Koning David zijn gijzelingsonderhandelingen

Purim en de hedendaagse boodschap van de Bijbel voor Israël na 7 oktober.

14 maart 2025 door Daniel Greenfield

Aan het einde van deze week vieren Joden over de hele wereld de feestdag Purim. De jaarlijkse herdenking van de goddelijke redding van uitroeiing heeft dit jaar een speciale weerklank.

Haman, de centrale schurk van het Purim verhaal, de grootvizier van het Perzische Rijk, die afstamt van de Amalekieten, heeft traditioneel gediend als stand-in voor hedendaagse schurken als Hitler, Stalin (Russische Joden vieren een Purim van Stalin ter ere van de dood van de communistische tiran voordat hij zijn eigen holocaust kon uitvoeren in de USSR) en ook Hamas en andere islamitische Jihadisten.

Maar de gebeurtenissen van Purim, die zo'n 2300 jaar geleden plaatsvonden, zijn ook nauw verbonden met de uittocht uit Egypte, 3300 jaar geleden, en de vestiging van de eerste Joodse monarchie enkele honderden jaren later onder koning Saul, gevolgd door koning David en zijn dynastie.

En de zeer verschillende stijlen van de twee heersers.

Na de wonderbaarlijke uittocht uit Egypte had Amalek G-d getart door de Joden in een hinderlaag te lokken en aan te vallen. Als reactie daarop had G-d een eeuwige oorlog tegen de nomadische bandieten bevolen (Exodus 17) en (Deuteronomium 25:19) en elke Joodse koning de opdracht gegeven om die oorlog te voeren.

Wanneer koning Saul het goddelijke bevel krijgt om Amalek te vernietigen, deinst hij terug voor de missie en verliest hij zijn recht op de monarchie. Het is aan de oude profeet Samuel om het karwei af te maken. Hij confronteert koning Agag van Amalek en zegt hem onomwonden: “Zoals uw zwaard vrouwen kinderloos heeft gemaakt, zo zal uw moeder kinderloos zijn onder de vrouwen” (1 Samuël 15:33) voordat hij hem neerslaat. Het verhaal van Purim beschrijft Haman als een 'Agagiet' die afstamt van diezelfde koning.

Maar het is koning David die geconfronteerd wordt met een crisis die vergelijkbaar is met de crisis die Israël nog steeds doormaakt.

Nadat Saul en zijn leger in de handen van de Filistijnen zijn gevallen, is het koninkrijk in wanorde. David en zijn kleine groep mannen keren terug naar hun stad om daar te ontdekken dat de Amalekieten deze onder de voet gelopen hebben, “met vuur verbrand hebben” en “hun vrouwen, zonen en dochters gevangen genomen hebben”.

“David en het volk dat bij hem was, verhieven hun stem en weenden, totdat zij geen kracht meer hadden om te wenen” (1 Samuël 30:4). “Het volk sprak erover om hem te stenigen, omdat de ziel van het hele volk bedroefd was, een ieder om zijn zonen en om zijn dochters”, maar David wendt zich tot G-d op zoek naar antwoorden. En G-d zegt hem: “Achtervolg hen, want gij zult hen zeker inhalen en zonder mankeren alles terugwinnen.” David en zijn mannen achtervolgen de vijand. Een derde van hen kan niet verder, maar de rest gaat door. De Amalekieten worden ingehaald “etend en drinkend en feestend” met hun buit en David verrast hen, slaat toe in de schemering, verslaat hen en redt alle gevangenen.

In schril contrast met Saul stelt Koning David zijn absolute vertrouwen in G-d, zet zich volledig in voor een actie, de vernietiging van de vijand en de redding van de gijzelaars, en gaat zo snel mogelijk door zonder aarzeling of andere overwegingen. Waar Saul wordt tegengehouden door zijn onzekerheden als leider, inspireert David mannen die op het punt stonden hem te stenigen door hen te verenigen om met hem te vechten. Saul wordt gedwarsboomd door politieke overwegingen, terwijl David op G-d vertrouwt.

