Verkrachting is verzet en piepers zijn genocide

Er is geen legitieme manier voor Israël om een terrorist uit te schakelen.

Daniel Greenfield | 25 september 2024

De mythe dat Israëls tactiek en niet haar bestaan in het geding is, stierf met de vermoorde Joodse families op 7 oktober en de Hezbollah-terroristen die op 17 en 18 september werden uitgeschakeld met piepers.

Nauwelijks begonnen de gecodeerde communicatieapparaten die werden uitgedeeld aan leden van de Islamitische Jihadistische groepering te ontploffen, of mensenrechtenexperts en de VN begonnen de grootste gerichte aanval op een terreurgroep te veroordelen als een schending van het internationaal recht. Diezelfde organisaties en activisten hadden niets te zeggen over de raketaanvallen van Hezbollah op Israëlische steden en dorpen die tienduizenden Joden tot vluchtelingen maakten in hun eigen land.

Er is geen legitieme manier voor Israël (of welk niet-moslim land dan ook) om een islamitische terrorist uit te schakelen. Geen enkele hoeveelheid waarschuwingen, telefoontjes en uitgeworpen folders en bommen die op daken sloegen waren voldoende voorzorgsmaatregelen. Zelfs gijzelaarsreddingsoperaties werden veroordeeld voor het doden van terroristen die in de gebruikelijke medische terminologie van Hamas in onschuldige kinderen veranderden.

En er bestaat ook niet zoiets als een onwettige moslimmanier om Joden te doden. 7 oktober bewees dat. Bijna een jaar later vieren islamitische groeperingen de orgie van slachting, ontvoering en verkrachting. De Democratische Socialisten van Amerika, met 5 geallieerde Congresleden waaronder Rep. Rashida Tlaib, pleiten voor “gewapend verzet” en Hamas.

Meer Democraten zijn naar de sociale media gegaan om een cartoon in de Detroit News te veroordelen waarin werd gesuggereerd dat de steun van Rep. Tlaib voor terrorisme ertoe zou kunnen hebben geleid dat ze zich meer zorgen maakt over haar pieper dan over twee recente moslimterroristische complotten om Joden af te slachten in synagogen in Vegas en New York City. Het Democratische politieke establishment lijkt er maar niet aan toe te komen om de islamitische groeperingen te veroordelen die synagogen aanvallen en door de straten marcheren om de verkrachting en moord op Joden te prijzen.

Het liberale establishment accepteert de islamitische terroristische zaak, maar verwerpt de Israëlische.

Dat is de reden waarom als het gaat om islamitisch terrorisme, het de oorzaak benadrukt boven de tactieken, maar als het gaat om Israël, het de tactieken benadrukt boven de oorzaak. Elke Israëlische tactiek is onwettig omdat het doel, een Joodse staat, onwettig is, maar geen enkele islamitische tactiek is ooit echt onwettig omdat het doel, Israël vervangen door een islamitische staat, legitiem is.

Het maakt niet uit hoe vaak de Arabische moslim indringers die delen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever bezetten, hun trouw beloven aan terreur, ons wordt verteld dat hun uiteindelijke doel rechtvaardig en onvermijdelijk is. En dat de moorden, ontvoeringen en verkrachtingen niet echt de morele rechtvaardigheid ervan vertegenwoordigen.

Terwijl elke keer dat Israël een terrorist uitschakelt, de media dit koppelen aan de Joodse 'bezetting' van die delen van Israël die de terroristen voor zichzelf opeisen. Omdat het bestaan van Israël verkeerd is, is elke tactiek die het gebruikt om de terroristen te bestrijden die het land proberen over te nemen een schending van de mensenrechten.

De marxistische menigten op straat zijn tenminste eerlijk over hun ideologische oriëntatie. Ze definiëren alle Joden die in Israël wonen als “kolonisten” die in aanmerking komen voor genocide. Of Israël ze nu uitschakelt met drone-aanvallen, ontploffende piepers of Barney-liedjes die in een loop worden afgespeeld, maakt niet veel uit, behalve als het nuttig is voor propagandamateriaal dat oproept tot de vernietiging van Israël.

Het liberale anti-Israël establishment in D.C., mensenrechtengroeperingen en de media hebben een cynisch spel gespeeld door zich te richten op de tactieken van Israël, alsof het hen werkelijk interesseert hoe Israël terroristen uitschakelt en alsof er een manier is om terroristen uit te schakelen die hun goedkeuring zou wegdragen. Een generatie waarin het Israëlische leger door elke mogelijke hoepel springt, heeft alleen maar bozere en schijnheiligere veroordelingen opgeleverd, elke keer als er weer een terrorist in het stof bijt.

