www.wimjongman.nl
(Automatische vertaling, onbewerkt)
De prijs van vrede met de Arabische wereld en de Palestijnen ligt binnen handbereik, maar er is moed voor nodig.
Er moet een toezegging komen om een nieuwe regeringsentiteit in Gaza te creëren, die voor stabiliteit kan zorgen zonder dat Israël de last hoeft te dragen.
13 februari 2025 16:38
Palestijnen voor hun huis in Gaza op 9 februari 2025 (Foto door OMAR AL-QATTAA/AFP via Getty Images)
Toen Israël in 1948 als staat werd opgericht, was zijn bestaansreden gebaseerd op een enkelvoudige, morele verplichting: dat het Joodse volk nooit meer de verschrikkingen van de Holocaust zou meemaken.
Dit gevoel is door de jaren heen herhaald door het Israëlische leiderschap, in het bijzonder door premier Benjamin Netanyahu die, gedurende zijn lange ambtstermijn, heeft gezegd dat het zijn belangrijkste missie is om Israël veilig te houden.
Hij versterkte deze boodschap nog maar acht maanden geleden, op de eerste Holocaust Herdenkingsdag na de Hamas aanval van 7 oktober. In een toespraak in Yad Vashem verklaarde Netanyahu: “Nooit meer is nu... Als premier van Israël, de enige echte Joodse staat, beloof ik hier vandaag vanuit Jeruzalem... Als Israël gedwongen wordt om alleen te staan, zal Israël alleen staan.”
De invasie onder leiding van Hamas op 7 oktober, gevolgd door de brute slachting onder burgers in heel Zuid-Israël, heeft dit idee aan diggelen geslagen. Als Joden worden afgeslacht in aantallen die sinds de Holocaust niet meer zijn voorgekomen, moeten we ons dan niet afvragen of Israël heeft gefaald in zijn missie? Zijn de grondbeginselen van de staat gecompromitteerd?
Deze vraag werd zaterdag nog belangrijker toen drie gijzelaars - Or Levy, Ohad Ben Ami en Eli Sharabi - werden vrijgelaten uit de gevangenschap van Hamas. Ze keerden zwak, vermagerd en verzwakt terug, wat herinneringen opriep aan een andere tijd waarin Joden in een dergelijke staat werden bevrijd. Het was een pijnlijke herinnering dat de schaduw van het verleden van onze natie in veel opzichten nog steeds voortduurt.
Aan de ene kant benadrukt de gijzelingscrisis, samen met de beelden van Hamas-bijeenkomsten die de bezorgdheid over de toekomst van Gaza aanwakkeren, een dringende uitdaging. Aan de andere kant kunnen we niet negeren hoe het landschap in de regio sinds 7 oktober ten goede is veranderd. Hoewel Israël ontegenzeggelijk een aantal strategische fouten heeft gemaakt, vooral met betrekking tot het post-conflictscenario in Gaza, is het bredere beeld er een van verbetering. Israël is veiliger, zijn vijanden zijn aanzienlijk zwakker en zijn veiligheidsvooruitzichten zijn beter.
Hamas heeft nog steeds de controle over Gaza, maar de leiders zijn gedecimeerd, de infrastructuur is uitgewist en de bewapening is ernstig aangetast. Ook Hezbollah is aanzienlijk verzwakt - de raketvoorraad is gehalveerd, belangrijke leiders zijn uitgeschakeld en de succesvolle Israëlische pieperaanval heeft kwetsbaarheden blootgelegd die voorheen ondenkbaar werden geacht. Ondertussen is het regime van Bashar al-Assad in Syrië omvergeworpen en hebben Israëlische luchtaanvallen veel van de overgebleven militaire capaciteiten ontmanteld - gevechtsvliegtuigen, grond-luchtraketsystemen en zelfs voorraden chemische wapens.