Dat incident heeft belangrijke lessen voor de dag van vandaag, nu Israël, nadat het bijna anderhalf jaar geleden ten strijde trok, opnieuw is gereduceerd tot het ruilen van terroristen voor gijzelaars of hun lichamen. De aanvankelijke moedige beginselverklaringen na 7 oktober maakten plaats voor politieke druk van de regering Biden, de EU, de VN en andere wereldwijde krachten, en vervolgens voor binnenlandse drukcampagnes die erop aandrongen dat de vrijlating van gijzelaars prioriteit zou krijgen boven de vernietiging van Hamas.

Wat begon als een Davidische oorlog van principes en moed, maakte plaats voor een Saulitische politieke strijd. En dit is waar Hamas en zijn medestanders in de Moslim Broederschap, Qatar en anderen over de hele wereld op gerekend hadden. Hoe meer Israël probeerde aan te tonen dat het zo voorzichtig mogelijk een 'rechtvaardige' oorlog voerde, hoe meer beschuldigingen van genocide en oorlogsmisdaden naar het land werden geslingerd.

En Israël bevond zich weer in hetzelfde vertrouwde no-win scenario van het bestrijden van islamitisch terrorisme.

Sauls barmhartigheid voor Amalek was geen teken van zijn mededogen, maar van zijn zwakheid en onzekerheid. In zijn wanhopige pogingen om de profetie af te wenden en te voorkomen dat David hem zou opvolgen, haalde hij met geweld uit naar iedereen, van zijn eigen zoon tot de priesters die zijn rivaal van brood hadden voorzien. Dit bracht de wijzen ertoe om te waarschuwen dat “iemand die medelijden heeft met wreedaards uiteindelijk wreed zal zijn voor degenen met wie hij medelijden zou moeten hebben”. Een alledaags liberaal patroon vandaag de dag.

Israël zou veel kunnen leren van de vastberaden aanpak van koning David bij 'gijzelingsonderhandelingen'. Hij onderhandelt niet met de vijand en verspilt zelfs geen tijd aan interne debatten voordat hij zich tot G-d wendt om te bepalen wat hij moet doen. Het is niet dat hij de pijn van de verliezen niet voelt. Er wordt ons verteld dat hij samen met zijn mannen huilde totdat ze allemaal niet meer konden huilen. Maar nadat die periode van verdriet voorbij was, handelde hij zo snel als hij kon en achtervolgde hij de vijand vastberaden totdat ze van hem waren.

Vandaag wordt iedereen die beweert dat de prioriteit moet liggen bij het vernietigen van Hamas en het winnen van de oorlog, ervan beschuldigd niet genoeg te geven om de gijzelaars. De cyclus van beschuldigingen over wat er op 7 oktober gebeurde en het lot van de gijzelaars is cynisch uitgebuit door Qatar, dat zijn corrupte agenten heeft ondergebracht bij sommige families van de gijzelaars, door de media en door links, om Israëli's te ondermijnen en te verdelen. Koning David weigert zich in te laten met beschuldigingen of zich eraan te onderwerpen. Zijn doel tijdens Israëls oude gijzelingscrisis is niet om over het verleden te debatteren, maar om resoluut te handelen. Hij weigert ook om het lot van de gevangenen te scheiden van dat van de oorlog. In plaats daarvan streeft hij het eenheidsdoel na om de vijand te vernietigen en de gevangenen te redden.

Dat is alleen mogelijk omdat Koning David stoutmoedig, snel en onvoorspelbaar optreedt, de Amalekieten achterna gaat met een hogere snelheid dan zij ooit hadden verwacht en hen in een hinderlaag lokt. Hij komt niet om te onderhandelen, maar om hen te doden en de gevangenen te redden, en omdat hij op G-d vertrouwt, heeft hij geen morele bezwaren tegen zijn missie. Een probleem dat Israël zelfs na 7 oktober blijft bezighouden.

