EXO-Vaticana (Deel 7)

23 januari 2013

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10
Deel 11 Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 Deel 20

De geschiedenis van de elementaire wezens, waaronder de incubi en succubi of "alien-demonen" onder een andere naam, wordt vaak nauw verbonden met een verscheidenheid aan gedaanteverwisselingen van monsters en "cryptids" (van het Griekse "κρύπτω" [Krypto], betekent: "verborgen"), waarvan het bestaan moeilijk te bewijzen is vanwege hun vermogen om naar het schijnt in en uit de aardse dimensie te treden, of in en uit het zichtbare spectrum van het menselijk bereik van het gezichtsvermogen.

Voorbeelden hiervan zijn onder meer de Yeti in de Himalaya, de beroemde Bigfoot of Sasquatch uit vooral de Pacific Northwest regio van Noord-Amerika en Canada, en het monster van Loch Ness in Schotland. Hoaxes even terzijde, letterlijk tienduizenden mensen hebben dit gezien door de geschiedenis heen, en over de hele wereld (inclusief gerenommeerde personen zoals geestelijken, professionals, militaire, rechtshandhavingspersoneel, en zelfs antropologen), zij vonden er biologische delen van met bewijzen in haar en voetafdrukken, en hebben deze schepselen zelfs gefilmd, en hun niet identificeerbare taalgeluiden opgenomen. Maar tot nu toe zijn ze er niet in geslaagd een enkel fysiek exemplaar vast te houden... zodat het publiek er kennis van neemt. Getuigenverklaringen bevatten vaak meldingen van fantastische maten, van enorme draken in de zee tot reusachtige tweevoeters, variërend in hoogte acht tot twaalf meter, met voetafdrukken tot maximaal zestig centimeter. En dan zijn er nog de verschijnselen die vaak in verband worden gebracht met het optreden van 'cryptids' die typisch zijn voor occulte activiteiten als kokhalzen of zwavelzure geur, geheimzinnig kloppen op muren en ramen, schaduwen en spookachtige verlichting binnen of buiten de huizen, onstoffelijke stemmen, het opheffen of verdwijning van meubels en andere huishoudelijke artikelen, etc.

Mogelijk is de eerste waarneming van een Bigfoot in de VS meer dan 125 jaar geleden geweest en gepubliceerd in een historisch pamflet, dat vertelde van kolonisten die een confrontatie hadden met een "wilde man" in de Siskiyou Mountains van Noord-Californië. "Het ding was van gigantische omvang -ongeveer zeven meter lang, met een bulldog kop, korte oren, en lang haar, het was ook voorzien van een baard, en was vrij van haar op bepaald delen van het lichaam zoals gebruikelijk is onder de mensen." [i] Een ander nauwelijks bekende confrontatie met een grote, harige tweevoeter werd in feite gemeld door president Theodore Roosevelt, een fervent buitenmens. Noah Hutchings schrijft over deze gebeurtenis: "Het verhaal verscheen in 'The Wilderness Hunter' gepubliceerd in 1893. De waarneming die Roosevelt vertelde, was over een soort van wild dier dat een man had gedood en de helft van zijn lichaam had opgegeten, in een bergketen tussen de rivieren Salmon en Windom. Het volgende jaar merkten twee jagers die in hetzelfde gebied kampeerden dat ze werden gadegeslagen door een vreemd wezen, lopend op twee benen. De volgende dag werden de jagers gescheiden. Een van de jagers arriveerde in het kamp op zoek naar de andere jager, die was gedood, met een gebroken nek en ernstige verwondingen aan de keel. In het artikel meldde de heer Roosevelt dat het zijn overtuiging is dat de jager werd gedood door 'iets, ofwel half-mens of half duivels, een groot harig beest.'" [ii] Er zijn zelfs meldingen van aapachtige wezens die zijn doodgeschoten, gevolgd door soortgelijke dieren die het lijk kwamen ophalen. Een dergelijk verhaal vertelt over een Bigfoot die daar lag en daarna kwamen soortgelijke grote, harige wezens uit het bos om het lichaam te herstellen. Dezelfde wezens kwamen later opnieuw terug naar de hut van de mijnwerkers die het beest hadden gedood, om ze aan te vallen. Een verslag van dit evenement luidt als volgt:

's Nachts deden de apen een tegenaanval en openden de aanval door een zwaar stuk hout tussen twee balken van de mijnwerkershut te drijven. Daarna waren er diverse klappen op de muren, de deur en het dak, maar het gebouw was gebouwd om zware bergen sneeuw te weerstaan, en de apen konden ze niet breken... Er was... een geluid van rotsen die het dak raakten en er afrolden, en [ de mijnwerkers] zetten zich van binnenuit schrap tegen de zware deur.

