(Automatische vertaling, onbewerkt)

Let op! Een Palestijnse staat op komst

Alsof er niets gebeurd is, gaat de internationale druk voor de oprichting van een Palestijnse staat in het hart van Israël door, in tegenstelling tot het standpunt van de absolute meerderheid van de Israëlische burgers. De Israëlische regering moet met een duidelijk en praktisch antwoord komen. Op-ed.

Nadia Matar & Yehudit Katzover

11 feb 2024 om 1:23 AM (GMT+2)

Yehudit Katsover en Nadia Matar van de Soevereiniteitsbeweging

Yehudit Katsover en Nadia Matar zijn co-voorzitters van De Soevereiniteitsbeweging

Ondanks alles wat we hebben ondergaan op de ochtend van Simchat Thora 7 oktober, en alles wat we sindsdien hebben ondergaan, ondanks de wrede daden van Arabische terroristen die ons volk hebben afgeslacht en afgeslacht, ondanks de gijzelaars die nog steeds worden vastgehouden in Hamas-gevangenschap, ondanks de voortdurende oorlog met de zelfopoffering van onze beste kinderen; Ondanks dit alles, op klaarlichte dag, blijven elementen van binnen en van buiten namens ons plannen maken voor de verdeling van het land en het krankzinnige idee dat de toekomst van Israël in gevaar brengt, het idee van de oprichting van een Palestijnse Arabische staat in het hart van het land.

De Verenigde Staten, de Europese landen en de Arabische staten van buitenaf, en links van binnenuit, zien als hun doel het bereiken van een overeenkomst waarvan het uiteindelijke doel is wat zij beweren het einde van het Israëlisch-Arabische conflict te zijn, een overeenkomst die de hoop van de Amerikanen is geweest sinds de Zesdaagse Oorlog.

Nu voegt dit gevaarlijke, onverantwoordelijke streven zich bij de brandende politieke behoefte van een Amerikaanse president om stemmen te vergaren die hem zullen redden van zijn ondergang tijdens het verkiezingsjaar dat net is begonnen. De Democratische Partij heeft de Arabische stem nodig en het offer dat wordt gebracht is opnieuw hetzelfde offer, de staat Israël en zijn toekomst.

De details van de deal zijn nog niet bekend, maar de geruchten en flarden van rapporten die al openbaar zijn gemaakt, zijn voldoende om te begrijpen dat het om een plan gaat waarvan het eindresultaat de massale vrijlating van Arabische terroristen is, inclusief moordenaars met Joods bloed aan hun handen, het staken van de gevechten, het teruggeven van de leiding in Gaza aan de "vernieuwde" Palestijnse Autoriteit als voorbereiding op de oprichting van een Palestijnse staat in Judea, Samaria en de Gazastrook, de terugkeer van de gijzelaars en, in de toekomst, de normalisatie met Saoedi-Arabië en misschien andere Arabische staten.

In zijn rapport van 31 januari 2024 onthulde de journalist Barak Ravid dat "het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken de erkenning van een Palestijnse staat overweegt als onderdeel van een initiatief voor de dag na de oorlog in Gaza. Hooggeplaatste Amerikaanse functionarissen zeiden dat Blinken het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken opdroeg om hem mogelijkheden voor te leggen voor Amerikaanse of internationale erkenning van een Palestijnse staat en ook om aanbevelingen te doen over de manier waarop een gedemilitariseerde Palestijnse staat eruit zou zien. Een deel van de regering Biden is nu van mening dat erkenning van een Palestijnse staat de eerste stap moet zijn in onderhandelingen om het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen in plaats van de laatste...".

Op dezelfde dag publiceerden Reuters-verslaggevers Simon Lewis en Humeyra Pamuk ook een rapport dat in essentie vergelijkbaar was: "State Dept says US actively pursuing the creation of a Palestinian state. The United States is actively pursuing the establishment of an independent Palestinian state....Matthew Miller weigerde details te geven over het interne werk van het departement aan de kwestie, maar vertelde een persbriefing dat de inspanning een doelstelling is van de regering van president Joe Biden.

