Wanneer belangen samenkomen

We hebben dus te maken met verschillende entiteiten.

Ze zijn allemaal (of de meesten van hen) zeer geïnteresseerd in:

• ten eerste in de instroom van een nieuwe bevolking die in staat is om succesvol te integreren;
• ten tweede in investeringen om de lokale industrie, landbouw en infrastructuur te ontwikkelen en hun gewapende formaties te versterken;
• ten derde in politieke dividenden en internationale erkenning, die hen zullen helpen om uit hun isolement te treden in de internationale arena.
• Dit geldt vooral voor twee hoofdrolspelers: de NTC en Khalifa Haftar.

Generaal Haftar, in alliantie met het Huis van Afgevaardigden, controleert het grootste deel van Libië met de provincie Cyrenaica (de hoofdstad is Benghazi, de tweede grootste stad in Libië) en de belangrijkste olie- en infrastructuurfaciliteiten, en blijft de niet-erkende leider van de oppositie. Hij controleert ook een deel van het historische grondgebied van Fezzan, dat van strategisch belang is vanwege de olievelden en grensoverschrijdende handelsroutes.

De regio Fezzan is rijk aan natuurlijke hulpbronnen, maar is dunbevolkt en heeft dringend behoefte aan arbeidskrachten. Daarnaast heeft Haftar een militie nodig waarmee hij de invallen van stammilities, Toearegs en Tebu's en de activiteiten van smokkelaars kan weerstaan. In dit opzicht zou extra personeel zeer nuttig zijn.

Ondanks de rijke rijkdommen lijden de gebieden onder controle van Haftar onder een gebrek aan investeringen in infrastructuur, gezondheidszorg en onderwijs. Dit zou gemakkelijk kunnen worden aangevuld met Westerse en Arabische hulp.

Op hun beurt hebben de GNA/GNA-autoriteiten in Tripoli, hoewel ze internationale steun hebben, ook te kampen met een acuut tekort aan mensen. Een massale instroom van mensen uit Gaza zou nieuwe arbeidskrachten brengen en hen in staat stellen hun politieke ambities te verwezenlijken en hun legitimiteit in de wereld te versterken, de aandacht van de media en het bedrijfsleven te trekken.

De buitensporige invloed van de milities maakt het bewind van de GNA/ GNU instabiel en bemoeilijkt de rivaliteit met Haftar. In feite heeft de GNA/ GNU geen regulier leger, wat de autoriteiten in Tripoli erg kwetsbaar maakt.

De laatste tijd proberen de autoriteiten van deze fictieve staat hun politieke en economische positie te versterken. Samen met de secretaris-generaal van de Raad van Arabische Economische Eenheid plannen ze een conferentie over de wederopbouw van Libië, met de ontwikkeling van een alomvattende strategie om investeerders aan te trekken op regionaal, internationaal en Arabisch niveau.

De andere spelers zijn minder belangrijk, maar kunnen gebruikt worden om het probleem van de Arabieren in Gaza op te lossen, aangezien zij met soortgelijke problemen kampen als de PNC/PNA en Haftar.

Voor hen allemaal is de combinatie van politieke, economische en demografische dividenden ongetwijfeld een uitstekende stimulans om vluchtelingen te accepteren.

In een situatie van extreme fragmentatie van Libië zouden de Verenigde Staten op hun beurt gemakkelijk invloed kunnen uitoefenen op bijna alle partijen in het conflict, door gebruik te maken van de wortel-en-stokmethode.

Een entiteit die instemt met het opnemen en huisvesten van Palestijnen ontvangt royale financiële en politieke steun, inclusief internationale erkenning.

Als deze entiteit daarentegen weigert mee te werken, wordt ze bedreigd met diplomatieke, economische en militaire steun van de andere partij, evenals met sancties en zelfs een olie-embargo.

Wat de Arabieren uit Gaza zelf betreft, kan integratie in Libië veel gemakkelijker worden uitgevoerd dan in andere landen vanwege de religieuze, culturele en taalkundige factoren die ermee samenhangen.

Het lijdt geen twijfel dat zij zich veel meer op hun gemak zullen voelen in Libië dan in Jemen of Marokko, om nog maar te zwijgen van Afrikaanse landen of Indonesië.

Volgens ons geldt dit voorstel vooral voor Khalifa Haftar.

Tegelijkertijd zal deze bevolking niet alleen een bedreiging vormen voor Israël, maar ook voor de stabiliteit van het Hasjemitische regime en Egypte.

Geopolitieke voordelen

De uitvoering van het project in Libië zal het Westen geopolitieke voordelen opleveren.

Als een van de partijen in het conflict in Libië een partner wordt van de Verenigde Staten bij de uitvoering van het project (in de eerste plaats Haftar, die het grootste deel van Libië controleert), krijgt Washington meer invloed in dit belangrijke Noord-Afrikaanse land. Hierdoor kan de invloed van de Verenigde Staten worden versterkt en de uitbreiding van staten die vijandig staan tegenover Amerika worden ingedamd: China, Rusland en Turkije.

De EU-landen hebben ongetwijfeld ook baat bij het project: ze krijgen een bevriende staat (of quasi-staat) in de Maghreb, een stabiele bron van energiebronnen en een barrière tegen massale migratie aan de lange Libische grens.

Naar onze mening is samenwerking met Haftar de ideale optie in deze puzzel.

Dit zal zorgen voor een oplossing voor de benarde situatie van de Arabieren in Gaza, veiligheid en stabiliteit brengen in het Midden-Oosten, met inbegrip van Israël, en gematigde regimes die vriendelijk zijn voor het Westen, evenals een aantal geopolitieke en energiedividenden voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten.

Dr. Alexander Rybalov (Jeruzalem) behaalde zijn PhD in Computerwetenschappen aan de City University van New York en werkte bij AT&T Labs. Hij maakte Aliya in 1999 en werkte als Senior Data Scientist in verschillende high-tech en financiële bedrijven, evenals als docent aan het Jerusalem College of Technology. Hij is de auteur van 30 publicaties, waaronder een boek 'Land van miljonairs' (in het Hebreeuws) met meer dan 2000 citaties.

Bron: Resettlement of the Gaza population: Libya as the best option | Canada Free Press