Wekelijkse nieuwsbrief 13 februari - 20 februari 2025

Shalom uit het noorden van Israël! We staan aan het begin van een nieuwe koudegolf die onze temperaturen in de Jezreelvallei uiteindelijk zal doen dalen tot ongeveer 2°C (34°F), en er wordt voorspeld dat er maandag sneeuw zal vallen in Jeruzalem. Ik weet dat mijn Scandinavische vrienden en mijn vrienden in het midden van het noorden van de Verenigde Staten zeggen: “Mijn broeder, je kent de kou niet eens.” Maar geloof me, voor ons Israëli's is dit behoorlijk koud.
 


Ik ben deze nieuwsbrief licht begonnen, want de stemming zal vanaf nu alleen maar slechter worden. Maandag was het dag 500 van deze afschuwelijke oorlog waar Israël in terecht is gekomen. We hebben er niet om gevraagd. Wij waren het niet die Gaza of Libanon binnenvielen. Zij vuurden de eerste schoten af en, vooral in het zuiden, deden ze dat op zo'n gruwelijke manier dat Israël gedwongen werd om met kracht, doelgerichtheid en vastberadenheid te reageren.



Er is veel gebeurd in deze laatste 500 dagen. Omdat het zo lang heeft geduurd, wil ik je aanmoedigen om mijn “MidEast Update: 500 Days of War” te bekijken. Daar hoor je een overzicht van de belangrijke gebeurtenissen in de oorlog tot aan deze week. Je hoort ook mijn kijk op andere belangrijke gebeurtenissen in de wereld. Zoals altijd worden ze allemaal bekeken door de lens van de Schrift en Gods profetische tijdlijn.



Het enige probleem met het focussen op 500 dagen oorlog is dat het zo'n groot getal is en dat het zoveel verloren levens en zoveel tragedies omvat. Een citaat dat vaak aan Josef Stalin wordt toegeschreven stelt dat “de dood van één man een tragedie is, de dood van miljoenen is een statistiek”. In Israël zijn we vastbesloten om te voorkomen dat degenen die op 7 oktober of in de daaropvolgende maanden van oorlog zijn gedood, of degenen die hebben geleden onder gevangenschap en afschuwelijke ontberingen door toedoen van terroristen, hun identiteit verliezen en opgaan in een numerieke getallen. Elke gedode of ontvoerde persoon was een moeder of dochter, een vader of zoon. Het waren studenten, boeren, soldaten, handelaars, huisvrouwen, jonge mensen die zichzelf probeerden te vinden en oude mensen die ernaar uitkeken om hun resterende dagen door te brengen met hun steeds groter wordende families. Met andere woorden, het waren gewone mensen, net als jij en ik, wiens levens plotseling, wreed en voorgoed werden verwoest door het razende geweld van een hatelijk leger van terroristen en burgers.



Vandaag, donderdag, ontvingen we de dode lichamen van vier van onze geliefde Israëlische familieleden. Op 7 oktober beschermde Oded Lipshitz, een tachtigjarige vredesactivist die vrijwilligerswerk deed voor een organisatie die zieke Palestijnse kinderen naar ziekenhuizen in Israël vervoerde, zijn vrouw Yocheved in de kibboets die hij had helpen oprichten. Vijf terroristen vonden het koppel in hun veilige kamer en in de daaropvolgende aanval werd Oded in de hand geschoten. Beiden werden ontvoerd naar Gaza, maar Yocheved werd twee weken later vrijgelaten. Er was geen nieuws over het lot van Oded. Nu weten we waarom. Oded's lichaam werd teruggegeven aan zijn familie en zijn rouwende natie.



In dezelfde kibboets als Oded en Yocheved woonden Yarden en Shiri Bibas. Yarden, een lasser, en Shiri, een boekhoudster, hadden overwogen om naar de Golan Hoogvlakte te verhuizen omdat ze zich zorgen maakten over de nabijheid van Gaza. Als jonge ouders wilden ze de veiligheid van hun twee kinderen verzekeren, Kfir, 9 maanden, en Ariel, 4, wiens rode haar ervoor zorgde dat zijn vader hem de bijnaam “de eerste Jemenitische Ginger” gaf. Toen de aanval begon, dook het hele doodsbange gezin ineen in de veilige kamer. Toen het er echter op leek dat ze ontdekt zouden worden, verliet Yarden dapper het gezin om de aandacht van de terroristen van zijn vrouw en kinderen af te leiden. Yarden werd vervolgens gevangen genomen door een andere groep, net als Shiri en de kinderen. Ondertussen, in een ander deel van de kibboets, werden Shiri's ouders afgeslacht door de terroristen.



