Een Palestijnse staat heeft tot op de dag van vandaag als zodanig nooit bestaan. Er was en er is geen Palestijnse staat, geen Palestijnse cultuur of opgraving ooit geweest. Er is ook nooit een Palestijns bestuur geweest. Dit alles is kunstmatig en heeft nooit bestaan. Zelfs de Arabieren erkenden dit. Ze gaven zelfs de Joden de schuld van deze benaming. Het is echter een Romeinse keizer die deze naam aan het gebied heeft gegeven in de plaats van de naam Israël, teneinde de Joden te laten opgaan in de volken.

Uitspraken:

-- Local Arab leader to British Peel Commission, 1937 "There is no such country as Palestine. 'Palestine' is a term the Zionists invented. . . . Our country was for centuries part of Syria. 'Palestine' is alien to us. It is the Zionists who introduced it."

-- Professor Philip Hitti, Arab historian to Anglo-American Committee of Inquiry, 1946 "There is no such thing as Palestine in history, absolutely not".

-- Delegate of Saudi Arabia to the United Nations Security Council, 1956," It is common knowledge that Palestine is nothing but southern Syria."

"The only Arab domination since the Conquest in 635 A.D. hardly lasted, as such, 22 years...," the Muslim chairman of the Syrian Delegation attested in his remarks to the Paris Peace Conference in February 1919.

Trouw maart 1977 Het bestaan van een aparte Palestijnse identiteit is er om tactische redenen. Het uitroepen van een Palestijnse staat is een wapen in de strijd tegen Israël. Dit zegt Zuheir Muhsin hoofd van het militaire departement van de PLO en lid van het Executive Council.

In het recente verleden noemden de Arabieren zelf dit deel Zuid-Syrië en het is hooguit 22 jaar onder Arabisch bestuur geweest sinds het jaar 635.

Palestina is na de verdrijving van de Joden uit hun land zo genoemd door de Romeinen na het jaar 135 waarin de bevolking in opstand kwam tegen de Romeinen. Ze deden dit na aanleiding van een ander volk via het woord "Peleshet" en in de bijbel vertaald als Filistijn. Dit waren Grieken en Cyprioten die de kuststrook bevolkten van wat nu de Gaza-strook is. Invallers vanuit zee. Dit volk had geen enkele binding met welk Arabisch volksdeel dan ook. Het waren van meet af aan vijanden van Abraham, Izaäk en Ismaël. Dit volk, deze Filistijnen zijn op het laatst opgegaan in andere volken en bestaan niet langer. Voor die tijd waren er de Kaänanieten in het land wat ook geen eenheid was maar een verzameling van volken met hun eigen stads-staat.

Na de verdrijving van de meeste joden uit hun land is na de Romeinse periode dit stuk grond in wisselende handen geweest. Eerst in handen van de Syriërs, daarna in 1099 in handen van de westerse kruisvaarders. Deze werden verdreven door de Mammelukken (Egyptenaren), die het weer moesten afstaan in 1517 aan de Turken. Turkije heeft het na de tweede wereldoorlog over gegeven aan de Engelsen. Deze noemden dit deel het Mandaat gebied.

Oorspronkelijk lag het in de bedoeling dat dit gebied in twee staten zou worden opgeplitst. Het pakte anders uit.

Emigratie

Toen aan het eind van de 19de eeuw de Joden uit het oosten van Europa (onder druk van de pogroms ) naar dit gebied emigreerden en gingen deze aan de slag om de levensomstandigheden te verbeteren, die erbarmelijk waren, zoals reizigers vertelden die dit gebied bezochten.

Uitspraken

-- English pilgrim in 1590 Nothing there [Jerusalem] to be seen but a little of the old walls which is yet remaining and all the rest is grass, moss and weeds.

-- British consul in 1857 The country is in a considerable degree empty of inhabitants and therefore its greatest need is of a body of population".

