Het koosjere stempel van de VN voor terreur

Net als UNRWA in Gaza steunt UNIFIL in Libanon terroristen terwijl het de ondergrondse bases beschermt waarin ze wapens opslaan en plannen maken om Israëli's te vermoorden.

Door Tony Badran - 01 november 2024

Eerder deze week zette de Israëlische Knesset een eerste stap in de richting van het verbannen van de VN-organisatie voor hulpverlening (UNRWA) uit het land, na een reeks onthullingen in het afgelopen jaar over haar intieme, decennialange partnerschap met Hamas. De Verenigde Staten sloten zich voorspelbaar aan bij de VN-Veiligheidsraad en waarschuwden “met klem” tegen pogingen om “de activiteiten en het mandaat van UNRWA te ontmantelen of te beperken” en drongen er bij Israël op aan om “de voorrechten en immuniteiten van UNRWA te respecteren”. Hoewel is aangetoond dat de organisatie onder andere salarissen heeft betaald aan vooraanstaande daders van de gruweldaden van 7 oktober en de terreurorganisatie heeft toegestaan om haar hoofdkwartier en datacentra onder haar scholen te vestigen, is er zogenaamd “geen alternatief” voor de UNRWA, zo benadrukte de Amerikaanse ambassadeur bij de VN.

UNRWA is niet het enige VN-orgaan dat de volle steun krijgt van de regering Biden, ondanks het feit dat het actief samenwerkt met terroristen. Aan het noordelijke front speelt de U.N. Interim Force in Libanon (UNIFIL) een soortgelijke rol door toe te staan dat leden van de Hezbollah stoottroepen haar bases gebruiken als fysieke dekking voor de tunnelnetwerken van de terroristische organisatie en voor de ondergrondse verzamelplaatsen van waaruit zij een bloedige invasie wilde lanceren in het Israëlische Galilea. Volgens dezelfde kromme logica die het toepaste op UNRWA, maakt Team Biden-Harris nu de voortzetting en zelfs de versterking van de rol van UNIFIL in Zuid-Libanon tot een sleutelelement van haar voorstel voor een einde aan de Israëlische operatie tegen Hezbollah.

UNIFIL, in zijn huidige vorm, kreeg in 2006 een mandaat via Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad om ervoor te zorgen dat het gebied ten zuiden van de rivier de Litani vrij zou blijven van enige gewapende aanwezigheid, behalve die van UNIFIL zelf en die van de Libanese strijdkrachten (LAF). Resolutie 1701 was ogenschijnlijk bedoeld om de oorlog tussen Israël en Hezbollah in 2006 te beëindigen op voorwaarden die het Libanese terreurleger zouden beletten om meer aanvallen op Israël uit te voeren door de Israëli's een gedemilitariseerde zone aan hun noordgrens te geven die door internationale troepen zou worden gehandhaafd. Het addertje onder het gras was dat UNIFIL zijn mandaat zou uitvoeren ter ondersteuning van en in coördinatie met de Libanese regering en de LAF, die beide onder controle staan van Hezbollah. In plaats van de sterkte van Hezbollah aan de Israëlische grens te verminderen, groeide de gewapende aanwezigheid van de groep ten zuiden van de Litani exponentieel onder het toezicht van UNIFIL.

“

Hoe schaamteloos Hezbollah te werk ging met de zegen van UNIFIL werd duidelijk nadat Israël op 30 september zijn invasie in Zuid-Libanon begon. IDF-eenheden die dicht bij de noordgrens van Israël opereerden, ontdekten de openingen van uitgebreide, grootschalige Hezbollah-tunnelnetwerken op een paar meter afstand van UNIFIL-posities. Het was duidelijk onmogelijk voor UNIFIL-commandanten om niet volledig op de hoogte te zijn geweest van de bouw van die posities en het gebruik ervan door grote groepen gewapende Hezbollah-militanten die er in en uit trokken. Het behoeft geen betoog dat de bouw en het gebruik van het tunnelnetwerk van Hezbollah, dat een aanfluiting vormde voor de veronderstelde rol van UNIFIL bij het demilitariseren van Zuid-Libanon, nooit via officiële kanalen aan de VN is gerapporteerd of openbaar gemaakt. In plaats daarvan betaalde UNIFIL lokale Hezbollah-agenten en -aanhangers om op te treden als aannemers en andere diensten te verlenen, waardoor de functies van UNIFIL in feite versmolten met die van het terroristische leger waarvoor het als dekmantel diende.

