HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - DEEL 35: Romeinen

22 januari 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 -Deel 3 -Deel 4 -Deel 5 -Deel 6 -Deel 7 -Deel 8 -Deel 9 -Deel 10 -Deel 11 -Deel 12 -Deel 13 -Deel 14 -Deel 15 -Deel 16 -Deel 17 -Deel 18 -Deel 19 -Deel 20 -Deel 21 -Deel 22 -Deel 23 -Deel 24 -Deel 25 -Deel 26 -Deel 27 -Deel 28 -Deel 29 -Deel 30 -Deel 31 -Deel 32 -Deel 33 -Deel 34 -Deel 34 -Deel 35 -Deel 36 -Deel 37 -Deel 38 -Deel 39 -Deel 40 -Deel 41 -Deel 42 -Deel 43 -Deel 44 -Deel 45 -Deel 46 -Deel 47 -Deel 48 -Deel 49

Zoals de naam van de brief impliceert, zou deze gemeente uiteraard in Rome gevestigd zijn geweest. De literatuur bevat woorden die duidelijk maken dat de gemeente helemaal nieuw was in de leer van de Verrezen Christus, en zelfs iets van de Joodse wortels erachter, wat betekent dat Paulus' publiek voornamelijk uit niet-Joden zou hebben bestaan, met de Joden als minderheid.

Sommige geleerden menen dat de verdrijving van Joden uit Rome, genoemd in Handelingen 18:2, zou bewijzen dat er geen Joden onder de gemeente van Rome waren in de tijd dat Paulus deze brief schreef. Maar een nadere beschouwing van het moment waarop de Joden naar Rome mochten terugkeren, helpt ons te begrijpen dat zij weliswaar enige tijd weg waren, maar dat de verdrijving van korte duur was. Zo zouden de Joden in het begin invloed hebben uitgeoefend op de kerk, contact hebben onderhouden door hun verwijdering uit het gebied, en binnen minder dan drie jaar waren ze terug. Paulus behandelde onweerlegbaar een spanning tussen de Hebreeuwse natie en de niet-Joden in een groot deel van zijn brief - een beetje een "wie aanbidt beter"-vraag, goed gevangen in zijn instructie aan de niet-Joodse lezers om "zich niet te beroemen op de takken" (Romeinen 11:18), waarbij de "takken" de Joden zijn, die de wortel van het christelijke systeem waren. Dit geeft aan dat ook al waren de Joden niet fysiek aanwezig te midden van de broeders, zij toch in de geest deel uitmaakten van de gemeente en niet betrokken mochten worden bij een heiligheidswedstrijd.

Paulus had na zijn bekering niet de gelegenheid om persoonlijk naar de gemeente in Rome te reizen voordat hij zijn brief schreef, maar hij had er wel van gehoord. De dingen die hij had gehoord waren zelfs zeer goed (Romeinen 1:8)! Maar omdat de Romeinen zo jong waren in het geloof, was er veel dat zij niet begrepen met betrekking tot zware theologische concepten, zodat zij verlichting nodig hadden. Een centraal thema van dit boek is redding door genade en ons gelovig antwoord daarop. Als zodanig wordt het beschouwd als een van Paulus' vier "soteriologische" brieven. Een secundair thema is dat van de rechtvaardiging door het geloof. (Het was juist dit boek [verzen 1:17 en 8:1] dat Maarten Luther ertoe bracht zich te verzetten tegen de Rooms-Katholieke Kerk met zijn justificatio sola fide of "rechtvaardiging door geloof alleen" doctrine, die uiteindelijk de Protestantse Reformatie in gang zette. Lezers die hopen ooit apologeten te worden, moeten erkennen dat Romeinen 9-11 ook de passages bevat die bepaalde gereformeerde theologen [zoals Johannes Calvijn] interpreteerden om de leer van de predestinatie te ondersteunen, wat leidde tot het calvinistische kerkgenootschap. Hoewel wij in dit gedeelte niet ingaan op de predestinatie, zijn er veel goede argumenten tegen die theologie, en er moet worden vastgelegd dat deze auteurs het niet eens zijn met de predestinatieleer).

Romeinen behandelt het verlossingsplan door de geschiedenis van Israël heen, en laat zien dat God altijd van plan was verlossing te bieden door middel van een Lam wiens bloed het ultieme offer voor de zonde was. De Wet of het Oude Contract was niet voldoende om totale rechtvaardiging te verschaffen, leert Romeinen gezamenlijk.