-- Mark Twain, The Innocents Abroad, 1867. There is not a solitary village throughout its whole extent [valley of Jezreel] -- not for 30 miles in either direction. . . . One may ride ten miles hereabouts and not see ten human beings. For the sort of solitude to make one dreary, come to Galilee . . . Nazareth is forlorn . . . Jericho lies a moldering ruin . . . Bethlehem and Bethany, in their poverty and humiliation... untenanted by any living creature . . . A desolate country whose soil is rich enough, but is given over wholly to weeds . . a silent, mournful expanse . . . a desolation . . . . We never saw a human being on the whole route . . . . Hardly a tree or shrub anywhere. Even the olive tree and the cactus, those fast friends of a worthless soil had almost deserted the country . . . . Palestine sits in sackcloth and ashes . . . desolate and unlovely . . .

In de tijd dat Joden uit Rusland en Oost-Europa naar Palestina kwamen (in het midden van de jaren 1800), was het land schaars bevolkt, een woestenij en niet leefbaar, het was geen staat maar een provincie en stond onder controle van de Turken, het was niets. Totdat de Joden kwamen. Land werd verkocht aan die domme Joden tegen belachelijke prijzen met de financiële hulp van rijke Joden als de Rothschilds. De Moslims dachten dat het land waardeloos was, (is het ook zonder het volk). Tot verbazing van iedereen werd het land ontgonnen, droog gelegd enz. Veel Joden stierven daarbij aan malaria en onder het zware werk. Nieuwe steden werden gebouwd b.v. Tel-Aviv
De condities voor een leven in dit land waren geschapen en trokken vanzelf Arabieren en andere moslims aan uit het Middellandse-Zee gebied omdat er leven en werk kwam. Deze mensen noemen zich nu de "Palestijnen" het waren dus gewoon de gastarbeiders.
De Arabische regeringen hebben ook nooit de Palestijnen als entiteit erkend, tot op de dag van vandaag niet. Arafat heeft het voor elkaar gekregen dat ze een staat mochten vestigen in alle gebieden wat ze van Isra‘l afnemen. Verder gaan hun rechten niet, er bestaat geen Palestijns paspoort. Vluchtelingenkampen zijn hun onderkomen in de status van tweederangs bevolking in de Arabische landen.

In de 2 á 3 generaties kwamen 80.000 Joden naar het land die in communes bij elkaar leefden.
Toch was er in 1854 al een meerderheid aan Joodse bevolking in de stad Jeruzalem.

Koningin Victoria, Koning Edward VII, John Adams, de tweede President van de United States, Generaal Smuts of Zuid Afrika, President Masaryk van Tsjechoslowakije, de Britse Prime Ministers Lloyd George en Arthur Balfour, President Woodrow Wilson, Benedetto Croce, Italiaanse filosofen and historici, Henri Durant, stichter van het Rode Kruis en auteur van de Geneve Conventions, Zelfs in het verre China, Wang, Minister of Foreign Affairs, verklaarde dat "the Nationalist government is in full sympathy with the Jewish people in their desire to establish a country for themselves."
In 1917 vaardigt Engeland de Balfourverklaring uit waarin staat dat de Joden recht hebben op een thuisland in het Mandaat gebied. Engeland had het gezag over het gebied ook van de grond die van niemand was.
In 1922 waren er al 450.000 Joden naar dit land geëmigreert. Dat was 1/3 van de toenmalige bevolking in 1922.

De Prime Minister J. Ramsey MacDonald,(Labor) verklaarde na een bezoek aan het Midden Oosten in 1922: "The Arab population do not or cannot use or develop the resources of Palestine...the country is undeveloped and under populated."

Dan komt er kink in de kabel. Het vroegere mandaat gebied (zie de kaart) was incl. Jordanië (TransJordan). Als Emir Abdullah gedwongen wordt om het Hashemitische rijk te verlaten in Arabië (zij waren de bewakers van de heiligdommen in Mekka en Medina) en de Engelsen hem het gebied toewezen dat bekend stond als Trans-Jordanië. Dit als beloning voor de steun van de Hasmieten tijdens de Eerste wereloorlog. Daarbij werd 75% van het land afgenomen van het deel dat zou worden opgeplitst in twee staten. Van die bevolking is slecht 20% Hasmitisch. Deze opsplitsing was tegenstrijdig aan de Balfourverklaring. Geen enkele Jood mocht zich vestigen in dit gebied. Verder werd het de Joden verboden om in de resterende 25% meer land te kopen waarop ze konden werken en leven.