Zij hoorden wezens op de top van de cabine die ook aanvielen op de muren. En zij vuurden schoten door de muren en het dak zonder ze weg te jagen. Het geluid ging door van kort na zonsondergang tot in de buurt van de dageraad.... De kamer had geen ramen en natuurlijk deed niemand de deur open, zodat in feite de mannen binnen niet konden zien wie die commotie buiten veroorzaakten.

Ook kon de heer Beck niet met zekerheid zeggen... of er meer dan twee wezens buiten waren. Er waren er [ten minste] meer dan een, omdat er sprake was van een op het dak en tegelijk een beukende op de muur. Echter, hoeveel het er ook waren, het was genoeg voor de mijnwerkers, die inpakten en de mijn de volgende dag verlieten. [iii]

Een van de meest verontrustende en beter gedocumenteerde gevallen van grote niet-humane primaten deed zich voor op 25 oktober 1973, in de buurt van Greensburg, Pennsylvania, toen een jonge boer genaamd Stephen Pulaski en meer dan een dozijn anderen een heldere rode bal van licht hebben waargenomen; dat ging gepaard met grote mens-achtigen. De tweeëntwintig jaar oude boer met twee jongere jongens keken vanaf een heuveltop naar een helder, "koepelvormig" object, dat een geluid maakte dat "klinkt als een grasmaaier" en zich over een veld bewoog. Hij schatte dat het ongeveer 45 meter in diameter was. Plotseling zag Pulaski twee grote wezens lopen bij een hek, waarvan hij eerst dacht dat het beren waren, van ongeveer twee meter hoog en de andere iets langer dan 2,5 meter. Hij was in staat om bij benadering de grootte vrij nauwkeurig weer te geven, omdat ze werden afgetekend tegen de planken. Ze waren bedekt met lang, donker haar en had armen die naar beneden hingen als van de gorilla's. De wezens maakten een geluid als baby's die jammeren, en een vreselijke geur als van brandende rubber steeg op naar de heuvel. De entiteiten zagen Pulaski en de twee jonge mannen en liepen naar hen toe. Toen de jongere jongens in de richting van de boerderij renden, vuurde de tweeëntwintig-jarige met zijn jachtgeweer een waarschuwingsschot over de hoofden van de wezens. Toen ze verder doorgingen, schoot hij drie keer, ditmaal direct op de grootste van de twee. De grote, harige tweevoeter hief, toen hij werd geraakt, zijn rechterhand op en het koepelvormige voorwerp zweeg en verdween toen ogenblikkelijk, maar werd vervangen door een gloeiend gebied op de grond. Op dat moment, draaiden de wezens zich om en gingen het bos in. Een paar minuten later kwam een staats-politieman om de schietpartij te onderzoeken. Hij ging met de boer naar beneden op het veld tot op tweehonderd meter van het gebied met het incident. De officier rapporteerde later dat de grond nog steeds gloeiend was toen ze daar aankwamen. Bomen begon te breken in het bos, en de mannen dachten dat er iets groots naar hen toe op weg was uit het bos. Het stopte abrupt, en dertig minuten later kwam het weer in beweging. Een grote bruine figuur werd gezien, komend in hun richting, zodat ze in de patrouillewagen sprongen en snel wegreden richting veiligheid.

