Mijn thuis is ergens anders

Door Hal Lindsey 18 maart 2024

God riep me lang geleden om een "wachter op de muur" te zijn. Wachters moeten alert zijn op tekenen van gevaar. In de oudheid was de wachter als een militaire verkenner, behalve dat hij geen inlichtingen verzamelde door het land van de vijand in te gaan. Hij keek vanaf torens langs de muur van zijn eigen stad. Zijn taak was vooral 's nachts cruciaal, wanneer anderen sliepen.

Christelijke wachters letten ook op gevaar, maar ze letten ook op tekenen van iets geweldigs. Jezus beloofde dat Hij zou terugkeren en Hij zei dat er bepaalde tekenen zouden zijn als die tijd naderde. Niet al die tekenen zijn negatief. Hij zei bijvoorbeeld dat in de tijd voor Zijn wederkomst het Evangelie in de hele wereld zou worden verkondigd. Dat is positief!

Maar veel van wat Hij en de profeten ons vertelden over de tijd die voorafgaat aan Zijn wederkomst klinkt beangstigend - angstaanjagend zelfs. De wachter aan de muur moet in de duisternis kijken. Hij moet onverzettelijk zijn. En, om eerlijk te zijn, het kan deprimerend zijn. Als je een soortgelijke roeping hebt, weet je wat ik bedoel. Het is hartverscheurend om te zien dat zoveel mensen de weg van vernietiging en pijn kiezen.

Sinds 2020 veranderen de dingen in een razend tempo. De hele wereld lijkt te stuiptrekken van gewelddadige woede. Een Russische weerman grapte onlangs dat de omstandigheden "ideaal" waren voor een nucleaire aanval op de NAVO. Hij vond het leuk om te "grappen" over het starten van de Derde Wereldoorlog en het veroorzaken van dood op een schaal die nog nooit eerder was vertoond, vooral in zijn eigen land. Het moest humoristisch zijn om te denken aan honderden miljoenen zwaargewonden, met vreselijke pijn, maar zonder medische hulp. Is massale uithongering grappig? Zijn bestraalde steden grappig? Voor deze man blijkbaar wel.

Heb je gelezen over het leven in Haïti op dit moment? Het lijkt erop dat elke verslaggever het heeft over de geur van brandende menselijke lijken. De Washington Post meldt dat de mensen daar de lijken niet opgeruimd krijgen. Het zijn er gewoon te veel en het is gevaarlijk werk omdat de bendes ze niet altijd weg willen hebben. Grote aantallen lijken te dienen om de macht van de bendes te laten adverteren. Soms verbranden bendes mensen levend. Maar de meeste brandende lijken het resultaat te zijn van mensen die de geur van rottend vlees beu zijn en een manier proberen te vinden om de straten op te ruimen.

Voor de meesten van ons zijn zulke omstandigheden onvoorstelbaar. Maar Haïtianen leven zo elk uur van de dag erin. Ik zou het kunnen hebben over Oekraïne, Gaza, Iran of de nachtmerrie die veel Afrikaanse mensen en naties doormaken. Ik denk aan de lelijkheid die kleine kinderen over de hele wereld wordt bijgebracht en wat dat doet met hun beïnvloedbare geesten. De dingen zijn vreselijk verkeerd en worden erger.

Deze dingen doen me denken aan een lied dat voor het eerst verscheen in 1919, de auteur is onbekend. Het lied zegt: "Deze wereld is niet mijn thuis. Ik ben op doorreis." Het eindigt met: "Ik voel me niet meer thuis in deze wereld. Voor christenen is deze wereld geen thuis. Zolang we hier zijn, moeten we goed doen. Maar we moeten begrijpen. We zijn gemaakt voor een andere wereld.

Jezus leerde ons dat we, hoewel we in deze wereld zijn, niet van deze wereld zijn (zie Johannes 17:11, 14-16). Filippenzen 3:20 zegt: "Want ons burgerschap is in de hemel, waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten, namelijk, de Heer Jezus Christus." We kijken uit naar de hemel, maar meer dan dat, we wachten vol ongeduld op de komst van Jezus. Titus 2:13 noemt het "de gezegende hoop en de verschijning van de heerlijkheid van onze grote God en Heiland, Christus Jezus."

Dus als je nog naar de nacht kijkt, onthoud dan... de dag komt eraan.

Bron: Hal Lindsey