NBC on February 4th : De regering Biden werkt aan interne beleidsopties over de officiële erkenning van een Palestijnse staat na de oorlog van Israël in Gaza, vertelde een hoge regeringsfunctionaris aan NBC News.

Een absolute meerderheid van het Israëlische publiek weet heel goed dat het idee dat als er maar een Palestijnse staat zou worden opgericht en we ons zouden losmaken van de Arabieren, er vrede zou komen over Israël, niets anders is dan een farce en een waanidee. De Arabische vijand legt een eed van trouw af aan zijn belofte om de oorlog tegen het Volk Israël voort te zetten totdat het uit het hele Land Israël geëvacueerd en verdwenen is. Zolang Jaffa, Haifa en Akko niet Arabisch zijn en gezuiverd van Joden, zal de Arabische oorlog tegen de Joodse staat doorgaan. In de handvesten van Fatah en Hamas staan deze zaken expliciet beschreven en de leiders van de organisaties verkondigen dit openlijk en onophoudelijk. Het enige verschil tussen de organisaties is of de manier om dit doel te bereiken door middel van een geënsceneerd "salami" proces is of door middel van één significante actie.

De neiging van veel Israëli's, zelfs van de leiders, om in te stemmen met concessies en terugtrekkingen wordt in de Westerse wereld geïnterpreteerd als een bewijs van de zwakte van onze aanspraak op de rechten op het Land. In de Arabische wereld wordt het geïnterpreteerd als een bewijs dat het uitoefenen van extra geweld tegen Israël vanuit hun perspectief het gewenste resultaat zal opleveren, namelijk de verdrijving van Israël uit zijn historische wieg, op weg naar zijn totale vernietiging.

Omgekeerd, wanneer Israël zijn kracht toonde, oogstte het respect, grenzend aan eerbied, in de hele wereld. Dit was het geval na de Zesdaagse Oorlog en na specifieke gebeurtenissen zoals Operatie Entebbe en het bombarderen van de Iraakse kernreactor.

Israël's immense, ongekende humanitaire hulp aan de vijand, in de duidelijke wetenschap dat meer dan de helft ervan in handen komt van de strijdkrachten van de vijand, ondanks het feit dat Israël nog geen greintje informatie heeft ontvangen over zijn gijzelaars, zendt een duidelijke en ondubbelzinnige boodschap van Israëlische desintegratie, kwetsbaarheid en onvermogen om de druk te weerstaan. De Arabische wereld is van mening dat het te maken heeft met een zwakke, bange entiteit die gemakkelijk onder druk te zetten is en die haar toekomst zal opofferen voor een tijdelijke en beperkte vrede.

De belangrijkste bron van druk op Israël is eigenlijk zijn bondgenoot, de Verenigde Staten van Amerika. De regering beweert herhaaldelijk dat dit een nieuwe Palestijnse Autoriteit zal zijn, anders en vooral gedemilitariseerd, één die geen bedreiging zal vormen voor de veiligheid van Israël. Maar afgezien van de veiligheidskwestie, waarop ook geen beroep zou kunnen worden gedaan als, G-d verhoede het, een dergelijke staat zou ontstaan, is er een veel diepgaandere en belangrijkere kwestie, en dat is de rechtvaardigheid van onze aanspraak op het recht om ons land te vestigen.

Een Palestijns-Arabische staat zal niet alleen een veiligheidsbedreiging vormen voor de zionistische onderneming (na de oprichting van zo'n staat, G-d verhoede, is het onafhankelijk om te handelen zoals het wil en niemand zal in staat zijn om het te verplichten om gedemilitariseerd te blijven zoals de Amerikanen hopen. Bovendien is het de moeite waard om te onthouden dat zelfs Gaza werd gekenmerkt als "gedemilitariseerd", toch absorbeerden we een bloedbad op de ochtend van Simchat Thora van diezelfde "gedemilitariseerde" entiteit). Maar het onteigent ook en vooral van Israël de fundamentele en eenvoudige waarheid dat het Land Israël toebehoort aan het Joodse volk.