De volgende morgen vroeg kwamen de leden van de Westmoreland County UFO Studiegroep bij de boerderij aan om een onderzoek te beginnen. Zij merkten op dat Pulaski's hond iets leek te volgen wat ze niet konden zien in het bos. Terwijl ze aan het praten waren met de jonge boer en zijn vader, begon Pulaski zich onverklaarbaar te gedragen, alsof hij bezeten was, stuiptrekkend, grommend en zwaaiend. Zijn eigen hond liep naar hem toe, maar hij viel die aan. Op hetzelfde moment begonnen twee van de onderzoekers zich licht te voelen in het hoofd en hadden moeite met ademhalen. Pulaski sloeg plotseling zijn vader neer en hij zelf viel flauw op de grond, het gezicht in de mest. Toen hij opsprong een paar ogenblikken later, begon hij te grommen als een dier en waarschuwde: "Ga weg van mij. Het is hier. Ga terug." Een zwavelgeur vulde de lucht toen Pulaski meldde een figuur te zien gehuld in zwarte kleding die iets tegen hem zei over een man "die komt om de wereld te redden." Pulaski werd vervolgens fysiek en psychologisch onderzocht en werd bevonden een gezonde geest te hebben en de waarheid te spreken. Talrijke getuigen in verschillende fasen van het incident getuigden ook dat het evenement echt gebeurd was zoals gerapporteerd.

De Pulaski-boerderij is een voorbeeld van de duizenden vergelijkbare gebeurtenissen, waarin 'cryptids' zijn verschenen vergezeld van spiritistische en demonologische kenmerken. In een andere waarneming martelden zowel een groot als een klein schepsel samen een jonge vrouw. Dit werd niet alleen waargenomen door meerdere ooggetuigen, maar speelde zich ook herhaaldelijk af in een gevangeniscel voor de met stomheid geslagen politieagenten, gevangenbewakers, medisch personeel, en tientallen verslaggevers in het hart van Manilla, de hoofdstad van de Filippijnen. In dit geval werd zelfs fysiek bewijs gevonden in de vorm van lang, zwarte haar van een beest dat nooit werd geïdentificeerd. In het centrum van deze periode was er een van Amerika's meest bekende en gewijde ambtsdragers, Dr Lester Sumrall, die het LeSEA broadcast netwerk vormde.

In de vroege jaren 1950, was dr. Sumrall in Manila bezig met het bouwen van een kerk, die vandaag de dag bekend staat als de kathedraal van Lof. Op 12 mei 1953 publiceerde de Daily Mirror in Manilla een verrassende verhaal onder de kop "De politiedokters ervaren bijtende demonen", waarin een uiterst ongewoon verhaal werd ontvouwd van wetshandhavers en medische onderzoekers die werden verbijsterd door een gevangene wiens lichaam continu diepe tandindrukken vertoonde. Het angstige meisje beweerde dat er twee wezens waren verschenen, en haar hadden gebeten. Een van de demonen was groot en donker met lang haar over zijn hoofd, borst en armen. Hij had tanden als een hond en grote, scherpe ogen, en zijn voeten waren ten minste drie keer groter dan normaal. Hij was gekleed in een zwart gewaad met iets wat leek te zijn als een kap op de rug. Zijn stem was diep, met een tunnelachtige echo. Het tweede wezen was gedrongen, misschien dertig centimeter lang, en was ook donker, harig, en misvormd. Terrwijl de getuigen naar het meisje keken begon haar gezichtsuitdrukking plotseling te veranderen, en ze begon iets te zien wat de anderen niet konden zien. (Wat ze zag werd "Het Ding" genoemd door de pers.) Het meisje zou beginnen te schreeuwen en te vechten tegen een onzichtbare kracht, voordat ze ineenstortte en, half bewusteloos, in de armen van het gevangenispersoneel viel. Op dat moment zou haar lichaam natte tandafdrukken met speeksel vertonen. Dr Mariano B. Lara, op dat moment chef medisch onderzoeker van de Politie Afdeling in Manila en hoogleraar aan de universiteit in pathologie en gerechtelijke geneeskunde, was overtuigd van de echtheid van de bezetenheid en het exorcisme, en gaf zijn eigen beschrijving, zoals verteld in dit fragment uit het officiële medische rapport ingediend in de gevangenis:

Ik vind het moeilijk en bijna onmogelijk om iets te accepteren van een bovennatuurlijk karakter... Voorzien van een vergrotende lens en een ongelovige geest over dit verschijnsel van bijten, onderzocht ik voorzichtig de blootgestelde delen van haar [Clarita Villanueva's] lichaam, de armen, handen, en nek, om uit te vinden of ze bijt-afdrukken had. Ik zag de rode mens-achtige tandafdrukken op de armen... Op dat moment was dit meisje in een semi-trance en schreeuwde herhaaldelijk luid... Ik zag met mijn ongelovige ogen de duidelijke markeringen of afdrukken van mensachtige tanden van zowel de boven- als de onderkaak. Het was een beetje vochtig in het gebied waar was gebeten op rug van de linkerhand en de tand-indrukken waren voornamelijk in de vorm van de voor-of snijtanden. Het zag het met mijn ongelovige ogen, maar ik kon het niet begrijpen, noch uitleggen hoe ze werden geproduceerd aangezien ze haar hand de hele tijd buiten het bereik van haar mond heeft gehouden...

