De verontwaardiging over de dood van hulpverleners gaat over het redden van Hamas, niet van burgers

Alle legers in oorlog maken tragische fouten. Maar president Biden en Israëls critici gebruiken het incident cynisch als excuus om het bondgenootschap met de Joodse staat te verbreken.

Het groeiende koor van stemmen aan de politieke linkerzijde die luidkeels hebben geëist dat de oorlog van Israël tegen Hamas zal worden gestopt, hebben hierop gewacht. Na maandenlang te hebben geprobeerd om valse verhalen te verspreiden, zoals een verhaal over een raketaanval op een ziekenhuis, het bagatelliseren of ontkennen van de manier waarop Hamas zijn terroristische troepen in ziekenhuizen, scholen en burgerhuizen verbergt, en het rondbazuinen van statistieken over Palestijnse burgerslachtoffers die duidelijk nep zijn, denkt de anti-Israël lobby dat het eindelijk een manier heeft om de Joodse staat te dwingen zich terug te trekken in Gaza.

Een verkeerde aanval die de dood veroorzaakte van zeven hulpverleners van de World Central Kitchen die voedsel en andere voorraden naar de Strook brachten, wordt niet alleen behandeld als een tragisch ongeluk dat maar al te vaak voorkomt in oorlogen, maar als een daad van transcendente symboliek die bewijst dat de tactieken van Israël die te wreed zijn door te laten gaan.

Dat was niet alleen de inhoud van een stortvloed van krankzinnige opmerkingen van World Central Kitchen oprichter chef-kok José Andrés die, zonder een greintje bewijs, Israël beschuldigde van het opzettelijk vermoorden van de hulpverleners. Het was ook de inhoud van de bedreigingen aan het adres van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu door president Joe Biden in een gespannen gesprek van 30 minuten. Naar verluidt zei Biden dat toekomstige militaire hulp aan Israël - van vitaal belang voor de bevoorrading van de Israëlische strijdkrachten om de oorlog tegen Hamas te kunnen voortzetten - zou worden gekoppeld aan de vraag of die hulp voldoet aan zijn eisen om ervoor te zorgen dat zowel burgers als hulpverleners niets wordt aangedaan.

Afstand nemen van Israël

Biden heeft langzaam maar zeker afstand genomen van zijn aanvankelijke steun voor de oorlog en het doel om Hamas uit te roeien sinds de Palestijnse terreurgroep de oorlog begon met afschuwelijke wreedheden op 7 oktober. De regering heeft wel eens gespeeld met het idee om hulp te koppelen aan het stoppen van het offensief, maar heeft nooit eerder actie ondernomen, ondanks de voortdurende aansporingen van linkse Democraten om dat wel te doen. Het incident met de hulpverlener is dus een keerpunt, want dit is de eerste keer dat Biden rechtstreeks heeft gezegd dat hij voorwaarden zou stellen aan militaire hulp.

Dit brengt het geschil tussen de twee regeringen op een heel ander en veel gevaarlijker niveau.

Het is belangrijk om duidelijk te zijn over wat er gebeurt. Hoewel de dood van de hulpverleners het gevolg was van een verschrikkelijke blunder van de Israëlische defensiemacht, gaat de vuurstorm van kritiek op Israël in de dagen na het incident niet echt over hun tragische lot, hoe triest dat ook is.

Noch is het echt geworteld in een inhoudelijk argument dat beweert dat de IDF geen voorzorgsmaatregelen neemt om burgerdoden te voorkomen of om iets te doen om de hulpstroom naar Gaza te belemmeren, met inbegrip van het gebied dat nog steeds wordt gecontroleerd door Hamas. s Werelds meest vooraanstaande experts op het gebied van oorlogsvoering, waaronder John Spencer, de leerstoel voor stedelijke oorlogsvoering aan West Point, en historicus Andrew Roberts, hebben al verklaard dat Israël niet alleen de oorlogswetten naleeft in zijn Gaza-campagne, maar dat ook heeft gedaan op een manier die minder burgerslachtoffers heeft veroorzaakt in zo'n strijd dan enige andere in de moderne geschiedenis. De bewering dat Israël een "willekeurige" bombardementscampagne heeft gevoerd of "over de top" is, zoals Biden heeft beweerd, is gewoon niet waar.

Biden's hypocrisie

Het is ook adembenemend hypocriet.

Fouten in oorlogen gebeuren altijd, zoals de Amerikaanse oorlogen in Irak en Afghanistan - en daarvoor in Korea en Vietnam - hebben bewezen.

