(Automatische vertaling, onbewerkt)

Beste Palestijnen: Staatsschap is geen recht Opinie

Gepubliceerd 11 feb 2025 om 12:06 PM ESTBijgewerkt 11 feb 2025 om 5:07 PM EST

Trump zegt 'Laat de hel losbarsten' als Hamas niet alle gijzelaars vrijlaat

Door Dan Perry >Newsweek is lid van Trust Project

De catastrofe in het Midden-Oosten sinds 7 oktober 2023 heeft de discussies over een Palestijnse staat weer doen oplaaien. Er wordt ons verteld dat Saoedi-Arabië de vrede met Israël nog steeds afhankelijk maakt van de oprichting van een Palestijnse staat en stemmen in het Westen zouden een luisteraar kunnen laten denken dat iets anders een historische gruwel zou zijn.

Ik ben er categorisch voorstander van dat Israël miljoenen Palestijnen niet met geweld controleert en ik wens dat mijn Palestijnse vrienden gelukkig en tevreden zijn. Maar het idee van een onvervreemdbaar Palestijns recht op de status van natiestaat is op zijn best wankel en kan schadelijk zijn voor alle partijen.

Hamasstrijders begeleiden de Israëlische gijzelaar Eli Sharabi op een podium voordat ze hem overdragen aan een team van het Rode Kruis in Deir el-Balah, centraal Gaza, op 8 februari.EYAD BABA/AFP VIA GETTY IMAGES

Het kan schadelijk zijn omdat het misschien niet mogelijk is. Wanneer het onmogelijke als onmisbaar wordt beschouwd, volgen er problemen, zoals in de 35 jaar sinds de eerste pogingen om een tweestatenoplossing tot stand te brengen. Dit zijn de problemen:

Het Heilige Land is klein. Het hart van het gebied bestaat uit ongeveer 100 mijl mediterrane kustlijn - een gematigde zone ten zuiden van de heuvels van Galilea en ten noorden van de Negev woestijn met een gemiddelde breedte tot aan de Jordaan van ongeveer 50 mijl. Het is moeilijk om daar twee landen in te proppen; als Israël zich zou terugtrekken uit de Westelijke Jordaanoever (het oostelijke deel van dit gebied) zou het op het smalste punt 12 mijl breed blijven. Dat zou gevaarlijk zijn, zelfs als je regio niet zou overlopen van jihadisme.

De poging om een afscheiding te beginnen met de Gazastrook is kolossaal mislukt. Israël droeg het in 2005 over aan de meer gematigde Palestijnse Autoriteit, maar die werd twee jaar later verdreven door Hamas, dat sindsdien oorlog voert met Israël. Sinds het bloedbad van 1.200, dat Hamas 16 maanden geleden aanrichtte, hebben ze een grote. Ik weet niet hoe je Israël kunt overtuigen om het opnieuw te proberen op de Westelijke Jordaanoever. Het zou betekenen dat gebieden op een paar mijl van het Israëlische parlement in Jeruzalem onder Palestijnse controle zouden komen, en misschien binnenkort weer in handen van de jihadi's zouden vallen.

Gedurende deze hele periode zijn de Palestijnen er niet in geslaagd om zich op een volwassen manier voor te bereiden op een eigen staat. De Palestijnse Autoriteit is corrupt, ineffectief en ondemocratisch; Hamas in Gaza heeft een satanische maffiastaat geleid, half theocratie en half kleptocratie, die de jeugd indoctrineert voor barbaarsheid terwijl ze de geest van de volwassenen verplettert.

Gezien deze geschiedenis zal elke Israëlische regering in de nabije toekomst eisen dat een Palestijnse staat gedemilitariseerd wordt, met strenge beperkingen van de wapens die zelfs een politiemacht mag dragen. De Palestijnen zullen dit afwijzen.