Nog steeds gescheiden werd de familie Bibas gevangen genomen in Gaza. Shiri, Ariel en Kfir werden de volgende dagen in verschillende media gezien, maar daarna verdwenen ze uit het zicht. Yarden werd maandenlang vastgehouden in een kooi, uitgehongerd en mentaal gemarteld over het lot van zijn familie. Uiteindelijk werd Yarden op de eerste dag van deze maand vrijgelaten. Maar er was geen teken van zijn geliefde familie. Nu zijn de dode lichamen van Shiri en de kleine Ariel en Kfir vandaag vrijgelaten. Al-Mujahideen Brigades, een andere Gazaanse terroristische organisatie, beweert dat ze de moeder en kinderen vasthielden en goed voor hen zorgden. Maar toen werden ze gedood in een Israëlische luchtaanval, dus je kunt ze hun dood niet kwalijk nemen.



Ik merk dat ik mezelf moet inhouden om niet op mijn toetsen te stampen terwijl ik deze rotzooi typ. “Hé, Israël, jullie mensen hadden het goed toen ze bij ons waren. Maar toen moest je het gaan verpesten door ze op te blazen.” De logische denkfouten die inherent zijn aan dat soort domme uitspraken zijn het niet eens waard om uit te leggen. Het is rotzooi, de mensen die deze woorden spraken zijn rotzooi, en degenen die deze familie gevangen namen en hun dood betekenden zijn rotzooi. Wat nog het meest verontrustend is, is het aantal mensen over de hele wereld, en zelfs in mijn eigen land, die deze duivelse leugens geloven! Ze zullen de regering kastijden en het leger de schuld geven.

Het is krankzinnig.
 
Het is nu 500 dagen geleden dat Hamas deze oorlog begon. Zoveel mensen zijn verloren gegaan door de gruwelijke en barbaarse beslissingen van de terroristen. Oded Lifshitz, Shiri Bibas, Ariel Bibas en Kfir Bibas zijn vier van die onschuldige levens die er nu niet meer zijn. De walgelijke feestelijke overdrachtsceremonie waar hun familie en hun land getuige van moesten zijn, alleen maar om hun stoffelijke resten terug te krijgen, laat alles zien wat je moet weten over wie deze mensen zijn. Ze zijn een cultuur van de dood. Ze verheerlijken de dood, ze trainen hun kinderen in de dood en ze verlangen naar hun eigen dood als dat betekent dat ze andere mensen met zich mee kunnen nemen. Het is satanisch tot in de kern.
 



MidEast Update

Omdat ik de verhalen van Oded, Shiri, Ariel en Kfir centraal wil stellen in deze nieuwsbrief, ben ik wat lang van stof geweest met mijn intro. Als er iets is dat je hiervan meeneemt, laat het dan een herinnering aan hen zijn. Ik wil jullie er nogmaals aan herinneren om je te abonneren op mijn Telegram kanaal om op de hoogte te blijven van al het nieuws. Zorg er ook voor dat je de MidEast Update van dinsdag bekijkt. 
 



Libanon Update

Deze oorlog was niet alleen tegen Gaza. De dag na de aanval van 7 oktober sprong Libanon in de strijd door salvo na salvo aan raketten op Israël af te vuren. De Israel Defense Forces (IDF) concentreerden zich op het zuiden totdat ze voelden dat ze Gaza goed onder controle hadden. Daarna richtten ze hun aanval op Hezbollah. Het is mogelijk dat de terroristen een fatsoenlijk gevecht hadden kunnen leveren, maar toen gingen de piepers af en ontplofte de wereld van Hezbollah letterlijk. Walkie-talkie-gate kwam onmiddellijk daarna en de terroristen wisten dat ze alles behalve verslagen waren. Zoveel van hun soldaten waren beschadigd, maar ook hun raketcapaciteiten. De Israëlische luchtmacht bestookte een gehavende Hezbollah en vernietigde duizenden en duizenden raketten, samen met tonnen wapens, munitie en ander oorlogsmateriaal. Dat leidde tot het staakt-het-vuren.



