Het einde van 'Palestina

Donald Trump herinnert de wereld eraan dat ideeën een uiterste verkoopdatum hebben

Door Lee Smith - 5 februari 2025

Gisteren heeft president Donald Trump eigenhandig het meest destructieve idee van de afgelopen honderd jaar - zijnde Palestina - de grond in geboord. Tijdens ontmoetingen met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en andere Israëlische functionarissen zei Trump dat hij 1,7 miljoen Palestijnen uit Gaza zou verhuizen. En zomaar verbrak hij de lange betovering die generaties wereldleiders, vredesactivisten en terreurmeesters uit het Midden-Oosten in zijn greep had gehouden. Zij waren paradoxaal genoeg de herhaalde mislukking en de beklemmende secundaire gevolgen van het idee van een gezamenlijke Arabische moslimstaat en een Joodse staat in hetzelfde kleine stukje land gaan beschouwen als het bewijs van de noodzaak ervan.

Palestina was vanaf het begin een misvormd idee, voortgekomen uit een daad van pure ontkenning. De Arabieren hadden net als de Joden kunnen instemmen met het verdelingsplan van de V.N. en ervoor kunnen kiezen om in 1948 een versie van Zwitserland of België te bouwen aan de oostelijke Middellandse Zee. In plaats daarvan kozen ze resoluut voor oorlog. Dat is de legendarische “Nakba” die de kern vormt van de Palestijnse legende - de catastrofe die de Arabieren van hun land verdreef en een sleutel om de nek hing van een volk dat wachtte om weer naar huis te gaan. De Arabieren kozen voor de catastrofe; ze kozen voor oorlog, gebaseerd op de vooronderstelling dat ze onvermijdelijk zouden winnen en de Joden zouden uitroeien.

Maar ondanks herhaalde militaire mislukkingen en de toenemende afstand tussen de eerste-wereldmacht die de Israëli's opbouwden en hun steeds meer door oorlog verscheurde derde-wereldbuurt, was het wereldgeweten altijd geneigd om te herbouwen wat de Palestijnen vernietigden. Dienovereenkomstig werden de Palestijnse Arabieren een stam van verwilderde kinderen wiens identiteit werd gevormd door de niet aflatende gelofte om Israël te elimineren en de Joden massaal af te slachten - ondanks herhaalde mislukkingen, de ene nog verpletterender dan de andere.

Trump zei: genoeg, we gaan Gaza niet herbouwen. Tijd voor een nieuw idee - de Gazanen moeten weg, ze kunnen proberen ergens anders opnieuw te beginnen, in een land waar niet elk gebouw dat nog overeind staat al bedraad is om te ontploffen.

De Gazanen voerden een vernietigingscampagne tegen Israël en ze verloren. Op elk ander moment in de geschiedenis, behalve de afgelopen 75 jaar, zouden ze blij mogen zijn als ze alleen grondgebied zouden verliezen en hun legende en taal niet voorgoed uit het boek der levenden zouden worden geschrapt.

Mar wat als ze niet gaan, of als de Egyptenaren en de Jordaniërs ze niet overnemen? Die nemen ze wel, zei Trump. Ah, hij praat groots, maar het is niet echt, zeggen de experts - hij is tenslotte een vastgoedman en hij doet alsof het gewoon weer een vastgoeddeal is om Hamas-Mar-a-Gaza onder druk te zetten. Je kunt niet zomaar een miljoen mensen verhuizen, zegt een Amerikaans electoraat dat Trump heeft gekozen omdat hij heeft beloofd tientallen miljoenen illegale vreemdelingen te deporteren die de afgelopen vier jaar de Amerikaanse grens zijn overgestoken. Hij is gek zegt de menigte van het D.C. buitenlands beleid: Hij zal Egypte en Jordanië destabiliseren en Amerika's beste Arabische vrienden en bondgenoten in de regio ondermijnen.

Toch heeft Trump gelijk als hij zowel Egypte als Jordanië ziet als schamele constructies met weinig tot geen vermogen om kracht te projecteren namens Amerika, en waarvan het voortbestaan van maand tot maand afhangt van Amerikaanse hulp. Caïro is alleen nuttig voor de Verenigde Staten voor zover het, ten eerste, ervoor zorgt dat het Suezkanaal open is en, ten tweede, het vredesverdrag met Israël naleeft - dat wil zeggen, hun onderdrukkingscampagne voortzet tegen een bevolking van 112 miljoen mensen die zich nauwelijks brood kunnen veroorloven en van wie velen dromen van dezelfde waanzin die Hamas drijft. Het enige tegengif voor deze ellende dat de Egyptische machthebbers hebben gevonden, is de Zionisten naast hen de schuld geven van het kwaad in hun eigen samenleving, terwijl ze religieuze extremisten martelen in hun gevangenissen. Misschien kan Elon Musk, als hij klaar is met het repareren van Washington, een audit uitvoeren van waar dat Amerikaanse geld in Egypte naartoe gaat. Op de een of andere manier betwijfel ik of hij binnenkomt.