In het volle bezit van haar normale verstand vroeg ik haar (Clarita Villanueva), waardoor ze te lijden had van de beten. Ze antwoordde dat er twee wezens waren die haar afwisselend beten, een grote, zwarte, harige mensachtige kerel, zeer lang, met twee scherpe ogen, twee scherpe hoektanden, lange baard als een hindoe, harige ledematen en borst, droeg een zwart kledingstuk, met een beetje wit stuk op de achterkant wat lijkt op een capuchon. Zijn voeten zijn ongeveer drie keer zo groot als normale voeten. De andere kerel is zeer klein, ongeveer 75 centimeter hoog, naar verluidt ook zwart, harig en lelijk. [iv]

Na eerst het verhaal op de radio gehoord te hebben, en vervolgens het verhaal de volgende dag in de krant te hebben gelezen, geloofde Dr Sumrall dat het meisje bezeten was, en groeide zijn mening dat de Heer wilde dat hij met toestemming van de gevangenisautoriteiten wilde bidden voor de bevrijding van de prostituee. Door middel van zijn kerk-architect, die een vriend was van de burgemeester van Manilla, hoorde hij dat het in de orde was om de belangrijkste medische adviseur van de politie-afdeling, dr. Mariano Lara te bezoeken. Al pratend met de arts in het lijkenhuis van de gevangenis, bekende Lara aan Sumrall dat er iets gebeurde buiten zijn professionele kennis om en dat hij eigenlijk bang was voor "Het Ding" nadat hij de tandafdrukken zag verschijnen voor zijn eigen ogen. Met de goedkeuring van Lara, werd Sumrall toegestaan om te bidden voor het meisje, terwijl de waarnemers toekeken. Ze was zeer weerhoudend, vervloekte hem in het Engels (wat ze niet kon spreken), schreeuwde en vocht gedurig om weg te komen. De eerste dag van het gebed gaf geen genezing, en Sumrall geloofde dat het nodig was om te vasten en te bidden voor de andere dag. Die avond publiceerde de krant zijn foto op de voorpagina, drie kolommen breed, met de kop: "Het Ding tart de Pastor." [v] De volgende dag ging het anders. Na een geestelijke strijd die me doet denken aan de oudtestamentische profeet tegen de volgelingen van Baäl, werd het meisje, met berouw van haar zonden en de acceptatie van Jezus als Verlosser, vrij gezet, maar toch was dat niet het einde van het verhaal. Sumrall legt uit wat er vervolgens gebeurde:

Toen ik wegging zei ik tegen Clarita, dat ik zeker wist dat deze duivels zouden terugkeren. "Nadat ik weg ben," zei ik, "zullen ze komen. Dan, zonder mijn aanwezigheid, moet je ze eisen te vertrekken. Je moet zeggen: 'Ga heen, in Jezus' naam', en zij zullen gehoorzamen." Hierna verliet ik het gebouw.

We vroegen de verslaggevers om niet te schrijven over de gebeurtenissen van die ochtend, maar ze zeiden dat ze het wel moesten doen. Het verhaal had een looptijd van twee weken en moest worden afgesloten. Omdat de Methodist Church de oudste protestantse denominatie is op de eilanden, vermoedden ze dat ik een Methodist was, en zo stond het in de krant. Ze wisten niet hoe te schrijven over een dergelijke gebeurtenis, daarom was een deel van wat ze zeiden niet correct. Maar ik voelde me hier heel verantwoordelijk voor, dat ik ze geen interview gaf en verliet de stad om weg te komen uit de publiciteit.