Ook Iran bevindt zich in een steeds hachelijker positie. Ooit was Iran een onbetwiste regionale macht, maar zijn invloed is nu uitgehold. De proxies van Iran, Hamas en Hezbollah, zijn gedecimeerd en de defensie-infrastructuur van de Islamitische Republiek zelf - inclusief de geavanceerde S300 grond-luchtraketsystemen van Russische makelij - is het afgelopen jaar methodisch ontmanteld door Israëlische luchtaanvallen. De kwetsbaarheid van Iran heeft de calculus van Israël met betrekking tot een mogelijke aanval op de nucleaire installaties van het regime veranderd, omdat nu, in dit nieuwe Midden-Oosten, de kosten van vergelding nog nooit zo laag zijn geweest.
Het is tegen deze achtergrond - met Hamas nog steeds aan de macht in Gaza, maar de regio ondergaat een aanzienlijke transformatie - dat we de uitkomst van de oorlog moeten evalueren. Het is zowel een succes als een mislukking, een complex scenario waarin successen worden getemperd door aanhoudende conflicten.
Deze situatie is geworteld in het falen van het Israëlische leiderschap om het publiek adequaat voor te bereiden op wat komen ging. In plaats van openlijk te erkennen dat het een uitdaging is om Hamas volledig uit te schakelen en dat er een bredere politieke oplossing nodig is, heeft de regering het verhaal van de “totale overwinning” gepusht, ook al wist ze dat het uiteindelijke resultaat er niet zo uit zou zien. Militaire operaties kunnen Hamas degraderen en zijn leiders elimineren, maar alleen door een politieke oplossing kunnen we ervoor zorgen dat Gaza niet in de greep van Hamas blijft of dat de groep zijn capaciteiten opnieuw kan opbouwen.
Interne Knessetpolitiek leidde er echter toe dat de regering de illusie van een beslissende militaire overwinning nastreefde in plaats van de moeilijke taak van een politiek plan op zich te nemen. Daarom was de vrijlating van de gijzelaars op zaterdag zo pijnlijk. De beelden van fragiele gijzelaars die terugkeerden, benadrukken zowel de menselijke tol van dit conflict als de grimmige realiteit dat, ondanks alle verliezen die Hamas heeft geleden, de groep nog steeds de leiding heeft in Gaza.
Om verandering teweeg te brengen, zijn moedige politieke beslissingen nodig. Men moet zich inzetten voor het creëren van een nieuwe regerende entiteit in Gaza, één die voor stabiliteit kan zorgen zonder dat Israël de last hoeft te dragen.
Alleen met zulke politieke moed kunnen we hopen op de terugkeer van meer gijzelaars en het potentieel voor een andere toekomst. Het “eigendomsplan” van de Amerikaanse president Donald Trump voor Gaza erkent deze dramatische behoefte aan verandering. Hoewel we vraagtekens kunnen zetten bij de realistische haalbaarheid van een dergelijk plan, kunnen we onmogelijk voorbijgaan aan de noodzaak om het paradigma te veranderen.
In de bredere context is een mogelijk keerpunt voor Israël en de regio een normalisatieovereenkomst tussen Israël en Saoedi-Arabië. Hoewel de kansen hierop onzeker blijven, is het duidelijk dat Trump dit als een belangrijke prioriteit ziet en waarschijnlijk aanzienlijk politiek kapitaal zal investeren in het vergemakkelijken van een dergelijke overeenkomst.
Afgezien van de directe voordelen voor beide landen - op het gebied van veiligheid en economie - zou een normaliseringsovereenkomst een krachtig signaal afgeven aan de bredere regio. Het zou aantonen dat de voorbije 16 maanden, waarin Hamas een brutaal bloedbad aanrichtte op 7 oktober en de daaropvolgende oorlog uitbrak, niet bepalend zijn voor de toekomst. Het zou het idee versterken dat gematigdheid kan zegevieren, zelfs bij dergelijk geweld. Na zo'n lang en pijnlijk conflict heeft de regio deze verschuiving hard nodig. Een Saoedisch-Israëlische overeenkomst zou een visie voor de toekomst bieden, waarin samenwerking in plaats van conflict de weg vooruit bepaalt. Het zou de mensen in het Midden-Oosten laten zien dat samenwerking en stabiliteit mogelijk zijn, zelfs te midden van de littekens van de oorlog.
Yaakov Katz is voormalig redacteur van de Jerusalem Post en columnist bij JC.