Het probleem van de Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi is dat hij Hamas heeft toegestaan wapens te smokkelen via de Philadelphi grensovergang naar Gaza, waarmee hij het vredesverdrag van Egypte met Israël schendt - waarvoor we hem nominaal betalen. Vanuit het perspectief van Trump, een Amerikaanse president die erop gebrand is om verdragsverplichtingen af te dwingen, heeft Sisi een nieuwe kans om zichzelf te bewijzen als een vriend van Amerika en niet als een leugenaar door een miljoen Gazanen - die in het verleden door Egypte werden geregeerd en familienamen hebben als al-Masri (“de Egyptenaar”) - toe te voegen aan de bestaande Egyptische bevolking van 112 miljoen, wat procentueel neerkomt op ongeveer hetzelfde aantal legale immigranten dat de Verenigde Staten per jaar toelaat. Sisi kan met de Hamasleden onder de Gazaanse immigranten op dezelfde manier omgaan als met militanten van de Moslimbroederschap in zijn eigen samenleving, of hij kan ze allemaal medailles geven voor hun dienst. De keuze is aan hem.

En zo niet? Nou, misschien herinnert hij zich dat het regime van Hosni Mubarak ineenstortte, niet vanwege de straatprotesten onder leiding van de Moslimbroederschap tijdens de Arabische Lente van 2011, maar omdat Barack Obama zijn steun aan de oude bondgenoot van de VS introk.

Met geld van de Golfstaten, of zelfs van Israël, kan Sisi het zich veroorloven om Palestijnen op te nemen en zou hij zelfs vrijwillig de hele Gazastrook kunnen innemen - het gemiddelde salaris in Egypte is momenteel het equivalent van 5000 dollar per jaar. Hij kan dan de Jordaanse koning Abdullah verantwoordelijk laten voor de rest van de Palestijnen in het waarschijnlijke geval dat Trump, zoals hij deed in zijn eerste termijn, Netanyahu aanmoedigt om de Jordaanvallei te annexeren, of nog een stap verder gaat en de Israëlische soevereiniteit over Judea en Samaria erkent.

Aangezien de CIA het Hasjemitisch Koninkrijk al lang als een belangrijke troef beschouwt, kunnen we binnen de volgende week verwachten dat David Ignatius van The Washington Post een artikel zal publiceren dat gebaseerd is op bronnen van de inlichtingendiensten - d.w.z. Amerikaanse en Jordaanse spionnen - die een verhaal verzinnen over de beweegredenen van Trump om “Jordanië te destabiliseren”. De realiteit is dat de Jordaniërs, met hulp van de VS, in 1970 een Palestijnse opstand neersloegen. Het land van iets meer dan 11 miljoen bestaat naar schatting al voor tweederde uit Palestijnen en voor de rest uit Jordaanse stamleden. Het is moeilijk in te zien hoe het toevoegen van nog eens 500.000 Palestijnen het moeilijker zal maken voor de beruchte effectieve Jordaanse veiligheidsdiensten om hun buren in bedwang te houden, vooral als het aanbod een paar dozijn extra Black Hawk helikopters omvat. Tenslotte zal niemand verwachten dat de Jordaniërs Hamas zullen toestaan om een gigantische tunnelstad te bouwen vol met raketfabrieken onder hun kampementen, terwijl ze hen miljarden aan buitenlandse hulp geven om dit alles te betalen.

Nogmaals, de belangrijkste spelers hier zijn niet Jordanië en Egypte, maar de olierijke staten van de Samenwerkingsraad van de Golf, vooral Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en natuurlijk Qatar. Trump zou Saoedische vrijgevigheid bij het hervestigen van de Gazanen als voorwaarde kunnen stellen voor het veelgehypte vooruitzicht van het normaliseren van de betrekkingen tussen Riyad en Jeruzalem. Gezien het feit dat Israël regelmatig negen- en tiencijferige investeringen aantrekt van de grootste fondsen van Silicon Valley, is de realiteit dat de Saoedi's Israël weinig te bieden hebben behalve geld dat precies voor dit soort lokale doeleinden wordt gebruikt. De verplaatsing van miljoenen Gazanen die hun Israëlische buren herhaaldelijk hebben aangevallen uit wat nu een verwoest oorlogsgebied is, is een verstandige investering in het soort stabiliteit dat rijke mensen helpt rijker te worden.