De demonen keerden terug naar Clarita om haar aan te vallen, en toen gebeurde er iets vreemds toen ze riep dat ze moesten vertrekken. Ze was verwikkeld in een dodelijke strijd en viel in coma, met haar vuisten gebald. De dokter wrikte haar handen open en tot zijn verbazing lagen daar een aantal lange, zwarte, ruwe haren. Dr. Lara deed dit haar in een envelop en legde die op een bewaakte plaats. Onder de microscoop ontdekte hij dat het haar niet van enig deel van het menselijk lichaam afkomstig was. De dokter heeft geen antwoord op dit mysterie met dit onzichtbaar wezen, vermoedelijk een demon, die zijn haar kon hebben verloren, doordat een zichtbaar wezen die eruit heeft getrokken. [vi] (cursivering van mij)

Het begrip over fysiek materiaal, zoals haren die zijn uitgetrokken uit een afzichtelijke demon, opent de fascinerende voorstelling dat buiten-aardse wezens (noem ze engelen, demonen, of vreemdelingen) heen en weer migreren tussen de verschillende realiteiten, en een vorm aannemen, zowel materieel als immaterieel. Dit klinkt gek voor het natuurlijke verstand, maar het concept is bijbels. De schrijver van Hebreeën herinnert ons eraan: "Vergeet de gastvrijheid niet, want hierdoor hebben sommigen zonder het te weten engelen onderdak geboden." (Hebr. 13:2), en toen de discipelen van Jezus zijn terugkeer uit het graf zagen, waren ze "doodsbang en verschrikt , en meenden dat zij een geest zagen." Jezus zei hen toen Hem aan te raken, want een geest heeft geen vlees en beenderen, zoals u ziet dat Ik heb.' (Lucas 24:37-39). Evenzo werd Abraham bezocht door drie engelen in de vlakten van Mamre (Genesis 18:1-8). Ze verschenen als mannen, liepen, praatten, zaten en aten. Maar de waarheid was dat ze helemaal niet menselijk waren, maar geestelijke-wezens uit de hemel, ter illustratie van een van de meest dynamische feiten van de Schrift: dat andere dimensionale levensvormen de macht hebben om tastbare materie aan te nemen wanneer het past bij hun zaak. Legt dit uit hoe 'cryptids' er kunnen zijn op het ene moment, en verdwenen zijn op het volgende moment, waardoor de mens verbijsterd is door hun verschijnen en verdwijnen? Doet dit niet denken aan de reuzen, die bestaan in de geestelijke wereld, maar het vermogen hebben om zich te manifesteren op aarde als de reusachtige, harige tweevoeters bekend in de Bijbel als Nephilim en misschien vandaag als de Bigfoot?

Overigens, het haar van de Manilla "Ding" is niet het enige gevonden voorbeeld.

In oktober 2012 stond er een kop in Mail-Online in het Verenigd Koninkrijk: "Sasquatch (BigFoot) in Siberië? Haar gevonden in een Russisch Grot, 'Behoorde tot een onbekend zoogdier, nauw verwant aan de mens." "Het verhaal beweerde dat DNA-testen op het vermoedelijke "Yeti hair", gevonden in een Siberische grot tijdens een internationale expeditie in 2011, van een onbekend zoogdier was, nauw verwant aan de mens, maar zelf geen mens. Evenmin was het een haar van een van alle bekende dieren uit de regio, zoals een beer, wolf, of geit, zei het artikel. Analyses werden uitgevoerd in Rusland en de VS, die ermee "instemden dat het haar van een mensachtig wezen af kwam, maar geen Homo Sapien was, maar wel nauwer aan de mens verwant dan aan een aap." [vii]

Dan, op 24 november 2012, werd een ander persbericht uitgegeven door een team van experts in de genetica, forensisch onderzoek, beeldvorming, en pathologie onder leiding van Dr Melba S. Ketchum uit Nacogdoches, Texas, met hun vijf jaar durende DNA-onderzoek, (en uitgegeven voor een nader onderzoek) die "het bestaan van nieuwe mensachtige hybride soorten, in de volksmond 'Bigfoot' of 'Sasquatch,' aantoonde in Noord-Amerika. "De DNA-reeks suggereerde dat de legendarische Sasquatch eigenlijk "een hybride kruising is van de moderne Homo Sapiens met onbekende soorten van primaten." Dr. Ketchum meldde dat haar team drie complete reeksen had van Sasquatch atomaire genomes, wat een soort van menselijke hybride uitwees. "Onze studie ... gebruikte de volgende generatie reeks voor 3 geheel atomaire genomes om de vermeende Sasquatch specimen te verkrijgen," zei Ketchum. "Uit de genoom reeks blijkt dat Sasquatch mtDNA identiek is aan de moderne Homo sapiens, maar Sasquatch nuDNA is een nieuwe, onbekende mensachtige, gerelateerd aan de Homo sapiens en andere soorten van primaten. Onze gegevens tonen aan dat de Noord-Amerikaanse Sasquatch een hybride soort is, het resultaat van mannetjes van een onbekende mensachtige soort die zich kruisten met de vrouwelijke Homo sapiens." [viii]

