Het einde van Assad

Trump dringt aan op Israëlische overwinning; Wat wel en niet te doen in Syrië;

Park Macdougald 9 december 2024

Het grote verhaal

Het bewind van Bashar al-Assad, de moorddadige dictator wiens familie sinds 1971 over Syrië regeert, is ten einde. Na een 13 jaar durende burgeroorlog die uitgroeide tot het bloedigste conflict van de 21e eeuw, waarbij misschien wel 600.000 mensen omkwamen en miljoenen mensen op de vlucht sloegen in Assads wanhopige strijd om aan de macht te blijven, kwam de ineenstorting van zijn regime uiteindelijk toch plotseling. Elf dagen geleden lanceerden de door Turkije gesteunde rebellen wat de meeste waarnemers (waaronder wij) verwachtten dat een beperkt offensief zou zijn in het noorden van Syrië. Maar niemand - niet de Turken, niet de Iraniërs of Russen en niet de Amerikanen - begreep hoe fragiel het regime was geworden. De rebellen namen Aleppo in, toen Hama, toen Homs. Damascus viel op zaterdag, bijna zonder slag of stoot. “Troepen van het Syrische Arabische Leger deserteerden uit hun posities, de politie deserteerde uit hun posities en Bashar Al Assad vluchtte gewoon weg,” vertelde een Syrische oppositiefiguur aan The Wall Street Journal. Assad heeft naar verluidt “politiek asiel” gekregen in Moskou.

Wat er nu komt voor Syrië is onbekend en het is de moeite waard om elk optimisme dat je zou kunnen voelen te temperen. De leider van Hayat Tahrir al-Sham, de belangrijkste rebellengroep achter het offensief, is een man die bekend staat onder de schuilnaam Abu Mohammed al-Jolani; hij was een strijder van de Islamitische Staat Irak tijdens de opstand in Irak en later de leider van Jabhat al-Nusra, de Syrische tak van al-Qaeda tijdens de Syrische burgeroorlog. Jolani probeert al jaren zijn imago te verzachten door interviews te geven aan westerse media en zichzelf af te schilderen als een hervormde jihadist, die echter nog steeds voorstander is van de invoering van de sharia. Terwijl de HTS en haar bondgenoten door Syrië trokken, heeft hij herhaaldelijk geprobeerd om de Alawitische, Christelijke, Druzische en Sjiitische minderheden in het land gerust te stellen dat hen niets zal overkomen in het pas bevrijde Syrië; in een zondag gepubliceerd artikel in The New York Times stond bijvoorbeeld dat de HTS in stilte een deal had gesloten met de Iraniërs tijdens haar bliksemopmars vorige week. In ruil voor Iraanse troepen die zich zonder slag of stoot zouden terugtrekken, beloofde HTS volgens niet nader genoemde Iraanse functionarissen om Syrische sjiieten en sjiitische religieuze heiligdommen te beschermen.

De bedoelingen van de rebellen ten opzichte van het Westen en Israël zijn minder duidelijk, hoewel een officier van het Vrije Syrische Leger, een van de vele andere facties die actief zijn in de opstand, de Israëli's probeerde gerust te stellen in een vrijdag gepubliceerd interview met The Times of Israel. “HTS heeft ongeveer 10.000-15.000 strijders, maar in totaal zijn er honderdduizenden strijders [van andere groepen],” zei de officier, met het argument dat HTS niet in staat zal zijn om de salafistische heerschappij over het hele land te consolideren. “We staan open voor vriendschap met iedereen in de regio, inclusief Israël,” zei de officier verder. “We hebben geen andere vijanden dan het regime van Assad, Hezbollah en Iran. Wat Israël deed tegen Hezbollah in Libanon heeft ons enorm geholpen.” Voorzichtig laat Israël echter niets aan het toeval over. In het weekend rukte de IDF op om een bufferzone te creëren aan de Syrische kant van de Golanhoogte en de Israëlische luchtmacht heeft vermoedelijke opslagplaatsen van chemische wapens, fabrieken van ballistische raketten, militaire infrastructuur en inlichtingenfaciliteiten aangevallen. In een videoverklaring die zaterdag werd vrijgegeven, zei premier Benjamin Netanyahu: “Als we nabuurschapsbetrekkingen en vreedzame relaties kunnen aangaan met de nieuwe krachten die in Syrië opkomen, dan is dat onze wens. Maar als dat niet lukt, zullen we alles doen wat nodig is om de staat Israël te verdedigen.”

