www.wimjongman.nl
De PA, Hamas en Hezbollah zullen altijd weigeren het bestaan van een Joodse staat te accepteren
Door Chris Katulka 3 juni 2024
Foto: CommonSpace Images
Het Arabisch-Israëlische conflict wordt vaak gezien als een zeer ingewikkelde kwestie met een veelheid aan historische, politieke en sociale elementen. Je hoort journalisten en professoren beweren: "Het is een ingewikkelde situatie" of "Het is extreem ingewikkeld."
Navigeren door het steeds veranderende landschap van de geschiedenis kan complex zijn, omdat elke dag nieuwe ontwikkelingen met zich meebrengt; maar het algehele conflict is eenvoudig te begrijpen. Terroristische organisaties zoals Hamas, Hezbollah en facties van de Palestijnse Autoriteit (PA) weigeren het bestaan van een Joodse staat te accepteren. Daarom zijn er nog steeds spanningen tussen Israël en de Palestijnen en veel Arabische landen.
Libanon (opgericht in 1943), Syrië (1946), Jordanië (1946) en Israël (1948) zijn allemaal in hetzelfde decennium ontstaan als gevolg van de ontmanteling van het Turkse Rijk na de Eerste Wereldoorlog. Israël is echter het enige land op die lijst waarvan het bestaansrecht wordt betwist. Toen Libanon, Syrië en Jordanië onafhankelijk werden, bestormden geen buurlanden hun grenzen of betwistten hun soevereiniteit.
Waarom kreeg Israël niet dezelfde erkenning? Het antwoord is eenvoudig: Israël is een Joodse staat.
Vandaag de dag bedenken Israëls buren niet langer strategieën om hun militaire macht te gebruiken om het kleine Joodse land te vernietigen; maar Iraanse gevolmachtigden bezetten Libanon, Syrië, de Westelijke Jordaanoever en Gaza om samen te spannen tegen Israël en terreurdaden uit te voeren om het Joodse volk eraan te herinneren dat ze niet gewenst zijn.
Hamas
Hamas, wiens naam een Arabisch acroniem is voor "Islamitische Verzetsbeweging", werd eind jaren tachtig opgericht in Gaza als een tak van de Moslim Broederschap. Iran financiert sinds het begin van de jaren negentig het geweld van Hamas tegen Israël.
Het enige doel van Hamas is het promoten van islamitische idealen van Palestijns nationalisme door middel van een beleid van jihad (gewapende strijd). Hamas neemt geen blad voor de mond: Het beschouwt Israël als islamitisch grondgebied. Daarom zal elk internationaal beleid of vredesonderhandelingen die de joodse soevereiniteit in het land bevorderen alleen maar leiden tot "bloedvergieten, ontheemding en terreur", volgens artikel 31 van het Hamas Handvest uit 1988.
Het handvest roept schaamteloos op tot de vernietiging van Israël en de genocide op het Joodse volk. In 2017 probeerde de terroristische organisatie haar naam te wijzigen door enkele van haar extremistische uitspraken te temperen, maar haar daden spreken meer dan haar woorden.
Twee seismische gebeurtenissen gaven aanleiding tot de macht van Hamas in Gaza. Ten eerste gaf de Israëlische premier Ariel Sharon in september 2005 de Palestijnen eenzijdig volledige autonomie en controle over de Gazastrook door alle 8.000 Israëli's uit hun huizen in 21 nederzettingen daar te verdrijven en het gebied over te dragen aan de Palestijnen, volgens de Oslo-akkoorden. Eeuwenlang woonden er Joden in Gaza. Het maakte deel uit van het grondgebied dat in de dagen van Jozua aan de stam van Juda was toegewezen (Joz. 15:47).
Ten tweede, nu Gaza en de gebieden op de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) in Palestijnse handen zijn, deed Hamas in 2006 voor het eerst mee aan de verkiezingen als officiële politieke partij. De partij won glansrijk. De overwinning leidde tot een Palestijnse burgeroorlog die de Westelijke Jordaanoever van Gaza scheidde, waarbij de autonomie van de Westelijke Jordaanoever aan de PA werd gegeven en Gaza aan Hamas.
De Gazastrook is niet vreemd aan territoriale overdracht. Van 1917 tot 1948 viel het onder Brits bestuur, gevolgd door Egyptisch bestuur van 1949 tot 1967. Israël regeerde het gebied van 1967 tot 2005, waarna de Palestijnen het overnamen.
Hamas is nog steeds aanwezig op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook is een uitvalsbasis voor terrorisme geworden. Trouw aan zijn handvest heeft Hamas tienduizenden raketten op Israël afgevuurd, meer dan 300 mijl aan tunnels gebouwd en duizenden onschuldige Israëli's vermoord om zijn missie van "bloedbad, ontheemding en terreur" te vervullen.
Hezbollah
Terwijl Hamas in het zuiden een dagelijkse bedreiging blijft voor Israël, doet Hezbollah (Arabisch voor "de Partij van Allah") hetzelfde in het noorden. Het geweld tegen Israël begon tijdens de Libanonoorlog in 1982.
Na de Iraanse revolutie in 1979, waarbij sjah Mohammad Reza Pahlavi, die een vriend van het Westen was, werd afgezet, kwam Ayatollah Khomeini aan de macht. Hij probeerde zijn islamitische idealen over het Midden-Oosten te verspreiden. Libanon was rijp om Khomeini's Revolutionaire Garde te importeren om een islamitische beweging te ontwikkelen omdat de regering er gebroken was en het land een zware burgeroorlog voerde. De Israel Defense Forces (IDF) werkten samen met Libanese christenen om de Palestijnse militanten in Zuid-Libanon te verslaan.
