www.wimjongman.nl
(Automatische vertaling, onbewerkt)
Rusland is geen agressor en Oekraïne is geen slachtoffer
Door Alexander G. Markovski
Het is algemeen aanvaard dat de Oekraïense crisis uitmondde in een militair conflict op 24 februari 2022, met de Russische invasie van Oekraïne. In tegenstelling tot de conventionele wijsheid werden de kiemen van de vijandelijkheden ongeveer dertig jaar eerder geplant door president Clinton en later door George W. Bush, die beiden roekeloos aandrongen op uitbreiding van de NAVO naar het oosten.
Door de jaren heen waarschuwden Gorbatsjov, Jeltsin en Poetin herhaaldelijk dat Moskou niet zou tolereren dat de "Drang nach Osten" van de NAVO zou doorgaan, in het bijzonder het lidmaatschap van Oekraïne en de daaropvolgende vestiging van militaire bases van de NAVO langs de Russische grens.
Op 25 februari 2024 publiceerde The New York Times een artikel dat de vrees van Moskou bevestigde. Het artikel onthulde dat de Amerikaanse inlichtingendienst niet alleen een cruciale rol speelde in de besluitvorming van Oekraïne in oorlogstijd, maar ook al lang voor de Russische invasie op 24 februari 2022 geavanceerde commando- en controle-spionagecentra oprichtte en financierde.
De krant onthulde hoe de CIA de afgelopen tien jaar een netwerk van twaalf bases in Oekraïne heeft geëxploiteerd. Deze bases, die het mogelijk maken om Russische militaire communicatie te onderscheppen en spionagesatellieten te monitoren, worden gebruikt om drone- en raketaanvallen op Russisch grondgebied te lanceren en te monitoren. Met Amerikaanse biologische wapenfaciliteiten verspreid over Oekraïne, is het begrijpelijk dat Moskou dit als een belangrijke bedreiging voor de nationale veiligheid van Rusland zag.
Afbeelding: Vladimir Poetin door AI.
Zouden de Verenigde Staten de aanwezigheid van Russische militaire bases aan hun grenzen accepteren? Sterker nog, ze accepteerden ze niet, zelfs niet op 1500 mijl van hun grenzen. In 1983 gaf president Reagan opdracht tot de invasie van Grenada omdat hij bang was dat de bouw van een vliegveld door de Cubanen gebruikt zou kunnen worden door Sovjettroepen.
Het is essentieel om op te merken dat de zaak van Poetin veel overtuigender was dan die van Reagan. In tegenstelling tot Oekraïne grensde Grenada niet aan de Verenigde Staten en was er geen Russische militaire aanwezigheid in Grenada, waardoor Reagans zorgen vooral hypothetisch waren. Het is vermeldenswaard dat, ondanks de dubieuze rechtvaardiging voor de Amerikaanse invasie, de Verenigde Staten niet als agressor werden bestempeld, noch werd Ronald Reagan een oorlogsmisdadiger genoemd.
In feite probeerde Poetin het huidige conflict te vermijden. Op 7 september 2023 vertelde secretaris-generaal Jens Stoltenberg van de NAVO aan een vergadering van de Gemengde Commissie van het Europees Parlement:
President Poetin verklaarde in de herfst van 2021, en stuurde eigenlijk een ontwerpverdrag dat ze wilden dat de NAVO die zou ondertekenen, om te beloven dat er geen NAVO-uitbreiding meer zou komen. Dat was wat hij ons stuurde. En [dat] was een voorwaarde om Oekraïne niet binnen te vallen. Natuurlijk hebben we dat niet ondertekend.
De Russische leiders maken zich al sinds de tijd van Peter de Grote zorgen over de geografische kwetsbaarheid van Rusland. Stoltenberg had rekening moeten houden met de Russische gevoeligheden als hij een conflict wilde vermijden.