In October 1930, Lord Passfield, de Colonial Secretary, publiceerd de "White Paper" gebaseerd op de bevindingen van twee Commissies. Het was duidelijk pro-Arabisch en anti-Zionistisch. Het herhaald de claim dat er niet genoeg land is voor nieuwkomers, en adviseerde de vermindering van Joodse immigratie en Joods bezit van het land.

Op de West-Bank hadden de Joden zich ook gevestigd. Gedurende de tijd van 1948 tot 1967 waren ze er uit dit gebied verdreven.
Nederzettingen waren in de ogen van de Engelsen illegaal. Dit in tegenstelling tot het Mandaat voor Palestina die dit wel toestond. Ook de Joden die in het Mandaatgebied woonden werden Palestijnen genoemd. Na de W.O. 2 werden de poorten voor de Joodse immigranten gesloten en de Engelsen negeerden de illegale massale toestroom uit Arabische landen als Egypte Syrië Jordanië en Noord-Afrika.
Al in 1939 zegt Winston Churchill dat de Arabieren zich verdubbeld hadden in het land en in 1947 heeft het zich verdrievoudigd ten opzichte van het aantal in 1900. Dit is het getal wat heden ten dage wordt genoemd als vluchteling. Mensen die amper een paar jaar in dit gebied hadden geleefd en niets bezaten. Dat waren ook diegene die vlot vertrokken toen er moeilijkheden dreigden, ze hadden niet zoveel te verliezen maar des te meer als ze na de verdrijving van de Joden zouden terug komen.

In deze oplossing was het gebied gecomprimeerd tot 5.500 mijl² met een bevolking van 538.000 Joden en 397.000 Arabieren. Het Arabische deel 4.500 mijl² met een bevolking van 804.000 Arabieren en 10.000 Joden.
Jeruzalem als een internationale stad met 100.000 Joden als inwoners die totaal geïsoleert waren van de buitenwereld.

De Joden met hun 600.000 aan inwoners stonden tegenover een bevolking van Arabieren van 1.2 milj. Het gebied dat Israël kreeg toegewezen bestond voor 60% uit woestijngebied. Dit grote aantal Arabieren kwam doordat de Engelsen de Arabieren vrij lieten emigreren naar Palestina. Daar hadden ze een bedoeling mee evenals het tegenwerken van de bewapening van de Joden. Deze Arabieren konden zich naar het voorbeeld van de Zionisten vrij snel ontwikkelen. Van de grondbezittingen was op dat moment 8.6% in handen van de Joden en 3.3% in handen van Israëlische/Arabieren. De vluchtelingen lieten 16.9% achter aan grondbezit en de rest, meer dan 70%, was in handen van de Engelsen die dit dus overgaven aan de Joodse staat.

De Peel commissie in 1937 concludeert dat de enige logische oplossing is het verdelen van Palestina in een Joodse en Arabische staat.

In 1947 neemt de UN de zaak van het thuisland voor de Joden over en in een comm. -UNSCOP- bestaande uit 11 landen waarin 7 landen, waaronder Nederland, stemmen voor een tweedeling van de overgebleven 25%. 3 landen zijn voor alleen een Arabische staat met een Joodse provincie en 1 land onthoudt zich. De Arabieren verwerpen de voorgestelde verdeling met de kreet dat ze de Joden zullen verdrijven, misschien lukt het niet direct maar de kruisvaarders hebben we ook verdreven. Spanje en Perzië zijn we al kwijt (De laatste inmiddels al weer terug) en misschien verliezen we Palestina maar het is te laat om over vredige oplossingen te praten. De UN besluit tot tweedeling met 33 tegen 13 en 10 onthoudingen op 29 nov. 1948. De 13 tegenstemmers zijn alle Arabische landen en Cuba.

De Joodse nederzettingen waren verspreidt over het hele gebied. Ook op de West-Bank en in Gaza. Dan trekken de Engelsen zich terug en vallen de Arabieren aan. Jordanië met hulp van Iraakse troepen.

