Onze herhaalde strategische mislukkingen, of hoe we nooit leren van ervaring

1. Het falen om onze vijanden te begrijpen en te respecteren.

Sinds voor de oprichting van de staat Israël hebben Palestijns-Arabische leiders gezegd dat het land tussen de rivier en de zee Arabisch land is, land waar niet-Arabische (en meestal niet-moslim) soevereiniteit onverdraaglijk is. Vanaf het begin van de 20e eeuw waren ze tegen Joodse immigratie omdat ze correct zagen, zelfs toen veel Joden dat niet zagen, dat soevereiniteit het uiteindelijke resultaat was van het zionisme. Leiders van Amin al-Husseini via Yasir Arafat tot Mahmoud Abbas legden talloze verklaringen af in die zin en wezen herhaaldelijk aanbiedingen van Palestijnse soevereiniteit af omdat die ook de aanvaarding van een Joodse staat vereisten. Joden en anderen met een westerse blik waren herhaaldelijk verbaasd toen dit gebeurde, niet in staat om te begrijpen dat de Arabische doelstellingen geen spiegelbeeld waren van die van de Joden, die een vreedzame soevereine staat wilden en bereid waren om compromissen te sluiten over land om het te krijgen of te houden. Voor zowel seculiere als religieuze Palestijnse bewegingen zoals Fatah en Hamas (hoewel aan de basis geen enkele Palestijnse Arabische beweging echt seculier is), is de aanwezigheid van een Joodse entiteit op wat volgens hen Arabisch/Moslim land is, een pijnlijke schending van eer en doctrine. Door de jaren heen is hun geloof in de absolute juistheid van hun positie, hun schaamte over het feit dat ze het slachtoffer zijn geworden van de Joden en hun standvastigheid in het werken naar hun doel alleen maar toegenomen.

Hoe vaak hebben we niet gehoord dat "wat zij willen is hun leven en de vooruitzichten van hun kinderen verbeteren"? Dat als ze maar een "horizon" van zelfbeschikking en welvaart konden zien, ze hun vijandigheid tegen de Joodse staat zouden beëindigen? Niets is meer verkeerd - of minachtender voor hen. We vragen hen, met andere woorden, om datgene op te geven waarvan zij geloven dat het hun geboorterecht op het land is, om hun eer op te geven (aan Joden!), en om de principes van hun religie te schenden, in ruil voor restjes van onze tafel. Ze zouden eerder sterven (en dat doen ze, vaak met ons erbij).

Misschien worden we misleid door de hoeveelheid corruptie die bestaat in de politieke structuren van volkeren waarvan de loyaliteit voornamelijk stammen zijn, en denken we dat de Arabieren zwak zijn en gekocht kunnen worden. Misschien is dit de bron van de conceptzia die dom genoeg probeerde om Hamas rustig te krijgen met koffers vol dollars uit Qatar, of de gedachte dat de miljarden dollars die Yasir Arafat wegsluisde hem op de een of andere manier tot een vredespartner zouden maken. Arafat gebruikte de hulpgelden om terroristen te betalen en zijn Zwitserse bankrekeningen te vullen, terwijl Hamasleiders aanvalstunnels groeven en herenhuizen voor zichzelf bouwden. Maar ondanks hun corruptie verwaarloosden ze geen van beiden hun hoofddoel.

Deze strategische fout werd keer op keer herhaald en was verantwoordelijk voor twee van Israëls pijnlijkste mislukkingen: de Oslo-akkoorden en de Tweede Intifada die daarop volgde, en de pogrom van 7 oktober.

Geef de Arabieren het respect dat ze verdienen. Luister naar wat ze zeggen en geloof ze als ze zeggen dat ze onze vijanden zijn. Ze zijn niet te koop.

