.
De meeste bijbelstudies scheiden Johannes van de andere drie boeken en behandelen zijn werk op zichzelf, met als reden het ingewikkelde, diepe karakter ervan. Als deze studie alleen over het Nieuwe Testament ging, zouden we het er waarschijnlijk mee eens zijn en het dezelfde behandeling geven. Onze lezers hebben echter vanaf het begin van dit boek samen met ons de hele Bijbel bestudeerd, inclusief de ingewikkelde stukken over Davidische lijnen, bloedverwanten-verlossers, profetische beelden en het ondoorgrondelijke concept van het proto-evangelie in Genesis. Wij twijfelen er niet aan dat, hoewel Johannes' evangelie niet zo "verhalenboekachtig" is als de andere, onze lezers zijn werk naast de andere zullen kunnen waarderen en volledig begrijpen. Dit gezegd zijnde, neemt de chronologische volgorde ons in feite terug naar het allereerste begin, vóór de schepping van de wereld.
Het "Woord"
In het allereerste vers van het evangelie van Johannes lezen we: "In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God." Later in hetzelfde hoofdstuk zegt Johannes: "En het Woord werd vlees en woonde onder ons" (1:14a).
Uit deze gebeurtenis, de vroegste chronologische gebeurtenis in de verhalen van het Nieuwe Testament, blijkt al de eerste radicaal vervulde profetie. Het Woord, dat "God was", was "vlees geworden en woonde onder ons". Kortom, Johannes vertelt zijn lezers dat God mens is geworden in de mens Jezus. Denk aan wat Jesaja zei in onze besprekingen van de profeten: "en zij zullen hem Immanuel noemen." Zoals gezegd is "Immanuel" Hebreeuws voor "God met ons" (zie ook Matteüs 1:23, waar Matteüs de naam vertaalt voor Joodse lezers).
Maar wat betekent het dat Jezus een "Woord" is?
OMVAT "HET MYSTERIE VAN JEZUS" DE WERELD DIE ZICH VOORBEREIDT OP DE ANTICHRIST?
In de vroege stadia van de Griekse Stoïcijnse filosofie, zoals beïnvloed door Aristoteles en later Heraclitus, beschreef het woord logos het bestaan van rationaliteit en redenering, of iemands vermogen om kennis te vergaren en vast te houden. Omdat dit de kwaliteit is die de mens onderscheidt van dieren - en dat blijkt uit het feit dat mensen kunnen spreken en dieren niet - werd het woord logos al snel geassocieerd met spreken. Omdat voor het spreken woorden nodig zijn, wordt het Griekse logos vertaald in het Nederlands "woord".
In de Hellenistische wereld werd het debatteren over filosofie gezien als het eigenlijke doel van iemands bestaan. Niets anders in het hele universum is belangrijk voor individuen als zij geen informatie kunnen opnemen, hun vermogen tot redeneren gebruiken om die informatie te rationaliseren en te ordenen in samenhangende gedachten, een filosofische conclusie verwerken, en dan die bevinding delen met anderen door middel van spraak. Het was de handeling van diepgaand denken waarop de beschaving was gebouwd.
Uit studies over de cultuur en de achtergrond van het Nieuwe Testament blijkt zelfs dat er een openbaar sociaal spel, "uitdaging en riposte", werd gespeeld door hen die zich grote redenaars en filosofen waanden. Het winnen van deze uitdaging betekende dat men zichzelf de hoogst haalbare eer toekende in de tijd van Christus, en dit is precies wat de Farizeeën deden toen zij zich publiekelijk tegen Jezus keerden. Een professor van het Ashland Theological Seminary in Nieuwe Testament en Griekse studies, een theoloog genaamd Dr. David deSilva, herhaalt:
De uitdaging-riposte is in wezen een poging om ten koste van een ander eer te behalen door publiekelijk een uitdaging te stellen die niet beantwoord kan worden. Wanneer een uitdaging is gesteld, moet de uitgedaagde een soort antwoord geven (en geen antwoord wordt ook beschouwd als een antwoord [of een "mislukking" van de uitdaging]). Het is aan de omstanders om te beslissen of de uitgedaagde persoon al dan niet met succes zijn ... eigen eer heeft verdedigd. De Evangeliën staan vol van deze uitwisselingen, voornamelijk door Farizeeën, Sadduceeën of andere religieuze functionarissen aan Jezus, die zij beschouwden als een opstandeling die hun plaats in de achting van het volk dreigde te stelen.[i]
ZIE VERBORGEN MYSTERIES DIE DE "OPENENDE GEEST" VAN HET OUDE TESTAMENT VERBINDEN MET DE BOEKROL "VERZEGELD MET ZEVEN ZEGELS"
Het is cruciaal om te begrijpen dat het samenhangende proces van de menselijke geest, en het vermogen om op dat proces te reageren met woorden, is wat het Griekse woord logos belichaamde. Maar omdat dit proces de basis is van menselijke intelligentie, was het simpelweg aan elkaar rijgen van begrijpelijke woorden in een moedertaal niet genoeg om de diepte van deze term echt te illustreren. Als je bijvoorbeeld op een markt loopt en iemand vraagt: "Waar is het brood?" oefen je zeker iemands vermogen om te communiceren dat hij brood wil en de spraak te verwerken die nodig is om het te vinden. Maar dit simplistische taalgebruik zou niet voldoen aan wat de Griekse filosofen eisten in de uitwisseling van retorische overtuigingskracht die het woord logos waardig zou zijn. Een beter beeld van logos als filosofische term wordt gevormd door een vraag als: "Wat is de zin van het leven?" of "Waarom zijn we hier?".
