www.wimjongman.nl
Leugen over Palestina: de waarheid dient eenvoudigweg niet de agenda van de wereld over de 'Israëlische bezetting'
Door Olivier Melnick 13 mei 2024
Sinds 7 oktober is het motto "From the River to the Sea Palestine Shall be Free" te horen op Amerikaanse universiteitscampussen, in de straten van Amerika en daarbuiten, en overal op het internet. De meeste mensen denken dat dit een oproep is voor gerechtigheid in "Palestina." Onze jongere generatie denkt dat het zingen van dat motto een geweldige zet is voor sociale rechtvaardigheid. Om eerlijk te zijn, er zijn heel wat van onze jongeren die dit scanderen, die niet eens zouden kunnen identificeren welke rivier of welke zee, om nog maar te zwijgen van het feit dat ze Israël niet op een wereldkaart zouden kunnen vinden. Maar laten we ons richten op degenen die precies weten wat ze zeggen.
De verklaring beschrijft de landmassa tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee, wat alleen Israël kan beschrijven. Dus, als Palestina vrij wil zijn, moet Israël weg... Geen Joden meer. Er is geen andere manier om die uitspraak te begrijpen. Dit is geen uitnodiging tot een tweestatenoplossing of iets anders. Het is een roep om de vernietiging van Israël, punt. Met andere woorden, dit is een eufemisme voor genocide!
De meeste mensen hebben vandaag de dag een verkeerd begrip van de termen Israël en Palestina, en dit leidt tot veel verwarring en trouw aan de verkeerde groep mensen op basis van een verkeerd verhaal. Het eerste dat je moet begrijpen is dat Israël bijbels gesproken het Joodse volk of het Land Israël kan betekenen. Wanneer er wordt verwezen naar de geografische grenzen van een stuk land dat door God aan Abraham en zijn nakomelingen werd gegeven, wordt het met vele namen aangeduid, waaronder "Israël", "Land van Belofte", "Het Land", "Kanaän", "het Verenigd Koninkrijk" en "het Verdeelde Koninkrijk".
Hetzelfde Abrahamitische verbond waaruit we de definitie van een Jood afleiden, vertelt ons ook dat God het Joodse volk land heeft beloofd met een aantal zeer gedetailleerde grenzen. In Genesis 12:7 is God kort en bondig: "De Heer verscheen aan Abram en zei: "Aan jouw nakomelingen zal ik dit land geven." In Genesis 13:15 herhaalt Hij die belofte en in Genesis 15:18-21 geeft Hij de details: "Op die dag sloot de Heer een verbond met Abram, zeggende: "Aan jouw nakomelingen heb ik dit land gegeven, vanaf de rivier van Egypte tot aan de grote rivier, de rivier de Eufraat: de Keniet en de Kenizziet en de Kadmoniet en de Hethiet en de Perizziet en de Refaïm en de Amoriet en de Kanaäniet en de Girgashiet en de Jebusiet."
Omdat het Abrahamitische verbond onvoorwaardelijk EN eeuwig is, blijft die belofte intact. Als we de Bijbelse grenzen van Genesis 15 volgen, is het duidelijk dat de Bijbelse samenstelling van Israël nog vervuld moet worden. De huidige grenzen gebaseerd op 1948, 1967 of andere "overeenkomsten" komen niet eens in de buurt van Gods beloofde grenzen in de Bijbel. Op basis van deze bijbelse feiten ben ik het niet eens met de term "bezette gebieden" en noem ik ze liever de "betwiste gebieden". Israël is vandaag de dag ongeveer zo groot als New Jersey en wanneer zijn volledige grenzen vervuld zijn in het Messiaanse koninkrijk, zal het zo groot zijn als twee keer de staat Texas, en je bent geen "bezetter" of "kolonisator" als het land in de eerste plaats aan jou gegeven is.
Bijbels gesproken is Israël ook de naam die aan Jakob werd gegeven nadat hij in Bethel met de Engel van de Heer had geworsteld; en overigens is deze passage in Genesis 35:9-12 een andere plaats waar God Zijn belofte van een Joods volk en hun eigen land opnieuw bevestigt: "Toen verscheen God opnieuw aan Jakob, toen hij van Paddan-aram kwam, en Hij zegende hem. God zei tegen hem: "Je naam is Jakob; je zult niet langer Jakob heten, maar Israël zal je naam zijn." Zo noemde Hij hem Israël. God zei ook tegen hem: "Ik ben de almachtige God; wees vruchtbaar en vermenigvuldig u; een volk en een gezelschap van volken zullen uit u voortkomen, en koningen zullen uit u voortkomen. "Het land dat Ik aan Abraham en Izaäk gegeven heb, zal Ik aan u geven, en Ik zal het land aan uw nageslacht na u geven." (Dezelfde belofte wordt ook weerspiegeld in Genesis 32:28, 1 Koningen 18:31 en 2 Koningen 17:34.)
Sinds zijn moderne wedergeboorte als staat is Israël als stuk land een twistpunt geworden voor de hele wereld. Vooral het moderne Palestijnse volk claimt het historische eigendom van dat land, dat teruggaat tot vóór het Joodse volk. Momenteel wordt beweerd dat het Palestijnse volk een etnische groep ZIJN, iets wat niet langer wordt betwist door de overgrote meerderheid van de wereld, maar is het waar? Is het gebaseerd op feiten of fictie? Verder onderzoek is nodig om de betekenis van het woord "Palestina" vast te stellen en de geldigheid van een dergelijke bewering te beoordelen.
