Biden's probleem ligt bij Democraten die Israël haten, niet bij Netanyahu

De pogingen van de regering om aanvallen op Jeruzalem, die de propaganda van Hamas bevestigen, om te zetten in kritiek op de premier en zijn beleid, zijn een poging om links te sussen.

Door Jonathan S. Tobin op 12 maart 2024

Het lijkt erop dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu ruzie heeft met een andere Amerikaanse president. Dat is wat het Witte Huis en zijn corporate-media echokamer en cheerleaders in publicaties van The New York Times en uitzendingen zoals MSNBC je willen doen geloven. Net als tijdens de regeringen van president Bill Clinton en Barack Obama, is Netanyahu de buitenlandse leider geworden die het meest door president Joe Biden en zijn team voor buitenlands beleid zal worden neergesabeld. Ze zien hem als een obstakel voor het beleid dat ze willen voeren en als een politiek probleem in de aanloop naar de verkiezingen in november.

En ze gebruiken dezelfde tactieken die het officiële Washington altijd gebruikt als het gaat om het ondermijnen van Israëlische leiders die ze niet mogen of waarmee ze niet lijken te kunnen samenwerken. Maar deze keer blijft het niet beperkt tot presidentiële sneren naar de premier in interviews, "hot mic" momenten en lekken met als doel zijn regering in diskrediet te brengen en omver te werpen. De regering is vastbesloten om het te laten lijken alsof Netanyahu een meedogenloze en verliezende oorlog voert, de alliantie tussen de VS en Israël probeert op te blazen en op het punt staat om door zijn eigen volk uit de macht te worden gezet.

Het is helemaal waar dat - net als bij Clinton en Obama, en ondanks Biden's protesten dat zijn gevoelens over de premier niet persoonlijk zijn - Natanyahu wordt beschouwd met een diepgewortelde vijandigheid door de president en zijn assistenten. Maar het is geen persoonlijke vete. Evenmin, in tegenstelling tot de problemen met Clinton en Obama, wordt de vijandigheid voornamelijk gedreven door verschillen in beleid, hoewel die er zeker zijn.

Deze keer gaat het niet om Bibi

In plaats daarvan is het geschil, dat snel alle tekenen van een grote crisis tussen de twee landen begint te vertonen, iets wat nog nooit eerder is voorgekomen in de 75 jaar van een relatie die al tientallen jaren schommelt tussen breekbaar en warm. Deze keer wordt het bijna volledig gedreven door binnenlandse Amerikaanse politiek.

Dat is een primeur - en eigenlijk het tegenovergestelde van de gebruikelijke Washington-spin over Netanyahu, die problemen vaak afschildert als het resultaat van de binnenlandse prioriteiten van de premier en zijn eindeloze gekonkel om aan de macht te blijven. Na drie afzonderlijke termijnen als premier die in totaal een recordaantal van bijna 17 jaar beslaan, is het nooit onredelijk om hem ervan te verdenken dat hij politiek speelt. Maar bij al zijn vijandigheid tegenover binnenlandse critici en politieke rivalen en zijn eindeloze achterdocht jegens zijn coalitiepartners en collega's in het kabinet, gaat zijn beleid na 7 oktober daar niet over.

Zijn positie in de peilingen is verbeterd sinds zijn moeilijkste momenten tijdens de 2023 debatten over justitiële hervormingen en daarna de onmiddellijke nasleep van 7 oktober. Toch blijven de Israëli's verdeeld over de vraag of hij in functie moet blijven, vooral nadat hij vijf maanden geleden een van de grootste militaire en inlichtingenrampen van het land heeft geleid. Ondanks de laster die Biden en de Democraten in het Congres hem toespuwen, heeft Netanyahu's basisaanpak van de oorlog tegen Hamas de steun van de overgrote meerderheid van de Israëli's. Er is kamerbrede steun voor zijn aanpak. Er is kamerbrede steun voor zijn doel om de Hamas-terroristen uit te roeien die Gaza besturen als een onafhankelijke Palestijnse staat, behalve in naam. En er is geen steun voor de plannen van Biden om aan te dringen op een Palestijnse staat in Judea, Samaria en Jeruzalem, evenals in de Gazastrook, zodra de oorlog is afgelopen.

