Er zal geen vrede komen in Oekraïne

Daniel Greenfield 5 maart 2025

In de afgelopen jaren is bij sommigen aan de rechterkant de overtuiging ontstaan, die gewoonlijk door links wordt aangehangen, dat oorlogen een onnatuurlijke stand van zaken zijn die niet zou bestaan zonder samenzweringen door het militair-industrieel complex, winstmakende defensieaannemers, oorlogszuchtigen, heimelijke belangen die erop uit zijn om chaos te verspreiden, en alles en iedereen behalve de werkelijke oorzaken van oorlogen.

De meeste oorlogen worden gevoerd om grondgebied te veroveren. Ze komen voort uit stammentwisten tussen etnische en nationale groepen die de onderliggende impulsen voor het conflict leveren.

Al het andere, inclusief geopolitieke spanningen en defensie-industrieën, zijn lagen bovenop deze onderliggende realiteit van de menselijke natuur zoals die al duizenden jaren bestaat.

Het ontkennen van een van de meest fundamentele patronen van de menselijke geschiedenis is een ideologische fantasie. Haat de spelers zoals Poetin of Zelensky, maar het spel is oud en gaat honderden jaren terug. En het wordt vandaag, morgen of over honderd jaar niet opgelost, tenzij iedereen sterft.

Ongeacht hun leiders hebben de Oekraïners en de Russen bewezen bereid te zijn om te vechten en honderdduizenden slachtoffers te maken. Als ze dat niet zouden willen, dan zou de ene of de andere kant nu al zijn ingestort. We weten hoe snel legers die niet echt willen vechten uit elkaar vallen door uitputting. We hebben daar recente voorbeelden van gezien in Afghanistan en Syrië.

De Russen en Oekraïners willen met elkaar vechten omdat ze elkaar echt haten. Iedereen die echt bekend is met de regio heeft dat al ervaren.

En iedereen die die haat niet heeft gezien, begrijpt de realiteit van de oorlog niet. Iedereen die dit niet begrijpt, die wil doen alsof de enige reden waarom deze oorlogen blijven plaatsvinden Poetin, Zelenski, de NAVO, de EU of een duistere onzichtbare kracht is, heeft geen begrip van de regio, de geschiedenis of de menselijke aard. Er zijn lokale en mondiale factoren die hebben geleid tot deze specifieke uitbraak van gevechten, maar de huidige oorlog is slechts de laatste ronde van moorden.

En hoe gruwelijk het verlies aan mensenlevens ook is, er is iets bewonderenswaardigs aan beide kanten om het vol te houden op het slagveld. West-Europeanen, die ooit bereid waren om een continent te verwoesten vanwege grondgebied en nationalisme, geven nu uit vrije wil hun steden, huizen en dochters over aan indringers. Stel je voor dat de Fransen en Engelsen de moed hadden om te vechten tegen de indringers die hun landen overspoelden in plaats van zich af te vragen hoe ze hun cultuur kunnen veranderen om deze nieuwkomers beter te behagen.

Oorlog is te betreuren, maar er zijn ergere dingen dan oorlog. Zoals een nederlaag. Of abjecte overgave.

“Oorlog is een lelijk iets, maar niet het lelijkste van alles: de vervallen en gedegradeerde staat van morele en patriottische gevoelens die denken dat niets een oorlog waard is, is veel erger,” schreef John Stuart Mill.

Dezelfde gevoelens die jonge mannen ertoe aanzetten om op gruwelijke wijze te sterven op het slagveld, maken patriottisme en nationalisme ook meer dan woorden waar cynische professoren in de klas met hun ogen om rollen.

Ooit bewonderden we generaals en soldaten die goed vochten, ongeacht aan welke kant ze stonden, voordat ons geleerd werd oorlogen te zien als een mondiaal schandaalspel met de vechtende en stervende mannen als marionetten van internationale bankiers en het geheel geen druppel bloed waard was.

Die corrosieve houding, zorgvuldig gekoesterd door marxisten, heeft West-Europa voor de Tweede Wereldoorlog bijna de das omgedaan en heeft het tijdens de Koude Oorlog leeggezogen, waardoor mannen overbleven die nergens meer voor wilden vechten.

