(Automatische vertaling, onbewerkt)

Oekraïnes suïcidale nationalisme

Door Alexander G. Markovsky | 18 juni 2024

Afbeelding: Oekraïense vlag door ???? ???????. CC BY-SA 2.0.

In een toespraak op 1 augustus 1991 in Kiev drong president George H.W. Bush er bij Oekraïne op aan om de risico's van onafhankelijkheid te overwegen. Hij gaf Oekraïne een duidelijke waarschuwing door te stellen dat ".... vrijheid niet hetzelfde is als onafhankelijkheid. Amerikanen zullen diegenen niet steunen die onafhankelijkheid nastreven om een verre tirannie te vervangen door een plaatselijk despotisme. Ze zullen niet diegenen helpen die een suïcidaal nationalisme promoten dat gebaseerd is op etnische haat."

De waarschuwingen van de president waren aan dovemansoren gericht. De Oekraïense leiders streefden geen nationale belangen na. In plaats daarvan werden ze gemotiveerd door ongegronde vijandigheid tegenover Rusland. Het resultaat bleek catastrofaal.

Op 24 augustus 1991 greep Oekraïne, gedreven door "suïcidaal nationalisme", de kans die werd geboden door de dreigende ineenstorting van de Sovjet-Unie aan om haar onafhankelijkheid uit te roepen. Zodra de opwinding en de beloften van democratie en welvaart wegebden, werd het Oekraïense volk, dat nooit zelfbestuur had ervaren, geconfronteerd met de harde realiteit van het besturen van een natie. Vervolgens faalde Oekraïne economisch en politiek, ondanks indrukwekkende hulpbronnen.

Oekraïne erfde een van 's werelds grootste landbouw- en industriebases van de Sovjet-Unie. Vroeger werd het de graanschuur van Europa genoemd. De economie produceerde vliegtuigen, schepen, locomotieven, turbines voor waterkrachtcentrales, elektromotoren en transformatoren en een enorm assortiment aan consumptiegoederen. De kolenmijnen in de Donbas waren een belangrijke leverancier voor de staalfabrieken en elektriciteitscentrales van de Sovjet-Unie. Daarnaast produceerde Oekraïne verschillende militaire hardware, zoals tanks, raketten en straaljagers. Met een goed opgeleide bevolking had Oekraïne een van de economische grootmachten van Europa kunnen worden.

Helaas begrepen de Oekraïense leiders niet of negeerden ze opzettelijk dat de Oekraïense economie nauw verweven was met die van de Sovjet-Unie. Daarom was Rusland een natuurlijke, of eigenlijk de enige markt voor Oekraïense goederen en diensten. Desondanks liet Oekraïne de Russische markten links liggen en sloot het zich aan bij de Europese Unie. Het was een absurd idee, want het zou een aanzienlijke revisie van de Oekraïense economie vergen om te voldoen aan de Europese regelgeving en normen. Zo'n grootscheepse onderneming zou zowel tijd als aanzienlijke financiële middelen vergen.

Uiteindelijk toonde de EU geen interesse in Oekraïense producten. Als gevolg daarvan verloor Oekraïne de Russische markt en stortte de economie in. Oekraïne was niet langer in staat om zichzelf te onderhouden en hun hele bestaan was afhankelijk van buitenlandse hulp, wat er uiteindelijk toe leidde dat Oekraïne zijn soevereiniteit verloor en een pion werd van buitenlandse belangen.

Op geen enkel ander gebied manifesteerde "suïcidaal nationalisme" zich zo sterk als op het gebied van binnenlands beleid, dat uiteindelijk bijdroeg aan het voortdurende conflict.

Na de chaotische ineenstorting van de Sovjet-Unie vielen de Krim en Oost-Oekraïne, waar de meeste inwoners Russen waren, onder een Oekraïense jurisdictie. De gevoelens ten opzichte van Rusland in deze regio's, variërend van erkenning van het Russisch als officiële taal tot het streven naar volledige autonomie van Oekraïne, zijn ingebakken in de Krim en Oost-Oekraïne. Deze emoties werden verder versterkt door het afzetten van de pro-Moskou democratisch gekozen president Janoekovitsj in 2014 in een staatsgreep die werd gesponsord door de Verenigde Staten.