2. Het niet straffen van degenen die ons pijn doen

We leven in het Midden-Oosten. Als iemand in het Midden-Oosten een van je mensen vermoordt, dan vermoord je hem. Als iemand je land binnenvalt, neem je zijn land in en geef je het niet terug. Misschien ben je het niet eens met deze principes en denk je dat moordenaars gerehabiliteerd kunnen worden, of dat je geschillen over land op een legale of diplomatieke manier kunt oplossen; maar het Midden-Oosten geeft er niets om wat jij denkt. Als je je eer niet beschermt wanneer je het slachtoffer bent, is dat een teken van zwakte en daar zal misbruik van worden gemaakt. Onlangs lanceerde het Iraanse regime meer dan 300 wapens waaronder zo'n 120 ballistische raketten op Israël, de grootste aanval in zijn soort in de militaire geschiedenis. De hoeveelheid dood en vernietiging die het had kunnen veroorzaken was enorm; alleen geluk, de vaardigheid van onze piloten, 1,35 miljard dollar aan defensieve wapens en de hulp van de VS (waarvoor we zullen betalen in de vorm van verlies van soevereiniteit) hebben ons gered. We reageerden door een radarinstallatie te vernietigen, om "een boodschap te sturen" dat we de nucleaire installatie die ze beschermde hadden kunnen aanvallen. Maken we een grapje? Ze probeerden ons te vermoorden en in plaats van "op te staan om hen te doden" zoals de wijzen van de Talmoed aanbevelen (Sanhedrin 72a-b), sturen we een boodschap dat we hen ook pijn hadden kunnen doen? Dat is geen goede reactie in het Midden-Oosten en het zal geïnterpreteerd worden als dat we te zwak of te beperkt zijn (door de VS) om terug te slaan. Dit zal Iran aanmoedigen om ons opnieuw te raken.

3. Het niet handhaven van afschrikking

Israël heeft zich in zijn reactie op raketaanvallen en terrorisme eerder geconcentreerd op het pareren van de vijandelijke aanvallen dan op het nemen van disproportionele vergeldingsmaatregelen (in het Midden-Oosten is het gedeelte "disproportioneel" belangrijk). Hoewel een puur defensieve strategie (bijv. Iron Dome) resulteert in minder verstoring van het thuisfront, wordt de vijand er niet van weerhouden om het opnieuw te proberen en de lessen uit eerdere gevechtsronden toe te passen. Psychologisch normaliseert het de daad van het proberen te doden van Joden. Een krachtige vergeldingsaanval daarentegen laat de vijand een hoge prijs betalen voor zijn agressie en schrikt toekomstige aanvallen af. En het zendt de boodschap uit dat Joods bloed niet goedkoop is.

4. Falen in het handhaven van onafhankelijkheid en soevereiniteit

Een klein land kan alleen zijn eigen lot in handen houden door onafhankelijk te blijven van één grote mogendheid of een kamp van mogendheden. Zo'n land moet relaties onderhouden met alle partijen in de grote machtsconflicten en de ene partij tegen de andere uitspelen. Israël deed dit een tijdlang met succes, maar tegen de jaren tachtig was het volledig afhankelijk van de VS, zowel diplomatiek als ook een bron van militaire hardware. Een belangrijk keerpunt was in 1987, toen het project voor de bouw van het Lavie gevechtsvliegtuig werd geannuleerd. Hoewel de economie van Israël nu sterk genoeg is om zonder Amerikaanse militaire hulp in haar eigen defensiebehoeften te voorzien, worden al vele jaren extreem dure Amerikaanse systemen aangeschaft die misschien niet het meest geschikt zijn voor haar behoeften (bijv. de F-35). Het had tientallen jaren geleden al duidelijk moeten zijn, en zelfs nog meer met de verkiezing van Barack Obama in 2008, dat de Amerikaanse belangen aanzienlijk kunnen verschillen van die van Israël en dat Israël niet al zijn eieren in de mand van Amerika moet leggen. Maar onze regering en militairen kozen voor de gemakkelijke weg en lieten de verslaving aan Amerikaanse militaire hulp groeien. Vandaag is de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken aanwezig bij de vergaderingen van het oorlogskabinet en stemt hij onze militaire tactieken af - en verhindert hij ons heel misschien om Hamas te verslaan en uit de macht te zetten.

