Letterlijke interpretatie versus allegorische interpretatie van de Schrift

Door JR Church op 06 maart 2010

Als u zich zorgen maakt over het recht snijden van het Woord van God, dan bent u betrokken bij een onderwerp wat bijbelgeleerden hermeneutiek noemen.
Volgens Dr A. Berkely Mickelsen, betekent hermeneutiek zowel de wetenschap als de kunst van interpretatie. Het Griekse werkwoord hermeneuo betekent ‘te interpreteren of te verklaren.’ De Griekse zelfstandig naamwoord hermeneia betekent ‘interpretatie.’ In zowel de Griekse tegenhanger als in de hedendaagse technische term, heeft interpretatie te maken met de betekenis, (A. Berkely Mickelsen, de Bijbel te interpreteren, Grand Rapids, MI:. Wm B. Eerdmans Publishing Co, 1963, blz. 3).

Dus, de hermeneutiek is gewoon een uitlegging - hopelijk een correcte interpretatie. Maar in de zaak van de hermeneutiek, is er een belangrijke vraag: Wiens hermeneutiek wordt er gebruikt? Meer in het bijzonder, is er een systeem van hermeneutiek die correct de profetieën uit de Bijbel kan interpreteren? Richtsnoeren moeten worden gevonden waarop we met zekerheid kunnen vertrouwen dat de Schrift niet wordt geschonden.

Na een paar momenten te hebben nagedacht brengt dit het grote feit naar voren dat iedereen die werkt met een systeem van ideeën met zich mee brengt een hele lading van veronderstellingen. Je gedachten en verwachtingen zijn onvermijdelijk gekleurd door een levenslange ervaring, onderwijs en emoties.

Een uitstekend voorbeeld van dit feit is de manier waarop sommige theologen van de vroege kerk het Oude Testament bekeken. Dr Bernard Ramm schrijft: “De vroege kerkvaders hadden als hun bijbel het Oude Testament, die in het Grieks was vertaalt. Dit was de Bijbel van Christus en de apostelen, te oordelen naar hun citaten uit het Oude Testament in het Nieuwe. Een van de meest fundamentele overtuigingen van de vroege kerk was dat het Oude Testament een christelijk document was” (Bernard Ramm, protestants Bijbelse interpretatie , Grand Rapids, MI: Baker Book House, 1970, p. 28,29).

Als de kerkvaders van de vroege kerk in de oude Joodse boeken keken, beweerden zij verder te kunnen kijken dan de simpele betekenis van het Woord, en dat ze de verborgen betekenissen konden zien in wat verwees naar de kerk. Ze beweerden dat ze de kerk konden zien in de Joodse geschiedenis, persoonlijkheden en commentaren. Ze gingen voorbij aan de historische betekenis van het Oude Testament, om te komen de zogenaamde ‘allegorische methode’ van interpretatie.

Dr Ramm schrijft: “Twee dingen kunnen er gezegd worden over het allegoriseren van de kerkvaders. (I) Zij waren op zoek om het Oude Testament een Christelijk document te maken ... (II) Zij benadrukken de waarheden van het Evangelie met hun fantasieën.”

Zaden voor de vervanging Theologie

Met de allegorische methode van interpretatie van de Schrift werd een poging gedaan om Israël te vervangen door de kerk. De vroege kerk theologen hebben Gods beloften aan Israël weggenomen en gaven die aan de kerk, zeggende dat de joden niet langer het uitverkoren volk waren. Dergelijke weergave van het Oude Testament is de voeding voor de anti-semitische gevoelens. Vandaag heeft dat sommige mensen ertoe gebracht te betwijfelen of de joden wel echt joden zijn. Zij beweren dat mensen van de witte Europese afkomst geen echte joden zijn, en dat de wedergeboorte van de staat Israël niets te maken heeft met de vervulling van de profetie. Sommigen beweren zelfs dat Israël niet eens het recht heeft om te bestaan. Maar, kan ik je vertellen, dat toen Hitler de joden wilde doden, hij wel wist waar ze waren!