Oorlog

De oorlog resulteert in grenzen die ruimer zijn als in het UN plan. De West-Bank komt in bezit van Jordanië en de Gaza-strook in het bezit van Egypte. In deze gebiedsdelen worden de Joden vermoord of op zijn best verdreven. In deze oorlog begint men (zoals jaren later blijkt), al te liegen over de Joodse strijdkrachten en beweren dat het dorp Deir Yasin is uitgemoord.

Er komt een staat die dezelfde kenmerken heeft als 3500 jaar geleden. Het heeft dezelfde naam "Israël". Men spreekt Hebreeuws en ze dienen dezelfde G'd.
Het is echter nog steeds een staat die moeilijk te verdedigen is, gezien de afstanden van de grens tot aan de doelen.

Let er wel op dat heel veel van deze mensen illegale immigranten waren en dus geen inwoners. De Joden probeerden deze mensen er van te overtuigen dat hun geen kwaad zou geschieden, maar dit was tevergeefs. Ook dachten sommigen hun land dat ze hadden verkocht op gemakkelijke wijze terug te krijgen als de Joden waren verdreven.
539.000 Arabieren verlaten het land vrijwillig, zodat ze niet in de weg zouden staan van de legers die binnen vielen. In die tijd tussen 1940 en 1950 moesten 850.000 Joden de Arabische landen verlaten en deze zochten hun toevlucht merendeel (750.000) in Israël.
Na die tijd was er geen sprake van het oprichten van een Palestijnse staat. Dat hadden de Arabieren juist afgewezen, men wilde het land bezetten en verdelen. Wat ze te pakken konden krijgen hebben ze bezet en nooit een zelfbestuur aan die gebieden gegeven.
Jordanië noemt zichzelf op de postzegels Palestina. Deze vluchtelingen waren echter niet welkom in die landen waar ze naar toe gingen. Wel werden ze getraind om gewapenderhand het land terug te veroveren.

Zie website refugees

Men leeft nog steeds in deze zgn. kampen die allang tot steden zijn omgebouwd zoals Jenin. Deze kampen worden onderhouden door de UNWRA een organisatie die door alle landen wordt betaalt.

In 1906, Farid Kassab, een befaamde Syriër, geeft de zienswijze weer van de Arabieren: ÒThe Jews of the Orient are at home. This land is their only fatherland. They donÕt know any other.Ó
Het British Peace Handbook No. 60, gepubliceerd in 1918, en verklaart Òthe people west of the Jordan are not Arabs, but only Arab speaking... In the Gaza district they are mostly of Egyptian origin; elsewhere they are of the most mixed race...they (the Arabs of Palestine) have little if any national sentiment...
Eerst in 1964 wordt de PLO opgericht met als doel de verdrijving van de Joden uit het land en dan pas komt er een zgn. Palestijnse identiteit om de hoek kijken. Meer als wapen dan als recht.

In 1950 annexeert Jordanië de West-Bank en geen land protesteert. Dubbele moraal. Op dat moment is het oorspronkelijke Palestijnse deel uitgegroeid tot 80%. De Joden beheersen 17,5% van het gebied. In 1967 komt dit gebied onder Israëlisch bestuur. Die noemen het dan de betwiste gebieden. Alsmede de Sinaï-woestijn

In 3 oorlogen proberen de omringende Arabische landen weer grondgebied te veroveren. Maar met hulp van G'd die div. keren ingrijpt is het omgekeerde het geval.
1956 de Sinaï oorlog
1967 de Zesdaagse oorlog
1973 de Yom Kippur oorlog.

Wat leerde men er van

Heeft dat geleid tot het besef dat ze niet capabel waren? Nee men gaf de schuld aan het feit dat ze hun opleiding en wapens van de Russen hadden. Nee Israël had hulp van het westen gehad en had veel betere wapens. Men liet Rusland vallen en wenden zich naar de Westerse landen. Miljarden zijn er vervolgens uitgegeven aan wapens. Terwijl het volk in armoede leefde. Geld voor oorlog maar niet voor onderwijs om vooruit te komen. Dat is ook niet in het belang van de regimes. Een mondig volk zou al snel in opstand komen.