De gevolgen

Al deze mislukkingen leiden samen tot rampzalige situaties voor de staat. De huidige situatie in Gaza is een direct gevolg van verschillende strategische fouten. De mislukking om in te zien dat de topprioriteit van Hamas altijd de vernietiging van Israël en het doden van Joden zou zijn, en dat het leiderschap niet op een zijspoor gezet kon worden om voor het welzijn van de bevolking te zorgen of een echte economie te ontwikkelen, leidde tot het beleid om grote hoeveelheden geld uit Qatar toe te laten tot het leiderschap van Hamas. Maar in plaats van het geld te gebruiken voor de bouw van civiele infrastructuur, werd het geld gebruikt voor raketten en tunnels (nadat een deel was afgeroomd voor de persoonlijke verrijking van de leiders). De conceptzia droeg bij aan de onoplettendheid en het falen van de inlichtingendienst van de IDF, waardoor 7 oktober kon plaatsvinden.

Gebrek aan straf bracht schade toe op zowel individueel als organisatorisch niveau. Het feit dat de doodstraf (of zelfs permanente gevangenisstraf) voor terroristische moordenaars niet werd toegepast, leidde tot de vrijlating van Yahya Sinwar zelf, de architect van 7 oktober, als onderdeel van een ruil van 1026 Palestijnse gevangenen voor één ontvoerde Israëliër. Sinwar zat vier levenslange gevangenisstraffen uit voor moord. Hamas-gevangenen ontwikkelden een autonomie binnen het Israëlische gevangenissysteem. In een bijzonder gênante zaak zorgden sommige gevangenen ervoor dat aantrekkelijke vrouwelijke soldaten werden toegewezen aan hun gebieden, waardoor ze werden blootgesteld aan seksuele intimidatie. Omdat de Palestijnse Autoriteit salarissen betaalde aan de families van alle gevangenen, was de gevangenis meer een verlengde werkopdracht dan een straf om bang voor te zijn.

In de afgelopen tien jaar zijn er verschillende beperkte oorlogen of "operaties" geweest in Gaza als reactie op raketaanvallen. In veel gevallen werden lege gebouwen geraakt, soms samen met een paar gerichte moorden, om "het gras te maaien" voor een paar jaar. De regering kon deze zwakke reactie op aanvallen die dodelijk hadden kunnen zijn rechtvaardigen, omdat de meeste raketten van Hamas werden onderschept door Iron Dome. Maar onze passieve verdediging weerhield Hamas er niet van om het opnieuw te proberen, zodra ze daartoe in staat waren, vaak met verbeterde raketten en terreurstrategieën. De aanval van 7 oktober was het resultaat van de toepassing van de lessen die we uit eerdere rondes hadden geleerd.

Na 7 oktober besefte de regering dat onze strategie moest veranderen en dat alleen een echte overwinning op Hamas toekomstige rampen zou voorkomen. Maar sinds het begin van de oorlog hebben we steeds meer bemoeienis en micromanagement gezien van de regering Biden, die blijkbaar geen volledige Israëlische overwinning wil zien. Vanwege onze absolute afhankelijkheid van de VS voor militaire voorraden en bescherming tegen door de Veiligheidsraad opgelegde sancties, is de vrijheid van handelen van Israël ernstig beperkt. Als Hamas niet uit de macht wordt verdreven, is dat een overwinning voor Hamas in de oorlog die ze op 7 oktober zijn begonnen.

Een soortgelijke analyse kan worden toegepast op onze conflicten met Hezbollah en natuurlijk met Iran. Na de oorlog zullen er verkiezingen zijn en de meeste Israëli's geloven dat er grootschalige veranderingen nodig zijn. Het is te hopen dat het nieuwe leiderschap zal leren van onze mislukkingen en dit rampzalige beleid zal terugdraaien.

Bron: Our Repeated Strategic Failures, or How We Never Learn from Experience | Abu Yehuda