Er is veel dat Israël had kunnen leren en nog steeds kan leren van Koning David's benadering van gijzelingsonderhandelingen. Het eerste is het elimineren van morele twijfel over de juistheid ervan door geloof. Het tweede is om snel te handelen en later te debatteren over het 'eindspel' van het conflict. De derde is om de vrijlating van gevangenen na te streven door de vernietiging van de vijand en op geen enkele andere manier. En tot slot om te erkennen dat oorlogen alleen gewonnen worden als het debat eindigt en de strijd begint.

De tactiek van Hamas, geholpen door Qatar, de Moslim Broederschap en de media, was om de reactie van Israël te vertragen, om morele twijfel aan te wakkeren door middel van een propagandacampagne van nepwreedheden en oorlogsmisdaden, met valse beschuldigingen van genocide en voortdurende leugens over elke militaire operatie, en door aan te tonen dat Hamas liever gijzelaars zou doden dan Israël toe te staan hen te redden.

Dat vertraagde de reactie van Israël bij elke wending van de 7 oktober oorlog. En hoe meer de gevechten vertraagden, hoe meer debatten er ontstonden. Een overwinning is het beste antwoord op elk argument. Israël zou zich minder zorgen hoeven te maken over de meningen van elke pro-terroristische instelling, van de VN tot Haaretz, als het consistente, missiegerichte overwinningen zou behalen door besluitvaardig te handelen, risico's te accepteren en verliezen te verwerken in nieuwe operaties in plaats van zich te wentelen in de zinloosheid van het ontkrachten van elke leugen en te discussiëren over wat er anders gedaan had kunnen worden. Twijfel, moreel en operationeel, is bijtend. Het tastte de zenuwen van koning Saul aan totdat hij gek werd, terwijl koning David weigerde te twijfelen.

Het geheim van de vastberadenheid van Koning David was dezelfde morele overtuiging die begon toen hij als jongen de confrontatie aanging met Goliath en tegen de Filistijnse reus zei: “Jij komt op mij af met een zwaard, een speer en een speer, maar ik kom op jou af in de naam van de HEER der heerscharen, de God van de legers van Israël, die jij hebt beschimpt. Die morele zekerheid ontbreekt vandaag de dag helaas.

Het ontbrak koning Saul niet aan moed om te reageren op sommige schandalen, zoals toen Nahash de Ammoniet Jabesh Gilead belegerde en weigerde om hun overgave te accepteren tenzij elke man ermee instemde om een oog uit te laten steken. Pas toen de weg niet duidelijk was, de twijfel toesloeg en het volk niet meer achter hem leek te staan, werd Saul onzeker en verloor hij zijn helderheid.

Dat is vandaag de dag nog steeds het probleem van Israël. De mannen van Israël zijn moedig als ze een gewapende aanval moeten ondergaan, maar ruzies, laster en beschuldigingen beroven hen van hun zekerheid en hun momentum. Israël verliest geen oorlogen, maar wel imagocampagnes en vredesonderhandelingen. En tenzij het de zekerheid terugwint die het had op 7 oktober en die Amerikanen hadden op 9/11, zal dat doorgaan.

Purim markeerde de terugkeer van zekerheid toen de Joden van Perzië, die zich al te comfortabel hadden gevoeld, die in Sushan waren gebleven in plaats van terug te keren naar Jeruzalem, werden geconfronteerd met een plotselinge vernietiging. Sommigen gaven de kleine minderheid van Joden die uit ballingschap waren teruggekeerd om Israël te hervestigen de schuld, anderen Mordechai omdat hij weigerde te buigen voor Haman, maar die verre afstammeling van Saul twijfelde niet. Hij was een Jood geworden, een Man van Juda, niet door afstamming, maar door de morele zekerheid van een David.

En een verbannen en onderdrukt volk vond plotseling de kracht om te vechten voor haar voortbestaan.

Bron: King David’s Hostage Negotiations | Frontpage Mag