Israël heeft veel levens van soldaten en burgers aan hu kant verspild in de hoop op het bereiken van een spookachtige 'zuiverheid van wapens', waaronder een uitgebreid goedkeuringsproces voor aanvallen die een reactie vanuit de lucht op 7 oktober lamlegden. Daarna ging het beter en slechter. De semafoonaanval was briljant berekend, maar werd om zeep geholpen door een obsessieve behoefte om specifieke doelen uit te schakelen in plaats van de Hezbollah-terroristen zoveel mogelijk schade toe te brengen.

De nauwgezette inspanningen om de terroristen in de gaten te houden om de nevenschade te minimaliseren en om zich op specifieke doelwitten te richten, veranderden niets aan de onvermijdelijke veroordelingen die Israëls kant op kwamen rollen.

De echte les van de pieperaanvallen was dat een innovatieve Israëlische aanval op islamitische terroristen zal worden toegejuicht door de juiste mensen en veroordeeld door de verkeerde. De Israëlische Hasbara is een fundamenteel misplaatste poging om de noodzaak van een oorlog uit te leggen, waarvan het handenwringen zwakte en schuld signaleert. Wat mensen doet juichen voor Israël zijn prestaties, het winnen van een oorlog in zes dagen, het redden van gijzelaars uit Afrika, het uitschakelen van een islamitisch nucleair programma op 4 juli en het tot ontploffing brengen van de communicatieapparatuur van een terroristische groep die verantwoordelijk is voor het doden van Amerikanen.

Niemand, behalve af en toe een militaire expert die het slagveld bezoekt, is onder de indruk van de Israëlische terughoudendheid. En terughoudendheid zal geen enkele concessie opleveren van hetzelfde establishment dat het niet kan opbrengen om de menigte die met Hamasvlaggen zwaait en Joodse studenten aanvalt bij naam te veroordelen.

Israël is gegijzeld in een poging om diegenen voor zich te winnen die niet voor zich gewonnen kunnen worden. Een groot deel van het liberale establishment is geradicaliseerd tot een permanente tegenstander van Israël of is medeplichtig geworden aan degenen die dat wel doen. Het enige verhaal dat het wil accepteren is dezelfde eis dat Israël stukje bij beetje wordt ontmanteld en in ruil voor vrede wordt uitgedeeld aan islamitische terroristen.

Dat de vrede er nooit is gekomen, dat de onderhandelingen waardeloos zijn en dat het enige product van twee generaties concessies een eindeloze oorlog is, zal niemand van gedachten doen veranderen. Net zoals de implicatie van de onthulling dat Hamas van plan was om Israëlische gijzelaars te vermoorden alvorens hen uit te leveren in ruil voor levende islamitische terroristen, nauwelijks werd besproken in de media.

Na negen maanden eisen om koste wat het kost een deal te sluiten met Hamas, heeft de regering Biden te laat besloten dat de terroristische groepering niet serieus is over een deal, maar dat nieuws heeft Kamala's vaste gesprekspunt over de dringende noodzaak om de oorlog te beëindigen en een deal te sluiten niet veranderd. Noch zal het haar beleid veranderen, mocht ze in een positie komen waarin ze kan stoppen met praten en kan beginnen met het maken van de regels.

Israël is verdeeld door de noodzaak om het winnen van oorlogen af te wegen tegen het winnen van de publieke opinie, maar de publieke opinie van het establishment was nooit te winnen en als het te winnen is, kan het alleen gewonnen worden door oorlogen te winnen. De beleidsmakers van de regering Biden zullen het nooit toegeven, maar ze waren veel meer onder de indruk van de pieperaanvallen dan van 9 maanden onderhandelen. Hetzelfde geldt overduidelijk voor Arabische moslimlanden die Hezbollah verachten en Iran vrezen.

Niemand juicht zwakheid toe, ze hebben alleen respect voor kracht.

Israël zal zelfs nooit de aarzelende acceptatie krijgen van hen die geloven dat verkrachting verzet is en piepers genocide. Het aanpassen van militaire tactieken aan hun beschuldigingen heeft geleid tot een lus van defaitisme die culmineerde in de dodelijke infiltratie, invasie en slachtpartijen van 7 oktober. Maar het land kan het beste een speler op het wereldtoneel zijn door zijn kracht te tonen in plaats van zijn zwakte.

Eén Pagergeddon was honderd Nova-documentaires en tentoonstellingen waard over de ongelukkige slachtoffers die werden aangevallen op het dansfeest voor het moreel, de nationale veiligheid en de reputatie van een natie die gebouwd is op het verwerpen van de hulpeloosheid en het slachtofferschap van haar lange ballingschap.

7 oktober wekte de duistere vrolijkheid op van een beweging die gelooft dat ze de vernietiging van Israël kan proeven. Protesten van onschuld en slachtofferschap voeden alleen het triomfalisme. Wat zij vrezen is niet een documentaire over de gruweldaden van 7 oktober, maar de vernietiging van hun Jihadistische legers.

De kwestie was nooit Israëls tactiek, maar Israëls bestaan. De enige manier om te winnen... is te winnen.

Bron: Rape is Resistance and Beepers are Genocide – ISRAPUNDIT