In 1970 heeft de PLO als thuisbasis enkele steden in Jordanië. Ze bemannen daar hun eigen wegversperringen, molesteren de niet-Palestijnen liefst vrouwen en onderhouden banden met andere terreurgroepen als de Bader-Meinhoff groep, De Franse Rode Action Directe, de Italiaanse Rode Brigade en het Japanse Rode Leger. Later komt de IRA er nog bij. Voor 1970 was de terreur nog alleen in het gebied van Israë na dat jaar treden ze op over heel de wereld. Men begint in Jordanië met gijzelingen van vliegtuigen. Hierdoor komt er een confrontatie tussen Koning Hoessein en Arafat om de macht in Jordanië/Palestina.

Hoessein roept de noodtoestand uit en laat door tanks elk huis waar een Palestijnse vlag op wappert met de grond gelijk maken. Arafat vraagt om bescherming aan de andere Arabische landen maar die zwijgen. Ook Irak komt zijn beloften niet na.

Op 18 sept. vallen Syrië en de PLO, Jordanië binnen om Jordanië te verdelen. Hoessein belde naar Nixon om hulp maar die gaf geen thuis, hij was aan het golfen. Dan belt hij naar Golda Meir om hulp. Deze laat straaljagers over de Syrische tanks vliegen om duidelijk te maken hoe de zaken er voor staan. Deze trekken zich terug. In Amman wordt gevochten, hele wijken staan in brand en de Palestijnse kampen worden belegerd. Er wordt een bemiddelingspoging ondernomen, de PLO tekent wel een verdrag maar erkent het niet.
Op de topconferentie in Cairo waar Arafat ook aanwezig is, zou Nasser bemiddelen maar hij sterft.
Als Hoessein terug komt uit Cairo vergewist hij zich er van dat niemand Arafat te hulp zal komen. Arafat bied een permanente wapenstilstand aan maar dat wordt genegeerd.

In 1971 besluit Jordanië om definitief af te rekenen met de Palestijnen. Na twee weken van strijd waren er 3.000 Palestijnen gedood. Duizenden vluchten naar Israeuml;l.
Arafat en zijn maffia trekken naar Syrië, maar Assad tolereert evenmin de Palestijnse maffiapraktijken.
Men vertrekt dan naar Libanon. Daar kunnen ze de dienst uitmaken in dit land dat te zwak is om tegen de terreur van de PLO op te treden. Jaren van terreur in dit gebied is het gevolg. Zuid-Libanon is de uitvalbasis voor aanslagen in Israël.
Ook hier moet Israë ingrijpen en zo de vrede enigszins in Libanon te herstellen.

Nadat ook in Libanon geen plaats meer is voor de PLO verhuist deze maffia in 1982 naar Tunesië
Van hier uit lukt het Arafat om in het gevlei te komen van de westerse landen. Hij wordt ontvangen in de vergadering van de U.N. als leider van het Palestijnse volk. Dit op initiatief van Roemenië en met steun van US President Carter.

In 1977 komt president Sadat van Egypte naar Jeruzalem en tekent de vrede. In ruil daarvoor krijgt Egypte het Sinaï-gebied terug, Alles met alle nederzettingen erbij.

Israë heeft de oorlog om de West-Bank gewonnen en is degene die de eisen mag stellen. De Arabieren zijn verplicht om te onderhandelen. Echter hun standpunt is nog nooit gewijzigd. Ze willen de vernietiging van de Joden. Zeker niet gezien de preken die in de moskeën over de hoofden van de bevolking worden uitgestrooid, vol van haat tegen de Joden en de Christenen. Een bevolking die daardoor zo met haat is vervult dat het niet meer rationeel kan denken. De imams zijn de spreekbuizen van de regimes in die landen.