Om de ware betekenis van Palestina beter te begrijpen, moeten we een heel stuk terug in de geschiedenis dan halverwege de jaren zestig. Hoewel de exacte oorsprong van de naam Palestina nog steeds ter discussie staat, zijn er aspecten van de betekenis van het woord die we zeker kunnen weten. Mogelijk beschreef het ooit een bevolkingsgroep die bekend stond als de Filistijnen, maar die bevolkingsgroep was op geen enkele manier verbonden met de huidige Palestijnen - niet etnisch, niet taalkundig, niet historisch en niet cultureel.
In 132 na Christus vond er een Joodse opstand plaats tegen de Romeinen. Het stond bekend als de Bar Kochba-opstand (Bar Kochba was destijds een valse messias in Israël). Het liep niet goed af voor het Joodse volk en naast een bloedbad van gigantische proporties werd Israël door de Romeinen omgedoopt tot Palaestina. Het hernoemen van het Land met de naam van hun vijanden, de Filistijnen, was een poging om de Joodse geschiedenis te ondermijnen en het Joodse volk verder te vernederen. Bovendien werd Jeruzalem in die tijd ook omgedoopt tot Aelia Capitolina door keizer Hadrianus. De naam Palestina bleef hangen en werd na die tijd nog steeds gebruikt. Het staat nergens in de Bijbel, behalve op de landkaarten aan het einde van elke Bijbel, maar die zijn natuurlijk niet geïnspireerd.
Toen de Britten van 1922 tot 1948 de macht in handen hadden, werd het gebied bestuurd onder wat bekend stond als het Britse Mandaat Palestina. In de originele tekst van het Mandaat zelf, gedateerd 1922, kunnen we lezen: "Overwegende dat daarmee erkenning is gegeven aan de historische band van het Joodse volk met Palestina en aan de redenen om hun nationale thuis opnieuw in dat land te vestigen."
Laten we eens kijken naar artikel 4 van dat Mandaat. In dezelfde passage vinden we twee woorden die een hedendaagse Palestijn moeilijk in een positief daglicht kan plaatsen: Palestijn en zionist. Toch was het in de context van het oorspronkelijke Mandaat aan de huidige leiders van de Zionistische beweging toevertrouwd om Palestina te besturen, zoals we kunnen lezen:
Tot het begin van de jaren 1960 was Palestina dus altijd synoniem met Israël, de Joodse staat. Arabieren in buurlanden noemden zichzelf nooit Palestijnen, maar eerder Syriërs, Libanezen, Jordaniërs, Egyptenaren, enz. De meeste Arabieren in het begin van 1900 zouden hebben beweerd dat Palestijnse Arabieren gewoon Syriërs waren, zoals Mitchell Bard documenteert in zijn goed onderzochte boek Myths and Facts: A Guide to the Arab-Israeli Conflict. Hij schrijft: "Vóór de deling zagen de Palestijnse Arabieren zichzelf niet als mensen met een eigen identiteit. Toen het Eerste Congres van Moslim-Christelijke Verenigingen bijeenkwam in Jeruzalem in februari 1919 om Palestijnse vertegenwoordigers te kiezen voor de Vredesconferentie in Parijs, werd de volgende resolutie aangenomen: Wij beschouwen Palestina als deel van Arabisch Syrië, omdat het daar nooit van gescheiden is geweest. Wij zijn ermee verbonden door nationale, religieuze, taalkundige, natuurlijke, economische en geografische banden."
Hoewel God verschillende namen gebruikt voor het Land Israël, wordt het nooit Palestina genoemd. In feite noemt zelfs de Koran (Sura Maida 5:21-22) het "Heilige Land" in de context van Mozes en de verspieders die zich voorbereiden om het Land Kanaän binnen te gaan; maar nooit wordt het Palestina genoemd. Jeruzalem wordt niet eens bij naam genoemd in de Koran.
Vandaag de dag trekt niemand de etymologie van het woord "Palestina" in twijfel, en dat is jammer. Wat echt triest is, is dat de Arabische vluchtelingen die door hun eigen landen gedwongen werden om na 1948 in Israël te blijven, uiteindelijk kinderen kregen die vervolgens weer kinderen kregen. Deze onschuldige volgende generaties zijn voor politiek gewin als Palestijnen bestempeld. Het zijn echte mensen die een echt thuis en een fatsoenlijk leven verdienen. Teruggaan naar het "Palestina" van voor 1948 zou hen allemaal verbinden met een van de Arabische buurlanden, maar dat is niet in het belang van de huidige agenda van de wereld van Israëlische bezetting, kolonisatie en etnische zuivering, of wel?
Vanuit Gods perspectief is Israël eeuwig en door goddelijk besluit aan het Joodse volk gegeven. Dit impliceert nooit dat "Palestijnen" minderwaardige mensen zijn, maar simpelweg dat zij niet de oorspronkelijke bewoners van dat land zijn. Dus, om eerlijk te zijn, in plaats van te zingen, "Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn," zouden we moeten bevestigen, "Van de zee tot de rivier, Israël is voor altijd hier!"
Olivier Melnick is auteur, spreker, antisemitisme-expert en uitvoerend directeur van Shalom in Messiah Ministries.