Toch nam de macht en invloed van Hezbollah in Libanon toe en haar militaire vleugel zou groter zijn geworden dan het Libanese leger. Sommigen noemen Hezbollah zelfs een staat binnen een staat. Tegenwoordig heeft Hezbollah de macht in de Libanese regering en draagt het zijn boodschap uit via radio, televisie en sociale media.
Na de Tweede Libanonoorlog in 2006 consolideerde Teheran de macht van Hezbollah onder leiding van Hassan Nasrallah. Nasrallah, opgeleid in Iran, financiert Hezbollah en leidt de vijandelijkheden tegen Israël aan de zuidgrens van Libanon.
Hezbollah omarmt een religieus gemotiveerde haat tegen het Joodse volk, die ten grondslag ligt aan zijn antisemitische stijlfiguren, ontkenning van de Holocaust en terroristische activiteiten.
Vandaag de dag bezit de door Teheran gesteunde terroristische organisatie 150.000 raketten om Israël te bestoken, waarvan vele met geleide systemen om IDF-bases en burgerdoelen te raken.
De Palestijnse Autoriteit
Hezbollah en Hamas worden beide door veel landen beschouwd als terroristische organisaties, maar het zijn ook politieke partijen. Hun gekozen vertegenwoordigers regeren de Libanese en Palestijnse burgers.
De PA is echter geen politieke partij. Het is het bestuursorgaan van het Palestijnse volk in hun gebieden. Het heette oorspronkelijk de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en werd geleid door terrorist Yasser Arafat. De PA werd opgericht door de Oslo-akkoorden van 1994 die het kader vormden voor een tweestatenoplossing.
Om twee staten naast elkaar te laten bestaan, moet elke staat zijn eigen regering hebben. De Israëli's hebben de Knesset in Jeruzalem. Oslo creëerde dus een beperkt zelfbestuur voor het Palestijnse volk op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook.
Op 4 mei 1994 begonnen de Israëlische veiligheidstroepen zich terug te trekken uit de nieuw ingerichte Palestijnse gebieden en werd het gezag overgedragen aan de PA. Tegenwoordig houdt de PA toezicht op de gebieden op de Westelijke Jordaanoever. Omdat er sinds 2006 geen verkiezingen zijn gehouden, is de Palestijnse president Mahmoud Abbas al bijna twintig jaar de opvolger van Arafat.
Abbas is nu 88 en met een afkeuringscijfer van 80% lijkt het erop dat de meeste Palestijnen willen dat hij aftreedt. Dan zou de PA gedwongen zijn om verkiezingen te houden, wat zou kunnen leiden tot een overwinning van Hamas op de Westelijke Jordaanoever en meer georganiseerd terrorisme in het hart van Israël.
De Oslo Akkoorden produceerden ook de Palestijnse Nationale Veiligheidstroepen (NSF), een interne Palestijnse politiemacht. Israël en de NSF werken samen aan veiligheidskwesties, terrorismebestrijdingsoperaties en het delen van inlichtingen, voornamelijk tegen activiteiten van Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad op de Westelijke Jordaanoever.
De relatie is al jaren gespannen, waardoor Israël een actievere rol is gaan spelen in de terrorismebestrijding in de Palestijnse gebieden. Abbas is echter van mening: "Als we de veiligheidscoördinatie opgeven, zal het hier een chaos worden. Er zullen geweren zijn, explosies en gewapende militanten die overal opduiken en op Israël afstormen. Zonder de coördinatie zou er een bloedige intifada uitbreken."
Toch keert de PA bijna 3 miljoen dollar per maand uit aan Arabische families van terroristen die gedood werden toen ze Israëliërs aanvielen. Deze betalingen moedigen alleen maar meer terrorisme aan.
Er is evenveel onzekerheid over de toekomst van de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever als over de toekomst van de Palestijnen in Gaza. Wie zullen ze de komende jaren kiezen? Kiezen ze een leider die vrede wil met Israël of een leider die van de Westelijke Jordaanoever weer een lanceerbasis voor terrorisme zal maken?
Ondertussen blijft het kleine Israël omringd door vijanden in het noorden, zuiden en oosten. Vandaag de dag is Iran de grootste bedreiging voor Israël. In Teheran scanderen ze "Dood aan Israël!" terwijl Iran terroristen financiert en traint en krachtige wapens levert aan Hezbollah en Hamas aan de Israëlische grenzen.
We weten niet hoe Hamas er in de toekomst zal uitzien, maar het is onwaarschijnlijk dat haar antisemitische, anti-Israël ideologie zal verdwijnen. Daarom moeten we ons wenden tot de God van Israël, die belooft dat Israël nooit vernietigd zal worden (Jer. 31:35-40).
God zei: "Ik zal hen terugbrengen naar deze plaats en Ik zal hen veilig laten wonen. Zij zullen Mijn volk zijn en Ik zal hun God zijn. Ja, Ik zal Mij over hen verheugen om hun goed te doen, en Ik zal hen zeker in dit land planten, met heel Mijn hart en met heel Mijn ziel" (32:37-38, 41). Daar zeggen we amen en amen op.
Chris Katulka is de directeur van Noord-Amerikaanse ministeries voor The Friends of Israel Gospel Ministry, de presentator van het radioprogramma The Friends of Israel Today, een bijbelleraar en schrijver voor het tijdschrift Israel My Glory.