In de natuur is er orde: Gras groeit, de zon komt op, de wind waait en de regen valt. Er is ook een natuurlijke orde in de mensheid: Leugens kwetsen gevoelens, verraad wordt gedood, glimlachen verspreidt geluk, enzovoort. Dit alles is waarneembaar, en er is rede voor nodig om het te begrijpen. Voor de hellenistische filosofen uit de tijd van Christus kreeg logos een nieuwe, kosmische betekenis als de "orde van de natuurlijke wereld", en dit concept werd onderwezen in de scholen en universiteiten van die tijd: "[Logos is] een universeel principe van orde: Logos ordent de wereld; het is het ontwerp dat alles stuurt; het is de basis voor de menselijke wijsheid.... Voor de Stoïcijnen waren god, de natuur en logos één en dezelfde."[ii] Men geloofde dat de Griekse goden logos gebruikten om iets hardop uit te spreken, en dat dat ding op dat moment zou ontstaan of beginnen te bestaan, een "goddelijk bevel" proces dat bekend staat als logos spermatikos.
De niet-Joodse en/of hellenistische lezers van Johannes zouden onmiddellijk geweten hebben wat het betekende om Jezus, of de Vader, of beide, de term logos te noemen. Het onderwijs dat Johannes ons hier geeft is vandaag de dag nog net zo waar als toen hij het schreef: Voor degenen onder ons die geloven in de Bijbel en zijn beweringen over het scheppingsgebeuren, heeft God niet alleen logos (redenering en logica) "gebruikt" om de wereld te scheppen; Hij was Logos (redenering en logica) toen Hij de wereld schiep. Lees met dat in gedachten deze verzen nog eens: "In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God....En het Woord werd vlees en woonde onder ons" (1:1, 14a).
Jezus, onze Redder van het heil, was er al in het begin, altijd aanwezig bij God, en Hij was God, en toen werd Hij vlees en woonde onder ons, waarmee de profetie van Jesaja werd vervuld: "God met ons," Immanuel. Om het simpel te zeggen: Jezus is de personificatie van de rede, en voordat de aarde zelfs maar bestond, kwam deze God met de naam Rede en woonde onder ons. Dit brengt duidelijkheid in de volgende verzen 3-4: "Alle dingen zijn door hem gemaakt; en zonder hem is niets gemaakt dat gemaakt is. In hem was het leven, en het leven was het licht der mensen." Deze eerste vier verzen uit de Passievertaling van Brian Simmons zijn enigszins verhelderend na dit alles te hebben overwogen:
In het allereerste begin was God er al. En voor zijn gezicht Was zijn Levende Expressie. En deze "Levende Expressie" was met God, en toch volledig God. Ze waren samen, van aangezicht tot aangezicht, in het prille begin. En door zijn creatieve inspiratie maakte deze "Living Expressie" alle dingen, want niets bestaat zonder hem! Het leven ontstond door hem, want zijn leven is licht voor de hele mensheid.[iii]
Voordat we aannemen dat dit slechts een poëtische herformulering is, is het goed om op te merken dat Simmons deze vertaling heeft gemaakt door rekening te houden met het Aramees, en dit is een etymologisch verantwoorde zet. We kunnen dit zien in Jesaja 48:13a, dat in de KJV zegt: "Mijn hand heeft ook het fundament van de aarde gelegd," maar in het Aramees staat er: "Door mijn woord heb ik de aarde gegrondvest."[iv] Simmons stelt in voetnoot "c" betreffende "Levende expressie" in Johannes 1:1:
Zoals vertaald uit het Aramees, wat ook "Manifestatie" kan betekenen. Het Grieks is Logos, of "Woord", of "Boodschap", of "Blauwdruk". Jezus Christus is ... de Levende Uitdrukking van alles wat God is, bevat en openbaart. Zoals wij ons uitdrukken in woorden, zo heeft God zich perfect uitgedrukt in Christus.[v]
Voor het publiek van Johannes betekende deze benaming van Jezus dat Hij door Zijn bestaan zelf de grootste filosofen in de hele menselijke geschiedenis overtrof, en dat de hele schepping - mensen, dieren, planten, het weer - zich voor Hem gewonnen geeft en buigt voor Zijn gezag. De rest van Johannes' openingsverklaring berust op het begrijpen van het mysterie van de Drie-eenheid of Godheid. En hoewel dat onderwerp buitengewoon ingewikkeld is (wees gerust, we gaan er hier niet uitgebreid op in), is het een duidelijke leer van de Schrift dat Jezus de Schepper is naast de Vader. Hoewel veel westerlingen die zijn opgevoed met de gedachte dat de Vader "de Schepper" is, wat impliceert dat Hij het enige lid van de Drie-eenheid is die kan scheppen, hier niet goed bij stilstaan, getuigen andere verzen in het Nieuwe Testament dat Jezus ook de Schepper is (Kolossenzen 1:16; Hebreeën 1:1-2). Bovendien, als Jezus niet de Schepper is, dan is Hij een geschapen wezen, en deelt Hij dus niet de eeuwigheid met de Vader. Paulus schrijft in 2 Korintiërs 5:17: "Als iemand dan in Christus is, is hij een nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, zie, alles is nieuw geworden". Hoe kunnen wij geloven in een geestelijke herschepping-een letterlijke "nieuw schepsel" theologie wanneer wij een volgeling van Christus worden zoals dit vers stelt - als Jezus niet de Schepper was?
