Een teveel aan democratie

De staat Israël wordt vandaag meer bedreigd dan ooit sinds 1948, inclusief 1973. Ze is gebonden in Gaza terwijl haar vijanden op hun beurt wachten in Libanon, Syrië, de PA, Jemen, Irak en Iran - dat misschien al kernwapens heeft. Een ongekende campagne van antisemitische ophitsing vernietigt de steun van het volk voor haar over de hele wereld, en regering na regering straft haar door de "Staat Palestina" op haar grondgebied te erkennen. Hoe genocidairder haar vijanden, hoe meer ze valselijk wordt beschuldigd van genocide. Haar beslissing om zichzelf te positioneren als een satelliet van de VS heeft bittere vruchten afgeworpen, omdat het beleid van dat land in toenemende mate wordt bepaald door elementen die Israël willen zien verdwijnen; tegelijkertijd behandelen de vijanden van de VS haar als een voorpost van de Amerikaanse macht die moet worden geëlimineerd.

De politieke, inlichtingen- en militaire elites van Israël hebben laten zien dat ze incompetent zijn. Ze zijn er niet in geslaagd om de invasie van 7 oktober te voorzien, te voorkomen of er zelfs maar effectief op te reageren. Ze hebben de militaire successen van de oorlog omgezet in wat lijkt op een overgave aan alle eisen van Hamas.

Door de jaren heen hebben ze een beeld van Israël geprojecteerd als een boksbal in plaats van de trotse en machtige natie die ze is. Ondanks ons nucleair bewapende leger hebben ze Iran toegestaan om ons te omsingelen met terroristische volmachten en zelfs om een afschrikkingsmacht in Libanon op te zetten die we niet durven uitdagen. Ze hebben Iran zelf toegestaan om kernwapens te verkrijgen.

Op 13 april 2024 lanceerde Iran een aanval op Israël met honderden drones, kruisraketten en ballistische raketten, de grootste aanval in de militaire geschiedenis. Op een paar na werden ze allemaal onderschept door Israël met wat hulp van de VS en anderen; de kosten van deze defensieve operatie voor Israël werden geschat op meer dan 1 miljard dollar. Als de aanval was geslaagd, zou er grote schade zijn toegebracht aan militaire en infrastructurele doelen, evenals verlies aan mensenlevens. Israël vergeldde een paar dagen later door enkele radarinstallaties in Iran te vernietigen. De zwakke reactie van Israël was het gevolg van de druk van de VS en het afschrikwekkende effect van de Iraanse volmacht Hezbollah.

In eigen land hebben onze leiders de PA toegestaan om systematisch delen van Area C in Judea/Samaria op te slokken die volgens internationale verdragen onder volledige Israëlische controle zouden moeten staan. Ze hebben illegale nederzettingen van bedoeïenen in de Negev toegestaan en vervolgens gelegitimeerd. Ze hebben de bloei toegestaan van Arabische misdaadsyndicaten in de Negev en Galilea, en in de Arabische steden en gemengde Arabisch-Joodse steden.

Tienduizenden Israëlische burgers zijn hun huizen ontvlucht: in het zuiden uit angst voor het oplevende Hamas-terrorisme en in het noorden voor de dagelijkse bombardementen van Hezbollah met raketten en antitankwapens, die steden en dorpen in de omgeving hebben verwoest. Terwijl ik dit schrijf, branden er grote branden in noordelijke steden die zijn aangestoken door Hezbollah-raketten.

Onze regeringen zijn ineffectief, verlamd door ruzies over kwesties zoals de justitiële hervorming en het Haredi-ontwerp, belaagd door machtige lobby's en populaire groepen die worden gemanipuleerd door politieke actoren. De twee grootste minderheidsgroepen, Israëlische Arabieren en Haredim, hebben autonome "staten" binnen onze staat, waar de wetten en informele afspraken die gelden voor de rest van de bevolking niet noodzakelijk van toepassing zijn.

Veel Israëlische Arabieren, met de opmerkelijke uitzondering van de Druzen en een klein aantal Bedoeïenen, accepteren niet het principe dat Israël een Joodse staat is, dienen niet in het leger en ontduiken in veel gevallen belastingen en andere verantwoordelijkheden. Haredim weigeren in het leger te dienen en onderhouden een onderwijssysteem waarin "seculiere" vakken zoals wiskunde en modern Hebreeuws niet worden onderwezen.

Door de oorlog moeten reservesoldaten nu 90 dagen per jaar dienen, wat vernietigend is voor het gezinsleven, banen en vooral onafhankelijke bedrijven. Tegelijkertijd zijn tienduizenden yeshiva-studenten vrijgesteld van de dienstplicht. Pogingen om dit te veranderen werden beantwoord met demonstraties die belangrijke wegen blokkeerden en dreigementen van Haredi-politici om de regering ten val te brengen. Israëlische regeringen proberen al tientallen jaren zonder succes een succesvol compromis te vinden om het delen van de veiligheidslast mogelijk te maken.