Stoltenberg legde niet uit waarom hij het ontwerp van het verdrag niet accepteerde, waarom de onderhandelingen niet werden voortgezet of waarom niet alle alternatieven voor een conflict waren onderzocht. Uiteindelijk zorgde zijn onwil om gesprekken aan te gaan ervoor dat de zaak buiten de macht van de diplomatie viel.
Diplomatie kreeg geen kans omdat de NAVO haar imago moest herstellen en haar voortbestaan moest bevestigen na een 30-jarige geschiedenis van mislukkingen. Het streven naar "nation-building" - autoritaire stabiliteit vervangen door democratie in landen die niet voldoen aan de Bill of Rights - heeft geen van beide bereikt. In plaats daarvan heeft het geresulteerd in het verlies van miljoenen levens en de verwoesting van vele landen.
Bovendien verloor het bondgenootschap na de rampzalige terugtrekking uit Afghanistan in 2021 de tegenstander die lange tijd zijn doel had gedefinieerd. Omdat een militair bondgenootschap niet kan bestaan zonder rivaal, was de behoefte van de NAVO aan een geloofwaardige vijand een existentiële noodzaak. De Russische inval in Oekraïne kon de perceptie van een gemeenschappelijke dreiging creëren en de NAVO afschilderen als een onmisbare pijler van wereldwijde veiligheid, vooral als de NAVO als overwinnaar uit de strijd zou komen.
In dit geval hadden de Europeanen niet de mogelijkheid om zelfstandig wraak te nemen voor eeuwen van militaire nederlagen en vernederingen door toedoen van het Russische Rijk. Na de val van het rijk zag de Sovjet-Unie een kans voor vergelding zonder directe militaire betrokkenheid.
Bovendien zou voor president Biden, die wanhopig aan de ramp in Afghanistan wilde ontsnappen, een zegevierend conflict een cruciaal moment in zijn presidentschap zijn. Bovendien heeft hij er nooit een geheim van gemaakt dat hij een verandering in het leiderschap in Moskou wilde bewerkstelligen.
En dan was er natuurlijk nog Oekraïne. Nooit op het gebied van internationale betrekkingen was er een staat die zo consequent tegen zijn nationale belangen in handelde. Het bracht zichzelf in groot gevaar toen het in 2004 aankondigde lid te willen worden van de NAVO en daarmee het Vriendschapsverdrag tussen Oekraïne en de Russische Federatie uit 1997 schond. Dit verdrag ging specifiek in op de Oekraïense neutraliteit en stelde in hoofdstuk 6, pagina 148 het volgende
Elke Hoge Verdragsluitende Partij onthoudt zich van deelname aan of steun voor acties gericht tegen de andere Hoge Verdragsluitende Partij en sluit geen verdragen met derde landen tegen de andere Partij. Geen van beide partijen zal toestaan dat haar grondgebied wordt gebruikt ten nadele van de veiligheid van de andere partij.
De leiders van Oekraïne hebben nooit begrepen dat Moskou dit verdrag als een sleutelelement voor de veiligheid van Rusland beschouwde en niet zou toestaan dat Oekraïne ongestraft de voorwaarden zou schenden. Zelensky had de oorlog kunnen voorkomen door af te zien van zijn NAVO-lidmaatschapsverzoek en de eisen van Moskou in te willigen en zo het land te redden van de ondergang. De corrupte leiders in Kiev werden echter gedreven door financiële en militaire steun en zochten conflicten voor persoonlijk gewin.
Waarheid in de politiek gaat gepaard met verschillende standpunten en analyses, die vaak beïnvloed worden door iemands ideologische achtergrond. Feiten zijn echter belangrijk.
De voorgaande feiten illustreren een gemeenschappelijk doorslaggevend belang van de NAVO-leiding, haar lidstaten en Oekraïne bij het uitlokken van de invasie, zij het om verschillende redenen. Rusland was de enige partij die het conflict probeerde te voorkomen.
Bron: Russia is not an Aggressor, and Ukraine is not a Victim - American Thinker