Ketchum, een dierenarts met een beroepservaring van zevenentwintig jaar in het onderzoek naar de genetica, waaronder ook het forensisch onderzoek, vervolgde:

De mannelijke stamvader van de onbekende reeks heeft bijgedragen aan deze hybride welke uniek is, aangezien het DNA verder weg is genomen van mensen dan andere recent ontdekte mensachtigen zoals de Denisovan individuen. Sasquatch nucleair DNA is ongelooflijk nieuw en helemaal niet iets van wat we hadden verwacht. Terwijl het wel menselijke nucleaire DNA in de genoom heeft, zijn ze bepaald niet-humaan, niet-archaïsche mensachtige en niet-aap sequenties. We beschrijven het als een mozaïek van menselijke en nieuwe niet-humane sequenties. Nader onderzoek is nodig en er moet worden gewerkt aan het te beschrijven om het Sasquatch nucleair DNA beter te begrijpen. [ix]

Dat de bevindingen van Ketchum en haar team werden gemeld voordat er een nauwgezette beoordeling werd gedaan is verdacht en het kan zijn dat ze onjuist zijn. Aan de andere kant, als dit is gevalideerd, kan het een nog meer verbijsterend bewijsdeel zijn, wat is verbonden aan dat mysterieuze schepsel wat we "Bigfoot" en "Sasquatch" noemen.

We voeren dit onderzoek naar huidverandering, gedaanteverwisseling, demonische weerwolven' verder uit in het volgende item ...

Volgende deel: het tweede gedeelte van 'Buitenaardse ontmoetingen in huidverandering, gedaanteverwisseling, en een soort demonische weerwolf"

Deel 8

Notities

*Sommige Navajo geloven ook dat Skinwalkers (huidverandering) de mogelijkheid hebben om de "huid" of lichaam van een persoon te stelen. De Navajo geloven dat als je staart in de ogen van een weerwolf, ze zich kunnen verplaatsen in je lichaam. Er wordt ook gezegd dat Skinwalkers het licht vermijden en dat hun ogen gloeien als van een dier, alleen in menselijke vorm, echter in dierlijke vorm gloeien hun ogen niet als een dier.
Bron: Skin-walker - Wikipedia

[i] Thomas G. Aylesworth, Science Looks at Mysterious Monsters (New York, NY: Julian Messner, 1982), 30.

[ii] Noah Hutchings, Marginal Mysteries (Crane, MO: Defender Publishing, 2011), 141.

[iii] Thomas G. Aylesworth, Science Looks at Mysterious Monsters, 32–33.

[iv] Joseph Jacobs, “The Truth Behind The Exorcist,” TAT Journal 12 (1981), last accessed January 14, 2013,

http://www.searchwithin.org/journal/tat_journal-12.html#1.

[v] Viewable here: “Demons: The Answer Book,” Anchor Distributors, last accessed January 14, 2013, http://www.anchordistributors.com/ProductInfo1.aspx?item=13214.

[vi] Ibid.

[vii] Will Stewart, “Sasquatch in Siberia? Hair Found in Russian Cave ‘Belonged to Unknown Mammal Closely Related to Man,’” UK Mail Online, October 30, 2012, http://www.dailymail.co.uk/news/article-2225276/Yeti-latest-Russian-

scientists-say-DNA-tests-hair-samples-existence-man-like-mammal.html.

[viii] “‘Bigfoot’ DNA Sequenced in Upcoming Genetics Study,” PRWeb, last accessed January 14, 2013, http://www.prweb.com/releases/2012/11/prweb10166775.htm.

[ix] Ibid.

Bron: EXO-VATICANA - Part 7