In de ogen van de moderne conservatieve vertalers, is het daadwerkelijke effect van deze vroege commentatoren; het voorgoed in diskrediet brengen van de allegorische methode van interpretatie. Het werd een overtreding om in de hermeneutiek verder te kijken dan aan de oppervlakte van het Woord voor een secundaire of verborgen betekenis en te zoeken naar een spirituele of profetische betekenis. De meeste theologen vermeden deze weg met behulp van de term ‘allegorie,’ maar in plaats daarvan te verwijzen naar bepaalde allegorische passages als ‘types en symbolen.’

Het probleem met de allegorische methode, die werd gebruikt in de eerste eeuwen, is dat de letterlijke betekenis van de passage buiten beschouwing werd gelaten ten gunste van de allegorische. Dat is gevaarlijk. Het leidt tot fantasievolle interpretaties die geen feitelijke basis hebben. Alle bijbelse passages moeten de richtlijnen volgen in de duidelijke betekenis van het Woord. Een type of symbool moet terugvoeren op de context van de Schrift.

De letterlijke methode

De letterlijke methode van interpretatie “geeft aan elk woord exact dezelfde fundamentele betekenis als die het zou hebben in het normale, gewone en gebruikelijke, ongeacht of die werkzaam zijn in, schrijven, spreken of denken” (Ramm, blz. 53).

Ramm verdedigt de letterlijke aanpak:

(a) De letterlijke betekenis van zinnen is de normale benadering in alle talen.

(b) Alle secundaire betekenissen van documenten, parabels, types, allegorieën en symbolen, zijn afhankelijk voor hun bestaan tot de vorige letterlijke betekenis van de termen.

(c) Het grootste deel van de Bijbel wordt adequaat, door de letterlijke interpretatie.

De letterlijke benadering sluit niet blindelings uit de betekenis van meningsuitingen, symbolen, allegorieën en types, maar indien de aard van de tekst daarom vraagt, het neemt gemakkelijk de letterlijke zin over.

De letterlijke methode is de enige gezonde en veilige controle op de verbeelding van de mens.

De letterlijke methode is de enige die strookt met de aard van de inspiratie. De plenaire inspiratie van de Bijbel leert dat de Heilige Geest mannen leide in waarheid en uit de buurt hield van fouten. In dit proces met de Geest van God werd taal gebruikt en de eenheden van de taal zijn woorden en gedachten. De gedachte is de draad die de woorden samenvoegt. Daarom moet onze exegese beginnen met een studie over woorden en grammatica, de twee fundamenten van alle zinvol spreken, (Ramm, blz. 54 ev).

Dr. J. Dwight Pentecost, in zijn boek, ‘Dingen die komen’, schreef: “Geen profetie waaraan volledig is voldaan, is daarom alleen maar als letterlijk vervuld.”

De voordelen van de letterlijke methode

Er zijn voordelen aan de letterlijke methode van interpretatie:

(a) Het grondvest de interpretatie in feiten. Het zoekt om zich te vestigen in de objectieve gegevens als - grammatica, logica, etymologie, geschiedenis, geografie, archeologie en theologie.

(b) Het oefent een soort van controle uit over de interpretatie, vergelijkbaar met wat experimenten doet voor de wetenschappelijke methode.

(c) Het heeft het grootste succes in de openstelling van het Woord van God.

De letterlijke methode erkent dat er soorten, symbolen, metaforen en allegorieën worden gevonden door de hele Bijbel heen. Echter, dat deze gebruikt moeten worden om de letterlijke boodschap van de Schrift uiteen te zetten en uit te leggen.

Johannes 1:6 zegt: “Er was een mens van God gezonden, wiens naam was Johannes.” Dat is letterlijk. Maar Johannes 1:29 toont aan dat Johannes wijst naar Jezus met het zeggen: “Zie het Lam van God.” Dat is figuratief of symbolisch.

Pentecost schrijft: “De letterlijke betekenis ontkent niet het bestaan van de figuratieve taal. De letterlijke betekenis ontkent echter wel dat deze symbolen zo moeten worden uitgelegd dat ze de letterlijke waarheid vernietigen door ze te gebruiken als slechts symbolen, (p. 13).

Type, symbool of allegorie?