Er is een "wegenkaart" naar verlossing die vaak wordt gebruikt; die heet "Romeinenweg". Een betere formulering zou zijn "Romeinen Weg naar Redding". Misschien heb je ervan gehoord, vanwege de enorme populariteit. Het komt vaak voor in traktaten van christelijke organisaties met commentaren of bijbelstudies. In wezen bestaat de Romeinenweg uit een reeks verzen die op het meest basale niveau het bestaan van de zonde uitleggen en ons zeer eenvoudige antwoord daarop om gered te worden. Nieuwe gelovigen kunnen deze verzen lezen, of "deze weg bewandelen", en tot Christus worden geleid met de zekerheid van een gegarandeerde redding (aangenomen dat zij oprecht zijn). Zonder de afleidende ellipsen (de "punt, punt, punt" die staan voor weggelaten materiaal uit een manuscript) is het volgende de totale boodschap van deze "weg":

Want allen hebben gezondigd en komen te kort voor de heerlijkheid van God. Want het loon van de zonde is de dood, maar de gave van God is het eeuwige leven door Jezus Christus, onze Heer. Maar God bewijst zijn liefde aan ons, omdat Christus voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren. Indien gij met uw mond de Here Jezus belijdt en in uw hart gelooft dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult gij behouden worden. Want met het hart gelooft men tot gerechtigheid, en met de mond belijdt men tot zaligheid. Want wie de naam des Heren aanroept, zal behouden worden. (Romeinen 3:23; 6:23; 5:8; 10:9-10, 13)

Ter academische vergelijking (en omdat delen in de KJV moeilijk te begrijpen kunnen zijn) volgt hier dezelfde verzameling verzen uit de NLT:

Want iedereen heeft gezondigd; we komen allemaal tekort aan Gods heerlijke normen. Want de betaling van de zonde is de dood, maar het gratis geschenk van God is het eeuwige leven door Christus Jezus, onze Heer. Maar God toonde zijn grote liefde voor ons door Christus te sturen om voor ons te sterven toen wij nog zondaars waren. Als u openlijk verklaart dat Jezus de Heer is en in uw hart gelooft dat God hem uit de dood heeft opgewekt, zult u worden gered. Want het is door in je hart te geloven dat je met God in het reine komt, en het is door openlijk je geloof te verklaren dat je gered wordt. Want iedereen die de naam van de Heer aanroept, zal gered worden.

Terwijl geen echte christen ooit de geldigheid van deze "weg" in twijfel zou trekken, zei Paulus meer tegen de volgelingen van Christus dan alleen: "Heb geloof en wordt gered". Romeinen - de langste brief - benadrukt sterk het belang van een rechtvaardig leven. Een vrij unanieme mening van geleerden is zelfs dat het boek Romeinen het meest grondige onderwijs over rechtvaardigheid in het Nieuwe Testament bevat. De brief leert dat onberispelijkheid voor God niet ontstaat door toeval of door alleen maar te geloven in een leer, maar door een bloeiend, actief geloof in Jezus dat dieper gaat dan uiterlijke uitingen van vroomheid (10:3).

Na uitleg over de noodzaak van gerechtigheid en de soevereine oorsprong ervan, gaat Paulus verder met het verwoorden van de aangeboren menselijke behoefte aan gerechtigheid. Ieder mens die ooit geleefd heeft, heeft een diepe kern van zonde in zich die gereinigd moet worden, en deze reiniging berust op de eenvoudige daad van onderwerping aan Christus en zijn Evangelie. In hoofdstuk 2 deed Paulus de uitspraak: Er is geen excuus voor de zonde; niemand kan ontsnappen aan het oordeel dat hij over zichzelf brengt, en dit geldt zowel voor de niet-Jood als voor de Jood. In het volgende hoofdstuk bezoekt hij de Joodse levenswijze en wijst erop dat geen enkel ritueel of gebruik, zoals de besnijdenis, het hart kan reinigen. Alle mensen zijn van nature lasteraars, brengers van oorlog en verderf, voeders van het vlees en ongehoorzaam aan de overtuiging. Dus, wie kan zich beroemen? De Jood? De niet-Jood? De Romein? De man die de wet volgt? De man die goede daden verricht? "Neen, [niemand kan zich beroemen] dan door de wet van het geloof. Daarom concluderen wij dat een man gerechtvaardigd is door het geloof. .... Is Hij de God van de Joden alleen? Is Hij het niet ook van de heidenen?" (3:27b-29a).

