Breek hen: Wat koning David de moderne Israëlieten zou vertellen.

Door Rabbi Elie Mischel 31 januari 2025

Het verhaal van het moderne Israël leest als een verhaal met bittere ironie. Ondanks opmerkelijke militaire prestaties – van precisieaanvallen die het leiderschap van Hezbollah decimeren tot belangrijke overwinningen in Gaza – capituleert Israël voor een verwoestende gijzelingsdeal, waarbij hordes terroristen met bloed aan hun handen worden vrijgelaten in ruil voor een handvol gijzelaars. Zelfs met ongekende steun van de meest pro-Israël regering van de VS in de geschiedenis, kijken we toe hoe zelfhatende Joden zoals Senator Chuck Schumer Israël opnieuw verraden, onlangs nog de Senaat Democraten leidend om sancties te blokkeren tegen het antisemitische Internationaal Strafhof dat Israël als doelwit heeft. Waarom lijkt Israël herhaaldelijk de nederlaag uit de kaken van de overwinning te grijpen?

De Bijbel toont ons een opvallende parallel in de contrasterende leiderschapsstijlen van twee grote koningen: Saul en David. Beiden waren krijgers. Beiden vochten voor hun volk. Beiden behaalden militaire overwinningen. Toch konden hun nalatenschappen niet meer van elkaar verschillen.

Koning Saul kwam, ondanks zijn aanvankelijke successen, tragisch aan zijn einde op de berg Gilboa, waar hij met zijn drie zonen voor de Filistijnen viel. Koning David daarentegen vestigde niet alleen een blijvend koninkrijk, maar vernietigde ook de Filistijnse dreiging volledig, zoals opgetekend in II Samuël 21. Hij liet een erfenis van kracht achter die generaties lang de Joodse soevereiniteit zou bepalen. Wat maakte het verschil? Waarom verdampte de ene koning zijn overwinningen terwijl die van de andere standhielden?

Toen de kwaadaardige Bilaam Israël probeerde te vervloeken, sprak hij in plaats daarvan deze profetische woorden uit:

אֵל מוֹצִיאוֹ מִמִּצְרַיִם כְּתוֹעֲפֹת רְאֵם לוֹ יֹאכַל גּוֹיִם צָרָיו וְעַצְמֹתֵיהֶם יְגָרֵם וְחִצָּיו יִמְחָץ׃
die hen uit Egypte heeft bevrijd Is voor hen als de horens van de wilde os. Zij zullen vijandelijke volken verslinden, hun botten verbrijzelen en hun pijlen verbrijzelen.
Numeri 24:8

Rabbi Naftali Zvi Yehuda Berlin (1816-1893) belicht in zijn commentaar HaEmek Davar het cruciale verschil tussen deze twee koningen: “Over koning Saul staat geschreven ‘en waar hij zich ook wendde, veroorzaakte hij problemen/handelde hij goddeloos,’ terwijl over koning David geschreven staat ‘en David was succesvol in al zijn wegen.’ In beide gevallen is de betekenis dat ze succesvol waren in hun oorlogen. Echter, het praktische verschil tussen hen is dat er één is die zegeviert in oorlog, maar zijn tegenstander niet onderwerpt aan hem, en hen alleen doet vallen en verzwakt… En er is één die zegeviert en hen onderwerpt aan hem.”

Dit onderscheid spreekt direct tot Israël’s huidige hachelijke situatie. Saul’s aanpak – die de vijanden slechts verzwakken zonder de dreiging resoluut te beëindigen – weerspiegelt Israël’s huidige defensieve houding. David’s benadering – in het behalen van een volledige overwinning en het vestigen van blijvende vrede door kracht – biedt een heel ander model.

Kijk eens hoe Saul met de Amalekieten omging. God beval hem via Samuël om Amalek volledig te vernietigen en niets in leven te laten (I Samuël 15:3). In plaats daarvan sloot Saul een compromis. Hij spaarde hun koning Agag en het beste van hun vee en beweerde dat hij deze zou gebruiken om aan God te offeren. Samuel’s antwoord was ondubbelzinnig:

וַיֹּאמֶר שְׁמוּאֵל הַחֵפֶץ לַיהֹוָה בְּעֹלוֹת וּזְבָחִים כִּשְׁמֹעַ בְּקוֹל יְהֹוָה הִנֵּה שְׁמֹעַ מִזֶּבַח טוֹב לְהַקְשִׁיב מֵחֵלֶב אֵילִים׃
Maar Sjmuel zei: “Doet Hasjem zo veel behagen in brandoffers en offers als in gehoorzaamheid aan Hasjem ‘s bevel? Voorwaar, gehoorzaamheid is beter dan offers, Compliance dan het vet van rammen.
Samuel 15:22

Saul’s halve maatregelen en compromissen kostten hem zijn koninkrijk.