Het bestaan van een groot netwerk van Hezbollah-aanvaltunnels bij de grens met Israël was zeker geen geheim, ook al zou de omvang van het netwerk het Israëlische leger verrassen. In december 2018-januari 2019 legde de IDF voor het eerst grensoverschrijdende tunnels bloot, allemaal in het operatiegebied van UNIFIL. De tunnels waren uitgehakt in het rotsachtige terrein van Zuid-Libanon en zouden de verplaatsing van een enorme hoeveelheid aarde hebben vereist. Toch heeft de VN-macht in het gebied op de een of andere manier niets gehoord, niets gezien en niets gezegd totdat Israël de tunnels blootlegde. UNIFIL gaf pas commentaar toen de IDF de infrastructuur van Hezbollah ging ontmantelen - niet om de terreurorganisatie aan te klagen voor het schaamteloos misbruiken van haar gastvrijheid en het schenden van haar mandaat, maar door te weigeren zich terug te trekken uit haar posities naast de versterkingen van de terreurgroep om Israël ervan te weerhouden deze op te blazen.

UNIFIL was niet de enige partner in deze komedie van dekking geven aan terroristen onder het mom van vredeshandhaving. UNIFIL kon ook zijn Libanese partner, de LAF, de schuld geven voor het weigeren van toegang tot de tunnelopeningen van Hezbollah. In feite kwam het UNIFIL wel goed uit om zo te doen. Elk jaar sinds 2018 meldde de secretaris-generaal van de VN de heimelijke samenwerking van de LAF met Hezbollah als excuus voor de passiviteit van UNIFIL, en elk jaar verlengden de VS het mandaat van UNIFIL en bleven vervolgens zowel de VN-terreurondersteuningsmacht als de LAF-partner financieren. Beide pijlers van UNSCR 1701 dienden ondertussen als schild voor Hezbollah.

Directere vormen van samenwerking met Hezbollah bleven ook niet beperkt tot de LAF. Onlangs gevangen genomen Hezbollah-strijders hebben naar verluidt aan Israëlische ondervragers verteld dat de groep UNIFIL-personeel had omgekocht om hun posities te gebruiken. Bovendien zou Hezbollah de controle hebben overgenomen over UNIFIL-camera's die in hun posities bij de grens waren geïnstalleerd en deze hebben gebruikt om inlichtingen te verzamelen over de plaatsing en bewegingen van Israëlische troepen binnen Israël.

In reactie op deze directe beschuldigingen van samenwerking van UNIFIL met Hezbollah, antwoordde de plaatsvervangend woordvoerder van de vredesmacht dat ze “anonieme verhalen met een korreltje zout zou nemen”, eraan toevoegend dat “vredeshandhavers onpartijdig zijn, hoewel dat beide partijen er niet van heeft weerhouden om ons te beschuldigen van steun aan of spionage voor de ander.”

Het punt is echter dat beschuldigingen van het helpen van Hezbollah bij het verzamelen van inlichtingen niet alleen afkomstig zijn van gevangen Hezbollah-strijders, maar ook van binnen de eigen gelederen van UNIFIL. In 2018 citeerde een verhaal in de Franse pers een hooggeplaatste Ierse UNIFIL-officier die vertelde hoe sommige contingenten regelmatig inlichtingen doorspelen aan Hezbollah: “Ik kan bevestigen dat de Indonesische blauwhelmen voortdurend Israëlische bewegingen doorgeven aan verschillende Libanese actoren,” zei de UNIFIL-officier.