Jezus stierf niet "voor de Joden", "voor de heidenen" of "voor de Romeinen", ondanks de spanning die ontstaat door de houding van superioriteit tussen deze groepen. Zijn verlossing gaf elke man, vrouw en kind dezelfde kans om tot het licht te komen door zijn offer, ongeacht hun ras of culturele achtergrond. Zelfs Abraham, de aartsvader van Israël, zei Paulus, werd niet als rechtvaardig door werken gerekend. Was hij dat wel geweest, dan had hij zich kunnen beroemen, maar dat is niet het plan dat God voor de mens heeft opgesteld. Abraham werd als rechtvaardig voor God gerekend vanwege zijn geloof (4:1-3), zelfs voordat hij besneden was (4:10). Zo was Abraham ook de voorvader van hen die tot Jezus komen zoals ze zijn, niet in uiterlijk vertoon, maar vanuit innerlijke transformatie (4:11-12). Iedereen - dat wil zeggen iedereen - die deze waarheid omarmt en toepast, zal gegarandeerd het gratis geschenk van verlossing ontvangen (4:16). Toen alles er hopeloos uitzag voor Abraham om een zoon te krijgen, geloofde hij nog steeds in de beloften van God, waardoor hij als rechtvaardige werd gevestigd, en dit is het voorbeeld dat de Romeinen allemaal zouden moeten volgen. Zowel voor hemzelf als voor hen leefde dit verhaal voort als een model voor de Romeinen om te geloven in de belofte van het offer van Christus voor hun zonde, en die "tot onze rechtvaardiging is opgewekt" (4:18-25).

Gerechtvaardigd worden in ons geloof brengt vrede en hoop, zelfs tijdens beproevingen, omdat moeilijke tijden een goed karakter voortbrengen (5:3-5). Het zou één ding zijn als Christus was gekomen om te sterven voor alleen de "goede" mensen, maar Hij kwam voor de zondaars, en die prachtige boodschap is er een waarvan de Romeinen zeker konden zijn dat hij hen zou redden van alle veroordeling. God zond zijn Zoon als de Redder van de mensheid terwijl wij vijanden van God waren, en nu, vanwege de Zoon, worden wij beschouwd als de vrienden van God (5:6-11). Ieder mens sinds de tijd van Adam heeft gezondigd, en door de zonde van Adam komen allen om. Maar door de Zondeloze, Jezus de Christus, hebben wij de overwinning over de strikken van de zonde (5:12-17). "Want zoals door de ongehoorzaamheid van één mens velen tot zondaars zijn geworden, zo zullen door de gehoorzaamheid van één velen tot rechtvaardigen worden gemaakt" (5:19). De Wet werd gegeven om de mensheid te laten zien wat zonde is, en hoewel het de mensen er niet van weerhield corrupt te zijn, maakte Gods genade door deze regeling van verlossing het nieuwe systeem van eeuwig leven overvloediger genadig (5:20-21).

ZAL HET BLOED VAN DE ANTICHRIST DE MENSEN HIERVAN "REDDEN"?

HOE OBAMA, HITLER EN DE TROON VAN SATAN VERBONDEN ZIJN MET "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING".

U ziet nu het patroon dat Paulus gebruikte om de doeltreffendheid en grenzeloosheid van het Evangelie uit te drukken: God geeft geen voorkeur aan Joden boven niet-Joden, of omgekeerd; allen zijn gelijk verdoemd, of gelijk gered, door de daad van trouw, die blijkt uit godvruchtig gedrag. Vervolgens benadrukt hij in hoofdstuk 6 dat de zonde de dood brengt, en dat wij ons ertoe moeten verbinden te leven in onderwerping aan de richtlijnen van de gerechtigheid - in Christus is de macht van de immoraliteit gebroken. Hoofdstuk 7 stelt dat de wet weliswaar nuttig is om ontaarding aan het licht te brengen, maar dat het idee dat dienst aan de wet morele deugdzaamheid schept, onjuist is. Zelfs Paulus zelf worstelde met de zondige natuur. Hij wilde doen wat juist was, maar hij bleef er een puinhoop van maken. Het antwoord op die worsteling wordt gevonden in Christus, die geen voortdurende perfectie eist, maar in wie alle vergeving en een steeds nieuwe start ligt.

