Een stilzwijgen waarvoor verantwoording moet worden afgelegd

Door Amir Tsarfati 2 mei 2024

(Galilea, Israël) - Shalom uit Israël! Aanstaande zondagnacht begint Yom HaShoah, en de herdenking loopt door tot maandagmiddag. Letterlijk vertaald als "Dag van de Catastrofe", is dit Israëls jaarlijkse herdenkingsdag van de Holocaust. In de jaren 1930 en 1940 verloren meer dan zes miljoen Joden het leven onder het naziregime. Meer dan 1,5 miljoen van die slachtoffers waren kinderen.

Op maandagochtend om 10:00 uur zullen in het hele land Israël sirenes loeien. Op dat moment zullen alle mensen stoppen met wat ze aan het doen zijn en twee minuten in stilte staan om degenen die tijdens die afschuwelijke periode werden afgeslacht te eren en te herdenken. Bedrijven zullen hun activiteiten staken. Auto's stoppen en hun passagiers stappen uit. Schoolklassen zullen hun lessen onderbreken. Als natie en als volk zijn we vastbesloten om nooit te vergeten wat er in die donkere tijden heeft plaatsgevonden.

Waarom is het zo belangrijk om tragedies opzettelijk te herdenken? Om dat te beantwoorden hoef je alleen maar te kijken naar wat er op dit moment gebeurt in nationale en internationale regeringsgebouwen en op universiteitscampussen over de hele wereld. Op 7 oktober vond er een slachting plaats die zo afschuwelijk, zo wreed, zo duivels was dat het leek alsof de wereld even moest pauzeren om op adem te komen. Marteling, systematische verkrachting, ontvoering, moord en verminking werden gepleegd door leergierige terroristen tegen een nietsvermoedende en volkomen onschuldige burgerbevolking. Israël was voor altijd veranderd en een grote meerderheid van landen over de hele wereld leefde met ons mee. Maar dat was toen, en dit is nu.

Laten we, voordat we ingaan op wat er vandaag anders is, eerst eens praten over wat tot deze verandering van houding heeft geleid. Het is eigenlijk heel eenvoudig - Israël vocht terug en deed dat met wraak. Dat is niet wat er hoort te gebeuren. De wereld vindt het veel leuker als de Joden slachtoffers zijn. Tijdens de Holocaust gingen de meeste Joden, afgezien van enkele verbazingwekkende daden van moed, zoals de opstand in het getto van Warschau, rustig hun dood tegemoet. Tijdens de pogroms in Rusland vluchtten de Joden voor het geweld. Door de eeuwen heen, toen Joden werden gedwongen om hun huizen en landen te verlaten, gingen ze. Wat konden ze anders doen? Ze maakten deel uit van een diaspora. Ze waren vreemdelingen in een vreemd land.

Maar nu hebben de Joden een thuis, en dat thuis heeft ons in staat gesteld sterk te worden. We worden niet langer gedwongen om alles te nemen. Als de betogers roepen: "Van de rivier tot de zee", antwoorden wij: "Ja, probeer ons land maar in te nemen." En als de terroristen binnenvallen, zal Israël ervoor zorgen dat ze dat nooit meer kunnen doen. Hoe doen we dat? We doden alle leiders van Hamas en als er leden van de achterban zijn die de aanval overleven, zullen we hen voor het gerecht brengen. Het is hard, het is gewelddadig en het is bloederig. Maar het is wat nodig is om Israël weer veilig te maken binnen zijn eigen grenzen.

De internationale terugslag

De Verenigde Naties hebben een hekel aan alles wat ze niet kunnen controleren. Al tientallen jaren proberen ze zonder succes om Israël onder controle te krijgen. Resolutie na resolutie waarin Israël wordt veroordeeld en waarin van de regering wordt geëist dat ze haar gedrag verandert, is allemaal aan dovemansoren gericht. Dit is vooral frustrerend voor hen, omdat Israël gevuld is met dezelfde Joden die eeuwenlang onder de duim hebben gezeten van veel van de naties van de Verenigde Naties.

Na 7 oktober veroordeelde de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, de Hamas-aanval, hoewel de organisatie dat zelf nooit deed. Maar de goodwill binnen de VN begon al snel te vervagen toen Israël begon terug te vechten tegen Hamas in Gaza. In januari veroordeelde Guterres Israël voor het doden van Gazaanse burgers, ondanks het feit dat de Israel Defense Forces (IDF) ongekende zorg had besteed aan het voorkomen van onschuldige doden. Vervolgens eiste de VN-Veiligheidsraad in maart een staakt-het-vuren in Gaza voor de ramadan. Omdat deze tactieken niet werkten, hebben ze nu een nieuw plan bedacht om het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag te gebruiken om arrestatiebevelen uit te vaardigen tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, minister van Defensie Yoav Gallant en andere topambtenaren. De president en het Congres van de Verenigde Staten hebben gedreigd met represailles als het ICC doorgaat met dit krankzinnige plan, maar het laat zien hoe wanhopig de internationale gemeenschap is om die afvallige Joden weer onder controle te krijgen.