Vinden we verhalen in het Oude Testamentische geschriften die, naast het feit dat het historische verhalen zijn, ze ook symbolisch zijn voor de toekomst? Het moge duidelijk zijn, dat dit zo is. Zoals verteld in Genesis, met het leven van Jozef die in het algemeen beschouwd wordt als een ‘type’ van het leven van Christus. Hij was uiterst geliefd bij zijn vader en gehaat door zijn broers, die hem niet wilden laten heersen over hen. Hij werd als slaaf verkocht, en leefde onder de heidenen in Egypte (als een soort wereld) 20 jaar lang. Daarna kwam hij in het leiderschap en nam een heidense bruid. Tenslotte, maakte hij zich aan zijn broers bekend, die hun fout erkenden en hun geloof beleden in hem. Zijn leven is letterlijk een verhaal uit het verleden over de toekomst van de Messias en Zijn relatie met Israël. Het is geen foutieve interpretatie om naar deze mogelijkheid te wijzen.

En wat te denken van andere illustere Oude Testamentische karakters? Zegt het leven van Jozua iets over de toekomst? In het Hebreeuws, is zijn naam in principe hetzelfde als Jezus (Yeshua). En opvallend genoeg vinden we de bediening van Jezus weerspiegeld in de gebeurtenissen van zijn leven.
Hoe zit het met het verhaal van Ruth, de heidense - en Boaz, de losser, de losser die haar meenam als zijn bruid? Nogmaals, we hebben verhalen die een profetisch licht werpen op de toekomst van de Messias en Zijn relatie in het Nieuwe Testament tot het christendom.

En dan is er nog Samuël, en zijn wonderlijke geboorte uit de onvruchtbare Hannah die Israël een van de grootste profeten gaf. Zijn geboorte was de voorbode van de maagdelijke geboorte van Christus. In feite, hebben de onvruchtbare Sarah en Rachel ook gezinspeeld op de toekomstige wonderlijke geboorte van de Messias beloofd aan Abraham. Deze verhalen zijn profetieën die het spirituele oog kan zien.

Dan is er Salomo. Zonder twijfel is hij een type van Christus. Als de koninklijke zoon van David, was hij een profetische soort van de grotere Zoon in de Davidische lijn.

De verhalen gaan maar door. De verhalen van Koning David geven een prachtig overzicht van Gods plan voor Israël. Veel van de Psalmen vormen een soort autobiografie van zijn leven. Oh, wees er zeker van dat ze historische verslagen zijn. Maar ze zijn ook verhalen met een vertrouwde toon, opnieuw, zoals vandaag wanneer Israël overgaat naar de duizendjarige positie als hoofd van de naties.

Zie het Profetische in de Psalmen

Psalm 22 biedt ons een klassiek voorbeeld aan van het profetische karakter van de Psalmen. Het is het bekende, “Mijn God, mijn God, waarom hebt gij mij verlaten?”

Hoewel de psalmist niet specifiek zegt dat de verklaring een profetie is, die op een dag zou worden uitgesproken door de Messias, weerspiegelt hij toch de hartenkreet van degene die de zonden van de mensheid zou dragen. Zo gaat het dus heel de Psalmen door. Elk van die oude gezangen weerspiegelt een soortgelijke profetische blik.

In elk geval, roept de psalmist zijn hoop en dromen uit,zijn verlangens en aspiraties, het hartzeer en frustraties van iemand anders dan zichzelf. Soms, zoals in het geval van Psalm 22, is het de Messias. Maar de psalmist weerspiegelt ook de hartslag van het uitverkoren volk dat zal leven in de laatste dagen - bij de afsluiting van de lange ballingschap van Israël.

De Joodse geleerde Avrohom Chaim Feuer schreef dat David “een glimp van de uiteindelijke overwinning en verlossing van zijn volk had opgevangen. Hij had het vermogen en het genie te worden gestimuleerd en geïnspireerd, zodat hij diep door de gebeurtenissen heen kon zweven, boven de grenzen van tijd en zingen van verleden, heden en toekomst in één adem, met dezelfde woorden,” (Feuer, Tehillim, Brooklyn, NY: Mesorah Pub, 1985, blz. 65)..

