De Amerikaanse regering maakt zich schuldig aan wensdenken over een regionale defensiearchitectuur

Professor Efraim Inbar 15 mei 2024

De Amerikaanse inspanning om de Gaza-oorlog te stoppen heeft niet geholpen om het fragiele vertrouwen van de gematigde Arabische landen - die een Israëlische overwinning wensen - in de Verenigde Staten te versterken.

De huidige Amerikaanse regering ziet de oorlog in Gaza als een kans om een regionale verdedigingsarchitectuur tegen Iran op te bouwen om de stabiliteit in de regio te vergroten en escalatie naar een regionale oorlog te voorkomen. In haar visie zal Saoedi-Arabië, na het ondertekenen van een defensieverdrag met de Verenigde Staten, de militaire capaciteit ontwikkelen om het op te nemen tegen Iran en zich aansluiten bij de Abraham Akkoorden. Het hoopt dat dit de weg zal vrijmaken voor andere moslimlanden om hun relaties met Israël te normaliseren.

Dit is het "zoethoudertje" voor Jeruzalem, dat zich zal moeten inzetten voor een Palestijnse staat, terwijl de Palestijnen grote politieke hervormingen zullen moeten doorvoeren. Voor de goedkeuring van een defensieverdrag is de steun van tweederde van de Senaat nodig, wat betekent dat president Joe Biden de hulp van Israël nodig heeft om Republikeinse senatoren te overtuigen om de Amerikaans-Saudische deal goed te keuren. Volgens de regering Biden is dit de manier om te voorkomen dat Iran het Midden-Oosten overneemt.

Helaas zijn sommige aannames achter dit Amerikaanse plan misplaatst en dienen de meeste maatregelen van Washington het doel niet.

Elke defensieve alliantie is gebaseerd op het afschrikkingsvermogen en de bereidheid van het belangrijkste lid van de alliantie om militair geweld te gebruiken. Zoals we tijdens de oorlog in Gaza hebben gezien, zijn de VS er ondanks hun kracht niet in geslaagd Iran af te schrikken om hun proxies in te zetten tegen Amerikaanse troepen in Syrië en Irak.

Ook Hezbollah is een uitputtingsslag begonnen tegen een Amerikaanse bondgenoot, Israël. De Houthi's, een andere Iraanse proxy, openden het vuur op schepen in de Straat Bab el-Mandeb, een belangrijke internationale waterweg, en werden niet afgeschrikt door beperkte Amerikaanse aanvallen.

Bovendien lanceerde Iran, ondanks een waarschuwing van de Amerikaanse president, een directe raket- en droneaanval op Israël. Zonder de Amerikaanse bereidheid om Iran militair te confronteren - een noodzakelijk onderdeel van afschrikking - zal de defensiealliantie die de regering Biden wil bouwen op wankele fundamenten rusten. Het lijkt erop dat de Arabische staten er niet van overtuigd zijn dat de Verenigde Staten hen zullen komen verdedigen in het geval van een Iraanse agressie.

Hoewel Biden de oorlog tegen Hamas aanvankelijk zag als een strijd van de westerse cultuur tegen het kwaad, veranderde hij later van toon. Verkiezingsoverwegingen en ideologische impulsen vanuit de progressieve vleugel van de Democratische partij leidden tot een beleid dat erop gericht is Israël tegen te houden en te voorkomen dat het Hamas verslaat, een islamistische groep die vijandig staat tegenover de VS en de westerse cultuur.

De Amerikaanse inspanningen om de oorlog te stoppen hebben niet geholpen om het fragiele vertrouwen van de gematigde Arabische landen - die een Israëlische overwinning wensen - in de Verenigde Staten te versterken. In de politieke cultuur van het Midden-Oosten, waar het gebruik van geweld deel uitmaakt van de gereedschapskist waarover de staten in de regio beschikken, schaadt Amerika's angst voor escalatie en de mogelijke noodzaak om Iran militair te confronteren het imago van de VS als wenselijke bondgenoot. Bovendien lijkt de Amerikaanse druk op Israël in oorlogstijd raadselachtig en geeft het geen blijk van sterke steun voor zijn bondgenoten.

Ook de Amerikaanse obsessie met een Palestijnse staat komt de opbouw van een bondgenootschap niet ten goede. Dit geldt des te meer als Hamas deel blijft uitmaken van het Palestijnse politieke establishment. Hamas, een Iraanse bondgenoot, maakt een goede kans om de staat over te nemen die de Amerikanen zo graag willen oprichten in het kader van een anti-Iraanse alliantie. Deze staat zou een paard van Troje zijn.

Bovendien is de kans op een fundamentele verandering in de Palestijnse politiek die leidt tot de oprichting van een politieke entiteit met een monopolie op het gebruik van geweld en zonder gewapende groepen die strijden om het leiderschap, minimaal. Zou zo'n Palestijnse staat veel verschillen van Irak, Syrië, Libanon of Jemen - landen die in burgeroorlogen verwikkeld zijn? Zou een Palestijnse staat zich in onze generatie kunnen bevrijden van zijn haat tegen Joden en Israël? De VS lijdt aan gevaarlijke waanideeën als het op deze vragen aankomt.

Washington zal de zegen van Israël nodig hebben om een meerderheid in de Senaat te krijgen voor het defensiepact en andere zoethoudertjes die Riyad wil. De veronderstelling dat de Saoedi's, die tot nu toe hun invloed hebben gekocht met hun rijkdom, nu felle strijders zullen worden, is problematisch. De Saoedi's staan erop dat ze uranium kunnen verrijken op hun grondgebied, net als Iran. Als dit gebeurt, zal het een nucleaire wapenwedloop ontketenen met Turkije en Egypte, die ook mee willen doen.

Dit is in strijd met de Amerikaanse belangen op lange termijn en het beleid dat nucleaire proliferatie wil voorkomen. Israël zou zeker geen steun moeten geven aan maatregelen die kunnen leiden tot een multipolair nucleair Midden-Oosten. Dit zou een strategische nachtmerrie zijn, zelfs als de Saudische vlag boven een ambassade in Tel Aviv zou wapperen.

Helaas is het huidige buitenlandse beleid van de leider van de vrije wereld verward en vol tegenstrijdigheden.

JISS Policy Papers worden gepubliceerd dankzij de vrijgevigheid van de Greg Rosshandler Family.

Bron: The American administration is guilty of wishful thinking on a regional defense architecture - JISS