David daarentegen begreep dat het kwaad volledig ontworteld moest worden. Toen hij tegenover de Filistijnen stond, zocht hij geen wapenstilstand of tijdelijke schikkingen. Hij achtervolgde hen meedogenloos “van Geba tot aan Gezer” (II Samuël 5:25). Toen hij de Moabieten confronteerde, hield hij zich niet bezig met diplomatieke onderhandelingen, maar “liet hen op de grond liggen en mat hen af met een koordlengte” (II Samuël 8:2). Hij vestigde garnizoenen in heel Edom en zorgde zo voor volledige militaire controle (II Samuël 8:14). Dit was geen wreedheid maar duidelijkheid – het inzicht dat echte vrede alleen door een beslissende overwinning komt.

Het bijbelse verslag van David’s succes is glashelder: “De Heer gaf David overal waar hij ging de overwinning” (II Samuël 8:6). Waarom? Omdat hij geen defensieve oorlogen voerde of slechts probeerde zijn vijanden af te schrikken. Hij vocht om te winnen, om blijvende vrede te vestigen door middel van absolute overwinning. Hij begreep wat onze huidige leiders vergeten lijken te zijn: dat afschrikking geen overwinning is, dat een staakt-het-vuren geen vrede is en dat een compromis sluiten met het kwaad er alleen maar voor zorgt dat het uiteindelijk terugkeert.

De catastrofale resultaten van Saul’s denkwijze zien we in Isra’s moderne militaire doctrine. Jarenlang heeft Israël een strategie gevolgd van “het gras maaien” in Gaza – Hamas periodiek verzwakken zonder het volledig te vernietigen. Net zoals Saul Agag spaarde, heeft deze aanpak van inperking in plaats van overwinning onze vijanden in staat gesteld om zich opnieuw op te bouwen, zich te herbewapenen en sterker dan voorheen terug te keren. Elke operatie eindigt met een staakt-het-vuren dat Hamas de tijd geeft om zich voor te bereiden op de volgende ronde van geweld. Net zoals Saul’s barmhartigheid tegenover Agag rampspoed over zijn volk bracht, zo leidde de weigering van Israël om een volledige overwinning na te streven in Gaza rechtstreeks tot de verschrikkingen van 7 oktober.

Deze wilsverlamming is niet nieuw in de Joodse geschiedenis. Net zoals we vandaag geconfronteerd worden met zelfhatende Joden zoals Schumer, werd Mozes geconfronteerd met de tien verspieders die de verovering van Kanaän ontmoedigden. Deze leiders, prinsen van hun stammen, verspreidden angst en defaitisme onder het volk door te beweren “we kunnen dat volk niet aanvallen, want het is sterker dan wij” (Numeri 13:31). De Joodse leiders van vandaag’s die zich verzetten tegen een vastberaden actie tegen onze vijanden, herhalen dezelfde ongelovige woorden. Toen David zich voorbereidde om tegen Goliath te vechten, probeerde zijn eigen broer Eliab hem te ontmoedigen door hem van arrogantie en roekeloosheid te beschuldigen (I Samuël 17:28). Maar de geschiedenis gaf David gelijk, net zoals de geschiedenis degenen gelijk zal geven die vandaag de dag oproepen tot vastberaden actie.

De profeten van Israël voorspelden consequent deze uiteindelijke overwinning op onze vijanden. Jesaja verkondigde:

כָּל-כְּלִי יוּצַר עָלַיִךְ לֹא יִצְלָח וְכָל-לָשׁוֹן תָּקוּם-אִתָּךְ לַמִּשְׁפָּט תַּרְשִׁיעִי זֹאת נַחֲלַת עַבְדֵי יְהֹוָה וְצִדְקָתָם מֵאִתִּי נְאֻם-יְהֹוָה׃
Geen wapen dat tegen u wordt gevormd zal slagen, en elke tong die met u strijdt bij de wet zult u verslaan. Dat is het lot van de dienaren van Hashem Zo hun triomf door Mij - verklaart Hashem.
Jesaja 54:17

Ezechiël voorzag de tijd waarin Israël niet langer geconfronteerd zou worden met voortdurende bedreigingen:

וְיָדְעוּ כִּי אֲנִי יְהֹוָה אֱלֹהֵיהֶם בְּהַגְלוֹתִי אֹתָם אֶל-הַגּוֹיִם וְכִנַּסְתִּים עַל-אַדְמָתָם וְלֹא-אוֹתִיר עוֹד מֵהֶם שָׁם׃
Zij zullen weten dat ik Hasjem hun God ben, wanneer Ik, nadat Ik hen onder de volkeren heb verbannen, hen weer in hun land verzamel en niemand van hen achterlaat.
Ezechiël 39:28

De profeet Obadja verklaarde dat het huis van Jakob een vuur zou worden en het huis van Ezau stoppels, om volledig verteerd te worden (Obadja 1:18). Dit zijn niet zomaar beloften van overleving of tijdelijke overwinningen – het zijn profetieën van volledige overwinning over hen die onze vernietiging nastreven.

Werkelijke vrede betekent niet eindeloze cycli van verdediging tegen terroristische aanvallen. Het betekent een verschuiving van verdediging naar aanval, van alleen maar reageren op bedreigingen naar ze volledig elimineren. Dit vereist zowel militaire kracht als morele helderheid.

Sprekend over zelfhatende Amerikaanse Joden die Israël ondermijnen – mensen zoals Senator Chuck Schumer – Melanie Phillips verwoorde het krachtig : “Ze moeten uitgescholden worden. Joden moeten tegen deze Joden zeggen, ‘genoeg hiervan.’ Jullie richten enorme schade aan. Jullie geven misschien niet om de toekomst van het Joodse volk, maar wij wel, en we schelden jullie uit voor wat jullie aan het doen zijn.” Ze vervolgt, “Jullie’moeten beginnen het ze betaald te zetten. Je moet beginnen met in de aanval te gaan. Je moet beginnen met mensen dit te vertellen ‘jullie richten deze schade aan, jullie brengen deze schade toe, dit is jullie schuld, wij roepen jullie op.'”

Al 3000 jaar bidden we zoals David, fluisteren we de prachtige woorden van de Psalmen door onze donkerste dagen. Maar nu moeten we ook leren om te vechten zoals hij. David leunde niet achterover en wachtte niet tot God in actie zou komen, tot een aardbeving zijn vijanden zou verzwelgen. Hij begreep dat het volk Israël met God moest samenwerken om Zijn wil uit te voeren.

אֶרְדּוֹף אוֹיְבַי וְאַשִּׂיגֵם וְלֹא-אָשׁוּב עַד-כַּלּוֹתָם׃
Ik achtervolgde mijn vijanden en overwon hen; ik keerde niet om totdat ik hen vernietigde.
Palmen 18:38

אֶמְחָצֵם וְלֹא-יֻכְלוּ קוּם יִפְּלוּ תַּחַת רַגְלָי׃
Ik sloeg ze neer, en ze konden niet meer opstaan; ze lagen gevallen aan mijn voeten.
Palmen 18:39

De weg voorwaarts vraagt om moedige actie. Het is tijd om een voorbeeld te nemen aan president Trump’s draaiboek – en in de aanval te gaan. Het is tijd om achter Schumer aan te gaan en zijn politieke carrière te beëindigen. Het is tijd voor de Israel Defense Forces om de Israel Victory Forces te worden, om Iran’s kernreactoren te vernietigen, en om islamitische terroristen te achtervolgen en te doden waar ze zich ook verbergen – of het nu in Gaza, Libanon, Qatar, Turkije of Iran is. Zoals het vers ons gebiedt, moeten we “vijandelijke naties verslinden en hun botten vermorzelen.” De tijd van halve maatregelen is voorbij. De tijd voor de overwinning is gekomen.

Rabbijn Elie Mischel is de Directeur Onderwijs bij Israel365. Voordat hij Aliyah maakte in 2021, was hij de rabbijn van Congregation Suburban Torah in Livingston, NJ. Hij werkte ook enkele jaren als bedrijfsjurist bij Day Pitney, LLP. Rabbijn Mischel ontving zijn rabbinale wijding van het Yeshiva University's Rabbi Isaac Elchanan Theological Seminary. Rabbijn Mischel heeft ook een J.D. van de Cardozo School of Law en een M.A. in Moderne Joodse Geschiedenis van de Bernard Revel Graduate School of Jewish Studies. Hij is ook redacteur van HaMizrachi Magazine.

Bron: Crush Their Bones: What King David Would Tell Modern Israel – The Israel Bible