Op zijn eerste dag in functie in januari 2009 gaf president Barack Obama het bevel tot drone-aanvallen in Waziristan, Pakistan, wat leidde tot de dood van maar liefst 20 burgers. Dat zou pas de eerste zijn van 540 aanvallen op diverse doelen in Pakistan, Jemen, Somalië, Afghanistan en Irak waarbij meer dan 300 burgers omkwamen tijdens zijn twee ambtstermijnen, hoewel dat aantal onderschat zou kunnen worden omdat de aanvallen werden uitgevoerd in gebieden waar het rapporteren van slachtoffers niet zo georganiseerd was als in Gaza. Hoewel Obama later zou grappen dat hij in het Witte Huis had ontdekt dat "het blijkt dat ik echt goed ben in het doden van mensen", nam niemand in de pers aan dat de winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede opzettelijk tientallen burgers afslachtte als onderdeel van het "gericht doden" van terreurverdachten.

Biden is ook direct verantwoordelijk voor het per vergissing doden van burgers.

Op 29 augustus 2021, tijdens de rampzalige en vernederende terugtrekking van de VS uit Afghanistan, voerden Amerikaanse troepen een aanval uit op wat zij dachten dat een lid van de ISIS-K terreurgroep was die bommen vervoerde. Ze opereerden op bevel van Washington, maar het bleek een tragische vergissing te zijn en de raketten die werden afgevuurd door MQ-9 Reaper drones doodden 10 onschuldige burgers, waaronder zeven kinderen.

Terwijl Biden een lange en gepassioneerde verklaring uitgaf waarin hij de dood van de zeven hulpverleners afkeurde, deed hij dat niet toen zijn eigen orders leidden tot de toevallige dood van onschuldigen. In plaats daarvan liet hij militaire functionarissen de verklaring over de fout afleggen en de gevolgen op zich nemen terwijl hij een weekend naar het strand ging.

Natuurlijk was het niet de bedoeling van Obama en Biden om burgers te doden terwijl Amerikanen terroristen probeerden uit te schakelen. Maar het gebeurde heel vaak om dezelfde redenen als de tragedie van deze week. Zelfs met de meest geavanceerde wapens en satellietbeelden van doelgebieden is er in de mist van de oorlog geen garantie dat zelfs missies die met grote zorg zijn doorgelicht en bedoeld zijn om alleen strijders uit te schakelen, volgens plan verlopen.

In december gaf de IDF toe dat ongeveer 20% van de soldaten die tijdens de huidige oorlog waren gedood, het slachtoffer waren van "vriendelijk vuur", waarbij ze door hun eigen kant voor vijanden werden aangezien. Veel Amerikanen zijn onder soortgelijke omstandigheden omgekomen in oorlogen die door de Verenigde Staten werden uitgevochten.

Zelfs als legers speciale voorzorgsmaatregelen nemen om ongelukken te voorkomen, loopt iedereen die zich in een gevechtszone begeeft waar kogels en bommen rondvliegen het risico gedood of gewond te worden. Dat is altijd zo, of diegenen die gevaar lopen nu strijders of niet-strijders zijn.

In het geval van de slachtoffers van de World Central Kitchen wordt het probleem, dat nog steeds voortduurt, geaccentueerd door het feit dat Hamas-terroristen in de buurt van hulpkonvooien op de loer liggen, omdat ze het meeste stelen van wat Gaza is binnengebracht voor civiel gebruik. Het is inderdaad vrij duidelijk dat als Hamas-terroristen niet het voedsel, de brandstof en andere voorraden zouden stelen die de afgelopen zes maanden met Israëlische toestemming Gaza binnenstroomden, er geen sprake zou zijn van mensen die daar verhongeren.

Dat doet niets af aan het verdriet van de families van degenen die sterven als gevolg van fouten. Maar het zou de situatie wel in perspectief moeten plaatsen. Hun dood - net als die van alle anderen die gedood werden sinds Hamas het zuiden van Israël aanviel in een orgie van moord, verkrachting, foltering, ontvoering en moedwillige vernieling op 7 oktober - is de verantwoordelijkheid van de terroristen en hun vele aanhangers.

Hamas laten winnen

Hoewel de Israëlische militaire en politieke leiders talrijke gesprekken hebben gevoerd met hun Amerikaanse tegenhangers waarin het tegenoffensief in Gaza werd bekritiseerd, hadden deze laatste geen realistische suggesties over hoe de terroristische troepen van Hamas zouden kunnen worden uitgeschakeld op een andere manier dan de methoden die de Joodse staat heeft toegepast. Het idee dat Hamas kan worden uitgeschakeld zonder dat Israëlische troepen fysiek bezit nemen van hun laatste enclave in Rafah in het zuiden en de vier overgebleven intacte Hamasbataljons daar aanvallen, is lachwekkend. Daarom kan Biden's eis voor "tastbare stappen" door Israël maar één ding betekenen: de oorlog stoppen of op een manier voeren die ervoor zorgt dat het doel van de volledige nederlaag van Hamas en het einde van zijn controle over een deel van Gaza niet kan worden bereikt.

