EXO-Vaticana (Deel 12)

10 februari 2013

de legendarische omroepman Noah Hutching's UFO-ontmoeting

Dr Noah Hutchings, voorzitter van Southwest Radio Ministries in Oklahoma City, een christelijke omroep, al meer dan zestig jaar. Hij schreef meer dan honderd boeken en boekjes met Bijbelcommentaren en over profetische onderwerpen en heeft missiereizen gemaakt naar de continenten Azië, Europa, Zuid-Amerika en Afrika, evenals het Midden-Oosten. Wat velen misschien niet weten is, net als Tom Horn en Gary Stearman, dat hij een christen is die ook getuige uit de eerste hand is van wat sommigen vandaag UFO's noemen. We vroegen hem om ons een kort verslag te geven van wat hij zag en wanneer, en gelukkig antwoordde hij:

In 1939 woonde ik met mijn gezin op een boerderij in zuid-oost Oklahoma, vijf mijl ten zuiden van Hugo, de provinciehoofdstad. Toen ik 15 jaar oud was, reed ik dagelijks met de schoolbus naar een halte ongeveer een km ten oosten van mijn huis. Ik zou normaal dwars door een semi-beboste weide de kortere weg nemen van en naar de bushalte.

Op een avond in, naar wat ik me herinner oktober, toen ik door het weiland liep in de richting van mijn huis, was de zon was net onder. Toen ik naar het noorden keek langs een bos steeg er plotseling een intens lichtend en gloeiend object op boven de bossen in de lucht. Ongeveer drie seconden later, terwijl ik toekeek, volgde een ander object, steeg op en volgde hetzelfde traject, gevolgd door een derde object een paar seconden later dat hetzelfde deed. Toen vormden de drie objecten in een stralend oranje, wit en blauwe kleur een driehoek in de lucht.

Ik ging zitten totdat het donker was en wachtte om te zien of ze zouden bewegen. Later liep ik de korte afstand naar mijn huis waar mijn moeder het avondmaal gereed had staan voor mij. Na het eten rende ik terug om te zien of de drie objecten nog steeds in de lucht waren, maar waren ze weg.

In die tijd was ik 15 jaar oud, maar er zijn een aantal gebeurtenissen in het leven die zo dramatisch zijn of zo buitengewoon dat je die nooit zult vergeten. Dit was een van die incidenten.

Jaren later, in 1942, werd ik opgeroepen voor het leger voor de dienst in de Tweede Wereldoorlog. Na een basisopleiding in Field Artillery Fire Direction werd ik overzee gestuurd naar Nieuw-Caledonië voor een bepaalde taak. Ik was bezig met het controleren van een nieuwe radar om alle vliegtuigen op te sporen en te identificeren binnen vijftig mijl van onze haven. Verbonden aan de radar met bekabeling die liep naar een zestien luchtafweergeschut dat een 90 mm granaat kon laten belanden in de schoot van een Japanse gevechtspiloot op 12.000 voet. Ongeveer halfweg de Tweede Wereldoorlog hadden de Japanners al hun militaire vliegtuigen omgezet in Kamikaze vliegtuigen, en de land-gebaseerde 90-ers waren niet effectief tegen de Kamikaze aanvallen. Ik was belast met een aantal vuurschema's voor die 90-ers en bracht de rest van de oorlog door met toezicht houden op de veldartillerie-operaties voor de Eerste Calvary Armored Division.

In de 18 maanden dat ik met het radarsysteem werkte, heb ik de drie objecten die ik had gezien op een late namiddag in 1939 in gedachten gehouden. Maar ik heb nooit een ander ding in de lucht gezien dat ik niet kon identificeren, met inbegrip van een pelikaan die een stukje kauwgom had ingeslikt van een van de schepen die dit met de vuilnis overboord had gegooid. Maar geen UFO's.

Ik blijf ervan overtuigd dat de drie objecten die ik zag opeens snel opstegen in de lucht in 1939 iets voorbij de identificatie en wetenschappelijke kennis van die tijd waren, of zelfs vandaag... Ik denk dat we veel van de schijnbaar betrouwbare meldingen vandaag serieus moeten nemen bij het overwegen van UFO-activiteit, vooral die van de vijf gepensioneerde luchtmachtofficieren [ii] die getuigden over problemen met UFO's tijdens hun dienstjaren.