De leringen van FW Grant

Ik vond een opmerkelijke studie in een negentiende-eeuws boek van FW Grant genoemd, “De Numerieke Structuur van de Schrift”, voor het eerst gepubliceerd in oktober van 1887 (Neptunus, New Jersey: Loizeaux Brothers). Hij voelde dat er iets bijzonders was met de volgorde van de Psalmen. Hij geloofde dat ze totaal profetisch waren. Echter, levende vóór het begin van de 20ste eeuw, kon hij niet begrijpen hoe de profetieën impliciet in elke psalm uiteindelijk betrekking zou hebben tot de gebeurtenissen. Hij uitte zijn mening over de profetische Psalmen met behulp van een beschrijving van een kustlijn in de mist. Hij schreef:

“Ik heb vaak de opvatting die ik had met wat ik zou kunnen noemen een kustlijn in de mist en met punten die hier en daar eruit naar voren steken, zonnig en aantrekkelijk, en je bent er zeker van dat er een land-verbinding tussen die punten is, alleen jij ziet het niet. Ik verlangde ernaar dat deze mist optrok, en pakte het boek om te zoeken voor meer aansluiting van Psalm tot Psalm, omdat ik geloof, in de plaats van waar ze staan en de kracht van elke psalm.”

Deze negentiende-eeuwse theoloog kon de profetische punten zien die van belang waren. Zijn spreekwoordelijke ‘mist’ begon op te trekken in het begin van de twintigste eeuw - ongeveer 13 jaar na de publicatie van zijn boek. Ik ben ervan overtuigd dat de Psalmen de hartslag weerspiegelt van de Jood in zijn zoektocht om terug te keren naar het Beloofde Land. Bovendien, de gebeurtenissen langs die weg lijken te zijn afgebeeld in de Psalmen. Elke psalm lijkt profetische implicaties te bevatten, gebeurtenissen die zich in de jaren van de twintigste eeuw voltrokken, zelfs reflecterend in het getal van de bijbehorende psalm.

Grant bevond dat deze numerieke volgorde in de Psalmen een speciale betekenis had, maar hij had niet het voordeel van achteraf te kunnen zien. Hij schreef:

“Hier is dan een nieuwe opgedane gedachte: de structuur van de psalm geeft de indruk weer dat de getallen in harmonie zijn met de spirituele betekenis. Als dit een wet is in de Schrift, hoe belangrijk is het dan deze wet te begrijpen!”

Deze numerieke volgorde in de Psalmen is ook waargenomen door eerdere theologen en kreeg de interesse van FW Grant. Hij citeerde Franz Delitzsch, een negentiende-eeuwse Duitse theoloog die op zijn beurt, Gregorius van Nyssa citeerde, een eerdere geleerde, die zijn frustratie uitte in het trachten om de numerieke code in de Psalmen te breken:

‘Onder de kerkvaders,’ schrijft Delitzsch, “Heeft Gregorius van Nyssa (ca. AD 372) getracht om aan te tonen dat in het psalter, de vijf boeken met vijf stappen, opwaarts gaat tot de morele perfectie, en neerwaarts tot de meest recente tijd, er zijn pogingen gedaan om in de vijf boeken een gradatie te traceren van de belangrijkste gedachten, die door de gehele collectie heen lopen. Wij vrezen dat het onderzoek in die richting, voor zichzelf een onbereikbare einde heeft gesteld.”

Grant melde dat deze volgorde werd aangeduid als een “gradatie van de belangrijkste gedachten.” Ik noem het “chronologische volgorde.”
Bijvoorbeeld, de bevrijding van Jeruzalem door de Britten in 1917 is terug te vinden in Psalm 17.

De holocaust, die de levens van zes miljoen joden kosten in 1939 tot 1945, daarop wordt in Psalm 39-45 gezinspeeld.

De succesvolle zoektocht naar hun vaderland in 1946-47 kan worden waargenomen in Psalm 46-47.

De geboorte van Israël in 1948 kan gemakkelijk worden gezien in Psalm 48.

