(Automatische vertaling, onbewerkt)

In de internationale arena is er geen rechtsorde, alleen macht.

Israëls eigendomsrechten op het land ten westen van de Jordaan hebben geen waarde tenzij ze de macht hebben om ze te beschermen.

Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken negeerden die rechten in de jaren dertig en veertig en bevorderden in plaats daarvan de Arabische zaak en bleven dat doen na de Onafhankelijkheidsverklaring van Israël.

Door Ted Belman

Onlangs bekritiseerde ik een interview van Prof. Jeffery Sachs door rechter Napolitano over het Amerikaanse beleid met betrekking tot Gaza.

De rechter begon met te verwijzen naar "de slachting die plaatsvond in Gaza". Hoe kan hij zo onwetend zijn? Het is herhaaldelijk bewezen dat er geen slachting of genocide plaatsvindt in Gaza. Sterker nog, Israël heeft de laagste dodenratio van alle eerdere oorlogen met een factor van ten minste vijf.

Verrassend genoeg sprak hij met respect over Ben Gvir en Smotrich.

De Saoedische FM zei op 27/24 mei

"Israël mag niet beslissen of de Palestijnen recht hebben op zelfbeschikking".

"Dit is iets dat is vastgelegd in het Handvest van de VN."

"Het is iets dat is vastgelegd in het internationaal recht."

"Het is ook een basisprincipe in het besluit van de VN om Israël op te richten."

De rechter noemde het "een accurate presentatie van de geschiedenis" en Sachs voegde eraan toe "Wat hij zei was absoluut correct".

Ik heb nieuws voor hen allemaal, niets van dit alles is waar. Waarom niet?

Zelfbeschikking

Artikel 1 (2) van het VN-Handvest stelt dat "een van de belangrijkste doelen van de Verenigde Naties, en dus van de Veiligheidsraad, is om vriendschappelijke internationale betrekkingen te ontwikkelen, gebaseerd op respect voor het "beginsel van gelijke rechten en zelfbeschikking van volkeren".

Dit is slechts een principe en garandeert de Palestijnen/Arabieren niet het recht op zelfbeschikking.

Maar de PLO/PA heeft zichzelf gebonden door de Oslo-akkoorden te ondertekenen.

De Oslo Akkoorden, Artikel XXX, paragrafen 7 en 8 bepalen:

"De twee partijen beschouwen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook als één territoriale eenheid, waarvan de integriteit en de status tijdens de interim-periode behouden zullen blijven.

"Geen van beide partijen zal een initiatief nemen of een stap zetten die de status van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook zal veranderen, in afwachting van het resultaat van de onderhandelingen over de permanente status."

VN-Handvest

Het doet niets meer dan "het beginsel van gelijke rechten en zelfbeschikking van volkeren respecteren".

Maar het bepaalt in artikel 80 dat "niets in dit hoofdstuk mag worden geïnterpreteerd als een wijziging, op welke wijze dan ook, van de rechten van staten of volken of van de bepalingen van bestaande internationale instrumenten waarbij leden van de Verenigde Naties respectievelijk partij zijn".

Dit maakt eerder verworven joodse rechten onschendbaar.

Dit artikel heeft voorrang op het hierboven genoemde principe.

Internationaal recht

Er bestaat geen universeel aanvaarde overeenstemming over de inhoud van het recht op zelfbeschikking, maar men is het erover eens dat het op zijn minst het recht van volkeren inhoudt om over hun lot te beschikken en respectvol te worden behandeld.

De VN handelt in strijd met het internationaal recht, terwijl ze beweren het te handhaven

Internationaal recht en de staat Israël

Israël is de wettige eigenaar van alle gebieden ten westen van de Jordaan.

De rechten van Israël zijn geworteld in de Balfour Verklaring, de San Remo Resolutie en het Britse Mandaat, die allemaal het land ten westen van de Jordaan aan Israël gaven. De Arabieren weigerden dit te accepteren. Velen in Europa weigerden het ook te accepteren. Ze wilden niet gebonden zijn aan de wet. In plaats daarvan negeerden ze de wet en kregen ze de VN zover om dat ook te doen.

De samenzwering om Israël te laten krimpen

Fundamenteel principe

Res 181 van de AVVN beval eenvoudigweg een tweestatenoplossing aan die ook het recht van Israël op alles schond.