De Arabieren en Democraten zijn slechts de meest uitgesproken tegenstanders van het initiatief van Trump. Linkse regeringen van Europa tot Australië staan in de rij om trouw te zweren aan de fantasie van een Palestijnse staat, in de hoop de moslim- en Arabische achterban in eigen land gunstig te stemmen - wier begrip van “vrede” de eliminatie van Israël betekent. Maar zelfs als we de duidelijke kwade trouw van degenen die “vrede” belijden buiten beschouwing laten, is het weghalen van de Gazanen uit Gaza de enige verstandige optie 14 maanden nadat ze een campagne van verkrachting, moord en gijzeling zijn begonnen die hun eigen huis op hun hoofd heeft doen instorten.

Immers, wat is fantasierijker, 1,7 miljoen mensen uit Gaza halen, waarvan een groot deel gewoon in bussen met airconditioning zou moeten stappen of over de nabijgelegen grens met Egypte zou moeten lopen, of hen dwingen om in een gigantisch puinveld te gaan wonen dat door een door Iran gesteunde terroristische groepering van boobytraps is voorzien? Schattingen lopen uiteen over hoe lang het zou duren om Gaza van explosieven te ontdoen - een half decennium of meer? Vijftien jaar? Twintig jaar? Moeten de Gazanen de komende tien of twee jaar rustig in tenten leven terwijl hun huizen ernaast worden herbouwd? Waar? In “tijdelijke steden” gemaakt van Dwell Magazine-achtige gerenoveerde scheepscontainers gebouwd door afgestudeerden van de Universiteit van Birmingham? In de tunnels van Hamas?

Hoe dan ook, als de Palestijnen in Gaza zouden blijven, zouden ze steevast terugkeren naar de oorlog, ongeacht hoeveel gulheid de Arabische Golfstaten, de Europese Unie en misschien zelfs de VS zouden uitstorten over het giftige zandkasteel dat de afgelopen twintig jaar is gebouwd met miljarden Westers hulpgeld. Het bewijs dat de Palestijnen de vrede niet kunnen en willen bewaren is dat zelfs nadat ze uitstel hadden gekregen toen de Midden-Oosten gezant van Trump, Steve Witkoff, het staakt-het-vuren van de regering Biden over Jeruzalem afdwong, Hamas en zijn NGO-ondersteunde menselijke schilden op straat feestvierden alsof het ruimteprogramma van Hamas met succes Palestijnen op Mars had laten landen. Zelfs toen Israël gevangen moordenaars vrijliet, paradeerden de Gazanen Israëlische gijzelaars door de ruïnes van Gaza als oorlogstrofeeën.

De Saoedi's, Qatari's, Emiraten en anderen die nu hun kleren scheuren terwijl ze het waarschijnlijke lot van hun mieren-boerderij doodscultus betreuren, zouden een goede raad hebben kunnen geven: Stille broeders, jullie zijn gespaard gebleven. Vestig de aandacht niet op jezelf. Want de winden van Gaza verschuiven in een opwelling en wie weet of jij niet de volgende bent die door het noodlot of de Amerikaanse president wordt meegesleurd.

Dit is de grimmige realiteit: Gazanen, niet alleen de leden van de Hamasbrigades, voerden een vernietigingscampagne tegen Israël en ze verloren. Op vrijwel elk ander moment in de geschiedenis, behalve de afgelopen 75 jaar, zouden ze geluk hebben als ze alleen grondgebied zouden verliezen en hun legende en taal niet voorgoed uit het boek van de levenden zouden worden geschrapt.

Het genereuze aanbod van Trump aan de Gazanen betekent daarom een terugkeer naar de geschiedenis, maar met een draai. Trump heeft hen niet alleen gespaard, maar ook gezworen om hen een nieuw leven te geven, een beter leven, werk, een nieuw huis, een kans om hun families in vrede groot te brengen, een bestaan dat niet gebaseerd is op een totale en permanente oorlog met een machtigere tegenstander die voorbestemd is om hen volledig te verdrijven, en dat al zou hebben gedaan als andere machtige wereldspelers geen bezwaren hadden.

Trump, in zijn vernieuwende barmhartigheid, heeft aangeboden om het Palestijnse volk te redden van hun eigen geschiedenis en hen een nieuw idee te geven om naar te leven. Ze zouden hun schepper moeten bedanken voor de kans om opnieuw te beginnen - en ze zouden ook de Amerikaanse president moeten bedanken, die hen op realistische wijze een betere toekomst belooft, gesteund door de Amerikaanse wereldmacht. Gezien de herhaalde mislukking van de decennialange droom om de Joden in Israël te elimineren en te vervangen, lijkt het onwaarschijnlijk dat de Palestijnen een beter aanbod zullen krijgen.

Bron: The End of ‘Palestine’ - Tablet Magazine