In feite, ten minste elk van de eerste 100 psalmen het verloop van de gebeurtenissen toont in elk jaar van de twintigste eeuw - in chronologische volgorde.

Dr Grant uitte zijn frustratie met Delitzsch over het niet kunnen waarnemen van deze gebeurtenissen in de Psalmen:

“De gelijkenis is voller dan Delitzsch het maakt, maar door al zo veel te zien, is het geen wonder dat hij stopt en niet verder kijkt naar de zaak? Hij zat op een spoor die de Psalmen zouden openen voor hem van het begin tot het einde: wat belemmert hem om het uit te doen?”

Ik denk dat het antwoord op de vraag van Grant eenvoudig kan worden gevonden in het feit dat deze mannen niet het voorrecht hadden om achteraf te mogen zien wat we vandaag wel hebben. Negentiende-eeuwse leraren konden niet zien dat de profetische implicatie gevonden in Psalm 48 zou worden voldaan in 1948. Maar ik ben ervan overtuigd dat Grant op de rand stond van dit concept, die we ontdekten pas nadat de profetieën in elk van de 83 psalmen was gepasseerd. Het verbazingwekkend voor mij dat niemand dit profetisch ontwerp zag voor onze ontdekking in september 1983. Grant schreef:

“Ik begon in te zien dat er een methodische structuur was, en dat dit had te maken met de betekenis van wat daar was.”

Deze “gradatie van gedachten principe” is niet zomaar een verdraaiing van de Schrift. Het bewijs is overweldigend, dat God de chronologie van deze moderne uittocht van het wereld-jodendom vooraf had geschreven in een jaar-op-jaar uitkomend document. Het is de ultieme documentatie van de profetie van Jeremia:

“ Daarom zie, de dagen komen, luidt het woord des HEREN, dat niet meer zal gezegd worden: Zo waar de HERE leeft, die de Israëlieten uit het land Egypte heeft gebracht,maar veeleer:

Zo waar de HERE leeft, die de Israëlieten heeft doen optrekken uit het Noorderland en uit al de landen waarheen Hij hen verdreven had; ja, Ik zal hen terugbrengen in het land dat Ik aan hun vaderen gegeven had.” (Jeremia 16:14-15).

De profetie van Jeremia is meer dan alleen een terugkeer uit de Babylonische ballingschap in de zesde eeuw voor Christus. De profeet maakt duidelijk dat Israël in ballingschap is maar beschrijft het als wereldwijd. Bovendien neemt hij met name nota van het “land van het noorden.” Dit kan alleen een verwijzing zijn naar de Joodse immigratie uit Rusland in de afgelopen eeuw. Ook houdt Jeremia in dat de definitieve uittocht zal zo groot zijn, dat de uittocht uit Egypte in vergelijking zal verbleken.

Israël - Het superteken

De definitieve terugkeer van Israël was zo belangrijk; dat God haar chronologie vastlegde in de Psalmen. Bovendien, de Heer zag erop toe dat dit boek belandde in het 19e boek van de Bijbel. Het is daarom, dat boek 19, en Psalm 48, een evenement onthult dat geschiedde in 1948! Het psalter is vast gepositioneerd in zowel het 19e boek te rekenen vanaf Genesis en het 48e boek terug te tellen vanaf Openbaring. Het thema, de geboorte van Israël, geschiedde in 1948! Sommige theologen mogen bereid zijn om dat toeval noemen, maar ik verkies om te geloven dat er een God in de hemel is die de hele Bijbel arrangeert.

Grant heeft opgemerkt dat de psalmen normaal niet worden beschouwd als profetisch. De psalmist heeft niet zijn tijd genomen om de psalm als een profetie aan te kondigen. Niettemin, de profetische implicatie is duidelijk. Het profetische karakter in elke psalm moeten worden nageleefd in ‘Geloof.’ Grant schreef:

“Neem bijvoorbeeld de tweeëntwintigste psalm. Het is geen directe voorspelling, maar de Geest van God leidt de psalmist, in de expressie van zijn persoonlijke gevoelens, om verder te gaan dan zichzelf, bewust of niet, om de vertegenwoordiger te worden van een groter iets dan hijzelf. De psalm is dus een link naar een goddelijk geheim, een mysterie om ontrafeld te worden door het geloof .... Maar dus ook in vele andere psalmen, waarin niet de Messias, maar de heiligen van de laatste dagen voor ons zijn uitgebeeld op exact dezelfde wijze; zodat de ervaringen, gevoelens, en oefeningen eigen voor het volk van God vervolgens worden gevonden in de ontboezemingen uit het hart van een Asaf, een Heman, een Ethan, een zoon van Korach, of zelfs van David zelf .... De mensen die zo uitgebeeld zijn, is Israël - gezien in het verdriet dat over hen zal komen in de grote tijd van benauwdheid voor Jakob, waaruit hij zal worden overgeleverd en daarna gebracht in een blijvende zegen,” (p. 109,110).

Het is belangrijk om op te merken dat, net zoals in Psalm 22 als het verdriet van de Messias op de dag van Zijn lijden tot uiting komt, ook deze psalmen het verdriet van Israël weerspiegelt, in de dag van haar lijden. Grant gaat verder in het benoemen van de Psalmen met het zien van het verdriet van Israël in de “geweldige tijd van benauwdheid voor Jakob.” Zijn concept is hetzelfde met wat we hebben gevonden in de Psalmen. Het profetische karakter is duidelijk genoeg voor ons om te concluderen dat we leven in die speciale generatie die de ervaring zal hebben van de periode met de bijbelse verdrukking.

Hoewel FW Grant niet het voorrecht had van de wijsheid achteraf, hij niettemin concludeerde dat de psalmen 42-72 profetieën waren van het lijden van Israël in wat hij beschreef als de: “laatste dagen.”:

“Het tweede boek (Psalm 42-72) voert ons volledig naar de laatste dagen, en toont ons de bevrijding door Christus, in het verdriet van hun laatste beproeving ...” (p. 113).

Grant verwees naar de “laatste beproeving” van Israël. En het is belangrijk om op te merken dat de geboorte van de Joodse natie onmiddellijk volgde direct na het lijden in de holocaust. Hoewel hij niet de exacte wijze kon voorzien waarop deze profetie vervuld zou worden, was hij correct in hun profetische implicaties.

Grant’s zijn diepgaande inzicht in de profetische implicaties van de psalmen 94-100 zijn ook het vermelden waard. Hij zag ze als een enkele groep met een samenhangend profetische patroon. Hij schreef: “De volgende psalmen - zeven in getal [94-100] - is de komst van Jehovah naar de aarde, en hoe alle dingen uitbreken in een lied voor Hem,” (p. 115).

Grant’s waarneming van de Psalmen 101-106 is ook interessant. Hij schreef: “Maar de tweede divisie [101-106] heeft nog een dieper geheim te vertellen: Jehovah en deze Tweede Man zijn Een!” (p. 115).

Grant verwijst naar de Messias als hij spreekt over deze “Tweede Man.” Merkt op dat dit geen gewone man is. Hij is Goddelijk: “Het is hier waar het verbazingwekkende geheim wordt ontdekt. Deze vernederd mens is in Zijn vernedering als Jehovah’s Metgezel. “Gij hebt voormaals de aarde gegrondvest, en de hemel is het werk uwer handen; die zullen vergaan, maar Gij houdt stand.” Hoe prachtig is dit! En hoe groot zijn de gevolgen! Schepper en Verlosser zijn een: de handen die de regering van de aarde ontvangen zijn die van de Almachtige: er is een onfeilbaar hoofdelijke zegen: God en de mens worden samengebracht hoe onuitsprekelijk! Zo in de honderd en derde psalm begint nu het verhaal van genade en zegen; de honderd en vierde viert Jehova - de Verlosser - als de Schepper; de honderd en vijfde is Zijn oproep naar Israël, en de laatste psalm hun belijdenis en berouw,” (p. 116).