Als we geen recht hebben op Judea en Samaria en Jeruzalem, hebben we ook geen recht op Tel Aviv en Haifa. Als we ons terugtrekken op basis van ons historische recht op het Land, waarom trekken we ons dan niet steeds verder terug in het kielzog van steeds meer militaire, terroristische en internationale druk?

Het is de taak van de staat Israël om nationale vastberadenheid te tonen. We werden vernederd op de ochtend van Simchat Thora, en nu moeten we onze nationale waardigheid herstellen, Hamas verslaan en de hele wereld laten zien dat iedereen die Israël kwaad doet een hoge prijs zal betalen. De Arabische wereld om ons heen wacht om te zien hoe we zullen handelen, en op basis van de lessen van het huidige conflict zullen zij de volgende aanval op Israël bepalen, of die zal plaatsvinden of dat ze van die optie zullen afzien, omdat ze zullen begrijpen dat de prijs voor hen ondraaglijk zal zijn.

Daarom moeten we stappen ondernemen om de afschrikking te herstellen aan alle grenzen, in het zuiden, noorden en oosten.

Onze oostgrens doet rustig aan, maar uit getuigenissen van bewoners dicht bij de grens blijkt dat er vanuit het oosten onophoudelijk wordt geschoten in het kader van wat Jordaanse militaire oefeningen lijken te zijn. De smokkel van wapens en geld van Jordanië naar terroristische elementen in de Palestijnse Autoriteit gaat door. Koningin Rania en de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken gaan erg ver in hun anti-Israëlische verklaringen. Zonne-energieovereenkomsten worden geannuleerd.

De Jordaanse ambassadeur wordt teruggeroepen vanwege wat daar wordt gekenmerkt als het Israëlische doden van onschuldige mensen in de Gazastrook. De steun voor Hamas onder het Jordaanse publiek neemt geleidelijk toe. Centrale stemmen in de Jordaanse politiek, waaronder de voorzitter van het parlement, roepen op tot een heroverweging van de overeenkomsten met Israël. De Jordaanse steun voor de Zuid-Afrikaanse rechtszaak in Den Haag is duidelijk en dominant. Wachten we op meer flagrante hints om te begrijpen dat de existentiële dreiging voor Israël ook uit het oosten zal komen?

De noodzakelijke reactie op dit moment vanuit het perspectief van Israël moet beginnen met het toepassen van de Israëlische soevereiniteit over Judea en Samaria en over de Jordaanvallei, een stap waarover een brede nationale consensus bestaat die de partijlijnen en het beleid overschrijdt. Door dit te doen, zal een Israëlisch initiatief de trend van concessies en terugtrekkingen vervangen en de wereld en het volk van Israël een duidelijke visie presenteren die ons terugbrengt op het zionistische pad. Door de soevereiniteit over de Jordaanvallei te laten gelden, behouden we ook de strategische diepte die nodig is voor Israëls veiligheid, versterken we nederzettingen die zitten te springen om extra bevolking en laten we het onaangeboorde toeristische potentieel van deze regio tot bloei komen.

De Gazastrook moet onder Israëlische militaire en civiele controle staan. Alleen op die manier kunnen de duizenden ontheemde Israëlische inwoners van de omliggende gemeenschappen en kibboetsim veilig naar hun huizen terugkeren. Het verzorgen van de riolering en infrastructuur in Gaza mag een natie als de onze niet intimideren en mag geen reden zijn om de prestaties van onze soldaten op te geven.

Israël heeft in de huidige oorlog een opmerkelijke diplomatie, veiligheid en eenheid getoond. 74% van de Israëlische burgers is tegen de oprichting van een Palestijnse staat. Met deze enorme steun van het volk is het de taak van de Israëlische regering en haar leider om de druk te weerstaan, de oprichting van een Palestijnse staat te voorkomen en de existentiële belangen van het Israëlische volk veilig te stellen. Rechtvaardigheid en moraliteit staan aan onze kant. We moeten terugkeren naar de zionistische waarden van nederzettingen, veiligheid en aliya op basis van een gezond bewustzijn van soevereiniteit.

Laat ons opstijgen, want wij zullen zegevieren.

Bron: Caution! A Palestinian state is on the way | Israel National News - Arutz Sheva