Het waren de marxisten en andere socialisten die leerden dat oorlog een samenzwering van bankiers was, dat naties marionetten waren van industriëlen en kapitalisten die zinloze conflicten begonnen om winst te maken en om de arbeidersklasse af te leiden van de revolutie. Uiteindelijk werd deze cynische houding algemeen aanvaard, verspreid door de academische wereld en de entertainmentindustrie en is nu overal.

Westerlingen gaven het vechten op, maar niemand anders behalve een handvol andere eerste wereldburgers.

Oorlogen gaan nergens heen. We zijn alleen vergeten hoe we ze moeten voeren. En vooral hoe ze te winnen. We hebben 'eindeloze oorlogen' omdat we in de twintigste eeuw zijn gaan geloven dat regeringen belangrijker waren dan naties en volkeren, en dat als we slechte niet-democratische regeringen zouden inruilen voor democratische, alle oorlogen zouden stoppen en er eindeloze vrede zou heersen.

Dezelfde dwaasheid die begon met WO I, de oorlog om een einde te maken aan alle oorlogen, om 'de wereld veilig te maken voor democratie', zette zich voort met de 'natievormende' democratieoorlogen van de jaren 90 en 00. We stopten met het voeren van oorlogen om duidelijke nationale redenen.

We voerden geen oorlogen meer met duidelijke nationale belangen en doelen. Dus werden de oorlogen eindeloos. Maar ze eindigden nooit omdat ze niet werden uitgevochten om te winnen en nooit werden gewonnen.

Het streven naar 'eindeloze vrede' leidde tot 'eindeloze oorlogen' en beide zijn een mythe. Oorlog is een natuurlijke toestand van de mensheid. Vrede is dat niet. Naties en volkeren vervallen van het een in het ander. Het accepteren van deze realiteit met gezond verstand zal ons helpen om de wereld te zien zoals hij is, in plaats van zoals een stel 19e eeuwse socialisten besloten dat hij gezien moest worden, en zal ons helpen om goede keuzes te maken.

We kunnen geen oorlogen beëindigen of vrede brengen. We kunnen ervoor kiezen om tussenbeide te komen in een oorlog, maar dat moeten we doen als dat onze nationale belangen dient, niet vanwege een of andere fantasie over het beëindigen van alle oorlogen. Het is niet omdat sommige naties ergens aan het vechten zijn dat wij moeten ingrijpen en iets moeten doen.

Wat we ook doen in Rusland en Oekraïne, het zal slechts leiden tot een tijdelijke stopzetting van de vijandelijkheden. Als we respect hebben voor de offers die beide partijen op het slagveld hebben gebracht, moeten we dat begrijpen. We kunnen er belang bij hebben om in te grijpen om verdere conflicten te voorkomen of misschien ook niet, maar wat we ook doen, het zal een pleister op de geschiedenis zijn die vroeg of laat zal worden afgescheurd door de volkeren die in oorlog zijn.

De geschiedenis, zoals zelfs Hillary Clinton in Genève heeft geleerd, heeft geen 'resetknop'.

Misschien is het beste wat de regering-Trump kan doen, afstand nemen van de oorlog. Als de West-Europeanen (en sommige Oost-Europeanen) echt willen dat Oekraïne wint, laat ze dan doen wat ze kunnen. Een oorlog kan voor hun ruggengraat doen wat generaties van vrede niet hebben gedaan. En misschien vinden ze dan zelfs de moed om de stallen van de Jihad in hun hoofdsteden schoon te vegen.

Er zijn wel vreemdere dingen gebeurd.

Proberen vrede te brengen in de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is een nog grotere fout dan de oorlog zelf. Wat ook hun verdienste is, oorlogen kunnen tenminste gewonnen worden, maar vrede is een keuze voor beide partijen. En wij kunnen niet voor hen kiezen. Dat is meer natievorming. Alleen zij kunnen hun eigen toekomst kiezen.

Daniel Greenfield is Shillman Journalism Fellow bij het David Horowitz Freedom Center. Dit artikel verscheen eerder in het Front Page Magazine van het Center.

Bron: There Won’t Be Peace in Ukraine by Daniel Greenfield