Nu zijn we op het moment van het staakt-het-vuren dat de terugtrekking van Israël voltooid moet zijn. En dat is het ook - grotendeels. Er zijn nog steeds vijf belangrijke gebieden in Libanon langs de grens waar Israël vastbesloten is om zijn militairen te houden voor het geval Hezbollah weer wil toeslaan. De terreurgroep is zwak, maar nog niet volledig verslagen.



Turkije is nu tussenbeide gekomen om via de achterdeur hulp te bieden aan Hezbollah. Israël dreigde het vliegveld van Beiroet te bombarderen als het Iraanse vliegtuigen zou toelaten. Dus heeft Turkije het vliegveld van Istanbul opengesteld voor vluchten uit Iran, zodat Teheran vliegtuigen naar binnen kan sturen, de vracht verplaatsen naar andere niet-Iraanse vliegtuigen en het vervolgens naar Beiroet en hun proxy milities kan sturen. Ondanks deze omzeiling zijn de Hezbollah-milities nog steeds woedend op de regering omdat ze het vliegveld hebben gesloten voor Iraanse vluchten, en ze rellen op straat. De belangrijkste doelwitten zijn het personeel en de voertuigen van de Verenigde Naties. Dit is de VN die de vrede in Libanon zou moeten bewaken, maar dat zullen ze nooit doen omdat ze doodsbang zijn voor Hezbollah. Wat een puinhoop!



 
Gaza Update

Zoals ik hierboven al zei, zijn er vandaag vier vermoorde gijzelaars teruggekeerd en zullen er zaterdag zes nog in leven zijnde gijzelaars thuiskomen. Hiermee zijn de uitwisselingen voor Fase 1 van het akkoord afgerond. Helaas kan Fase 2 niet worden uitgevoerd totdat Hamas weg is uit Gaza. Op dit moment bereidt Israël een package deal voor naar de Gazanen - we geven je geld, een ticket en we zorgen ervoor dat je vertrekt. De vraag is waar ze naartoe zullen gaan. De Egyptenaren zijn in paniek omdat ze hen niet willen. De Jordaniërs zijn om dezelfde reden in paniek. Ze weten dat de Palestijnen van oudsher een groot, en vaak dodelijk, probleem vormen waar ze ook naartoe gaan. Dit brengt ons in een impasse. President Trump heeft de budgetten voor Palestijnse veiligheidstroepen bevroren. Iemand of iets moet toegeven. De komende dagen worden interessant om in de gaten te houden.



Eén vraag die me voortdurend wordt gesteld, is waarom Israël Gaza nu niet gewoon platgooit. Geloof me, na wat ik vandaag heb gezien, is er niets dat ik liever zou zien gebeuren. Maar mensen moeten begrijpen dat er nog 33 gijzelaars in leven zijn in Gaza. Ja, we rouwen om onze doden, maar we willen nog steeds dat onze levende gevangenen veilig thuiskomen. Zodra dat is gebeurd, zullen we Hamas en alle Gazaanse terroristen naar de hel sturen. In Gaza verheerlijken ze de dood. In Israël heiligen we het leven en daarom houden we onze hand op de knip.
 



Egypte Update

We hebben een groot probleem met Egypte. Toen de Camp David Akkoorden in 1978 werden ondertekend, werden er drie zones gecreëerd in de Sinaï. Zone A, het verst van de grens met Israël, stond vier Egyptische infanteriebataljons toe. Zone B werd beperkt tot lichtbewapende burgerpolitie, niet meer dan 7500. Zone C, het dichtst bij Israël, mocht maximaal 200 man burgerpolitie bevatten. Dat was toen; dit is nu.



