Een tweestatenoplossing - maar aan beide zijden van de Jordaan<

Door Victor Sharpe 22 juli 2024

In de hele opgetekende geschiedenis heeft er nooit een onafhankelijke, soevereine Arabische natie met de naam Palestina bestaan. Het is een frauduleuze geschiedenis van een frauduleus volk in een frauduleus land.

De uitdrukking "Tweestatenoplossing" is omarmd door politici en journalisten, eindeloos herhaald en aangeprezen als het wondermiddel voor een "rechtvaardige en billijke" oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Het heeft de repetitieve rol aangenomen van de oproep van een muezzin tot het islamitische gebed. Maar het is gebaseerd op onjuiste geografie en geschiedenis, op een mengeling van wishful thinking, naïviteit en een briljante Arabische propagandacampagne van desinformatie en leugens. Om te begrijpen waarom, is het nodig om een klein maar belangrijk hoofdstuk uit de geschiedenis van het Midden-Oosten te leren.

Kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog en de totale nederlaag van het Turkse Ottomaanse Rijk, dat van 1517 tot 1917 over het grootste deel van het Midden-Oosten had geheerst, werd Groot-Brittannië door de Volkenbond gevolmachtigde gemaakt voor het geografische en niet-statelijke gebied dat bekend staat als het Mandaat Palestina. In het Mandaat was de Balfour Verklaring van 1917 opgenomen, die specifiek verwees naar de historische banden van het Joodse volk met Palestina en naar de morele geldigheid van de wederopbouw van een Joods Nationaal Tehuis.

De Britse Mandaatmacht scheurde echter willekeurig 80% van het Palestijnse Mandaat af dat ten oosten van de rivier de Jordaan lag in 1921/22 en gaf het aan de Hasjemieten, een bedoeïenenstam met banden met Mekka. Alleen het kleine deel ten westen van de Jordaan bleef over van het oorspronkelijke Mandaatgebied dat aan het Joodse volk was beloofd als Nationaal Thuis.

Joodse bewoning werd onmiddellijk verboden in al het door moslims bezette land ten oosten van de Jordaan, dat na verloop van tijd bekend werd als Trans-Jordanië en vervolgens als het Koninkrijk Jordanië.

Het VN-verdelingsplan van 1947 stelde twee staten voor, Joodse en Arabische, die ongeveer even groot waren. Maar deze twee staten zouden alleen het resterende minuscule westelijke geografische gebied van het Mandatoriale Palestina bezetten - van de Middellandse Zee tot aan de Jordaan - nauwelijks 40 mijl breed en slechts 20% van wat nu overbleef van het oorspronkelijke Mandatoriale Palestina.

Dit plan werd met tegenzin aanvaard door het Joodse leiderschap, met diepe bedenkingen, maar als een pragmatische oplossing voor de benarde situatie van de 850.000 Joodse vluchtelingen die ten tijde van de wedergeboorte van Israël uit Arabische landen werden verdreven. De Arabische Liga verwierp het plan.

De beperkte omvang van de voorgestelde staat werd ook, maar met tegenzin, geaccepteerd om de absorptie te vergemakkelijken van de overlevende Joodse overblijfselen van de Holocaust die nog steeds wegkwijnden in Europese kampen voor ontheemden.

De staat Israël, die zo in mei 1948 nauwelijks was hersteld in een deel van zijn oude en Bijbelse thuisland, werd onmiddellijk binnengevallen door zeven Arabische legers om het volledig te vernietigen en de overlevende Joden de zee in te drijven.

Het Jordaanse Arabische Legioen, geleid door Britse huurlingen, bezette de oostelijke helft van Jeruzalem samen met Judea en Samaria (ook bekend als de 'Westelijke Jordaanoever') en verdreef de Joden uit hun steden en dorpen. In het zuiden bezetten de Egyptenaren de Gazastrook en verdreven de Joden uit hun huizen in Gaza.

De Joodse staat verbaasde de wereld door de Arabische agressie te overleven. De Arabische staten verwierpen echter opnieuw volledig het bestaan van een Joodse staat in het Midden-Oosten en er bleef een ongemakkelijke wapenstilstand van kracht die routinematig werd verbroken door Arabische terreurdaden.

In juni 1967 lanceerden de Egyptenaren, Jordaniërs en Syriërs een nieuwe agressie tegen Israël met de verklaarde bedoeling het te vernietigen. Israël versloeg haar Arabische vijanden opnieuw in zes verbazingwekkende dagen en bevrijdde en heroverde zo de oostelijke helft van Jeruzalem, samen met Judea en Samaria (ook bekend als de 'Westelijke Jordaanoever'), op de Jordaniërs. Tegelijkertijd werd Gaza bevrijd van de Egyptische bezetting.