Sterker nog, de Palestijnen zijn over het algemeen onbuigzaam omdat ze geloven dat de demografie aan hun kant staat en de Joden uiteindelijk zullen weggaan. Ze eisen onder andere de controle over de helft van Jeruzalem, inclusief de ommuurde Oude Stad - wat, nogmaals, betekent dat een stad wordt verdeeld tussen landen waar grote minderheden, vooral aan Palestijnse zijde, chaos zullen willen veroorzaken met terrorisme. Het is zeer onwaarschijnlijk dat Israël hier ooit mee zal instemmen. Het is gemakzuchtig om te beweren dat dit gemakkelijk zou zijn; het dichtst dat ik kan vinden bij zo'n verdeelde stad is Nicosia, Cyprus, met niet één tiende van het niveau van potentiële vijandigheid.

Ik heb het streven naar twee staten altijd gesteund en zou dat weer doen. Ik ben deze mening toegedaan omdat de standaard uitkomst, een voortzetting van de status quo, één half-Arabisch half-Joods land is dat niet democratisch zal zijn, omdat de Joden de Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever en Gaza geen burgers zullen laten zijn; het zal ook geen vrede kennen. Maar dat betekent niet dat ik de problemen niet zie als je erop staat dat de Palestijnen alle attributen van een aparte onafhankelijke staat moeten hebben, zoals een leger en een luchtmacht en volledige controle over de grenzen.

Is het ondenkbaar om naar alternatieven te zoeken? Eén idee zou kunnen zijn om delen van de Westelijke Jordaanoever, inclusief de belangrijkste steden, bij buurland Jordanië te voegen - en ze een gedemilitariseerde provincie van het grotere land te laten zijn. Misschien kan Gaza worden toegevoegd aan buurland Egypte, of een internationaal protectoraat worden, volledig gedemilitariseerd. Er zijn problemen met beide scenario's - geen van beide landen wil meer Palestijnen - maar probleemloze opties bestaan niet.

Ondertussen is het een leugen om de Palestijnen te vertellen dat nationale zelfbeschikking een natuurlijk recht is van alle volkeren.

Volgens studies zijn er meer dan 10.000 identificeerbare etnische, taalkundige, culturele en religieuze groepen in de wereld (en volgens het Departement van Economische en Sociale Zaken van de Verenigde Naties zijn inheemse volkeren alleen al goed voor ongeveer 5.000 verschillende culturen). Velen van hen onderscheiden zich veel meer dan de Palestijnen, die nauwelijks verschillen van soennitische Libanezen of Syriërs (tot de oprichting van Israël was er zelfs geen sprake van een Palestijns volk, net zo min als er een Jordaans volk was).

Toch zijn er maar ongeveer 200 erkende landen. We leven niet in een wereld van duizenden microstaten. Slechts een paar groepen bereiken de status van staat en dat is een functie van macht, wil, slimheid, geografie, omstandigheden en geluk.

De constructie zelf is nieuw. Gedurende het grootste deel van de geschiedenis bepaalden keizerrijken, koninkrijken en stadstaten de politieke organisatie. Nationale zelfbeschikking - waarbij het geheel van een groep met een gedeelde eigenschap (zoals taal) zichzelf bestuurt - kreeg pas voet aan de grond in de 19e en 20e eeuw, vooral met de 14 punten van Woodrow Wilson en postkoloniale onafhankelijkheidsbewegingen (die ironisch genoeg vaak onsamenhangende en kunstmatige staten creëerden. En het werd altijd selectief toegepast.

Politieke theoretici hebben lang beweerd dat de wereld een competitie van macht is, geen landschap van morele rechten. Thomas Hobbes beschreef in Leviathan het leven als “smerig, wreed en kort” - een oorlog van allen tegen allen. Dit is vooral relevant in een tijdperk dat gesymboliseerd wordt door leiders als president Donald Trump, die bijna waardenloos lijkt. Het is een uitbreiding van de principes van de politieke filosoof Nicolo Machiavelli uit de Renaissance, die zei dat politiek succes voortkomt uit het grijpen van kansen - niet uit het doordrukken van morele claims of grievende verhalen.