Er staan honderden Egyptische tanks langs de grens met Israël. Maar dat is het minst verontrustende voorbeeld van wat er is. In de woestijn bij Israël wordt een tunneloorlog geoefend. Oefeningen in de “veiligheidszones” omvatten ook gemotoriseerde zweefvliegtuigen waaruit soldaten zich kunnen parachuteren, precies zoals Hamas deed op 7 oktober! Is het nog de vraag waar de training van de terroristen vandaan kwam? Egypte heeft Hamas altijd als buffer tegen Israël gehouden, maar wat moeten we afleiden uit deze enorme militaire opbouw? Bereidt Egypte een invasie voor? Israël heeft nooit een oorlog met Egypte gewild, maar we zullen er zeker een accepteren als die er komt. De ambassadeur van Israël in de Verenigde Staten, Yechiel Leiter, zei: “Egypte schendt op ernstige wijze het vredesakkoord en bouwt offensieve militaire terreinen in de Sinaï. Israël zal hier snel iets aan doen.”
 



Iran Update

Er hangt op dit moment een groot vraagteken boven Teheran. Is Iran nucleair capabel of niet? Onlangs zei Ayatollah Khamenei in een cryptische boodschap: “Vandaag is onze defensieve kracht bekend, onze vijanden zijn hier bang voor. Dit is heel belangrijk voor ons land.” Wat heeft de Opperste Leider dit vertrouwen gegeven? Of is hij gewoon meer rook aan het blazen? President Trump denkt dat Iran bang is, en misschien heeft hij wel gelijk. Maar hun angsten zijn waarschijnlijk meer dan alleen militair van aard.
 
Halverwege januari besloot China, bezorgd over mogelijke terugslag door de regering-Trump, om alle olietankers die onder de sancties vallen, te verbieden hun havens te gebruiken. Hieronder valt ook de Iraanse export. Zomaar ineens werd de helft van de Chinese olie-import uit Iran stopgezet. De enige olie die nu nog uit Iran komt, loopt via kleine, onafhankelijke Chinese raffinaderijen. Tegelijkertijd heeft de Iraanse energiecrisis volgens de New York Times een “schrijnend” punt bereikt. Scholen, overheidskantoren en industrieën zijn gedwongen om de uren in te korten, dagenlang te sluiten of helemaal te sluiten bij gebrek aan stroom. De ayatollahs kunnen dreigen, maar het is het elektriciteitsnet dat het lot van het land kan bepalen.
 
 
VS-Rusland Update Volodymyr Zelenskyy zou nu wel eens in de problemen kunnen komen. Westerse media hebben van de man een rockster gemaakt. Hij was te gast in talkshows, ontmoette wereldleiders en werd overladen met prijzen. Maar de meeste mensen die echt de waarheid over de man wisten, zagen dat hij veel meer hype dan inhoud had. Nu heeft president Trump Zelenskyy in een vernietigend bericht een dictator genoemd, mogelijk een dief en een vreselijke leider wiens incompetentie heeft geleid tot de dood van vele duizenden van zijn mensen. Een jaar geleden zouden weinig mensen het eens zijn geweest met de woorden van Trump. Maar nu de oorlog voortduurt en de ogen van velen eindelijk worden geopend voor de manier waarop Zelenskyy Biden (en andere leiders) “als een viool” (om Trump's woorden te gebruiken) bespeelde, valt de bloem snel van de roos.



Ondertussen is de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio, samen met de nationale veiligheidsadviseur Michael Waltz en speciale vertegenwoordiger Steve Witkoff, in Saudi-Arabië om een ontmoeting te hebben met vertegenwoordigers van de regering van de Russische president Vladimir Poetin om te proberen een oplossing te vinden die een einde maakt aan de oorlog. Zelenskyy is woedend dat zijn land buiten de vredesbesprekingen wordt gehouden, mogelijk omdat elke overeenkomst een eis voor verkiezingen in Oekraïne lijkt te bevatten - een stemming die hij weinig kans zou maken om te winnen vanwege zijn impopulariteit in zijn eigen land. De ogen van de wereld zijn op deze top gericht. Velen geloven dat de gesprekken tussen Rusland en de Verenigde Staten, en uiteindelijk tussen de twee nationale leiders, kunnen leiden tot een nieuwe herstructurering van de wereldorde.


Bron: Amir’s Weekly Newsletter