Hezbollah is ook geïnfiltreerd in UNIFIL via hun burgerpersoneel. In hetzelfde Franse rapport onthulde een commandant van het Finse contingent van UNIFIL dat verscheidene Libanese burgers die voor de strijdmacht werken “niet verbergen dat ze tot Hezbollah behoren”.

UNIFIL fungeert niet alleen als menselijk schild, levert inlichtingen en heeft Hezbollah-leden in dienst, maar stimuleert ook de lokale economie van Hezbollah en dient als steunpunt in Zuid-Libanon. Dit was in feite het visitekaartje van de vernieuwde UNIFIL vanaf het begin in 2006. Een paar maanden nadat UNSCR 1701 was aangenomen, legde de VN-missie uit hoe de vredeshandhavers de lokale economie in de door Hezbollah gecontroleerde regio stimuleren door goederen te kopen, appartementen te huren, hun kinderen in te schrijven op scholen en bezoekers te ontvangen die de lokale toeristenindustrie van brandstof voorzien. “De soldaten geven hier veel geld uit”, zei de toenmalige hoofd administratie van de missie destijds. Daarnaast koopt UNIFIL in bij lokale bedrijven.

Op een gegeven moment beweerde UNIFIL dat het met zo'n 800 werknemers de grootste lokale werkgever van Libanezen was, die het ook hielp bij het introduceren bij andere VN-projecten in andere landen - waarmee het Hezbollah mogelijk hielp zijn wereldwijde netwerk uit te breiden. “De meeste Libanezen die in de beginjaren bij UNIFIL begonnen, zijn nu vaste VN-medewerkers over de hele wereld geworden”, zei een voormalige UNIFIL-woordvoerder in 2010.

Bovendien heeft de symbiotische relatie van UNIFIL met Hezbollah geleid tot de financiering van tientallen miljoenen dollars aan projecten in de bolwerken van de terreurgroep, waaronder sportvelden en revalidatiefaciliteiten, fotovoltaïsche systemen om elektriciteit te leveren, het opknappen van vervallen gebouwen en het verstrekken van medische en tandheelkundige zorg in de klinieken. Deze projecten moesten vertrouwen wekken bij de lokale bevolking zodat UNIFIL zijn mandaat kon uitvoeren en vrij kon patrouilleren.

Hezbollah en zijn basis, en de LAF, hebben graag geprofiteerd van een gestage stroom UNIFIL-dollars terwijl ze het mandaat om te demilitariseren gewoon negeerden. Voor de landen die bijdragen aan UNIFIL werd het proces in feite een storting op de bankrekeningen van Hezbollah om door te gaan met de fictie van het mandaat en om te voorkomen dat hun soldaten in het veld zouden worden gedood door Hezbollah, die de regio sociaal, economisch en militair controleert. Of deed dat, voordat Israël, na hun les geleerd te hebben in Gaza, Zuid-Libanon binnenviel en de uitgebreide tunnelsystemen en bases van het terreurleger vernietigde en de hele leiderschapsstructuur in het hele land onthoofdde.

Terwijl de regering Biden er bijzonder happig op was om terreurorganisaties te financieren via VN-organisaties, was de eerste regering Trump nauwelijks immuun voor de charmes van deze dodelijke dans met Hezbollah onder het mom van “concurreren met Iran in Libanon”. Na de implosie van het Libanese financiële systeem in 2019 was Washington op zoek naar manieren om geld en andere hulp naar de LAF te sturen. UNIFIL werd tot 2022 ingezet om als “tijdelijke en speciale maatregelen” voedsel, brandstof, medicijnen en logistieke steun aan de LAF te verstrekken - ondanks, of misschien wel dankzij, de onderdanigheid van UNIFIL en de LAF aan Hezbollah.