De leugens die over Israël worden vertelt zijn zo talrijk dat tegenspreken onbegonnen werk is. Wie ze wil lezen kan terecht bij: Myths and Facts

Maart 1978 gaat Arafat naar Ceausescau in Boekarest en deze adviseert hem om in de gunst te komen bij de westerse leiders en hun te overtuigen dat je Israël wilt erkennen. Ceausescau helpt hem daarbij want hij wil samen met Arafat in aanmerking komen voor de vredesprijs met hun nepaanbod.
Ceausescau bewerkt president Carter in april op zijn bezoek aan Washington en deze geeft gewillig gehoor.
Arafat turnt zijn maffia om tot een de wettige regering in ballingschap en de US erkent hun als dusdanig met officiële relaties.
Twee dictators laten Carter in de val lopen. iets waarvan hij tot nu toe nog niets heeft begrepen.
Arafat wordt gepresenteerd als de "Prins van de vrede" en democraat. De hele westerse wereld gaat op de kniën.
Carter had voor zijn erkenning de eis gesteld dat Arafat moest gaan onderhandelen met Israël. Dat weigert deze echter. We vechten met Israël.

Nadat onder de invloed en dreiging van de terreur, de UN de resolutie 242 en 338 worden aangenomen zijn in Amerika de Camp-David accoorden gesloten in sept 1979. Deze accoorden moeten het framewerk zijn voor de vrede tussen Israël en de buurlanden. De landen Israël, Jordanië, Egypte en de Palestijnen zullen gaan onderhandelen over de status van de betwiste gebieden. Hierbij eist Israël wel de erkenning van de staat Israël en wijziging van het handvest van de PLO waarin staat dat deze de vernietiging van de staat Israël op het oog hebben. De PLO weigert.

In 1993 onderhandelen Rabin en Arafat wel maar al die tijd weigert de PLO Israël te erkennen als staat.
Hij weet de misleiding zover door te drijven dat er een zgn. vredesproces op gang komt met het afsluiten van de Oslo-accoorden. In 1994 krijgt Arafat samen met Rabin en Peres de Nobel-vredesprijs. Een hoge functionaris in de veiligheidsdienst van Ceausescau zegt dat deze in lachen uitbarstte toen hij dit hoorde.
Carter krijgt vooral zijn inspanningen later in 2002 een vredesprijs. Deze man was niet in staat om een dictator te herkennen zo schrijft Revieuw Online in okt 2002. In Amerika zijn er zelfs die hem een verrader noemen.
Carter is anti-Israël en zo op de hand van de Arabieren dat hij een brief schreef naar de Veiligheidsraad om Bush sr. te laten stoppen met zijn plan voor invasie in Koeweit om Irak te verdrijven.

Na de Golfoorlog in 1990 wordt Israë, mede door de westerse landen onder druk gezet om een vredesproces te beginnen. De Madridconferentie. Dit resulteert in de vredesaccoorden van Oslo 1993. Met deze akkoorden zou de weg worden geopend naar de vrede. Hier is niets van terecht gekomen omdat de Palestijnen geen enkel belang hadden bij het uitvoeren van de akkoorden en ook niets nakwamen.

In 1994 tekent Jordanië de vrede met Israël. Daarbij wordt niet over nederzettingen gesproken. Deze nederzettingen beslaan momenteel 2% van het grondgebied van de betwiste gebieden. Maar al zou er vrede komen deze mensen mogen daar niet blijven wonen als daar een Palestijnse staat komt. Zelfs moeten ze al hun verworven goederen afstaan aan de Palestijnen. Het is te gek voor woorden.

In 1998 komt de eerste Wye-conferentie onder leiding van Clinton om het dode peace-proces weer nieuw leven in te blazen. Maar Netanayhu weigert meer concessies te doen zonder dat de veiligheid van Israël in gevaar komt en eist verder de wijziging van het Handvest van de PLO. Alsmede het straffen van terroristen. Verder het innemen van de wapens. Inkrimping van de politiemacht tot het toegestane aantal in de Oslo-accoorden. De bevolking van Israël vertrouwt het niet en de regering Netanyahu valt.

In mei 2000 trekt Israël zich terug uit Libanon. Dit geeft de Arabieren de moed en de overtuiging dat Israël is te verslaan. Het is dan ook geen wonder dat op in september op de 2de Wyconferentie als de Israëli onder leiding van Barak, de Palestijnen 95% van het gebied aan bieden als de staat Palestina men dit weigert met de argumentatie dat men ook de miljoenen vluchtelingen wil laten terugkeren. Dit zou de totale balans van de staat Israël verstoren. Barak weigert. Ook zijn regering komt ten val.