Onzekerheid over de toekomst mag echter niet afleiden van het punt dat de ineenstorting van het Assad-regime een ondubbelzinnige overwinning is voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten, Israël en Turkije, en een nederlaag voor Rusland, Iran en de Obama-Biden factie, die Assad's overleving tijdens de hele Syrische burgeroorlog vergemakkelijkte en sindsdien heeft geprobeerd om het Iraanse alliantiesysteem overeind te houden. Meer specifiek, zoals Tony Badran van Tablet zondag opmerkte op X, betekent de val van Assad een verbluffende overwinning voor Netanyahu, die de druk van Washington weerstond om zich te plooien tegen de Iraanse As en uiteindelijk Hezbollah decimeerde als een strijdmacht - opnieuw de zeer grote bezwaren van het Witte Huis. Zoals we de afgelopen week hebben geleerd, waren Assad en Iran niets zonder de Libanese terreurgroep.

In de Verenigde Staten was de reactie op de val van Assad raadselachtig. Obama beschermde de Syrische sterke man om de nucleaire besprekingen met Iran niet in gevaar te brengen, en de Obama veteranen die het buitenlands beleid van Joe Biden leiden, hebben zich steeds in allerlei bochten gewrongen om Iraanse proxies in de hele regio te beschermen. Vorige week nog meldde Reuters dat het Witte Huis overwoog om de sancties tegen Assad op te heffen en de woordvoerder van het State Department, Matthew Miller, opperde een “de-escalatoir pad” en een “politiek proces” naar het voorbeeld van het proces dat het Witte Huis in Libanon sponsorde en dat tot doel had om een Amerikaanse beschermende paraplu uit te breiden naar Hezbollah. Toch hebben legioenen MAGA beïnvloeders onzinnige samenzweringstheorieën naar buiten gebracht over de CIA Biden die een “regimeverandering” of een “jihadistische staatsgreep” zou sponsoren. Anderen zijn bang dat de val van Assad een dreigend “bloedbad onder christenen” en een vluchtelingencrisis in Europa zal veroorzaken, zelfs nu Syrische en Libanese christenen de val van de tiran vieren en duizenden Syriërs in ballingschap zijn begonnen terug te keren naar hun huizen.

Donald Trump begreep echter onmiddellijk de toevallige implicaties van de gebeurtenissen in Syrië:

Assad is weg. Hij is zijn land ontvlucht. Zijn beschermer, Rusland, Rusland, onder leiding van Vladimir Poetin, was niet geïnteresseerd om hem nog langer te beschermen. Er was überhaupt geen reden voor Rusland om daar te zijn. Ze verloren alle interesse in Syrië vanwege Oekraïne, waar bijna 600.000 Russische soldaten gewond of dood liggen in een oorlog die nooit had mogen beginnen en eeuwig zou kunnen duren. Rusland en Iran zijn nu verzwakt, de ene vanwege Oekraïne en een slechte economie, de andere vanwege Israël en haar gevechtssuccessen. Ook Zelenskyy en Oekraïne zouden graag een deal sluiten en de waanzin een halt toeroepen. Ze hebben 400.000 soldaten verloren en nog veel meer burgers. Er zou een onmiddellijk staakt-het-vuren moeten komen en de onderhandelingen zouden moeten beginnen. Er worden te veel levens onnodig verspild, te veel gezinnen verwoest en als het zo doorgaat, kan het uitgroeien tot iets veel groters en veel ergers. | Ik ken Vladimir goed. Dit is zijn tijd om te handelen. China kan helpen. De wereld wacht!

Donald Trump Waarheid Sociaal 02:00 AM EST 12/08/24 @realDonaldTrump

Om het belangrijke deel te herhalen: “Rusland en Iran zijn op dit moment verzwakt, de ene vanwege Oekraïne en een slechte economie, de andere vanwege Israël en haar gevechtssuccessen.” Hoewel men zich terecht zorgen kan maken over de bedoelingen van de nieuwe heersers van Syrië, leven we in een wereld van staten. In Syrië hebben twee geallieerde staten, Israël en Turkije, twee rivaliserende staten, Rusland en Iran, beslissend verzwakt, ondanks de beste inspanningen van de vertrekkende regering. Trump, die wijselijk de voorkeur geeft aan geopolitieke winnaars boven verliezers, zal de hulp waarschijnlijk op prijs stellen.

Bron: Dec. 9: The End of Assad - by Park MacDougald - The Scroll