WOW! BEKIJK WAT DR. THOMAS HORN en DONNA HOWELL INTRODUCEREN IN "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING!"
Is er een theologisch antwoord dat suggereert dat deze Scheppers van de Drie-eenheid op verschillende gebieden zouden hebben gefunctioneerd? Dat wil zeggen dat de Vader door een goddelijk voorrecht de wereld schiep "door" Jezus, als gelijke Partner in de vorming van de kosmos? Dat is wat de Schrift suggereert, ja. Hebreeën 1:2 zegt dat het universum werd geschapen door Christus, terwijl het volgende vers zegt dat beide Drie-eenheidsleden dezelfde natuur delen; Deuteronomium 6:4 zegt dat God "één" is; 1 Korintiërs 8:6 zegt: "Maar voor ons is er maar één God, de Vader, uit wie alle dingen zijn, en wij in Hem; en één Heer Jezus Christus, door wie alle dingen zijn, en wij door Hem." Ook de Heilige Geest was betrokken bij de schepping (Genesis 1:2). Aangezien het Hebreeuwse woord voor "geest" "adem" betekent, lezen we in Psalm 33:6: "Door het woord des Heren zijn de hemelen gemaakt, en al hun heerscharen door de adem van zijn mond." We moeten begrijpen dat God "Eén" is, en dat God drie Personen is, dus als een verenigd front waren alle drie de Personen betrokken bij de Schepping.
Als Jezus het "Woord" is, en de Vader "sprak" de dingen in het bestaan en die dingen "waren zo" (Genesis 1), dan schiep de Vader de wereld door de Zoon als een actieve agent in de uitvoering ervan. Het bewijs dat Johannes liet zien dat Jezus de Griekse goden overschaduwt, blijkt ook uit zijn volgende vers: "In hem was het leven; en het leven was het licht der mensen" (Johannes 1:4). De Grieken geloofden dat de goden in een voor ons onbekend rijk leefden, een rijk gemaakt van licht. Ons licht op deze planeet weerspiegelt slechts het perfecte licht van dat rijk, dachten zij. Daarom was in Jezus, zei Johannes, het superieure licht boven alle goden, en uit Hem ontsprong het leven van de mensheid. Hij was niet slechts "zoals de andere goden" die elk het licht vertegenwoordigden en één of twee dingen schiepen waar ze dus bekend om stonden (zoals Athena/Minerva "de godin van de rede" of Poseidon/Neptunus "de god van de zee" enzovoort). Jezus schiep alle dingen als een actieve agent naast de Vader, en de mensheid - de intelligentste en meest logos-capabele schepping die er bestaat - kwam van Hem die zowel het licht (Genesis 1:3) als het leven van de mensen dat een weerspiegeling van dat heilige en zuivere licht in zich droeg, voortbracht.
Een andere profetie is in dit verband vervuld: Jesaja zei dat Degene die kwam om te redden dit Licht zou zijn, "een licht voor de heidenen" (42:6), en het is tot heidenen overal dat Johannes de Doper "gekomen is om te getuigen van het Licht, opdat alle mensen door hem zouden geloven" (1:6-9).
Laten we verder gaan met onze beroemde voorloper (en waarschijnlijk Esseens), Johannes de Doper (niet verwant aan de schrijver van Johannes' Evangelie), wiens verhaal wordt geschetst in Lucas 1:5-25, 57-80.
Deel 20: Jezus en de voorlopers
Eindnoten:
[i] DeSilva, David A., Honor, Patronage, Kinship & Purity (InterVarsity Press: Downers Grove, IL; 2000), 29.
[ii] Gamel, B. K., as quoted in: The Lexham Bible Dictionary , “Logos, Greek Background.”
[iii] Simmons, Brian, John: Eternal Love (The Passion Translation) (BroadStreet Publishing Group LLC; Kindle Edition; 2014), John 1:1–4.
[iv] Barnes, Albert, Barnes’ Notes , Kindle location 216298.
[v] Ibid., footnote “c” regarding “Living Expression” in John 1:1.