Hoe geweldig het ook is om deze steun van de Verenigde Staten te krijgen, Israël erkent dat Amerika gefrustreerd raakt over het feit dat ook zij de controle verliezen over hun naaste bondgenoot in het Midden-Oosten. Vanaf het begin heeft Israël geprofiteerd van de goodwill van de VS, soms militair, soms financieel. De omvang van deze goodwill varieert van tijd tot tijd, vaak afhankelijk van wie er in het Witte Huis zit. In ruil voor die steun konden de Verenigde Staten er doorgaans op rekenen dat Israël zich erbij neerlegde wanneer Washington zich sterk genoeg voelde om op een zaak aan te dringen. Momenteel is dat niet het geval.

De regering Biden heeft vrede in Gaza nodig. De verkiezingen komen eraan en hij heeft wanhopig een internationale overwinning nodig. Helaas zegt Netanyahu: "Ja, ik snap het. Maar we moeten dit doorzetten en dat is precies wat we gaan doen." Dit brengt de regering in Washington in een lastig parket. De meerderheid van de Amerikaanse publieke opinie staat nog steeds achter Israël, dus als de VS een Afghanistan-actie onderneemt en hun Joodse bondgenoten volledig in de steek laat, zal Biden een pak slaag krijgen in de peilingen. Maar als hij niets doet en de oorlog in Israël zich uitbreidt naar Libanon, zoals gepland, zal hij ook een zware klap krijgen in de peilingen.

Dus neemt de regering zijn toevlucht tot een houdgreep door de normalisatie tussen Israël en Saoedi-Arabië als hefboom te gebruiken. Tijdens zijn bezoek aan Israël in Riyad, Saoedi-Arabië, zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken: "Om verder te gaan met de normalisatie zijn twee dingen nodig: rust in Gaza en een geloofwaardige weg naar een Palestijnse staat". Het beëindigen van Israëls strijd voor veiligheid en het accepteren van een soort tweestatenoplossing zou Biden al een heel eind op weg helpen om zich als internationaal leider te laten zien. Maar Netanyahu zal geen van beide toestaan.

Daarom probeert het Witte Huis de premier te verdrijven door gebruik te maken van de gijzeling. Er ontstaan groeperingen in Israël rond de gijzelaars. Dat is begrijpelijk, want mensen willen hun familieleden thuis hebben. Vanuit het Witte Huis komen geruchten over een staakt-het-vuren in ruil voor een beperkte vrijlating van de gijzelaars. Als Netanyahu zou zwichten voor de druk om zo'n deal te sluiten, zou zijn regering vrijwel onmiddellijk uiteenvallen. Sommige leden van links in Washington hopen dat de emoties rond de gijzelaars de grote wijsheid rond de oorlog zodanig zullen overstemmen dat Netanyahu's coalitie zal breken en een meer plooibare optie zoals Yair Lapid of Yoav Gallant de positie van premier zal krijgen.

Voorlopig doet Netanyahu wat het grootste deel van Israël wil dat hij doet. We zijn 7 oktober nog niet vergeten. De IDF gebruikt luchtaanvallen om Rafah te verzwakken, als voorbereiding op een grondinvasie om de laatste nagels in de doodskist van Hamas te slaan. Ze zetten ook de strijd voort op de Westelijke Jordaanoever tegen Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ). In het noorden wordt belangrijke infrastructuur van Hezbollah vernietigd en worden terroristenleiders gedood in Libanon en Syrië. Hezbollah en de proxy-milities vechten terug. Regelmatig vliegen raketbeschietingen over de Syrische en Libanese grens naar Israël en terroristische aanslagen op straat en bij militaire controleposten worden maar al te bekend. De strijd van Israël tegen de terroristische groeperingen zal doorgaan, en het zal ons helemaal niet verbazen als binnenkort de dag aanbreekt dat we de oorlog alleen zullen voeren.

Radicale terugslag

Het is zeker sensationeler om je te richten op de gekke capriolen die plaatsvinden op universiteitscampussen in de V.S. Maar ik denk niet dat dat het belangrijke verhaal is. Dit is geen "wat" vraag, maar een "waarom". En om het "waarom" te begrijpen, moeten we de "wie" identificeren.