In dezelfde maand start men start de Intifada met een vreselijke terreur. Het is een guerilla-oorlog waarbij de P.A. wordt gesteund door de Hamas en de Islamitische Jihad. Zelf richt Arafat de Al-Aqsabrigade op. Burgers worden aangevallen met messen en vermoord door geweervuur. De zelfmoordaanslagen doden honderden mensen. Hier zien we dat de moslim-wereld weinig waarde aan een mensenleven hecht

Uit het artikel Lebanonization and Entanglement (artikel is niet meer beschikbaar) blijkt dat de Intifada een zes maandenlange voorbereiding had en men alleen wachte op een aanleiding. Deze kwam in het bezoek van Sharon aan de Tempelberg. Een bezoek gebracht met instemming van de P.A. Ook hieruit blijkt de leugenachtigheid van de Palestijnse Autoriteit.

Het kwartet de UN, Amerika de EU en Rusland komt eind 2002 met het Road-map plan. Dit plan heeft hetzelfde doel als op de Madridconferentie is besloten maar ondergaat hetzelfde lot als de Oslo-accoorden, de Palestijnen voeren geen enkel artikel uit en verlangen van Israël steeds meer concessies.

Momenteel; eind 2003 is in Israël dezelfde situatie ontstaan als in het verleden in Jordanië en Libanon. Alleen kan Israël niet op dezelfde wijze optreden als die landen deden, want dan zal de wereld te klein zijn. Het beste zou zijn om dit gebied weer terug te geven aan Jordanië. Die weten er wel raad mee.
Ook de Arabische mensen lijden onder het corrupte bestuur van de P.A. Heel veel geld uit fondsen die door het buitenland wordt betaalt verdwijnt in de zakken van de leiding. Het vermogen van Arafat wordt op minimaal 1 miljard geschat terwijl de bevolking in armoede leeft.

Nov. 2003 neemt de UN resolutie 1515 aan waarbij de beide partijen Israël en de Palestijnen worden opgeroepen om aan alle artikelen van de Road-map te voldoen. Israël zegt het plan te accepteren en via onderhandelingen en overeenkomsten dit te implamenteren. Onder voorwaarde dat de terroristische organisaties worden opgeheven.

Wat zegt de Qoran

Sheik Palazzi die leider is van de Moslim gemeenschap in Rome zegt over Israël dat dit hun rechtmatige plaats is. De koran zelf zegt dat het land van de Joden is. Hier de versen die hij gebruikt om dit te staven.

Het huis van Imraam

Sura 5:26
Zeg: "O, Allah, Heer van het Koninkrijk, Gij geeft heerschappij aan wie Gij wilt en neemt terug van wie Gij wilt. Gij verheft, wie Gij wilt en vernedert, wie Gij wilt. Slechts in Uw hand is het goede. En Gij hebt macht over alle dingen.

Hier in dit vers zegt de Koran dat Allah bepaalt wie en waar regeert en mensen daarop geen invloed hebben. Allah bepaalt dus volgens hun eigen boek dat de joden in hun land zijn.

De tafels

Sura 5:22-23
Zij zeiden: "O, Mozes, daarin is een trots en machtig volk en wij zullen er niet binnengaan voordat zij er uit weggaan. En indien zij er uit weggaan, zullen wij het binnentrekken."
Daarop zeiden twee mannen van degene die hun Heer vreesden en wie Allah Zijn gunst had bewezen: "Gaat de poort (van de stad) binnen, hen tegemoet - wanneer gij er eenmaal binnen zijt, dan zult gij zeker overwinnaar worden. En stelt uw vertrouwen in Allah, als gij gelovigen zijt."

Hier spreekt de Koran over de verspieders en dat Israël moet vertrouwen dat Allah hun het land zal geven.

De Nachtelijke tocht, de kinderen Israëls

Sura 17:104
En Wij zeiden na hem tot de kinderen van Israël: "Blijft gij in het land en wanneer de laatste belofte komt zullen Wij u allen tezamen brengen."