Psalmen 101 en volgende lijken de gebeurtenissen te vervolgen die zijn begonnen in de voorafgaande 100 psalmen - een chronologie die leidt tot de uiteindelijke confrontatie met de antichrist en zijn voorzegde wereld regering. Ook schreef hij dat de volgende psalmen (107-150) zinspeelden op Israël die staat op de drempel van het koninkrijk van de Messias. Hij schreef: “En nu het vijfde boek begint - is Israël net klaar om het land in bezit te nemen na hun lange diaspora. Van Psalm 107, aan het begin van het vijfde boek, zegt hij wat [Delitzsch] ook zegt: Nu, net als in het boek Deuteronomium Israël op de drempel staat van het land van de belofte ... dus aan het begin van dit vijfde boek van de Psalter zien we Israël weer op de bodem staan van het vaderland. Daar was het Israël verlost uit Egypte, hier is het Israël verlost uit het land na de ballingschap. Daar waar de wetgever eens te meer Israël maant om met liefde de wet van Jehovah te gehoorzamen; hier roept de psalmist Israël op om dankbaarheid te tonen jegens Hem, die hen heeft verlost uit de ballingschap, van de angst en de dood,” (p. 116 ).

Als Rev. Grant vandaag in leven was, ik denk dat hij blij zou zijn met de manier waarop het psalter een chronologie van de gebeurtenissen beschrijft in deze eeuw - jaar-op-jaar - zoals genummerd door elke volgende psalm. Dat wil niet zeggen dat de meest significante profetische vervulling - de langverwachte komst van de Messias - moeten geschieden in het zelfde jaar genummerd door de psalm waarin de profetische passage verschijnt. Waarom niet? Omdat deze goddelijke droom over Israël bijna in elke psalm wordt aangeboden.

Bijvoorbeeld Psalm 2:6 zinspeelt op Christus koninkrijk dat wordt opgericht op de berg Zion. Maar als men de hele psalm leest, wordt het duidelijk dat de eerdere gebeurtenissen in de psalm daarop zinspelen - leidende naar de aanloop van de kroning van de koning, en die zich noodzakelijkerwijs een aantal jaren later ontwikkelen, te beginnen met, “Waarom woeden de heidenen?” Inderdaad, de politieke omwentelingen hierin beschreven kwamen in volle kracht in 1902. Die ontwikkeling is wat de psalm voorziet. Wat we zien in de psalmen daar worden de verschillende gebeurtenissen genoemd die uiteindelijk leiden tot zijn uiteindelijke verschijning.

Psalm 19:5 verwijst naar een “bruidegom die uit zijn kamer treedt,” maar dat betekent niet dat Christus moest komen in 1919. Psalm 89:51 spreekt van de “voetstappen van uw gezalfde”, maar dat betekent niet dat Hij zou zijn verschenen in 1989. Deze passages betekenen gewoon dat Zijn komst er is met het oog erop dat deze psalmen hun plaats innemen in het grote schema. Er zijn profetische standpunten in psalmen 19 en 89 die zijn vervuld in 1919 en 1989. De ontwikkeling van de Joodse staat in de twintigste eeuw is de overweldigende thema dat moet worden beschouwd. Er is geen opname datum, alleen het verhaal van de lange ballingschap van Israël die eindigde met de terugkeer naar het Beloofde Land, en de verdere ontwikkeling in de richting van het messiaanse koninkrijk. Een dergelijke profetische blik van de Psalmen voldoet zeker aan de letterlijke interpretatie van de Schrift.

Men moet voorzichtig zijn, maar niet te dogmatisch worden bij het interpreteren van profetische typen en symbolen. Ze kunnen meer dan één betekenis hebben. Verder zouden er geen impliciete profetische passage worden gebruikt om een specifieke datums vast te stellen voor toekomstige gebeurtenissen.

Alle profetische interpretatie moeten voldoen aan hetzelfde profetische scenario dat kan worden afgeleid uit de platte en letterlijke Schrift. Als speculatie wordt opgeroepen, moet duidelijk worden gemaakt dat het louter speculatie is en niet iets waarop υ kan rekenen.

Ga naar les 2 Niveaus van Bijbelse interpretatie
Ga naar les 4 Het Duizendjaar is één Dag Concept

Engels origineel
Bron: Prophecy In The News

Print niet onnodig spaart papier en inkt.