GAZA: Wat heet u welkom?

Dalibor Matušinský 21 januari 2025

In de Gazastrook is een staakt-het-vuren tussen Hamas en Israël van kracht geworden, en politici in de wereld kunnen in tranen van vreugde uitbarsten om deze stap te vieren en te verwelkomen. Ik zie eerlijk gezegd niet wat er te verwelkomen en te vieren is. Wat is er werkelijk aan de hand? Verpletterd door de overweldigende kracht van het Israëlische leger, stemde Hamas ermee in om de gevechten te staken en gijzelaars uit te wisselen voor gevangengenomen Palestijnse terroristen, in een tempo van 1:30 voor vrouwen en 1:50 uur voor mannen. Ja, dat klopt, voor één Israëlische vrouw die zich zo schuldig heeft gemaakt aan dansen op een muziekfestival, zullen dertig terroristen worden vrijgelaten die betrokken waren bij gewelddadige acties met de, vaak complete, bedoeling om te doden. Het verbaast mij niet dat een dergelijke uitwisseling wordt gevierd door Hamas en andere islamitische radicalen, maar ik zie geen reden waarom één Europese politicus, het hoofd van de VN of andere vertegenwoordigers van onze wereld dit zou vieren.

Eigenlijk zou er maar één zijn. En dat is de afkeer van Israël in het latente antisemitisme.

Het scenario is eigenlijk al tientallen jaren hetzelfde. Arabische militanten die Israël aanvallen (in het verleden was het een reguliere oorlog, de afgelopen decennia terroristische aanslagen), ze zullen beginnen met moorden, verkrachten en gijzelaars nemen. Israël slaat de aanval af en wanneer het wraak neemt, beginnen westerse politici op te roepen tot een staakt-het-vuren. Ja, zolang de Arabieren Israël aanvallen, roept niemand op tot een wapenstilstand. Zodra de rollen omgedraaid worden, zullen de vredestichters plotseling in zwermen opkomen. En waarom? Omdat westerse politici en wellicht een groot deel van de westerse samenleving niet echt willen dat Israël wint. Ik zie geen rationele reden waarom ze zo'n houding hebben, ik vermeld het gewoon als een feit.

De oorlog in het Midden-Oosten verschilt van de klassieke Europese oorlogen. Het is een oud type dat wij in onze regio al eeuwen niet meer exploiteren. Een klassieke westerse oorlog heeft een duidelijk doel: de tegengestelde partijen botsen, en dan volgt een van de twee opties. Ofwel verliest één partij, geeft de nederlaag toe, voldoet aan de eisen van de overwinnaar, ofwel beseffen beide partijen dat ze niet kunnen winnen en over een vredesverdrag kunnen onderhandelen. In beide gevallen eindigt de oorlog daar. Dit soort oorlogvoering komt overeen met onze landbouwcultuur: het is niet mogelijk om de hele tijd te vechten, het is noodzakelijk om de velden te bewerken en het is niet mogelijk om voor de vijand weg te rennen, ons land zal niet met ons meegaan.

De oorlog die door de Palestijnse Arabieren wordt gevoerd, is anders. Het is een hit-and-run-gevecht. Het doel is niet om de vijand te verslaan, het doel is om hem schade toe te brengen. Na een succesvolle aanval kan ik wegrennen, niet gebonden worden door de grond, me verstoppen, genezen van eventuele wonden en weer klaar zijn om opnieuw toe te slaan. Zo'n oorlog heeft geen einde en kan er ook geen hebben. De aanvaller is niet sterk genoeg om de aangevallenen te vernietigen, de aangevallene is niet in staat de aanvaller te dwingen om te stoppen met aanvallen. Nou ja, misschien wel, maar dat is precies wat westerse politici Israël ervan weerhouden te doen.

Vergelijk hoe de westerse staten de aanval op hun grondgebied hebben opgelost en welke oplossing voor de oorlog zij van Israël eisen. Toen Duitsland ten oorlog trok, verwoestten zijn vijanden hele Duitse steden, bezetten het hele grondgebied, executeerden de hoogste vertegenwoordigers van de staat en legden het land een eigen regering op. Toen Japan hetzelfde deed, onderging men hetzelfde lot. Toen Al Qaeda, gevestigd in Afghanistan, New York aanviel, onderging Afghanistan hetzelfde lot. Tsjetsjenië deed het niet beter. En zo kunnen we doorgaan.

Een kleine uitzondering was Irak, dat tijdens de eerste Golfoorlog niet geheel bezet was, en het duurde een aantal jaren voordat er een staakt-het-vuren tussen het land en de door de VS geleide coalitie tot stand kwam, maar uiteindelijk werd toch de gebruikelijke oplossing bereikt: dat is de bezetting van het hele grondgebied, de eliminatie van de heerser, de oprichting van een regering volgens de ideeën van de winnaars. Er is zelfs geen andere oplossing mogelijk; als een van de partijen aanzienlijk zwakker is, moet hij de nederlaag toegeven, en als hij dat niet op eigen kracht doet, moet hem dat worden opgedrongen door het hele grondgebied te bezetten.

Zou Israël tot een dergelijke oplossing in staat zijn? Hij is sterk genoeg om het te doen, maar hij kan het niet omdat het Westen hem bedreigt met sancties en internationale rechtbanken. En waarom doet het Westen dat? Ik kan geen ander antwoord bedenken dan dat men diep van binnen het bestaan van de staat Israël niet wenst. Men wil niet dat Israël wint. Men wil niet dat de Joden hun eigen staat krijgen.

Maar geen enkele westerse politicus durft dit hardop te zeggen; hij zou zich tenslotte dom voelen, door ongeveer in hetzelfde schuitje te zitten als de nazi's, en dat zou er in de huidige omgeving niet goed uitzien. Dus maskeert het dit met platitudes over het recht van de Palestijnen op een eigen staat en negeert het het feit dat de Arabieren helemaal geen Palestijnse staat willen. Als ze hem wilden, had hij al lang bestaan. Het waren de Arabische landen die de oprichting van een Palestijnse staat verhinderden en de Palestijnen geen enkele autonomie verleenden. Integendeel, het was Israël dat de Palestijnen toestond zichzelf te regeren – zij betaalden dit terug door onschuldige mensen af te slachten.

Het Westen vindt een dergelijk bloedbad echter niet erg. Het heeft geen bezwaar tegen de Arabische jodenhaat, vindt het niet erg dat deze wordt bijgebracht aan kinderen op scholen die met Europees geld worden gefinancierd, het vindt de absurde eis niet erg om één onschuldig Israëlisch meisje om te ruilen voor dertig Palestijnse moordenaars.

Aan de andere kant stoort het hen als Israël zich verdedigt tegen aanvallen op haar grondgebied en de moord op haar volk. En daarom verwelkomt hij het staakt-het-vuren, dat de vrijlating van Arabische terroristen uit Israëlische gevangenissen betekent en hen de tijd geeft om nog meer bloedige aanslagen voor te bereiden.

Als westerse politici vrede in het Midden-Oosten wilden, zouden ze Israël de oorlog hebben laten winnen en de Palestijnen hebben geëlimineerd

Bron: GAZA: Co že to vítáte? - Neviditelný pes