Dat betekent dat als Israël militaire hulp wil blijven ontvangen, het moet instemmen met een situatie waarin de oorlog tegen Hamas simpelweg niet gewonnen kan worden. Als Netanyahu besluit dat deze voorwaarden moeten worden geaccepteerd, dan garandeert hij vrijwel dat de islamitische groepering niet alleen levend en wel uit het conflict zal komen dat hij begon, maar ook als overwinnaar, met onbetwistbaar primaat in de Palestijnse politiek voor de nabije toekomst.

Deze omstandigheden zijn het onvermijdelijke resultaat, niet van het specifieke incident met de hulpverleners, maar van een onophoudelijke campagne van ophitsing en laster aan het adres van Israël, zelfs voordat de grondtroepen Gaza binnenkwamen na de pogroms van Simchat Thora in 22 Israëlische gemeenschappen en op het Nova muziekfestival.

De dreigementen van Biden zijn het hoogtepunt van de afkeuring van Israël door linkse redacties en de genocidale gezangen van menigten die Hamas steunen en die te horen waren in de straten van Amerikaanse steden en op universiteitscampussen. Het is zelfs zo succesvol geweest om de Israëlische oorlogsinspanning te demoniseren dat Biden zei dat zijn eigen vrouw Jill had geëist dat hij iets zou doen om "het te stoppen, stop het nu".

Politieke motieven

Zijn bereidheid om gehoor te geven aan deze oproepen om de Israëlische inspanningen om Hamas te verslaan te stoppen, gaat verder dan een verlangen naar binnenlandse vrede in het Witte Huis. De hele linkervleugel van de Democratische Partij, inclusief veel zogenaamde "progressieven" in het Congres, hebben erop aangedrongen dat hij de dreiging van het stopzetten van de hulp zou gebruiken om de oorlog te beëindigen vóór de vrijlating van de meer dan 100 gijzelaars die nog steeds door Hamas worden vastgehouden, waaronder vijf Amerikanen. Geïsoleerd in het Witte Huis geloven Biden en zijn adviseurs echt dat de reden waarom hij momenteel achter ligt op voormalig president Donald Trump in zijn strijd voor herverkiezing is omdat hij als onvoldoende vijandig tegenover Israël wordt beschouwd door de intersectionele activistische vleugel van zijn partij die steeds vijandiger staat tegenover het zionisme en de Joodse staat.

Afgezet tegen het geeuwen en ophalen van de schouders van het Witte Huis onder Obama en Biden toen burgers stierven als gevolg van hun orders, is het gemakkelijk om te zien dat de verontwaardiging over de hulpverleners weinig te maken heeft met humanitaire zorgen. In plaats daarvan gaat het om haat tegen Israël die wortel heeft geschoten bij linkse mensen die zijn gaan geloven dat Israël Hamas niet mag verslaan en dat alle burgerslachtoffers die vallen als gevolg van de acties van de terroristen te veel zijn.

Als Biden echt een einde wil maken aan de gevechten in Gaza, dan zou hij al zijn woede en dreigementen moeten richten tegen Hamas en haar geldschieters, niet tegen de Israëliërs. Als Hamas zich zou overgeven en de gijzelaars zou vrijlaten - variërend van een baby tot een 86-jarige man - dan zou de oorlog onmiddellijk voorbij zijn. In plaats daarvan heeft hij, door te dreigen het bondgenootschap met Israël en het mandaat dat het moet leven met het terrorisme van Hamas, met inbegrip van de dreiging van meer bloedbaden op 7 oktober in de toekomst, in de prullenbak te gooien, alleen maar de vastberadenheid van de islamistische moordenaars versterkt om voet bij stuk te houden, in de veilige overtuiging dat de Verenigde Staten hen zullen behoeden voor de gerechtigheid die ze zo rijkelijk verdienen voor hun misdaden.

Hoezeer we ook allemaal rouwen om wat er met de hulpverleners is gebeurd, de bereidheid van Israëls vijanden en valse vrienden zoals Biden om dit incident te gebruiken om de oorlog tegen Hamas te beëindigen, mag niet worden beschouwd als een uiting van humanitaire gevoelens. Als hun tragische lot het hefboomeffect oplevert dat Washington gebruikt om de oorlog te beëindigen, dan zal het bloed van de Israëli's - en van de mensen in andere landen die het slachtoffer zullen worden van een vernieuwde internationale terreurbeweging die door Iran wordt gefinancierd - op het hoofd neerkomen van degenen die hun dood cynisch hebben uitgebuit.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Outrage over aid-worker deaths is about saving Hamas, not civilians - JNS.org