Hier wordt gezegd dat Israël in het land moet blijven tot de laatste belofte, dus tot de eindtijd.

De koe

Sura 2:145
Zelfs al bracht gij elk teken aan degene aan wie het Boek is gegeven, zouden zij nooit uw Qiblah volgen, noch kunt gij hun Qiblah volgen, noch zijn er onder hen, die de Qiblah van anderen volgen. En indien gij aan hun wens zoudt voldoen, nadat kennis tot u is gekomen, zoudt gij zeker tot de onrechtvaardigen behoren.

Qiblah is de gebedsrichting. De richting is Mekka en voor de Joden (aan wie het boek is gegeven) Jeruzalem. Een moslim zal dus nooit Jeruzalem als gebedsrichting mogen kiezen. En een jood mag zelfs niet tot Mekka bidden.

Conclusie

Als we het voorgaande bezien kunnen we niet anders dan tot de conclusie komen dat hier meer aan de hand is dan alleen mensenwerk.
Van alle dictators of heersers de laatste 2000 jaar hebben zich slechts enkelen van hen de Joden welwillend bejegend.
De laatsten van de grote dictators die in staat waren om grote gebieden onder hun controle te brengen waren beide bezig met een strijd tegen de Joden.
Van de kleinere dictators als Saddam Hoessein en Arafat is dezelfde houding te zien, echter door hun gebrek aan macht met veel minder gevolgen.
Maar in hun haat tegen het Jodendom zijn ze aan elkaar gelijk. Ook de andere Arabische heersers hebben niets op met Israël en zagen het maar liefst zo snel mogelijk verdwijnen.

Alleen gebruikt God al de daden van de mensen om juist de profetiën in vervulling te laten gaan.
Er was nooit een Joodse staat gekomen zonder pogroms en holocaust. Door de pogroms vertrokken de eerste pioniers naar Palestina en door de vervolging in Duitsland kwam de emigratie op gang. Na de oorlog was er een vlucht van veel Joden naar dit land en door de holocaust de oprichting mogelijk van de staat Israël.

De satan zag dit en hitste de landen rondom op tot de oorlog. Oorlogen werden gevoerd die menselijkerwijs nooit door Israël hadden kunnen worden gewonnen, maar die wel werden gewonnen zelf kwam men er met meer gebied uit dan voor de tijd.
Het is opmerkelijk dat staatslieden die dit gebied terug gaven of wilden geven hun positie verloren zagen gaan. Begin werd vermoord. Peres verloor de verkiezing. Netanyahu en Barak traden voortijdig af. Sharon is getroffen door een beroerte.

De wereld die de ogen sluit voor de terreur in de straten van de Joodse steden zullen tot hun schrik merken dat ze zelf ook het slachtoffer worden. Ook in onze straten zal het komen want de leus is altijd geweest. Eerst de zaterdag-mensen en dan de zondag-mensen.
Als er geen vrede in Jeruzalem is dan kan de aarde niet in vrede voort bestaan. De chaos die in Israë in gang is gezet zal uitmonden in een wereldwijde chaos en in de oordelen van het boek Openbaring.

De moslims zijn de laatste in de rij van aanvallen die de boze richt op dit volk en het is alleen door het verzoenende bloed van Christus dat iemand uit een ander volk de vijandschap vergeet en de ander in vrede aanneemt. Dat is andersom ook zo voor het volk van Juda. (Bij Palestijnse christenen die zeggen Israël te haten mag men vraagtekens bij zetten.)
De vijandschap die door de loop van de tijd is ontstaan vanaf Ismaël (Arabieren) via Lot (Ammon) en Ezau (Edom), daarbij heeft G'd ook nog een vijandschap gegeven tussen Juda en Efraïm -Zach.11:14- lang nadat Efraïm/Israël uit het land was verdreven.
De enige die de band kan herstellen tussen de broedervolken is Yeshua. Door Hem te volgen kan men weer liefde krijgen voor het volk dat nog steeds is uitverkoren samen met Efraïm/Israël, beide volken tezamen en al hun bondgenoten, Ezech. 37.