Een nieuw Brits centrum met 38 miljoen pond gaat onderzoek doen naar alternatieven voor dierlijke eiwitten, met name uit planten, schimmels, algen en in laboratoria gekweekt vlees.

Het National Alternative Protein Innovation Centre (“NAPIC”) heeft als missie om “aanvaardbare en planeetvriendelijke alternatieven voor dierlijke eiwitten” te ontwikkelen.

De financiering is afkomstig van de Biotechnology and Biological Sciences Research Council (“BBSRC”) en Innovate UK, evenals van drie universiteiten en het James Hutton Institute.

In een verklaring van de organisaties staat dat het aanvullen van de traditionele landbouw met alternatieve eiwitbronnen “van cruciaal belang is als we op duurzame wijze aan de toenemende vraag willen voldoen”.

Alternatieve eiwitten zijn afkomstig van andere bronnen dan dieren en omvatten land- en waterplanten, insecten, eiwitten afkomstig van biomassa of precisiefermentatie en kweekvlees...

Dierlijke landbouw produceert naar schatting een vijfde van de opwarming van de aarde en met een wereldbevolking die tegen 2050 naar verwachting bijna 10 miljard zal bedragen, zal de vraag naar eiwitten naar verwachting aanzienlijk stijgen.

Sommige bronnen, zoals het Milieuprogramma van de VN, schatten dat alleen al de vleesconsumptie tegen 2050 met 50 procent zou kunnen toenemen.

We moeten duurzamere eiwitbronnen vinden en gelukkig is er een enorme biodiversiteit aan niet-dierlijke eiwitbronnen, waarvan we nog maar net de oppervlakte hebben bereikt...

[In dit stuk introduceert de schrijver alternatieve gedachten over het “geen vlees” dieet].

Nepvlees, synthetisch vlees, reageerbuisvlees, schoon vlees - noem het zoals je wilt - is de trend om vlees kunstmatig te kweken in een laboratorium, en heeft de laatste tijd een aantal indrukwekkende miljardeninvesteringen en mediabelangstelling aangetrokken.

Wat interessant is in dit tijdperk van “nepnieuws” en fact-checking, is het aantal artikelen in de media over nepvlees waarin de beweringen van de commerciële voorstanders worden herhaald dat echt vlees slecht is voor zo ongeveer alles, terwijl in het laboratorium gekweekt vlees geen ethische of milieuproblemen met zich meebrengt - zonder een duidelijke poging om deze beweringen te verifiëren.

Afgezien van de perceptie dat laboratoriumvlees “beter voor het milieu” moet zijn, is een andere fundamentele vooronderstelling die door de voorstanders van dierenrechten naar voren wordt gebracht, dat een dier niet meer hoeft te sterven om een maaltijd te produceren.

In tegenstelling tot de traditionele productie van rundvlees, veroorzaakt het kweken van dierlijke cellen in een petrischaaltje geen schade of pijn bij een dier met gevoel, benadrukken ze.

Maar wat nog niet besproken wordt in alle “gee-whiz” publiciteit over in het laboratorium gekweekt vlees is het verhaal achter het medium dat nodig is om het te produceren.

Volgens een vooraanstaande Australische dierwetenschapper met wie Beef Central heeft gesproken, is voor de vermenigvuldiging van dierlijke cellen om een vorm van vleeseiwit te maken in een laboratorium een medium nodig dat is gebaseerd op foetaal bloedplasma.

Foetaal bloed wordt geproduceerd door een drachtige koe te slachten, het ongeboren kalf uit de baarmoeder te halen en het bloed daaruit te oogsten. Hoewel er een synthetisch alternatief voor foetaal bloed bestaat, is het blijkbaar onbetaalbaar om te produceren, aldus de vleeswetenschapper.

Tot zover de “sterftevrije” vleesproductie in laboratoria. (“Onderzoekscentrum gelanceerd in het Verenigd Koninkrijk om nepvlees te promoten en een nationale eiwitstrategie te ontwikkelen,” door Rhoda Wilson, The Exposé, 3 september 2024)