Of UFO's iets zijn uit een andere dimensie of dat het engelachtige bezoekers zijn uit de hemelse gewesten, is iets dat op een dag zal worden bepaald.

Dr Walter Martin had tijd om een foto van een UFO te maken

Omroeper, debater, en docent dr. Walter Martin was een erkende christelijk apologeet die overleed in 1989. Hij pionierde met organisaties in de christelijke tegencultuur beweging, inclusief het Christian Research Institute voor christelijke apologetiek in 1960. Martin's collega's waren onder meer de bekende radio-bijbelleraar Donald Grey Barnhouse, advocaat, professor, en de lutherse theoloog John Warwick Montgomery, oprichter van de Koinonia House Ministry gevestigd in Coeur d'Alene, Idaho, en Dr Chuck Missler. Maar evenals Tom Horn, Gary Stearman, en Noah Hutchings, weten de meeste mensen waarschijnlijk niet dat deze cultus-buster ook een UFO-ontmoeting had. Sterker nog, hij en zijn partner had zelfs de tijd om een duidelijke foto te maken toen die boven een seminarie hing. Van een deel van zijn UFO-presentatie in 1970 namen we het volgende korte fragment over:

Ik bezit, en ik heb afgedrukt, de enige kleurenfoto van een UFO, die op een heldere dag in New Jersey op een hoogte van achthonderd meter in de buurt van een seminarie zweefde. En deze speciale vergrootte ik op een muur tot drie bij vijf meter, zodat de mensen het goed kunnen zien, en we hebben er vergrootte foto's van gemaakt ... het is van een rond schip, omgeven met ondoorzichtige ramen. De afmetingen, voor zover wij het hebben kunnen vaststellen, waren ongeveer vijftien tot vijfentwintig meter breed en ten minste vijftien meter dik. Het maakte geen enkel motorlawaai, het was blauw-grijs van kleur. Het zweefde en dan steeg het langzaam recht omhoog over de bergen. Mijn assistent nam de foto met een 35-millimeter camera op een heldere dag. En dat beeld werd gebruikt op de voorkant van een landelijk tijdschrift als de eerste "bonafide UFO-waarneming, geverifieerd door onverdachte bronnen". Immers, seminarie professoren zouden nauwelijks kunnen liegen over Unidentified Flying Objects [geluid van publiek dat lacht]. Vooral omdat mijn assistent die de foto nam, niet geloofde dat ze bestaan, totdat hij de foto nam. Nu, hij is een stevige gelovigen in het bestaan van Unidentified Flying Objects...

De vraag in mijn denken is niet "wat", maar "wie" zijn het. Ik weet wat ze zijn. Hynek weet wat ze zijn [Dr Josef Allen Hynek was een astronoom, professor in de Verenigde Staten en leidend wetenschappelijk adviseur voor UFO-studies uitgevoerd door de US Air Force onder Project Sign, Project Grudge en Project Blue Book]. De Amerikaanse regering weet wat ze zijn. De Sovjet-regering weet wat ze zijn ... Ze zijn een vorm van uiterst geavanceerde vliegtuigen, niet gemaakt door een regering die grondgebied bezit op onze aarde warvan we weten ... [Dr Martin ging door met zijn geloof uit te leggen over de "wie" die de UFO's besturen. Hij concludeerde dat ze demonische agenten van misleiding zijn].

Het verschil tussen UFO-waarnemingen en vreemde ontvoeringen

Omdat in sommige kringen pogingen zijn gedaan om alle onverklaarbare UFO-activiteit te ontkennen als demonisch en/of een compacte massa van dit fenomeen, samen met de zogenaamde ontvoering door buitenaardse wezens, geven wij hieronder de huidige evolutie van UFO-ontmoeting-"types", zoals voor het eerst ontwikkeld door J. Allen Hynek en vervolgens herzien in de daaropvolgende jaren:

1) Buitenaardse ontmoetingen van de eerste soort (CEI), waarbij sprake is van "visuele" waarnemingen van een Unidentified Flying Object.

