(Automatische vertaling, onbewerkt)

Land, geen gebieden

7 oktober leerde ons dat dit conflict existentieel is, en dat het opleggen van een prijs aan onze vijand niet alleen te maken heeft met het doden van terroristen - Degenen in Gaza die willen emigreren en de cultuur van de dood achter zich willen laten, moeten daarbij hulp krijgen - En - een bezoek aan een zuiden dat snakt naar de terugkeer van zijn inwoners.

Door Dror Eydar Gepubliceerd op 01-05-2024 10:45 Laatst bewerkt: 01-05-2024 10:46

Geëvacueerden van Kfar Aza in Tel Aviv | Foto: Yehoshua Yosef

1. Een prijs vragen van onze vijanden

Jarenlang stonden we erop om het conflict met onze vijanden te beschrijven als een "territoriaal geschil". Op die manier hebben we de eeuwige vijandigheid tussen ons in een narratief kader geplaatst dat een begin, midden en einde heeft. "Twee mensen houden een talliet vast ... deze zegt: 'het is allemaal van mij' en deze zegt: 'het is allemaal van mij.' ... Zij zullen delen" (Babylonische Talmoed, tractaat Bava Metzia 2a). Dit concept gaf aanleiding tot bewegingen onder ons die de verlossende formule "Land voor vrede" voorstelden. Dit eenrichtingsrationalisme, waarmee we het conflict omkaderden, overtuigde ons ervan dat de Arabieren van Gaza (en die in Judea en Samaria) liever hun leven zouden opbouwen dan het leven van anderen vernietigen, dus boden we hen werk en hulp aan om hun lot te verbeteren. Deze inspanning was helaas tevergeefs. Want in het Midden-Oosten, de wieg van de menselijke beschaving, is wat belangrijk is en wat altijd belangrijk is geweest "land", waarvan het Hebreeuwse woord voor "mens" is afgeleid, net als het woord "bloed". (In het Hebreeuws is het woord voor land "adama", het woord voor man is "adam" en het woord voor bloed is "dam"). Iemand zonder land heeft geen bestaansrecht en om zijn land te behouden kan er dus bloed vergoten worden. Deze oude waarheid, die in de Bijbel staat, leek even vergeten te zijn door de Israëli's. Voor Hamas, Fatah en de PA is ons oude thuisland, de bakermat van onze groei als volk, moslimland. Ze zijn niet geïnteresseerd in historische feiten; ze willen ons land en zijn bereid er hun bloed voor te vergieten. Terwijl wij de taal van de logos spraken, spraken zij de taal van de mythe.

De huidige oorlog bewijst onze vijanden dat Joods bloed niet vergoten kan worden zonder vergelding, dat ze gestraft moeten worden voor de wreedheden die ze begaan hebben tegen onze dochters, zonen en ouders, en voor de vernietiging van onze gemeenschappen. Maar dit is niet genoeg; als we begrijpen dat de basis voor het bestaan hier land is en niet "gebieden", dan zal het doden van terroristen en degenen die hen helpen de vergelijking niet veranderen. We moeten een prijs vragen die zij begrijpen als een fundamenteel concept; we moeten land van hen afnemen en het voor altijd vasthouden. Dit zal hen tot in de laatste generatie laten zien dat de prijs voor het streven om ons te vernietigen hun verwijdering zal zijn van het land van waaruit ze ons willen afslachten.

2. De nieuwe Hijra

Een van de lessen van 7 oktober is dat we terroristische bewegingen niet zelfstandig achter muren kunnen laten bestaan. De monsterlijke entiteit die sterker werd in Gaza gaf er de voorkeur aan Joden te doden in plaats van de Strook te ontwikkelen ten gunste van haar inwoners. Vandaag de dag ligt Gaza grotendeels in puin en is onbewoonbaar. We moeten de inwoners van Gaza helpen om te emigreren van de Strook naar andere landen over de hele wereld. Niet met geweld, maar vrijwillig. Laat ze een nieuw leven beginnen op een plek die hen niet leert om van de dood te houden vanaf het moment dat ze geboren worden. Velen van hen proberen te ontsnappen aan de ellendige realiteit van de Gazastrook; zij zouden geholpen moeten worden. De Gazaanse samenleving is verdeeld in twee klassen: meesters en slaven. De slaven - de eenvoudige massa's die niet dicht bij het Hamasregime staan - proberen hun status op te waarderen en zich bij de klasse van de meesters te voegen. Maar er is maar één manier om die sociale mobiliteit te bereiken: zich aansluiten bij de jihad. Het aanhouden van deze arme mensen in Gaza zal hen onvermijdelijk in de armen van de jihad en de dood leiden. Naast het veiligheidsaspect is er ook een moreel aspect aan het feit dat ze worden opgevangen door landen over de hele wereld.

3. Vals messianisme

Het woord "messiaans" wordt vaak gebruikt als negatieve omschrijving voor leden van de Coalitie en voor religieus zionisme in het algemeen. Wee de verdeeldheid zaaiende aard van deze opmerkingen. Bijna elke keer dat ik deze beschuldigende beschrijving ben tegengekomen, is het gebruikt door mensen die niet veel weten over het messiaanse idee of het Jodendom. Ze gebruiken het woord "messiaans" als een synoniem voor irrationaliteit, voor beslissingen die worden genomen op basis van onlogische overwegingen die geen rekening houden met de realiteit, maar in plaats daarvan vertrouwen op wensdenken en religieuze overtuigingen. Interessant genoeg waren het precies dit soort overwegingen die ten grondslag lagen aan noodlottige beslissingen zoals het binnenbrengen van moordbendes uit Tunesië in het hart van Israël en hen vervolgens te bewapenen; de gedachte dat zij ons zouden beschermen. Of het verdrijven van Joden uit hun huizen, het vernietigen van hun nederzettingen en het innemen van posities achter muren in de veronderstelling dat Gaza het Singapore van het Midden-Oosten zou worden. De Oslo-akkoorden en de terugtrekking als parabel. De ironie is dat de meeste mensen die anderen ervan beschuldigen messianistisch te zijn, historisch gezien deze mars van dwaasheid hebben gesteund; sommigen beloofden zelfs dat we als gevolg van deze stappen vrede zouden zien, dat onze veiligheid zou worden verbeterd en dat we getuige zouden zijn van een nieuw Midden-Oosten. Freud noemde dit "projectie".