Hoofdstuk 8 stelt het vlees tegenover het leven dat de Geest brengt. God heeft deze vrijheid van veroordeling letterlijk voorbestemd, en niets op deze aarde kan ons scheiden van de liefde van God als we de verlossing aanvaarden. In hoofdstuk 9 gaat Paulus in op het struikelen van de Joden - alleen maar zoon of dochter van Abraham zijn maakt hen niet automatisch zonen of dochters van God. Zou God niet soeverein genoeg zijn om Zijn eigen systeem van genade toe te passen? Toch wist Hij, zoals Hij door Jesaja sprak, dat slechts een overblijfsel van de Joden uiteindelijk hun weg zou vinden. In hoofdstuk 10 drukt Paulus uit hoe zelfs de Schriften het verschil laten zien tussen Wet en geloof, en laten zien dat zowel de Jood als de niet-Jood gelijke erfgenamen zijn van de gave die het geloof brengt. Niet heel Israël zou verloren gaan, zei hij in hoofdstuk 11, en net zoals de Joden niet de elite waren, moeten de niet-Joden zich niet beter wanen dan de kinderen van Israël. Daarom, zegt hij in hoofdstuk 12, moeten wij ons allen presenteren als een levend offer, ons leven boetserend naar Christus: heilig en onberispelijk; echt liefhebben; weigeren te haten; vasthouden aan al het goede; anderen eren; hard werken; vertrouwen houden in de hoop; vastbesloten zijn trouw te blijven in moeilijke tijden; altijd bidden; broeders bijstaan in onophoudelijke gastvrijheid; onze vervolgers zegenen; ons verheugen met hen die gelukkig zijn en wenen met hen die bedroefd zijn; genieten van het gezelschap van anderen; het egoïstische idee vermijden dat we alle antwoorden hebben; de verleiding om wraak te nemen ontkennen; op een vreedzame manier leven; en het kwaad overwinnen door opzettelijke daden van goedheid. We moeten altijd onze autoriteiten respecteren, leert hoofdstuk 13, en terwijl de tijd dringt, is het cruciaal om te onthouden dat liefde Gods wet vervult.

Aan het begin van hoofdstuk 14 voelen de lezers de "polsslag" van Paulus' brief vertragen. Hij heeft al zoveel lessen geleerd, en zijn brief is bijna klaar. Maar christenen kunnen niet alle instructies van deze brief volgen en toch onderling kibbelen over kleinigheden. Gelovigen die menen meer te weten dan hun naasten en bereid zijn zulke zinloze pogingen te ondernemen, tonen zich alleen maar zo dwaas als iemand die oordeelt over de knechten van een andere meester. Wat iemand doet om God te eren (zoals een bepaalde "heilige" dag kiezen om te aanbidden of alleen "schoon" voedsel eten) is zijn eigen zaak. Het is het gewoon niet waard om er ruzie over te maken. We zullen uiteindelijk allemaal geoordeeld worden, dus we mogen een broeder of zuster in hetzelfde geloof nooit laten vallen of struikelen over iets onbeduidends. Degene die zijn eigen overtuigingen negeert is schuldig aan zonde, terwijl degene die toegewijd doet wat hij of zij denkt dat goed is voor God, gezegend is, en we moeten bereid zijn dat in te zien. (Wat Paulus hier niet zegt is dat we kunnen blijven doen wat we denken dat goed is, zelfs als dat idee in strijd is met wat het Woord van God zegt. Dat ontkracht hij in deze zelfde brief; 5:19; 12:1-2; 13:1.)

In het voorlaatste hoofdstuk brengt Paulus het thuis: Wij moeten leven om anderen te behagen, want dat is het getuigenis van Christus. Dit betekent niet dat we anderen niet moeten helpen hun weg te vinden als ze het moeilijk hebben, maar dat we in volledige harmonie moeten leven, waarbij we kleingeestige geschillen en verschillen moeten laten sterven in de centrale zaak van het evangeliewerk.

Vervolgens gaat Paulus in op zijn reden voor de brief: Hij wist al dat de ontvangers op de hoogte waren van de inhoud ervan, maar ze hadden een herinnering nodig, een aanscherping van de waarheid. Daarna besprak hij zijn plannen om zo snel mogelijk persoonlijk naar hen toe te reizen.

Hoofdstuk 16 bevat de slotgroeten van Paulus aan de gelovigen, van wie hij er verscheidene met name noemt. De laatste verzen van het boek bevatten een waarschuwing om mensen te vermijden die geen ander belang hebben dan verdeeldheid te zaaien in het Lichaam: "Let op hen die verdeeldheid zaaien en aanstoot geven aan de leer die gij geleerd hebt; en vermijdt hen. Want zulke mensen dienen niet onze Heer Jezus Christus, maar hun eigen buik, en bedriegen met mooie woorden en mooie praatjes de harten van onschuldigen" (16:17-18). Daarna ondertekende hij via zijn schrijver, Tertius (16:22).

Voordat we Romeinen afronden en overgaan naar Korintiërs, willen we drie vrouwen uit het boek Romeinen even onder de aandacht brengen: Phoebe, Junia en Priscilla. Zoals u in de volgende paragrafen zult zien, waren deze vrouwen niet alleen geliefde leiders van de kerk in hun tijd, maar Paulus prees hen ook publiekelijk voor dit werk (wat het idee ondersteunt dat vrouwen ook in onze tijd leiders in de kerk kunnen zijn).

Paulus' eigen geschrift is de bron van de huidige verbodsbepalingen tegen vrouwelijke leraren, predikanten, voorgangers, diakens en vele andere leidende posities binnen het christendom. Maar die verboden komen niet uit zijn oorspronkelijke geschrift (blijf even bij ons).

