Vanuit Shomron

Shalom, nr. 373 Vanuit Shomron

De munt hiernaast is gedrukt in 1939 ten tijde dat de Britten het nog voor het zeggen hadden in Erets Israel. Want zo heet het land al pakweg 3000 jaar. Rechts staat in het Hebreeuws ‘Palestine’ en dan tussen haakjes א י (Aleph Jod), de afkorting voor Erets Yisrael, het land Israel. De naam Palestina is door de Romeinen aan het land gegeven nadat het Joodse volk verdreven werd na de verwoesting van Jeruzalem in het jaar 70. Palestina=Erets Israel!! Arabieren kunnen de P niet uitspreken en noemen zich derhalve philistiem/filistiem. Wist u dat het woord Palestijn van het Hebreeuwse woord pletiem komt: vluchtelingen/veroveraars? Oorspronkelijk kwamen de Filistijnen uit Kreta en vestigden zich aan de kuststrook van het huidige Israel.

Het is vandaag alweer dag 91 sinds het begin van de oorlog. Deze week zijn duizenden reservisten weer thuis met de shabat en kunnen gezinnen gezamenlijk de traditionele maaltijd vieren. We kennen viavia soldaten die bijna de hele periode vanaf 7 oktober van huis zijn geweest en slechts sporadisch contact konden opnemen met het thuisfront. Zo zal het overal gaan waar oorlog is, maar voor de jonge generatie Israeli’s is dit een nieuwe fase. De vorige grote oorlog is alweer meer dan 40 jaar geleden.

Tijdens die zogenaamde Libanon-oorlog van 1982 woonde en werkte ik ook in Israel en brachten mijn zus en zwager lekkernijen aan de soldaten in onder andere Kiryat Shmoneh, helemaal tegen de Golan aan. Ik werkte die zomer destijds aan een project van het ministerie van Onderwijs in Jeruzalem op een school aldaar. Nog herinner ik mij de kreten en het gejammer van een schoolmeisje die toen tijdens schooltijd vernam dat haar broer was omgekomen in die oorlog. Deze week lazen we gelukkig niet dagelijks over gesneuvelde soldaten, maar er vallen nog steeds wel vele gewonden; inmiddels zijn dat er meer dan 2200.

We lazen het bericht dat Tamer Adar uit kiboets Nir Oz, waarvan men meende dat hij gegijzeld was, vermoord is op 7 oktober door hamas en dat zijn lichaam nog in Gaza wordt vastgehouden. Er werd aanvankelijk gesproken over vernieuwde onderhandelingen met hamas en dat rond de veertig gegijzelden vrijgelaten zouden worden tegen honderdvijftig criminele Arabieren (vooral vrouwen en jeugdigen met onder meer steekpartijen op hun kerfstok). Wegens de eliminatie van topterrorist Salah Aroeri in Beiroet zijn de gesprekken abrupt gestopt. Israel heeft uiteraard, zoals de meeste landen, niet toegegeven verantwoordelijk te zijn voor die aanslag want als je eenmaal begint men toegeven wordt ervan je verwacht dat je overal antwoord op gaat geven. Israel heeft wel gezegd dat het hen niet spijt dat deze man, die verantwoordelijk is voor de dood van vele Israelische burgers, niet meer op aarde rondloopt.

Het aantal raketten is enorm verminderd sinds 1 januari. Maar Israel stopt voorlopig niet met het bombarderen van hamasdoelen, het uitschakelen van hamasterroristen en het opblazen van tunnels, waarvan er steeds meer gevonden worden en die bomvol munitie liggen. Gazanen zijn uitstekende tunnelgravers en zouden overal ter wereld aan het werk kunnen om bijvoorbeeld ondergrondse metro-netwerken aan te leggen! Er wordt volop gespeculeerd over een situatie ‘na de oorlog’ maar we denken weleens: houdt die oorlog binnenkort wel op?

Ondertussen klagen o.a. Zuid Afrika en Turkije Israel aan voor genocide. Het klinkt zoals het aloude ‘bloedsprookje’. Voor die aanklacht is helemaal geen grond, maar ze proberen het wel. Dat sommige ministers van het oorlogskabinet boude opmerkingen hebben gemaakt over Gaza wil nog niet zeggen dat het kabinet achter zulke individuele opmerkingen staat of dat ten uitvoer gaat brengen. Zelfs Israels bitterste rivalen, zoals bv Noord Korea en Iran, klagen Israel niet aan voor genocide. Hoe dan ook, volgende week vrijdag begint de zitting in Den Haag.

Anderhalve dag nadat onze zoon terug zou komen in de haven nam hij pas contact op; zoals we al vermoedden was zijn missie verlengd. Toch raar, hoor, dat je door afwezigheid van slecht nieuws concludeert dat hij heus wel oké is. Maar zo gaat dat tegenwoordig. Helaas had zijn vriendin het 'ietwat' anders opgepakt, ze had zich intens zorgen over hem gemaakt en waarschijnlijk komt dat mede omdat je als soldaat nauwelijks nieuws hoort, je bent alleen maar enorm druk met je eigen missies, zij had het er dus echt moeilijk mee gehad, het arme kind… Zelf dient ze in het zuiden, maar gaat komende week, zoals gezegd, naar het noorden, heeft ook echt veel voor haar kiezen, hoewel we hoorden dat hezbollah zijn stellingen drie kilometer landinwaarts heeft teruggetrokken, verder weg van onze grens dus. Hopelijk is dit werkelijk goed nieuws en niet een soort tactische truc.

Onze dochter heeft een superdruk programma vandaag met al het gebrek aan slaap dat ze al heeft opgelopen gedurende deze zeer zware week. Wij schreven van de week dat ze veilig terug was gekomen op haar basis en dat we hoopten dat ze wat bij kon slapen. Wel, net nadat wij die nieuwsbrief eruit stuurden die avond, belde ze heel kort, echt maar een paar seconden, om te zeggen dat ze een zogenoemde ‘oorlogsnacht’ zouden hebben vol oefeningen en weer dus zonder veel slaap. Later die nacht, na half drie, stuurde ze een berichtje dat ze eindelijk gedoucht had na vijf dagen. Vandaag geeft ze lessen over de oorlogen in Israel en is zo druk dat ze niet meer weet waar ze beginnen moet. We hebben gisteravond geen contact met haar gehad vanwege de drukte, maar vanochtend sprak ze een paar seconden in en zei dat ze aan het eind van haar krachten is en dat veel collega’s het allemaal niet meer zo zien zitten. Ze hebben ook al weken geen shabatsrust meer gehad. Dit is echt een test om te zien of ze in zulke extreme omstandigheden nog steeds goede beslissingen kunnen nemen en een team veilig kunnen leiden. Want, let wel: de soldaten die nu aan de fronten vechten hebben dit allemaal ook en dan niet als oefening!

Met ons gaat het boven de omstandigheden goed, wij spreken ons vertrouwen naar God uit, ik heb geleerd om veel meer te danken dan te vragen want deze situatie is voor God niet nieuw, Hij weet het allemaal. We genieten van onze hond Takkie, fijn om haar zo tussendoor even uit te laten en je hoofd leeg te maken, er is veel om dankbaar voor te zijn en dat besef je vaak pas in zulke spanningen als een land in oorlog en kinderen in het leger.

Sahabt shalom.