Eén keuze: Vechten om te winnen

Gisteren voorkwam Israël een potentieel rampzalige aanval van Hezbollah op het centrum van het land. Dertig minuten voor lanceringstijd vernietigden onze vliegtuigen letterlijk duizenden lanceerinrichtingen, raketten en drones die gericht waren op verschillende doelen, waaronder het hoofdkwartier van de IDF in Tel Aviv en gevoelige installaties in het noorden.

Hoewel het een indrukwekkende technische en tactische prestatie is, is het geen voorbode van een nieuw, agressiever Israëlisch militair beleid. Een column in de krant Israel Hayom vanochtend was getiteld “Preëmptieve operatie, geen preventieve aanval”, en dat vat het goed samen. De 100 vliegtuigen die erbij betrokken waren, waren gewoon een uitgebreidere en duurdere Iron Dome. Toegegeven, de vijand verloor meer middelen dan de raketten en drones die het van plan was te gebruiken; lanceerinrichtingen en installaties werden ook vernietigd. Maar het doel van de operatie was volledig defensief. Er werd zeer zorgvuldig op toegezien dat het zou worden gezien als een “legitieme” reactie op agressie. Israël wachtte tot vlak voordat Hezbollah naar verwachting zou vuren en de aanval bleef beperkt tot Zuid-Libanon. Zoals altijd het geval is als we pure verdediging spelen, heeft de vijand daaruit lessen geleerd en zal het opnieuw proberen.

Het was veelzeggend dat Israël en de VS allebei aangaven dat de VS er van tevoren van afwisten en dat de aanval “volledig gecoördineerd” was met de VS. Het is algemeen bekend dat de VS Israël verbieden om zijn vijanden preventief aan te vallen, dus het was belangrijk om de aanval voor te stellen als beperkt en “bedoeld om escalatie te voorkomen”. Maar opgemerkt moet worden dat Hezbollah er wel in slaagde om zo'n 300 wapens te lanceren op het noordelijke deel van Israël, waaruit tienduizenden burgers zijn gevlucht. De defensieve aanval heeft hen nog steeds niet in staat gesteld om naar huis terug te keren. Geen enkele puur defensieve operatie kan dat.

Het voorkomen van escalatie blijft het hoofddoel van het Amerikaanse beleid. De druk om tot een staakt-het-vuren met Hamas te komen blijft hoog. Hoewel ze vaak worden voorgesteld als “gijzelaars die terugkeren”, is er geen enkel voorstel serieus overwogen dat meer dan een minderheid van de levende gijzelaars in handen van Hamas laat terugkeren. De Amerikanen hebben duidelijk gemaakt dat ze willen dat elk tijdelijk staakt-het-vuren permanent wordt, of op zijn minst verlengd; en dit impliceert dat Hamas blijft regeren en dat meer dan de helft van de gijzelaars wordt achtergelaten.

Israël kan niet toestaan dat er een situatie blijft bestaan waarin grote aantallen van haar burgers uit zowel het noorden als het zuiden van het land uit hun huizen zijn verdreven en niet kunnen terugkeren uit angst voor raketaanvallen en 7 oktober-achtige invasies. In wezen is een derde van ons land sinds 7 oktober bezet door onze vijanden. Dit is de status quo die door de Amerikanen bemiddelde diplomatieke “oplossingen” zullen bestendigen.

Amerikaanse troepen zijn naar de regio gestuurd om escalatie door beide partijen te voorkomen terwijl ze diplomatieke initiatieven nastreven. Maar op dit moment is de Israëlische afschrikking op het laagste punt in jaren, en elk compromis dat Amerika sluit met Hamas, Hezbollah of Iran zal rampzalig voor ons zijn.

Als de Democraten het presidentschap van de VS winnen, wordt verwacht dat het pro-Iraanse beleid dat onder Obama is begonnen, aan kracht zal winnen. Het Iraanse regime zit niet stil, maar galoppeert naar de eindstreep met de ontwikkeling van hun nucleaire paraplu. Israël kan het zich niet veroorloven om af te wachten en te hopen op een vriendelijkere regering in januari, die er al dan niet komt.

Israël is op een bepaald moment strategisch de weg kwijtgeraakt, toen haar militaire leiderschap onder Amerikaanse druk bezweek, Ben Gurions filosofie om de oorlog naar haar vijanden te brengen, losliet en begon te vechten, zoals Gadi Taub zei, “met een schild maar zonder zwaard”. We hebben hiervoor een enorme prijs betaald en dat is niet vol te houden. Nu zijn we op het punt aangekomen dat we geen andere keuze hebben dan te vechten om te winnen.

Bron: One Choice: Fight to Win | Abu Yehuda