We kijken hier kort naar deze drie vrouwelijke leiders, en dan, in onze volgende studies (voornamelijk 1 Korintiërs en 1 Timoteüs), behandelen we de "probleemverzen" die leidden tot de interpretaties tegen vrouwelijke leiders.

(Als je je afvraagt waarom een project dat Jezus laat zien in elk boek van de Bijbel deze kwestie zou behandelen, dan staat het antwoord hier pal voor ogen: Vrouwen zijn gelijke erfgenamen van de Grote Opdracht, en als hun macht en vermogen wordt beperkt door verkeerde interpretaties van het Woord, dragen zij die roeping op hun leven niet uit. Een andere reden is dat het een van de meest besproken onderwerpen is in de kerk van vandaag, en als wij aan beide kanten [vrouwen en mannen] wat mensen kunnen helpen in dit werk, dan willen wij dat).

In de slotverklaring van Romeinen zegt Paulus: "Ik beveel u Phebe [of "Phoebe", de bezorgster van de brief aan Romeinen] onze zuster aan, die een dienares [diakonos] is van de gemeente die te Cenchrea is" (16:1). Typisch voor "dienaar" in het Nieuwe Testament is het Griekse doulos. Het andere Griekse woord diakonos, hier gebruikt voor Phoebe, betekent letterlijk "diaken". Toen de Bijbel in de KJV naar het Engels werd vertaald, kozen de vertalers in drieëntwintig andere gevallen voor "diaken" of "minister" in plaats van dit Griekse woord. Een diaken of minister was in de context van het Nieuwe Testament altijd, zonder afwijking, een volwassen leider van de vroege christelijke kerk in bijbelse verbanden. Maar omdat dit vers betrekking had op een vrouw in een tijd waarin het meeste wetenschappelijke werk werd benaderd door een door mannen gedomineerde cultuur, kozen de vertalers van de KJV "dienares" als het woord om Phoebe te beschrijven. (Het is zeer waarschijnlijk dat dit niet met opzet is gedaan, maar als een manier om echt te proberen de bedoeling van Paulus te behouden in een tijd waarin vertalers de Paulinische literatuur nog steeds benaderden door de traditionele patriarchale lens. Merk op dat de KJV werd vertaald in het jaar 1611. Veel taalkundigen die wat zij lazen in een tweede taal vertaalden, zouden natuurlijk en onschuldig "dienares" hebben gekozen in plaats van "diaken", omdat het in die tijd ondenkbaar was dat een vrouw leiding zou geven. Maar de vrijheid voor vrouwen die Christus bracht en die Paulus documenteerde in het Woord van God moet voorrang krijgen boven alles wat meer dan vijftienhonderd jaar later gebeurde toen de KJV werd uitgebracht).

Omdat dit voor sommige lezers zo'n nieuw idee is, geven we hier een paar bewijzen van geleerden:

Phoebe's officiële positie in het leiderschap blijkt ook uit Paulus' volgende woorden: "Dat gij haar ontvangt in de Here, zoals het heiligen betaamt, en dat gij haar bijstaat in alles wat zij van u nodig heeft; want zij is een helpster geweest van velen, en ook van mijzelf" (16:2). Het woord "helpster" is afgeleid van het Griekse prostatis (in de oude literatuur soms vertaald als "beschermster"). Prostatis is gevormd uit het voorvoegsel pro, "voor", samen met het werkwoord istemi, "staan". Met andere woorden, "voor" (of "over") anderen staan, zoals het woord "opzichter". Een "patrones" had in die tijd veel gezag in de wereld, en prostatis identificeerden regelmatig kerkleiders.[v] Maar zelfs zonder al deze woordstudie is de context van Paulus' uitspraak duidelijk, want deze brief werd gestuurd naar de oversten van deze gemeente in Rome: "Dat de leiders Phoebe goed ontvangen en haar bijstaan in alles wat zij nodig heeft." Waarom zou Paulus de mannelijke leiders van een vroege gemeente vragen een vrouw te gehoorzamen, te steunen of te helpen, als vrouwen zelf geen leiders mochten zijn? Het antwoord is eenvoudig: Hij zou dat niet doen.

Daarom hebben we geen andere keuze dan in Paulus' geschrift de benoeming van een vrouwelijke diakonos, of "diaken/dienaar" te zien.