4. Een andere planeet

Deze week gingen we naar het zuiden. We gingen naar Kfar Aza. De uitgebrande, verkoolde huizen getuigen van de verschrikkingen en gevechten die daar hebben plaatsgevonden. De jongerenafdeling van de kibboets ligt vlakbij het hek en werd daarom het zwaarst aangevallen. Ik ging naar het appartement van Sivan Elkabetz en Naor Hasidim, die in de eerste uren van de aanval werden vermoord. De ouders van Sivan, Shimon en Anat, hebben van het appartement een klein museum gemaakt waarin de tragedie van die vervloekte ochtend wordt gedocumenteerd. Ik vond het moeilijk om weg te gaan. Ik herinnerde me dat ik hen een paar jaar geleden in Rome had ontmoet tijdens mijn ambtstermijn als ambassadeur; het was alsof die ontmoeting in een andere tijd op een andere planeet had plaatsgevonden. We stonden vlakbij het huis van het hoofd van de regionale raad van Sha'ar Hanegev, Ofir Libstein, die op de ochtend van de aanval werd gedood terwijl hij vocht tegen de pogromisten. Mijn collega Zohar liet ons een video zien die hij twee maanden eerder had gefilmd, waarin Ofir met een Joodse delegatie uit de Verenigde Staten praat over het leven aan de grens met Gaza. "Ze hebben tunnels gegraven van het huis daar naar onze kibboets en andere gemeenschappen. Ze zien ons nu. Als ze willen schieten, zullen ze schieten, maar daar hebben ze een reden voor nodig. Ze schieten niet omdat ze begrijpen dat het leger er is." Hij was een man van vrede en een visionair.

Op de terugweg kwamen we langs de Reim-camping. Zuilen met foto's van degenen die op het Nova muziekfestival zijn vermoord, zijn in de grond geslagen. De aarde is hier doordrenkt met hun bloed, een altaar waarop ze werden geofferd. Ik voelde de behoefte om daar te bidden en zodra die gedachte bij me opkwam, hielden we een minyan. Aan het einde van de dienst vroeg ik de cantor om het Kaddisj (gebed voor de doden) op te zeggen voor de kedosjiem (zij die sterven omdat ze Joden zijn): "Schrijf dit op voor de komende generatie...".

5. Het is ons opgedragen onszelf te doen herrijzen

We kwamen aan bij Kibboets Kissufim (in het Hebreeuws: verlangen), en in mijn verbeelding zag ik Rabbi Yehuda Halevi zijn filosofische boek, "De Kuzari" (1139), afsluiten met een profetische belofte: "Jeruzalem kan alleen herbouwd worden als Israël er zo naar verlangt dat ze haar stenen en stof omarmen." De veiligheidsbeambte van de kibboets, Roni, vertelde ons over de strijd die in zijn huis plaatsvond. We gingen binnen in wat er over was van het uitgebrande huis, waarvan de muren doorboord waren met kogels. In de deur van de safe room, waar zijn vrouw en kinderen zich schuilhielden, zit een kogelgat dat door de deur heen wist te dringen. Voor 7 oktober was de kibboets bloeiend en welvarend en ongeveer 100 van de 300 inwoners waren kinderen. We ontmoetten Michal, die met heldere ogen sprak over de snelle wederopbouw van de gemeenschappen aan de grens met Gaza, zodat de bewoners geen bannelingen worden die afhankelijk zijn van een uitkering. Het is niet gezond voor de ziel om in een hotel te verblijven, zei ze. Ze verwachten dat de staat hen helpt om de regio weer op te bouwen zodat de situatie nog beter wordt dan voor de aanval -- inclusief het verbeteren van de staatsdiensten (onderwijs, gezondheidszorg, welzijn, enz.). "Dit komt vóór herdenken," zei ze.

Ik vertelde hen dat deze regio nog meer zal bloeien dan voorheen omdat het herrijzen uit de vernietiging in ons historisch bewustzijn staat gegrift. Wij zijn de feniks die uit de as herrijst; onze oude teksten zagen de feniks als symbool voor de eeuwigheid van ons volk. Het is duidelijk dat na de oorlog veel gezinnen naar dit prachtige gebied zullen willen verhuizen. We werden herinnerd aan Zacharia's profetie uit de begintijd van de Tweede Tempel (5e eeuw v. Chr.) "Er zullen nog oudere mannen en vrouwen op de pleinen van Jeruzalem zijn, elk met een staf in de hand vanwege hun hoge leeftijd. En de pleinen van de stad zullen vol zijn met jongens en meisjes die op de pleinen spelen." Het bloed van ons volk is op deze plaatsen vergoten en daarom "zal Hij wraak nemen op zijn vijanden" (Deuteronomium 32:43). Hoe kunnen we wraak nemen op onze vijanden? Dit is wat Mozes voor zijn dood in zijn testament onderwees: "En Hij zal zijn land, zijn volk verzoenen" (ibid) - door het volk terug te laten keren naar hun land, tegen allen die in opstand zouden komen om onze terugkeer naar Sion tegen te houden. Wij zullen terugkeren en jullie herbouwen.

Bron: Land, not territories – www.israelhayom.com