***

Wat kan er gedaan worden? Wat moet er gedaan worden om de Joodse staat te behouden, een nieuwe Joodse verspreiding te voorkomen en de rol van Israël als beschermer van de Joodse gemeenschappen in de diaspora te herstellen? Zoals altijd zijn er korte- en langetermijnantwoorden. Vandaag moet onze meest kritieke zorg de oorlog in Gaza zijn. Zolang Hamas de controle over de strook behoudt, verliezen we effectief een groot stuk van ons land dat onbewoonbaar zal blijven, en de IDF zal vastzitten en niet in staat zijn om te reageren op andere bedreigingen. Nog belangrijker is dat als Israël verslagen wordt door de terreurtactieken van Hamas - en vergis je niet, een overeenkomst zoals die vorige week door de president van de VS werd aangekondigd, zal door de hele wereld worden opgevat als een verpletterende nederlaag - onze vijanden op alle fronten ons meer 7 oktobers zullen brengen.

De overwinningsstrategie van Hamas is afhankelijk van twee belangrijke zwakke punten van Israël: de publieke bezorgdheid over de gijzelaars (en de manipulatie van die bezorgdheid door politieke actoren die tegen de regering zijn) en de vatbaarheid van Israël voor Amerikaanse druk.

De wreedheid van Hamas en de situatie van de gijzelaars verscheuren de harten van alle Israëliërs. Maar tenzij er een wonder gebeurt, is er geen oplossing die hen thuisbrengt tegen een prijs die de natie zich kan veroorloven. We moeten tegen hun families zeggen: we kunnen de Joodse staat niet inruilen voor jullie mensen. We moeten alles doen wat we kunnen om hen te redden, maar we kunnen ons daarvoor niet overgeven aan onze moorddadige vijand. Het is een illusie om te denken dat we een staakt-het-vuren van 6 weken kunnen accepteren (om nog maar te zwijgen van de andere concessies die geëist worden), gezien de druk van Amerika en de andere fronten van de oorlog, en dan terug te keren om Hamas af te maken. Dat zal niet gebeuren.

De Amerikaanse regering heeft alles gedaan wat ze kan, behalve militair ingrijpen staande aan de kant van Hamas, om te voorkomen dat Israël een beslissende overwinning behaalt. De Israëlische leiders moeten begrijpen dat we niet kunnen winnen als we de richtlijnen van Washington opvolgen. Ze moeten de Amerikanen vertellen wat ze willen horen, maar de IDF bevelen om de klus af te maken, om Hamas uit de macht te zetten en zijn militaire capaciteit te vernietigen.

***

Het is pijnlijk om dit te schrijven, maar ik vrees dat onze huidige regering niet in staat is om de acties te ondernemen die nodig zijn om de staat te laten overleven. Erger nog, de politieke structuur van onze staat is misschien niet aangepast om te overleven in het Midden-Oosten van vandaag.

Ik zou het probleem willen samenvatten door te zeggen dat Israël lijdt aan een teveel aan democratie. Er zijn veel mooie dingen aan een echt democratische staat: in theorie kan het zich rechtvaardig gedragen tegenover individuen met verschillende belangen en behoeften. Het is een manier om het beleid van een land af te stemmen op de "algemene wil" van de bevolking, in de woorden van Rousseau. Helaas zijn er een aantal specifieke situaties waarin democratie suboptimaal is.

Eén daarvan is een oorlogssituatie. In oorlogstijd moeten beslissingen worden genomen die de overwinning in de hand werken, maar die de bevolking of invloedrijke groepen zullen doen lijden. Zulke beslissingen kunnen vaak niet democratisch worden genomen.¹ Een voorbeeld is de vraag of Israël een deal moet accepteren die een aantal gijzelaars vrijlaat, maar ook veel gevangen terroristen vrijlaat en beperkingen oplegt aan haar oorlogsvoering.

Een ander problematisch geval is dat van grote permanente minderheden die democratische instellingen zoals verkiezingen gebruiken om "identiteitspolitiek" te bedrijven in plaats van een kwestiegerichte politiek. In Israël vinden we naast de etnische en religieuze verdeeldheid ook diepgewortelde ideologische en persoonlijkheidsgerichte subgroepen. In 2019-21 zorgden deze in combinatie met ons ingewikkelde kiesstelsel voor vier parlementsverkiezingen in een periode van twee jaar. De spanning tussen de gekozen Knesset en de onafhankelijke bureaucratie, die Israëls voormalige heersende elite vertegenwoordigt, garandeert een patstelling over belangrijke kwesties. Bovendien heeft de bijna tien jaar durende poging om premier Netanyahu uit de weg te ruimen door gebruik te maken van het rechtssysteem, gesteund door het grootste deel van de media en het academische establishment, voor afleiding gezorgd en beide partijen onder druk gezet.

Israël is zowel bijna permanent in oorlog als gezegend met grote etnische/religieuze minderheden. Haar streven om een democratische staat te zijn werkt dus averechts op de mogelijkheid om een effectieve regering te hebben. En de uitdagingen van een kleine Joodse staat in het Midden-Oosten vereisen absoluut optimaal functionerend leiderschap.

Gezien de machtsverhoudingen in onze politieke samenleving is het onwaarschijnlijk dat er een geleidelijke weg is - bijvoorbeeld een constitutionele conventie - naar een nieuwe regeringsvorm. Maar de verantwoordelijkheid van de staat tegenover haar burgers, en tegenover het Joodse volk als geheel, vereist dat ze deze overgang hoe dan ook maakt, ongeacht de verstoring van het normale leven die dit waarschijnlijk met zich meebrengt.

______________________________________

1 Maar hebben de democratieën dan niet de nazi's verslagen in de Tweede Wereldoorlog? Eigenlijk traden zowel Roosevelt als Churchill op als virtuele dictators. En Stalin...

Bron: An Excess of Democracy | Abu Yehuda