Junia wordt genoemd in Romeinen 16:7. De naam is vrouwelijk. Paulus schreef: "Groet Andronicus en Junia, mijn bloedverwanten en mijn medegevangenen, die van aanzien zijn onder de apostelen, die ook vóór mij in Christus waren." Hoewel verantwoordelijke academici haar weer de juiste identiteit als vrouw hebben gegeven, dachten vroege Latijnse vertalers dat Paulus' woorden over haar hier zo verheven waren dat ze een foutieve "s" hadden toegevoegd aan het eind van haar naam, waardoor ze "Junias" werd, omdat die ene letter functioneerde om sommige namen in het Grieks te "vermannelijken". (Maarten Luther's Bijbelcommentaar, een beroemd en wijd verspreid werk, hielp het idee dat Junia een man was te staven. Gelukkig hebben de meeste vertalingen in de jaren tachtig dit gecorrigeerd, en gebruiken de meeste Bijbels tegenwoordig gewoon "Junia.") Dat gezegd hebbende, is er absoluut geen vermelding van een geval van de mannelijke naam "Junias" in de Grieks-Romeinse geschiedenis.[vi] Nu we weten dat deze persoon vrouwelijk was, gaat onze aandacht uit naar de "verheven" woorden van Paulus: "van aanzien onder de apostelen."

GOD BRAK DE MACHT VAN "DE KERSTMAGIËRS"? MAAR KEERT ZO'N "MAGI-CALISME" NU TERUG VOOR DE OPKOMST VAN EEN ANDER "CHRISTUSKIND"?

OMVAT "HET MYSTERIE VAN JEZUS" DE WERELD DIE ZICH VOORBEREIDT OP DE ANTICHRIST?

Deze zin kan op twee manieren worden uitgelegd: "zij is bekend bij de apostelen", als in zij kenden haar, of, "zij is een van de apostelen". Het is het verschil of "van aanzien onder" exclusief of inclusief is, grammaticaal gesproken. Enkele van de beroemde, historische en wetenschappelijke namen die openlijk schreven over Junia als "een vrouwelijke apostel" waren: Origenes, Hiëronymus, Hatto, Theophylact, Peter Abelard, John Chrysostom, Ambrosiaster, Theodoret van Cyrrhus, John Damascene, Haymo, Oecumenius, Lanfranc van Bec, Bruno de Kartuizer, en Peter Lombard (en dit is geenszins een volledige lijst).[vii] (Merk op dat sommigen die deze leer horen snel vaststellen dat het een feministische leer is. Die verklaring houdt geen rekening met het feit dat de overgrote meerderheid van de mensen die Junia's vrouwelijk apostelschap hebben geconcludeerd, vandaag de dag, en door de geschiedenis heen, mannelijke geleerden zijn. Johannes Chrysostom zelf, een van de belangrijkste vroege theologen en kerkvaders, schreef beroemd: "Hoe groot is de toewijding van deze vrouw dat zij de benaming apostel waardig is!"[viii]).

Al vroeg vormt zich de vraag:

Hoe kunnen er meer dan twaalf apostelen zijn? Ik dacht dat dat een heilig getal was... Ik bedoel ja, Paulus was technisch gezien de dertiende, maar hij was een bijzonder geval.

Er lijkt hier meer dan één "speciaal geval" te zijn. Het Griekse woord voor "apostel", apostolos, betekent "afgevaardigde", "boodschapper", of "een gezondene met opdrachten."[ix] De Bijbel verwijst ook rechtstreeks naar Barnabas (Handelingen 14:14), Jacobus (Galaten 1:19), en Silas en Timoteüs (1 Tessalonicenzen 2:7) als "apostelen", wat het aantal op zeventien brengt, zelfs zonder Matthias mee te tellen als extra toen hij Judas verving. De kwalificaties van een apostel (die we al twee keer hebben geschetst - in het verhaal van Paulus' bekering en de benoeming van Matthias) hadden technisch op meer mensen van toepassing kunnen zijn. Volgens diezelfde vereisten zouden Maria de moeder van Christus, Maria Magdalena, Salome de discipel, en vele anderen naast hen in aanmerking hebben kunnen komen, omdat zij allen Jezus volgden, van Hem leerden en getuige waren van Zijn opgestane gedaante. (We weten niet genoeg over deze mysterieuze figuur, Junia, om te zeggen of zij al dan niet vanaf het begin bij Hem was). Niettemin zien we in Handelingen dat Petrus de twaalf opnieuw instelde, een belangrijk aantal, dus het zou kunnen dat er twaalf "hoofdapostelen" waren, en dat de rest van hen dienstbaar was aan hen. (Als dit waar is, dan was of Paulus echt een "speciaal geval", of ook hij was dienstbaar aan de "hoofd"apostelen, en intern bijbels bewijs lijkt die conclusie niet te ondersteunen. In feite berispte Paulus Petrus in Galaten 2:11-19. Dit gezegd zijnde, zijn wij niet beledigd door het idee dat de "belangrijkste apostelen" "twaalf plus Paulus" zouden kunnen zijn geweest. Hoe we ook bepalen wie hier de toppositie heeft, het gaat erom of Junia "één van hen" [niet slechts "bekend bij hen"] kan zijn geweest die de titel verdiende, net als Barnabas, Jakobus, Silas en Timoteüs).

