De tragedie van de moderne kerk is dat ze niet te onderscheiden is van de wereld

Jeff 18 september, 2024

Als je vandaag de dag een moderne evangelische kerk binnenloopt, kun je je afvragen of je per ongeluk een concertzaal, een bedrijfsfeest voor teambuilding of misschien zelfs de set van een reality tv-show bent binnengestruikeld. De flitsende lichten, gelikte branding en zorgvuldig gechoreografeerde “aanbiddingservaringen” geven een vleugje marketinggenialiteit af, maar er schuilt iets sinisters onder de gepolijste façade.

Dit is niet bijbels gezien hoe de kerk bedoeld was - het is een bleke imitatie, een gefabriceerd spektakel waarbij de grens tussen heilig en wereldlijk grondig is uitgewist. En het tragische is dat het niet meer alleen de grote namen zijn zoals Hillsong, Elevation, Bethel of Church by the Glades. Nee, deze ziekte heeft zich als een plaag verspreid over de overgrote meerderheid van de evangelische kerken.

Ze willen allemaal relevant blijven, maar in het najagen van die culturele draak hebben ze hun identiteit verloren. En het resultaat? Het volk van God tast in het duister en weet niet zeker of ze God aanbidden of alleen maar vermaakt worden.

Het is nog niet zo lang geleden dat zelfs de kleinste kerken de ernst begrepen van waar ze mee bezig waren. Ze wisten dat aanbidding een heilige, afgezonderde tijd was - een tijd om de troon der genade met eerbied te benaderen. Maar nu lijken kerken van kust tot kust, hoe nederig of obscuur ook, wanhopig om de grote jongens in te halen.

“Relevant” is het nieuwe gouden kalf en ze buigen er gretig voor in de hoop dat het hen zal redden van de obscuriteit. Het is bijna grappig, als het niet zo triest was. Ze hebben de lofzangen ingeruild voor mistmachines en iMag-schermen, de leerzame prediking voor feelgood TED Talks en in plaats van volwassen discipelen op te leiden, zijn ze meesters geworden in het cultiveren van menigten.

Dit fenomeen gaat als een koorts door de evangelische wereld en het is opmerkelijk hoe snel kerken de tactieken van hun grotere, beruchte neven hebben overgenomen. De blauwdruk is eenvoudig: boots het spektakel na. Verduister het heiligdom, zet het volume hoger, laat de muziek meer klinken als de laatste pophits en het belangrijkste: houd het kort.

Je wilt het publiek tenslotte niet vervelen, toch?

Wie heeft er behoefte aan lange, vervelende preken over zonde, oordeel of - de hemel verhoede het - boetedoening als je in plaats daarvan de dienst kunt vullen met gemeenplaatsen en vage bevestigingen? Het is alsof ze het hart uit het evangelie hebben gerukt en het hebben vervangen door suikerspin - zoet in de smaak, maar gegarandeerd rotting voor je ziel.

Bron: The Tragedy of the Modern Church is that She's Indistinguishable from the World