Kiev zou kunnen instemmen met een beperkte autonomie voor het oorlogvoerende oosten, vergelijkbaar met de Amerikaanse staten, wat het eiste vanaf het begin, en een bloedig conflict helemaal kunnen vermijden. Maar de nieuw verkozen president Petro Porosjenko negeerde de waarschuwing van president Bush om niet "... naar onafhankelijkheid te streven om een verre tirannie te vervangen door een lokaal despotisme." In plaats daarvan koos hij ervoor om militair geweld te gebruiken om de Russische bevolking van Oost-Oekraïne te onderwerpen. Het heeft Donbas jarenlang beschoten, onder andere met door Amerika geleverde artillerie, de steden verwoest en zonder onderscheid duizenden burgers gedood (iets wat de westerse media volledig negeren). Dit "suïcidale nationalisme" was een van de redenen achter de uiteindelijke annexatie van de Donetsk en Lugansk regio's door Rusland.

Ook op buitenlands gebied overheerste het "suïcidale nationalisme" de nationale belangen. Het streven van Oekraïne naar NAVO-lidmaatschap, ogenschijnlijk om veiligheidsredenen, ging voorbij aan de herhaalde waarschuwingen van Rusland in de afgelopen drie decennia over de existentiële dreiging van de uitbreiding van de NAVO naar het oosten. Het streven van Oekraïne om lid te worden van de NAVO zou de veiligheid van Oekraïne niet garanderen en kon dat ook niet. In plaats daarvan heeft het streven Oekraïne in levensgevaar gebracht door het schenden van de voorwaarden van het Vriendschapsverdrag tussen Oekraïne en de Russische Federatie uit 1997, waarin de Oekraïense neutraliteit expliciet werd vastgelegd (paragraaf 6, pagina 148).

Oekraïnes onwrikbare streven naar NAVO-lidmaatschap, gevoed door politieke onervarenheid, roekeloosheid en een grote afhankelijkheid van buitenlandse hulp, was een illusoir doel dat geen nationaal doel diende en tragisch genoeg leidde tot een oorlog die voorkomen had kunnen worden. Het is inmiddels vanzelfsprekend dat het streven naar NAVO-lidmaatschap lijkt op het najagen van een mechanisch konijn (video hier). Toch beseffen Zelensky en co. nog steeds niet dat hun onvermoeibare inspanningen en opofferingen tevergeefs zijn geweest, aangezien het NAVO-lidmaatschap nooit een haalbare realiteit is geweest. Om voor de hand liggende redenen willen NAVO-leden, in tegenstelling tot Oekraïne, een directe confrontatie met Rusland vermijden.

Zelfs de grootste voorstanders van Oekraïne kunnen er niet omheen dat het land in de dertig jaar na zijn onafhankelijkheidsverklaring geen noemenswaardige prestaties heeft geleverd. Integendeel, de onbekwame Oekraïense leiders hebben het grootste deel van de middelen die ze van de Sovjet-Unie hadden geërfd, geplunderd, de interne onverenigbaarheden verscherpt en een onnodige oorlog met Rusland uitgelokt.

In de annalen van de geschiedenis is het moeilijk om een ander voorbeeld te noemen waarbij een land consequent beslissingen nam die schadelijk waren voor het eigen nationale belang en die uiteindelijk tot zelfvernietigende resultaten leidden. Terwijl deze disfunctionele en corrupte mislukte staat afbrokkelt, leeft de angst dat Oekraïne een woestenij zal zijn voor toekomstige generaties. De woorden van Konrad Adenauer, "Geschiedenis is de som van dingen die vermeden hadden kunnen worden", gelden in het bijzonder voor Oekraïne.

Alexander G. Markovsky is senior fellow bij het London Center for Policy Research, een conservatieve denktank die zich bezighoudt met nationale veiligheid, energie, risicoanalyse en andere kwesties op het gebied van overheidsbeleid. Hij is de auteur van "Anatomy of a Bolshevik" en "Liberal Bolshevism: America Did Not Defeat Communism, She Adopted It. De heer Markovsky is de eigenaar en CEO van Litwin Management Services, LLC. Hij is te bereiken op alex.g.markovsky@gmail.com

Bron: Ukraine’s Suicidal Nationalism – ISRAPUNDIT