Wat betreft de "bekend bij" of "een van" interpretaties, komt het neer op het Griekse en (Engels "among"). Deze term is "een primair voorzetsel dat een (vaste) positie aangeeft (in plaats, tijd of toestand)."[x] Thayer's Greek Lexicon leert dat de eerste betekenis van en is "I. plaatselijk; 1. van eigenlijke plaats; a. in het binnenste van een of ander geheel."[xi] In het geval van een persoon identificeert het een lid van een groep. Zeggen dat het verwijst naar een buitenstaander van die groep die gewoon door hen gewaardeerd wordt, is niet waarschijnlijk. De KJV vertaalt nl ook 1.902 keer als "in" en slechts 117 keer als "onder". Daarnaast heeft Linda Belleville, hoogleraar Bijbelse studies, deze term niet alleen beschouwd als een woordstudie, maar ook in de context van het gebruik ervan in de geschriften van het Nieuwe Testament. Haar conclusie was dat, in het Grieks, het "primaire gebruik van en en en het meervoud datief (persoonlijk of anderszins) binnen en buiten het NT (met zeldzame uitzonderingen) inclusief 'in'/'onder' is en niet exclusief 'aan'."[xii] Haar conclusie, gebaseerd op een vrij uitgebreide en nauwgezette zoektocht naar Griekse zelfstandige naamwoorden, meervouds zelfstandige naamwoorden, genitief persoonlijke modifiers, datief persoonlijke adjuncten, en de variaties/vergelijkende betekenissen van de taal in gebruik in de tijd van het Nieuwe Testament, was dat Paulus' woorden "de inclusieve betekenis dragen 'een opmerkelijk lid van de grotere groep'"[xiii].

Eldon Jay Epp, mannelijk geleerde en auteur van Junia: The First Woman Apostle, is een krachtpatser in de wereld van de exegese. Zijn master in Heilige Theologie aan de Harvard Universiteit is slechts een van zijn vele onderwijstriomfen. Hij is auteur van The Theological Tendency of Codex Bezae Cantebrigiensis in Acts; New Testament Textual Criticism: Its Significance for Exegesis; Studies in the Theory and Method of New Testament Textual Criticism; en Perspectives on New Testament Textual Criticism. Zowel uit zijn werken als uit zijn reputatie in de academische wereld blijkt duidelijk dat hij bekend staat om echte, exegetische, onbevooroordeelde studies van de oorspronkelijke Griekse taal. In elk van zijn beschikbare werken heeft Epp gewezen op het belang van nauwkeurigheid binnen de bijbelse interpretatie, en zijn kennis van de verschillende formaties van Griekse woorden door de geschiedenis heen is verbazingwekkend.

In de conclusie van zijn boek over Junia - nadat hij meer dan honderd pagina's heeft besteed aan de studie van de Griekse teksten, hun variaties door de geschiedenis heen, de "weging" van talrijke geleerden, en de culturele implicaties van dit alles - stelt Epp:

Als laatste gedachte over Junia citeren we uit The Handmaidens Conspiracy, waaraan we een deel van het materiaal hebben ontleend dat u in dit gedeelte zult lezen:

Wacht eens even... Wat was dat over Priscilla die een voorganger of predikant was? Waar staat dat in de Bijbel?

Die naam duikt ook op aan het eind van Romeinen. Priscilla is nog zo'n vrouwelijke leider over wie Paulus zei: "Groet Priscilla en Aquila, mijn helpers in Christus Jezus: Die voor mijn leven hun eigen nek hebben afgelegd; aan wie niet alleen ik dank betuig, maar ook alle gemeenten der heidenen" (16:3-4).

Het gezag van Priscilla als bedienaar van het Evangelie wordt vermeld in Handelingen 18:24-26, waarin staat dat zij samen met Aquila de theologie van de "welbespraakte" Jood Apollos corrigeerde:

ZIE VERBORGEN MYSTERIES DIE DE "OPENENDE GEEST" VAN HET OUDE TESTAMENT VERBINDEN MET DE BOEKROL "VERZEGELD MET ZEVEN ZEGELS"

WOW! BEKIJK WAT DR. THOMAS HORN EN DONNA HOWELL INTRODUCEREN IN "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING!"