Er zijn genoeg groepen met een sterke nationale identiteit, een lange geschiedenis en vaak overweldigende argumenten voor zelfbestuur, die toch statenloos blijven: De Koerden, een aparte etnische groep van 35-40 miljoen mensen verspreid over Turkije, Irak, Iran en Syrië, wordt voortdurend onafhankelijkheid geweigerd omdat regionale machten zich ertegen verzetten; de Tibetanen, die in 1951 door China werden geannexeerd zonder dat een land het aandurfde om het uit te dagen; de Oeigoeren, die geconfronteerd worden met een culturele genocide (althans volgens de Verenigde Staten) in China's regio Xinjiang, maar die geen weg naar onafhankelijkheid hebben; de Tsjetsjenen, die twee oorlogen tegen Rusland voerden voor onafhankelijkheid, om vervolgens verpletterd te worden; de vele inheemse groepen in Latijns-Amerika; de Basken en Catalanen; de lijst gaat maar door.

Ondertussen vochten sommige groepen met succes om een grondgebied te veroveren (zoals Vietnam of Algerije) of om stammen te verenigen onder een gemeenschappelijke taal (zoals Duitsland en Italië). Dat geldt ook voor het ongewone geval van de Joden, die in alle windrichtingen verstrooid waren en 2000 jaar (en één buitengewone tragedie) later weer samenkwamen in Israël.

De menselijke geschiedenis is een ononderbroken keten van verovering, verplaatsing en absorptie. De hele mensheid komt oorspronkelijk uit Afrika; alles daarachter is een verhaal van migratie, conflicten en overheersing. Frankrijk bestaat niet vanwege een eeuwig recht van de Fransen op dat land, maar omdat op verschillende momenten in de geschiedenis verschillende groepen - de Franken, de Romeinen, de Galliërs - vochten en zegevierden. Groot-Brittannië is een samensmelting van Kelten, Saksen, Noormannen en ontelbare anderen die veroverden en veroverd werden. Het idee dat een groep een onvervreemdbaar recht heeft op een bepaald gebied is historisch onhoudbaar.

Inzicht in deze realiteit verheldert het Israëlisch-Palestijnse conflict. De vraag is niet of de Palestijnen recht hebben op een staat - volgens die logica hebben vele anderen dat ook. De vraag is of ze de macht, de listen en de omstandigheden hebben om dat te doen.

En hier hebben de Palestijnen herhaaldelijk hun eigen zaak ondermijnd. Ze hebben meerdere aanbiedingen geweigerd die hen een basis voor soevereiniteit zouden hebben gegeven, ze hebben extremistische groeperingen zoals Hamas laten floreren, ze hebben hun publiek - vooral hun jeugd - verkeerd opgeleid met verhalen die geweld maniakaal verheerlijken en ze hebben vastgehouden aan ongeloofwaardige doelen zoals een volledige terugkeer naar het land dat al meer dan 75 jaar Israël is. Israël heeft ook gekken, maar zijn nationale beweging was heel gezond.

Bovendien speelt het idee van een Palestijnse staat in op het arbitraire karakter van grenzen in het Midden-Oosten, waarvan er veel zijn getrokken door koloniale machten met weinig oog voor de identiteit van degenen die ze regeerden. Het Sykes-Picot akkoord van 1916, een geheime deal tussen Groot-Brittannië en Frankrijk, verdeelde de regio in kunstmatige staten die vandaag de dag nog steeds bestaan. De Arabische Liga telt al 22 staten die, op een paar uitzonderingen na, in principe dezelfde taal spreken. Het is lachwekkend dat goedbedoelende betweters op Amerikaanse campussen zoveel energie steken in het creëren van de23e, en zich niets aantrekken van de Koerden.

Het is makkelijk om te scanderen dat de Palestijnen een staat moeten hebben, dat alles wat minder is een morele schande is. Hen op die manier vertroetelen bewijst hen geen dienst. Integendeel, het heeft hen naar een doodlopende weg geleid. Aan het einde daarvan staat Trump, met zijn dwaze ideeën over het ontvolken van Gaza, het bezitten ervan en het bouwen van prachtige resorts.

Dan Perry is de voormalige Midden-Oostenredacteur in Caïro en Europa/Afrika-redacteur in Londen van de Associated Press, de voormalige voorzitter van de Foreign Press Association in Jeruzalem en de auteur van twee boeken. Volg hem op danperry.substack.com.

Bron: Dear Palestinians: Statehood Is Not a Right | Opinion - Newsweek