2) Buitenaardse ontmoetingen van de tweede soort (CEII) met gebruikmaking van visuele plus fysieke sporen zoals verbrande vlekken op de grond, straling, vreemde tekens, of wrakstukken geschikt voor onderzoek.

3) Buitenaardse ontmoetingen van de derde soort (CEIII) wat gepaard gaat met waarnemingen van de UFO-"bewoners" in de buurt van een UFO.

4) Buitenaardse ontmoetingen van het vierde soort (CEIV) met een mens ontvoerd door een UFO of inzittenden (dit werd niet opgenomen in de oorspronkelijke schaal van Hynek).

5) Buitenaardse ontmoetingen van de Vijfde soort (CEV), ontwikkeld door Centrum Steven M. Greer voor zijn Studie van Buitenaardse Intelligentie (CSETI) groep, die worden beschreven als "gezamenlijke, bilaterale contact-gebeurtenissen, geproduceerd door middel van bewuste, vrijwillige en proactieve mens-geïnitieerde of coöperatieve communicatie met buitenaardse intelligentie." [iv]

6) Buitenaardse ontmoetingen van de Zesde soort (CEVI) worden beschreven als "UFO-incidenten die direct letsel of de dood veroorzaken". [v]

7) Buitenaardse ontmoetingen van de Zevende soort (CEVII), gepaard met ontvoering voor het doel van vermenging van menselijk en buitenaards "DNA" om een hybride te produceren.

"Buitenaardse ontmoetingen van de eerste soort" is hoe we de getuigenissen zouden willen beschrijven van Tom en Nita Horn, Gary Stearman, Noah Hutchings, en Walter Martin. Ze zagen iets dat solide leek te zijn, en wat onder intelligente controle leek te staan, maar identificatie weigerde en zich gedroeg op een manier die onverenigbaar is met de fysische wetten van het universum zoals wij die begrijpen. De UFO's kunnen goedaardig, kwaadaardig, of geen van beide zijn, maar ze waren buitengewoon, wat ze ook waren.

Voor Tom Horn begon de vraag over "wat" en "wie" UFO's en buitenaardse wezens zijn, een lange tijd geleden.

In feite dateert het uit zijn jeugd. Hij was nog niet eens een tiener toen zijn vader, Clarence, een Koreaanse Oorlog veteraan en veldwachter in de staat Arizona, op een dag thuiskwam en erg opgewonden was. Hij had op herten gejaagd niet ver van Snowflake, Arizona. Dit was een gebied waar Clarence van hield om in rond te reizen, om geen andere reden dan dat de man hield van rondreizen (zoals iedereen die hem kende zou getuigen, vooral zijn kinderen), ook langs de Salt River Canyon in Payson en tot in de Apache-Sitgreaves National Forest. Hij zou stoppen bij elk klein stadje langs de weg, zo ook in Show Low, een vroegere nederzetting die vernoemd is naar een beroemde pokerspeler. Clarence parkeerde in het bos en was te voet verder gegaan, dierensporen volgend in de buurt van Snowflake, waarmee hij zeer vertrouwd was. Hij liep naar een waterpoel waar antilopen, elanden, en herten (zijn doel) de gewoonte hadden daar te komen, toen hij iets zag dat er niet was geweest: een aantal grote, bijna perfecte, bolvormige kraters, misschien zeven meter breed en bijna drie meter diep. De mysterieuze holtes waren zo nauwkeurig dat het leek alsof een enorme, wit-hete bal in de rotsen was geduwd, en de afwerking van de wanden was zo perfect gesloten dat regenwater de bollen had gevuld. De zijkanten van de gaten waren glad, niet zoals ze zouden zijn geweest als er explosieven waren gebruikt om ze te maken (of een of andere manier met gigantische boorapparatuur dat was neer gelaten door een militaire transporthelikopter in de afgelegen locatie zonder verstoring van de natuurlijke omgeving en met achterlating van tekenen van commerciële of militaire activiteit), en elke "poel" bevatte herten die erin waren gevallen en verdronken tijdens een poging om het water te drinken.