Het creëerde de staat Israël niet, dat deed de Onafhankelijkheidsverklaring van Ben Gurion.

Tijdens hun hele discussie refereerden ze niet aan 7 oktober en vroegen ze zich ook niet af of een TSS vrede zou brengen. Dat laatste was een gegeven of irrelevant.

Ze weten niet dat Israël ook voorstander is van een TSS, Israël en Palestina (voorheen Jordanië) die vreedzaam samenleven met de rivier de Jordaan die hen scheidt.

Dit is in essentie de Jordaanoptie.

Ik besprak het bovenstaande met een sterke zionist met een PhD. Ze was niet op de hoogte van de San Remo Resolutie. Dit verbijsterde me. Toen stelde ze dat de oplossing voor het Palestijnse probleem niet kan afhangen van rechten die 100 jaar geleden zijn verworven. Met andere woorden, ze wil onze rechten negeren en een Palestijnse staat op ons land stichten. Net als iedereen.

Ik vroeg haar of dat vrede zou brengen. "Nee" zei ze en voerde aan dat de huidige situatie ook niet vreedzaam is.

Ze was er voorstander van om Hamas niet af te maken omdat dat zou betekenen dat we een bezetting moeten beginnen en wie wil dat nu, betoogde ze.

In The conspiracy to shrink Israel heb ik een toezegging opgenomen die Kissinger in 1975 deed aan de FM van Irak:

"Ik denk dat de Palestijnse identiteit in enige vorm erkend moet worden."

"Zonder dat is er geen oplossing mogelijk."

Het verwees ook naar Dr. Paul Eidelburg's synopsis van Eurabia,

In hetzelfde jaar begon volgens Eurabia en Prof. Eidelberg's synopsis daarvan de Euro-Arabische Dialoog en de Arabieren stelden de voorwaarden voor deze Euro-Arabische symbiose:

1) het Europese beleid zou onafhankelijk zijn van en tegengesteld aan dat van de Verenigde Staten;

2) erkenning door Europa van een "Palestijns volk" en de oprichting van een "Palestijnse" staat;

3) Europese steun voor de PLO;

4) het aanwijzen van Arafat als de enige en exclusieve vertegenwoordiger van dat zogenaamde Palestijnse volk;

5) het de-legitimeren van de staat Israël, zowel historisch als politiek, zijn inkrimping tot niet-levensvatbare grenzen en de Arabisering van Jeruzalem.

Dit werd Europees beleid.

In Sinds wanneer hebben de Palestijnen recht op een staat? wees ik erop dat het Rogers Plan in 1969 het proces startte om de Palestijnse zaak te steunen en dat elke regering sindsdien hetzelfde deed. Dit culmineerde in het feit dat president Clinton Arafat door de strot van Israël ramde. Alleen Trump ging zijn eigen weg.

In De VN handelt in strijd met het Internationale Recht, terwijl ze beweren het te handhaven, gaf ik vele voorbeelden van waar ze het Internationale Recht negeerde.

Wat kan ik nog meer zeggen?

Wat is er ooit gebeurd met de rechtsstaat?

CONCLUSIE

In de internationale arena hangt wat er gebeurt af van je macht en je belangen. Hoe meer macht je hebt, hoe meer je belangen zullen worden behartigd.

Moraliteit en eigendomsrechten hebben geen waarde als je niet de macht hebt om ze te beschermen. Zelfs het bereiken van vrede heeft geen waarde als het in strijd is met de belangen van de machtigen. En de machtigen willen geen vrede. Conflicten dienen hun belangen.

Er is geen rechtsstaat. Wat er wel is, is de heerschappij van de macht.

Zelfs in binnenlandse aangelegenheden wordt de rechtsstaat met voeten getreden door degenen die het omslachtig of beperkend vinden. Over het algemeen negeren ze het. Kijk maar naar de capriolen van de regering Biden. De Democraten willen zich ook niet houden aan de Grondwet die de basis is van al hun rechten.

In Israël negeert links voortdurend de wet of verzint het zijn eigen wet door bevoegdheden aan te nemen die het niet heeft.

Bron: In the International Arena there is no Rule of Law, only the Rule of Power – ISRAPUNDIT