Met een zeer beknopte aanpak zullen we in zijn komende brieven nog een paar van Paulus' woorden over vrouwen aanstippen - niet om lezers die tegen het dienen van vrouwen als leiders in de kerk zijn, op stang te jagen (dat is zeker niet ons doel hier), maar in de hoop die dames te bevrijden van wat zij denken dat geestelijke geboden zijn tegen het dienen in leiderschapsposities, zodat zij zich in de bediening kunnen storten. Maar voor nu gaan we verder met de intense wanorde in de stad Korinthe, de gemeente waar Paulus zijn volgende brief over schrijft. (Voor degenen die geïnteresseerd zijn in verdere discussie over vrouwen in de Bijbel, inclusief vele details over hoe God hen heeft geschapen vanaf Genesis, bevelen wij het boek Handmaidens Conspiracy van Donna Howell aan voor een meer diepgaande benadering van het onderwerp).

Tot slot: De boodschap van Romeinen is vandaag net zo levend als toen. De Geest die deze verzen leidde, wist dat de lessen daarin tijdloos missiologisch (met betrekking tot zendingswerk) zouden zijn, en dat geldt zowel op internationaal als op lokaal niveau. Net zomin als de Jood beter is dan de niet-Jood, of andersom, zouden we ons op de borst kloppen als er vandaag een moslim onze gemeenten zou binnenlopen? Laten we eerlijk zijn. Denk eens na over wat er gevraagd wordt: Zouden we onszelf "beter" vinden dan degenen die "de Weg" nog niet gevonden hebben? Is God niet ook de God van die moslim? Of, als we ons geroepen voelen om als zendeling naar Haïti te gaan en een vrouw ontmoeten die diep in de voodoo zit, zouden we haar dan op dezelfde manier behandelen als de christenen in de groep? Of zouden we afstandelijk en koud tegen haar zijn en warm tegen de anderen? Zeker, als we ons hooghartig en superieur opstellen, wijzen we niemand op Christus, zoals deze adembenemende, briljante brief van Paulus laat zien. God zij dank, op alle letterlijke manieren, dat hij in de canon is opgenomen, zodat wij herinnerd kunnen blijven worden aan deugden die, hoewel algemeen bekend in de moderne tijd, verloren zouden zijn gegaan in de geschiedenis als hij niet bestond.

Deel 36:Romeinen deel 2

Eindnoten:

[i] Bruce, F. F., Romans: An Introduction and Commentary: Volume 6 (Downers Grove, IL: InterVarsity Press; 1985), 266.

[ii] Moo, D. J., “Romans,” as quoted in: D. A. Carson, R. T. France, J. A. Motyer, & G. J. Wenham (Eds.), New Bible Commentary: 21st Century Edition (4th ed., Leicester, England; Downers Grove, IL: Inter-Varsity Press; 1994), 1,158.

[iii] Witmer, J. A., “Romans,” as quoted in: J. F. Walvoord & R. B. Zuck (Eds.), The Bible Knowledge Commentary: An Exposition of the Scriptures: Volume 2 (Wheaton, IL: Victor Books; 1985), 499.

[iv] Boa, K., & Kruidenier, W., Romans: Volume 6 (Nashville, TN: Broadman & Holman Publishers; 2000), 458.

[v] Dr. Deborah M. Gill and Dr. Barbara L. Cavaness Parks, The Biblical Role of Women (Springfield, MO: Global University, 2008), 120.

[vi] Eldon Jay Epp, Junia: The First Woman Apostle (Kindle edition, Minneapolis: Fortress Press, 2005), location 346.

[vii] Rena Pederson, The Lost Apostle: Searching for the Truth About Junia (Kindle edition, San Francisco, CA: Jossey-Bass, 2006) Kindle locations 2470–2484.

[viii] “Junia,” The Full Wiki, last accessed August 3, 2017, http://www.thefullwiki.org/Junia . However, note that this quote can be found in almost every discussion on Junia anywhere. A simple Google search of the words “Junia Chrysostom” reveals hundreds of references.

[ix] “Strong’s G653,” Blue Letter Bible, last accessed March 20, 2022, https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G652&t=KJV .

[x] “Strong’s G1722,” Blue Letter Bible, last accessed July 17, 2017, https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G1722&t=KJV.

[xi] Ibid.

[xii] Eldon Jay Epp, Junia , locations 955–956.

[xiii] Ibid., location 958.

[xiv] Ibid., locations 990–1006.

[xv] Howell, Donna, Handmaidens Conspiracy, 73–74.

[xvi] “Romans 16:3,” Bible Hub , last accessed March 20, 2022, http://biblehub.com/commentaries/romans/16-3.htm.

[xvii] Ibid.

[xviii] Ibid.

[xix] Howell, Donna, Handmaidens Conspiracy, 56–60.

Bron: THE MYSTERY OF JESUS FROM GENESIS TO REVELATION—PART 35: Romans » SkyWatchTV