Dat betekent dat dit gevecht, net als de schermutselingen van de premier met Obama, hem waarschijnlijk eerder zal helpen dan schaden. Zijn politieke lot kan uiteindelijk worden bepaald door een naoorlogse commissie die zijn ontslag zou kunnen eisen, net als dat van de generaals en de hoofden van de inlichtingendiensten die er zo slecht in slaagden te anticiperen en zich voor te bereiden op de Hamas-aanval op het zuiden van Israël. De aanvallen van Biden op de premier zouden er echter toe kunnen leiden dat Netanyahu voor onbepaalde tijd in functie blijft - iets wat de meeste waarnemers na 7 oktober ondenkbaar achtten.

Hamas propaganda

Ondanks de vele kritiek op Netanyahu, zijn regering en de strategieën en tactieken van de Israël Defense Forces in de oorlog tegen Hamas, zijn de oplopende spanningen in het bondgenootschap niet het gevolg van het feit dat de belangen van de Joodse staat haaks staan op die van de Verenigde Staten. Sinds 7 oktober is het gemeenschappelijke belang van de twee landen om Hamas resoluut te verslaan - en Iran en zijn andere proxies en handlangers ervan te weerhouden de regio verder te destabiliseren - nog nooit zo duidelijk of noodzakelijk geweest.

Ook de beweringen van Biden dat de Israëlische campagne tegen Hamas "overdreven" of "willekeurig" is, zijn in de verste verte niet accuraat. Zoals Avraham Wyner, professor in de statistiek en gegevenswetenschap aan de Wharton School van de Universiteit van Pennsylvania, in een baanbrekend artikel in Tablet heeft besproken, blijken de cijfers over de Palestijnse slachtoffers die door Hamas worden verstrekt en die door Biden en de media worden aangehaald, niet alleen overdreven maar ook frauduleus. Een nauwkeuriger beoordeling van de situatie zou de bewering kunnen bevestigen dat de verhouding tussen het aantal niet-strijders en het aantal Palestijnse slachtoffers wel eens 1 op 1 zou kunnen zijn. Dat is ongekend in de geschiedenis van de stadsoorlog, vooral omdat Hamas zijn terroristische troepen opzettelijk onder Palestijnse burgers verbergt - mannen, vrouwen en kinderen.

In deze context zou dat betekenen dat Biden niet alleen zijn woede uit op de hardvochtige premier, maar ook willens en wetens de propagandapraatjes van de terroristische groepering verspreidt, ondanks zijn veroordelingen van Hamas en de slachtingen van 7 oktober.

Waarom had de president dan veel hardere woorden voor Netanyahu in zijn State of the Union vorige week dan voor Hamas? En waarom verdubbelde hij dat in een daaropvolgend interview op MSNBC, waarin hij Netanyahu hekelde door te zeggen dat de premier "Israël meer kwetst dan helpt" en door te beweren dat de militaire strategie die wordt gebruikt in de oorlog tegen Hamas "in strijd is met waar Israël voor staat, en ik denk dat het een grote vergissing is. Dus ik wil een staakt-het-vuren zien."

Dat werd geaccentueerd door de lekken die bedoeld waren om het geloof te ondersteunen dat Biden militaire hulp aan de Joodse staat zal koppelen aan de eis dat de Israëli's Hamas toestaan om in Rafah te blijven, de laatst overgebleven enclave van de terroristische organisatie in Gaza.

En alsof deze verbale aanvallen, die nog verder gingen dan de bakstenen die vanuit Washington naar Jeruzalem werden gegooid in de maanden sinds 7 oktober, nog niet genoeg waren, zorgde de regering er ook voor dat een nieuw "dreigingsrapport" van de CIA werd vrijgegeven om haar beweringen dat een nederlaag van Hamas waarschijnlijk onmogelijk is en dat Netanyahu's coalitie in "gevaar" is, kracht bij te zetten.

De reden voor deze campagne werd duidelijk door de toon en het beoogde publiek van Biden's retoriek in zijn State of the Union toespraak. De president en zijn staf zijn duidelijk van mening dat hun nijpende politieke situatie, waarin hij nu voormalig president Donald Trump achter zich laat, in slagveldstaten zoals Michigan met zijn hoge percentage Arabische inwoners, evenals in nationale peilingen, van hem vereist dat hij een wankelende Democratische basis voor zijn zaak mobiliseert. Of je het nu leuk vindt of niet, de toespraak was niet bedoeld om onafhankelijken of Republikeinen die niet enthousiast zijn over het vooruitzicht om op Trump te stemmen voor zich te winnen. In plaats daarvan was het een strijdlustige en ongewoon partijdige poging gericht op linkse Democratische kiezers wiens enthousiasme voor de president in niet geringe mate is afgenomen vanwege de oorlog tussen Israël en Hamas.