In 2020 besloten toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo en de Libanofielen die voor hem werkten dat de tijd rijp was, kort voor de verkiezingen van 2020, om het maritieme grensafbakeningsproces tussen Libanon en Israël te starten, dat later door Joe Biden aan Israël werd opgedrongen. Washington moest UNIFIL blijven financieren en zijn mandaat vernieuwen omdat de snipers van Hezbollah, met wie de Amerikanen onderhandelden, eisten dat de besprekingen plaatsvonden in het hoofdkwartier van UNIFIL en onder toezicht van de VN. Bovendien zou UNIFIL essentieel zijn voor de tweede pijler van de overeenkomst: het afbakenen van de landgrens.

Met andere woorden, voor Washington dat - net als voor Frankrijk, zijn eigen investeringen in Libanon heeft en een van de grotere UNIFIL contingenten bijdraagt - heeft de functie van UNIFIL, en de noodzaak om het gefinancierd te houden, weinig tot niets te maken met het eigenlijke mandaat om Hezbollah te demilitariseren en weg te houden van Israëls noordgrens. Het is gewoon een instrument, samen met de LAF, om de relaties met de echte macht in Libanon te beheren, die de beschermheer van Hezbollah is - Iran.

Een VN-agentschap van multinationale speelgoedsoldaatjes in witte gepantserde personeelsdragers, gesteund door de VS en ogenschijnlijk de “internationale gemeenschap” vertegenwoordigend, wiens werkelijke functie het is om militaire posities te beschermen die worden bewoond door het belangrijkste terreurleger van Iran, vormt een echte bedreiging voor de nationale veiligheid van Israël. Gezien hun functie en doel zal UNIFIL altijd noodzakelijkerwijs verweven zijn met Hezbollah en zijn “sociale achterban” - door hen in dienst te nemen, te vertrouwen op hun goodwill en hen te dienen. Omdat dit partnerschap met een terreurgroep de doelstellingen van de VS dient, en omdat het vermogen van UNIFIL om de schijn te wekken dat het zijn mandaat vervult, vereist dat het Hezbollah witwast en afkoopt, zal Israël zich genoodzaakt zien zijn veiligheid in gevaar te brengen om zijn bondgenoot van de supermacht gunstig te stemmen, terwijl deze laatste zijn VN-instrument zal gebruiken om beperkingen op te leggen aan Israëls soevereine besluitvorming.

Deze dans met een terreurleger is van nature obsceen. Dat leger zich de afgelopen twee decennia aan de noordgrens van Israël laten verschansen onder bescherming van de V.N. is een gezamenlijke daad van waanzin door Amerikaanse beleidsmakers van beide partijen en vooral door de leiders van Israël, die alleen een vorm van goddelijke bescherming kunnen danken voor het feit dat de aanvalstunnels die UNIFIL hielp onderdak te bieden, nooit zijn gebruikt om Israëlische burgers in het noorden af te slachten, op een schaal die veel groter is dan de aanvallen die de UNRWA hielp ondersteunen en uitvoeren in het zuiden.

Toch is het geen verrassing, aan de vooravond van de verkiezingen, dat de regering Biden over zichzelf struikelt om de UNIFIL-LAF regeling in Libanon nieuw leven in te blazen en opnieuw op te leggen aan Israël - dat is waar het Amerikaanse vredesvoorstel voor Libanon, deze week uitgelekt door een Israëlische tv-zender, over gaat. De regering wil niet alleen UNIFIL versterken, maar ook de LAF uitbreiden en legioenen nieuwe rekruten werven - van wie velen ongetwijfeld afkomstig zullen zijn uit de achterban van Hezbollah, zo niet uit Hezbollah zelf.

