Verhaal van Sara

Gedeeld op Facebook.

Het is een zware week geweest in Israël en een heel zware week in Jeruzalem. Ik deel dit hartverwarmende “alleen-in-Israël”-verhaal als herinnering dat eenheid nog steeds een van de hoogste waarden is onder het volk van Israël. En ook al is het soms lastig te vinden in de Knesset, soms is een busritje genoeg om eraan herinnerd te worden dat het er nog steeds is.

Gisteren was een chaotische dag in Jeruzalem. Wegen waren afgesloten vanwege demonstraties, bussen reden niet, en thuiskomen leek onmogelijk. Ik overwoog te gaan lopen, maar mijn tassen waren zwaar en de afstand groot. Dus stapte ik in een bus – al was het maar om warm te zitten want het was koud.

De bus zat vol – vooral met oudere mensen die niet goed begrepen wat er aan de hand was. De spanning was voelbaar. Op een bepaald moment raakte een oudere vrouw zo overweldigd door de situatie dat ze gefrustreerd begon te roepen.

Een meisje van zestien dat in de buurt zat, zei zacht tegen haar: “Het is oké, we voelen ons allemaal zo. Haal even diep adem. Ik haal wat water voor u, het komt goed.”

De tijd verstreek – we stonden al meer dan een uur stil. Dezelfde vrouw barstte opnieuw uit: “Ik kan niet meer! Wat is dit voor land? Wat voor mensen?!” En bijna in dezelfde adem zuchtte ze: “En ik heb honger! Ik heb de hele dag nog niet gegeten!”

Achter haar zat een jonge Charedische vrouw. Ook zij was gespannen, want ze wilde naar huis naar haar vier maanden oude baby die gevoed moest worden. Ze boog zich naar voren en vroeg de oudere vrouw:

“Wat eet u graag?”

“Pizza, met champignons,” antwoordde de vrouw.

Zonder aarzelen stond de jonge vrouw op. “Ik stap uit om pizza voor u te halen.”

Ze liet haar tassen achter in de bus en verdween de kou in. Het meisje met de gescheurde spijkerbroek volgde haar op haar missie.

Een paar minuten later kwamen ze terug – niet alleen met pizza voor de hongerige vrouw, maar met twee hele pizza’s, flessen water en extra eten voor wie dat nodig had. De Haredische vrouw gaf het eten niet alleen aan de vrouw die had geklaagd – ze liep door de hele bus en bood iedereen wat aan.

Nadat de oudere vrouw gegeten had, zegende ze iedereen in de bus en riep naar de Arabische buschauffeur:

“Chauffeur, jij gaat deze dag nooit vergeten! Jij gaat nooit vergeten wat voor geweldige mensen je op jouw bus had terwijl je vastzat in het verkeer van Jeruzalem!”

Veel mensen boden de Charedische vrouw aan om de pizza en drankjes te betalen. Ze weigerde. Ze vroeg alleen of men wilde bidden voor haar zieke zoon: Yehuda ben Shani, voor een spoedig herstel.

Moge Yehuda ben Shani een spoedig herstel ontvangen, in de verdienste van onze gebeden en de vriendelijkheid van zijn moeder.

Sarah.