Ondanks de dwaze herhaalde aanbiedingen van Israëlische regeringen om grondgebied weg te geven in ruil voor een hopelijk echte en duurzame vrede met de Arabische strijdende partijen, bleef de Arabische wereld de terreur steunen en weigerde een herboren Joodse staat binnen het Midden-Oosten te accepteren.

In april 2009 verwierp de holocaustontkennende en huidige leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, Israëls veronderstelde vredespartner, formeel elke bereidheid om Israël als een Joodse staat te aanvaarden; een duidelijke indicatie van de valsheid van elke Arabische claim om in volledige en blijvende vrede met Israël te leven.

Het is waar dat er vandaag vrede bestaat tussen Israël en Jordanië en tussen Israël en Egypte, maar het is een ijskoude en precaire vrede waarbij noch Jordanië noch Egypte echt geïnteresseerd zijn in volledige en wederzijds voordelige betrekkingen. Zo eindigt de geschiedenisles.

De oprichting van een Palestijnse Arabische staat binnen de slechts 40 mijl die de Middellandse Zee en de Jordaan van elkaar scheiden, is een recept voor oorlog en voor de geleidelijke vernietiging van de Joodse staat. Zo'n vijandige Arabische staat zal spoedig onder controle komen van dezelfde islamistische Hamasbeweging, zelf een tak van de Moslim Broederschap, die streeft naar een wereldwijd islamitisch Kalifaat. Gaza, en wat het is geworden, is het levende bewijs.

Israël zou weer worden gereduceerd zoals het was voor 1967 tot een natie van slechts negen mijl breed in zijn dichtstbevolkte regio. Toen president Bush nog gouverneur van Texas was, vloog hij over de toen nog kleine breedte van Israël en merkte op: "...waarom, in mijn staat hebben we oprijlanen die langer zijn dan dit."

Nogmaals: Het huidige Koninkrijk Jordanië bezet vier vijfde van het geografische Palestina. Dit grote gebied bestaat uit het land ten oosten van de rivier de Jordaan en strekt zich uit in noordelijke richting tot Syrië, in oostelijke richting tot Irak en in zuidelijke richting tot Saudi-Arabië.

Vergeleken met de Joodse staat valt Israël valt in het niet daarbij, maar toch is het ontstaan uit een daad van gewetenloze perfidie van de toenmalige Britse regering en blijft het een Arabische staat die vanaf het begin Joodse bewoning binnen zijn grenzen heeft verboden, ook al omvat het grondgebied dat in de Britse Balfour Verklaring van 1917 en door de Volkenbond is beloofd als Joods Nationaal Thuis.

De bevolking van Jordanië bestaat momenteel uit 75% Arabieren die zichzelf "Palestijnen" noemen en de rest bestaat uit Hasjemitische bedoeïenen. Aangezien het land oorspronkelijk viervijfde deel uitmaakte van het mandatoriale Palestina, en de bevolking voor driekwart uit Palestijns-Arabieren bestaat, volgt hieruit dat de "rechtvaardige en billijke" oplossing voor de oprichting van een Palestijns-Arabische staat binnen het grootste deel van het huidige Koninkrijk Jordanië zou moeten liggen, en dus ten oosten van de rivier de Jordaan.

In een vreedzame en verstandige wereld zouden Arabieren erop moeten aandringen dat 'Jordanië Palestina is'. Maar helaas, in hun wereld zijn vrede en gezond verstand een zeldzaamheid.

Van de Arabieren die zichzelf "Palestijnen" noemen en ervoor kiezen om in Judea en Samaria te blijven, zou moeten worden geëist dat ze alle terrorisme tegen Israël beëindigen - nauwelijks een lastige eis - en door eindelijk in vrede te leven, zouden ze kunnen floreren binnen een Israël waarvan het grondgebied zich nu formeel zou uitstrekken ten westen van de rivier de Jordaan tot aan de Middellandse Zee. Dat zou nog steeds slechts een afstand zijn van amper 40 mijl op zijn breedst. Ter vergelijking: de Verenigde Staten zijn zo'n 3000 mijl breed.

Israël zou nu formeel het grootste deel van haar bijbelse en voorouderlijke Joodse land bezitten - met uitzondering van het bijbelse Joodse grondgebied ten oosten van de Jordaan, het voorouderlijke land van de bijbelse Joodse stammen Manasse, Gad en Ruben, dat wegkwijnt in het huidige noordwesten van Jordanië. Ook dat gebied moet te zijner tijd worden bevrijd en in zijn geheel worden teruggegeven aan Eretz Yisrael, het Land Israël.

Victor Sharpe is een productief schrijver en redacteur bij veel conservatieve en toonaangevende websites en tijdschriften. Hij heeft zeven boeken op zijn naam staan, waaronder het veelgeprezen Politicide: De poging tot moord op de Joodse staat./p>

Bron: A two-state solution – but on both sides of the River Jordan