Biden's dalende peilingen

Terwijl velen in de pro-Israël gemeenschap gefocust zijn op Biden's bedreigingen aan het adres van Israël, heeft de intersectionele activistische vleugel van zijn partij de leugens van Hamas geslikt over de Gaza-campagne als "genocide" en het huidige conflict als gevolg van de Israëlische "bezetting". De menigten die scanderen voor de vernietiging van Israël en voor Palestijns terrorisme op universiteitscampussen en in de straten van Amerikaanse steden illustreren de manier waarop woke ideologieën zoals de kritische rassentheorie en intersectionaliteit niet alleen de Amerikaanse samenleving verdelen, maar ook een vrijbrief geven voor antisemitisme. De aanhangers van deze giftige ideeën hebben echte macht binnen een Democratische Partij die meer naar links neigt, vooral onder jongere kiezers.

Dit gaat verder dan zijn pogingen om antisemitische Arabisch-Amerikaanse kiezers in Michigan gunstig te stemmen. Hoewel Biden en zijn team in het openbaar de zorgen kunnen wegwuiven dat linkse kiezers in november thuis zullen blijven of op een kandidaat van een derde partij zullen stemmen, staat het buiten kijf dat het zijn partijbasis ontbreekt aan enthousiasme voor zijn herverkiezingscampagne. Bovendien willen deze kiezers een onmiddellijk en permanent staakt-het-vuren, waardoor Hamas zou kunnen wegkomen met de grootste massaslachting van Joden sinds de Holocaust.

Dat is de enige verklaring voor de duidelijke verschuiving in het Amerikaanse beleid van een standpunt dat oproept tot de uitroeiing van Hamas naar een standpunt dat Hamas laat overleven, zoals Biden zich leek te laten ontglippen in zijn interview op MSNBC. Dat is wat een "rode lijn" van de regering tegen een Israëlisch offensief in Rafah om Hamas af te maken in de praktijk zou betekenen.

Zijn strategie om linkse en anti-Israëlische kiezers voor zich te winnen is misschien niet zo slim als hij en zijn handlangers denken. Een dubbelzinnig beleid ten opzichte van Israël - of zelfs een openlijk kritisch beleid - zal niet genoeg zijn om diegenen voor zich te winnen die geïndoctrineerd zijn in de kritische theorie en die geloven dat Israël en zijn Joodse aanhangers "blanke" onderdrukkers zijn. Zij willen een meer openlijk pro-Hamas standpunt in plaats van een standpunt dat stilzwijgend gericht is op het begunstigen van de terroristische groepering. En het zal waarschijnlijk meer gematigde en onafhankelijke kiezers die Israël steunen van zich vervreemden dan dat het achterblijvers uit de activistische basis voor zich zal winnen.

Netanyahu helpen, niet schaden

De belangen van Amerika zijn niet gediend met een dergelijk beleid, omdat het voortbestaan van Hamas een enorme overwinning zal zijn voor Iran en een nederlaag voor gematigde Arabieren en moslims die ervoor zal zorgen dat er meer geweld en bloedvergieten zal zijn, zowel Israëlisch als Palestijns.

Bovendien zal het Netanyahu alleen maar sterker maken omdat het hem in staat zal stellen een standpunt in te nemen over een kwestie waarover in Israël een politieke consensus bestaat: Hamas verslaan en voorkomen dat Hamas of andere Palestijnse groeperingen ooit de gruwelen van 7 oktober kunnen herhalen. Hoezeer Biden ook probeert te doen alsof hij op één lijn zit met het Israëlische volk, het tegendeel is waar. Hoe controversieel hij ook mag zijn, Netanyahu staat op stevige politieke grond als het gaat om het afmaken van Hamas en het stoppen van de oprichting van een Palestijnse staat.

Voor een kort moment na 7 oktober brachten de pro-Israël houding van Biden, zijn bezoek aan Israël in oorlogstijd en zijn inzet voor de totale nederlaag van Hamas een regering die eerder gericht was op het sussen van Iran terug naar het gezond verstand en de verdediging van de Amerikaanse belangen. Maar de dalende verkiezingscijfers van de president en de druk van zijn intersectionele achterban en liberale media hebben hem de andere kant op gestuurd. Zijn probleem ligt niet zozeer bij Netanyahu als wel bij Democraten die Israël haten. Het tevergeefs zoeken naar hun goedkeuring zal ernstige gevolgen hebben voor de relatie tussen de VS en Israël, de veiligheid van Israël en de strijd tegen terreur in het Midden-Oosten.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Biden’s problem is with Democrats who hate Israel, not Netanyahu - JNS.org