Ontwikkel je talent: de parabel van de waterdrager

Er was eens in India een waterdrager. Hij moest elke dag voor zijn meester naar de rivier om water te halen. Aan weerszijden van zijn lichaam hing een kruik aan een houten juk. De ene kruik was zo goed als nieuw, puntgaaf en zonder lek, de andere kruik was oud en gebarsten en hij verloor permanent water. Bij thuiskomst blijkt de helft van deze kruik soms al leeg te zijn en dat deed de oude kruik veel verdriet. Maar het was nu eenmaal zo.

Zo verliepen twee jaren. De perfecte kruik was trots op wat hij presteerde. De gebarsten kruik begon zich steeds meer te schamen voor zijn gebrek en op een dag bij het water zei hij tegen de waterdrager: “Neem mij niet kwalijk, ik doe mijn uiterste best, maar ik schaam mij diep dat ik niet net zo goed alle water kan meenemen, als de kruik aan de andere kant.”

De kruik wilde zich wel onzichtbaar maken omdat hij zich zo schaamde voor zijn tekortkoming. Hij voelde zich maar een halve kruik en wilde er eigenlijk liever mee ophouden. Hij kon aan niets anders meer denken. En als hij nou maar iets wist te verzinnen waardoor hij óók alle water kon behouden…

Maar nee, hij kón het niet anders doen, want die barst wás er nou eenmaal – ook al zag niemand het.

De waterdrager voelde mee met de oude gebarsten kruik en zei: “Heb je me horen klagen? Het geeft immers niks dat er geen twee volle kruiken water in het huis aankomen! Ik heb aan anderhalve kruik water per dag genoeg. Tob er maar niet langer over. Het is goed zo.”

Op een dag kon de kruik het toch niet meer verdragen. Hij zei tegen zijn waterdrager: “oh meester ik schaam mij zo”. “Maar waarom dan toch? “ vroeg de waterdrager. “Omdat ik niet in de schaduw van uw andere kruik kan staan. Hij levert dagelijks de volle inhoud water af, terwijl ik onderweg steeds water verlies.”

O, maar dat wist ik immers al lang” antwoordde de waterdrager. “En toch heb ik je al die tijd graag willen gebruiken. Zijn die mooie bloemen langs de weg je dan niet opgevallen? Ze groeien alleen maar aan jouw kant. Enige tijd geleden heb ik daar zaad uitgestrooid, jij hebt ze elke dag begoten en nu kan ik steeds een prachtig boeket plukken voor mijn heer.”

Een tijdje kwam er geen antwoord van de gebarsten kruik, zo had hij het nog nooit bekeken. Hij zag de bloemen wel groeien maar dat zijn meester hem bewust heeft ingezet voor dit doel en hem in dienst hield, zo had hij het nog niet gezien.

Een warm gevoel van trots en tevredenheid overviel hem. Hij had een nieuw doel in zijn leven gevonden.

Bron: Ontwikkel je talent: de parabel van de waterdrager - Van Gemert Groep