Het is onmogelijk om de netwerkmedia aan te zetten of naar je favoriete online nieuwsbronnen te gaan zonder een groep zwart-witte keffiyeh dragende studenten te zien die belachelijke slogans scanderen, "Palestijnse Bevrijdingszones" op de campus opzetten, inbreken in universiteitsgebouwen en deze overnemen, en worstelen met de politie. Volgens AP News zijn er de afgelopen twee weken meer dan 1000 demonstranten gearresteerd op universiteitscampussen. Maar ondanks de locatie van de arrestaties waren veel van de gearresteerden geen studenten.

De protesten die plaatsvinden zijn niet spontaan of organisch. Ze zijn zorgvuldig gepland en wachtten gewoon op een katalysator om van start te gaan. Degenen die achter de studentenrellen zitten, zijn professionals van buitenaf die worden gefinancierd door radicaal-linksen zoals George Soros en organisaties zoals de American Muslims for Palestine, een Hamas-financier in de VS. Ze zijn goed op de hoogte van sociale media en weten hoe ze het idee "aan de man moeten brengen." Ze zijn ook meesters in escalatie en wanneer protesten gewelddadig worden, zijn het meestal hun handen die achter de intensivering zitten.

De grootste hulpmiddelen die deze opruiers hebben zijn het liberale karakter van het middelbaar en universitair onderwijs, de vatbaarheid en geopolitieke onwetendheid van de meerderheid van de Amerikaanse jongvolwassenen en het wanhopige verlangen van deze generatie naar een diepere betekenis in hun leven. Dus als er een gepassioneerde activist langskomt die de leugens van hun linkse leraren en professoren bevestigt, zijn ze bereid het te geloven. Omdat ze vatbaar en onwetend zijn, worden logica en waarheid gemakkelijk terzijde geschoven ten gunste van emotie en gevoelens. Dus als ze een universiteitsgebouw overnemen en een waterfles naar een politieagent gooien, hebben ze het gevoel dat ze iets rechtvaardigs doen in naam van gerechtigheid voor de onderdrukten. Ze weten echter niet dat hun hele geloofssysteem een kaartenhuis is dat gebouwd is op een fundament van leugens.

Daarom zie je studenten die twee jaar geleden nog zenuwachtig poseerden voor foto's van het schoolbal, nu met bruine hemd-tactieken Joodse studenten de toegang tot universiteitsgebouwen ontzeggen en ze in elkaar slaan vanwege hun ras. Het zijn de leugens van deze opruiers die van de eindexamenkandidaat van de middelbare school, die naar Columbia ging om rechten te studeren, een in keffiyeh gewikkelde banshee maken die schreeuwt en spuugt naar de politie. Ondertussen staan op veel universiteiten het bestuur en de faculteit, die ouders vertrouwen om hun kinderen op te voeden en te leiden, toe dat deze waanzin plaatsvindt zonder beschuldigingen.

Daarom moeten we voortdurend herinnerd worden aan 7 oktober. Daarom vind je op mijn Telegram-kanaal regelmatig brute herinneringen aan wat er die tragische dag heeft plaatsgevonden. De verkrachtingen en martelingen worden nu al bestempeld als leugens of overdrijvingen. Of, erger nog, ze worden afgedaan als een begrijpelijke daad van een onderdrukt volk. Dat is walgelijk, het is verschrikkelijk en het is hartverscheurend om te bedenken wat dat soort morele gelijkwaardigheid doet met de harten van degenen die dat soort kwaad wordt bijgebracht.

Maar de steeds erger wordende antisemitische retoriek die op straat en op campussen wordt gespuid, is niet alleen beperkt tot 7 oktober. Het is gericht tegen Israël in het algemeen en tegen het Joodse volk in het bijzonder. Daarom is het voor mij onbegrijpelijk dat zoveel dominees en politici zwijgen over dit onderwerp. Het is een zwijgen waar ze zich volgens mij voor zullen moeten verantwoorden. God is op zoek naar kerkelijke kansels en politieke tribunes vanwaar voor Zijn uitverkoren volk wordt gebeden en antisemitisme hard wordt veroordeeld.

Yom HaShoah zorgt ervoor dat we de Holocaust en de miljoenen die op brute wijze werden vermoord nooit zullen vergeten. Maar ook al zijn wij Joden niet vergeten dat er mensen waren die ons ooit allemaal wilden uitroeien, we zijn wel zelfgenoegzaam geworden. 7 oktober was een ander soort "Dag van de catastrofe". Het was een oproep om wakker te worden. In plaats van twee minuten stil te staan bij de afgeslachte onschuldigen, pakten we onze wapens om wraak te nemen op de schuldigen. We zullen ons niet nog eens laten verrassen. We zullen nooit vergeten.

Amir Tsarfati is voormalig plaatsvervangend gouverneur van Jericho, Israëlisch reisleider, auteur en de oprichter en voorzitter van Behold Israel.

Bron: Amir Tsarfati: A Silence That Will Have To Be Answered For - Harbingers Daily