De extra wending in het voorstel is de vorming van een zogenaamd controlemechanisme waar ook de VS bij betrokken zijn - een uitvloeisel van de maritieme deal van 2022, bemiddeld door speciaal afgezant Amos Hochstein, die het idee introduceerde van Washington als directe scheidsrechter tussen Israël en Hezbollah. Nu wil Hochstein deze rol formaliseren. Als bonus roept zijn voorstel ook op om verder te gaan waar hij gebleven was met zijn maritieme deal om een demarcatieproces van landgrenzen te starten. Door de VS als officiële scheidsrechter in dit zogenaamde controlemechanisme op te nemen, wordt de status van Libanon als een speciale provincie onder Amerikaanse bescherming, waarbij de Israëlische veiligheidsbelangen via Washington zouden moeten lopen, opnieuw worden bevestigd. Als Israël informatie heeft over nieuwe tunnels van Hezbollah, kan het die doorgeven aan de veiligheidscoördinator van CENTCOM, die de informatie vervolgens zal delen met de LAF - die onder controle staat van Hezbollah - of met een “versterkte” UNIFIL, waarvan de rol als beschermer van Hezbollah in het zuiden al tientallen jaren vaststaat en tegelijkertijd nog nooit zo urgent is geweest.

Gelukkig lijkt premier Benjamin Netanyahu de inzet veel beter te begrijpen dan Amerikaanse politici. In een toespraak op donderdag had Netanyahu het volgende te zeggen over het Amerikaanse plan: “De overeenkomsten, documenten, voorstellen en nummers-[UNSCR] 1701, 1559-met alle respect, zijn niet het belangrijkste punt. Het belangrijkste is ons vermogen en onze vastberadenheid om de veiligheid te handhaven, aanvallen tegen ons te verijdelen en op te treden tegen de bewapening van onze vijanden, indien nodig en ondanks alle druk en beperkingen. Dit is het belangrijkste punt.”

In het geval dat Donald Trump de verkiezingen van dinsdag wint, zal Israël waarschijnlijk een bredere marge hebben ten opzichte van Iran en haar proxies. Jeruzalem moet echter niet onderschatten hoe vergelijkbaar de Republikeinse impulsen ten opzichte van Libanon zijn met die van Team Obama, zelfs als hun ogenschijnlijke motieven anders zijn. Rechts ziet het groeiende, giftige sektarisme dat in Washington in het Libanonbeleid is geïnfiltreerd - een giftigheid die de Libanese (en Libanese Amerikaanse) lobbyisten bewust hebben aangemoedigd en uitgebuit - Libanon als een arena voor “empowerment van christenen uit het Midden-Oosten.” Een andere, verwante variant is gebaseerd op clichés over Libanon als het “Parijs” of “Zwitserland” van het Midden-Oosten - een van nature pro-westerse samenleving die gewoon wacht op de juiste hoeveelheid politieke en financiële investeringen van de VS, net zoals Irak een natuurlijke democratie was die wachtte op bevrijding door de VS om de realiteitsloze fantasieën van de ideologen van de Vrijheidsagenda te vervullen. In werkelijkheid is Libanon een failliet terreurparadijs dat wordt gecontroleerd door Iran. De nep “staatsinstellingen” worden geleid door sektarische jakhalzen die niet in staat zijn om basisvoorzieningen zoals elektriciteit te leveren aan hun aanhangers. Toch weerhoudt dat de Republikeinse wetgevers in het Congres er niet van om tot de meest fervente voorstanders te behoren van het rampzalige beleid van Obama om de LAF te steunen.

Geen van deze gestoorde fantasieën - of het nu gaat om een Amerikaans partnerschap met de mullahs in Teheran dat door Beiroet loopt, of om een “Libanese staat” die is opgebouwd door Amerikaanse dollars te pompen in “instellingen” die door Hezbollah worden gecontroleerd - kan echter iets veranderen aan de realiteit. Washington kan zichzelf vermaken door miljarden te pompen in de UNIFIL-LAF schertsvertoning om de schijn op te houden dat het zijn eigen speciale Levantijnse provincie leidt. Voor Israël zullen dergelijke napoleontische paradepaardjes los blijven staan van de realiteit ter plaatse. Alleen als Israël de vrijheid behoudt om onafhankelijk en naar eigen goeddunken op te treden om bedreigingen van zijn noordgrens te verwijderen, zal het in vrede kunnen leven.

Tony Badran is nieuwsredacteur van Tablet en Levant-analist.

Bron: The UN’s Kosher Stamp for Terror - Tablet Magazine