het Obama-imperium eist een nieuwe provincie op

Park Macdougald - 27 november

Het grote verhaal

In onze editie van maandag zeiden we dat de opkomende staakt-het-vuren deal in Libanon slecht nieuws was voor zowel de Verenigde Staten als Israël. Blijkbaar hadden de leiders van geen van beide landen aandacht voor The Scroll, want de deal werd dinsdag met een 10-1 stemming van het Israëlische veiligheidskabinet afgerond en trad woensdagochtend in werking. Zo gaat het dus.

Voor lezers die willen begrijpen wat de deal betekent, raden we de gisteren uitgezonden “Rootless” podcast aan met Tablet Editor-at-Large Liel Leibovitz en Tablet News Editor Tony Badran, die we zullen linken aan het einde van de Big Story. Maar het belangrijkste om te begrijpen is dat ondanks het gepraat over een prachtige Israëlische “overwinning” door diverse denktankers, de deal in feite de status quo van 6 oktober 2023 herstelt - behalve nog erger.

Het basiskader van het staakt-het-vuren is Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad, die een einde maakte aan de oorlog van 2006, en de nieuwe overeenkomst herneemt de meeste kenmerken van 1701, waaronder tandeloze oproepen tot demilitarisering van Zuid-Libanon en ontwapening van Hezbollah. We zeggen tandeloos omdat, onder de nieuwe overeenkomst, de “handhaving” van deze “demilitarisering” en “ontwapening” zal worden toevertrouwd aan dezelfde krachten die de afgelopen twee decennia hebben toegezien op de verankering van Hezbollah in Zuid-Libanon, namelijk de Libanese strijdkrachten (LAF) en de VN-interimmacht in Libanon (UNIFIL). De LAF, die sinds 2006 miljarden aan Amerikaanse financiering heeft ontvangen - inclusief via een krankzinnig plan van Obama en Biden om de salarissen van de LAF rechtstreeks te betalen met Amerikaans belastinggeld - is, ruimhartig, een “agglomeratie van vijandige sektarische milities, deels opgericht en grondig geïnfiltreerd door de IRGC”, zoals Kyle Orton het formuleert in UnHerd. Minder ruimhartig gezegd is het een dekmantel voor Hezbollah en het witwassen van geld. UNIFIL is niet veel beter, zoals UNRWA in Gaza, het is grondig omgekocht, gedwongen, doorgedrongen en ondermijnd door de lokale terreurgroep tot het punt dat het ook fungeert als een de facto Hezbollah hulporganisatie, waarbij het inlichtingen en apparatuur deelt met Hezbollah en hun troepen samenbrengt met die van Hezbollah om te fungeren als een scherm tegen Israëlische aanvallen.

Om verdere oorlog te voorkomen, met andere woorden, verdubbelt de nieuwe overeenkomst hetzelfde kader dat tot de oorlog leidde. De “vernieuwing” is een nieuwe Amerikaans-Franse internationale “commissie”, die zal “toezien” op vermeende schendingen van het staakt-het-vuren en misschien, heel misschien, Israël toestemming zal geven om Hezbollah aan te vallen - als de LAF faalt om dit te doet en als de Verenigde Staten en Frankrijk er zin in zouden hebben om Israël toe te staan Libanon te bombarderen, wat de hele uitkomst is van de staakt-het-vuren-overeenkomst om het te voorkomen. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft beweerd dat Israël de vrijheid behoudt om Hezbollah naar believen aan te vallen, maar Amerikaanse functionarissen zijn een andere mening toegedaan. Een dinsdag gepubliceerd artikel in Walla News citeerde Amerikaanse functionarissen die zeiden dat Israël de vrijheid van handelen zal behouden in Zuid-Libanon “in overeenstemming met het internationaal recht”, maar dat ten noorden van de Litani rivier, “Israël niet automatisch de vrijheid van handelen zal hebben”. Hier is Walla (met een Google-vertaling uit het Hebreeuws):

Volgens [de Amerikaanse functionarissen] zal Israël in dergelijke gevallen de informatie die het heeft moeten overdragen aan het internationale controlemechanisme en vooroverleg moeten plegen met de VS. Als het Libanese leger de kwestie niet zelf afhandelt, zal Israël Amerikaanse steun krijgen voor de eigen actie.

“Er zijn beperkingen aan de militaire activiteiten die Israël kan uitvoeren. Het is onmogelijk om een staakt-het-vurenovereenkomst te ondertekenen als Israël maar kan schieten wat het wil in Libanon en wanneer het maar wil,” zei een hoge Amerikaanse functionaris.

Met andere woorden, de Verenigde Staten verklaren Libanon officieel tot Amerikaans protectoraat, terwijl ze Israël degraderen van soevereine bondgenoot tot vazal, volgens de formule die Tablet's Tony Badran uiteenzette in zijn essay “The Ottoman-American Empire”. Israël zal nu formeel afhankelijk zijn van de goedkeuring van de VS (en Frankrijk) om op te treden tegen de door Iran gesponsorde terreurgroep in het noorden, zelfs terwijl Washington haar beschermende paraplu uitbreidt naar die terreurgroep via haar sponsoring van de LAF. Waarom? Nou, zoals Badran eind juli uitlegde:

Het doel van grootschalige Amerikaanse investeringen in Libanon en zijn staatsinstellingen, evenals de bouw van een ambassade die lijkt op een LEED-gecertificeerde versie van het Crac des Chevaliers in de heuvels boven Beiroet, is niet om een vijandige overname te proberen of, om het onuitstaanbare jargon van Washington te gebruiken, om te “concurreren” met Iran. De laatste keer dat de Amerikaanse betrokkenheid in Libanon als vijandig werd ervaren, blies Iran de Amerikaanse ambassade en marinierskazerne op en ontvoerde en vermoordde het Amerikaanse burgers in Beiroet gedurende de jaren tachtig. Nee, de Amerikaanse betrokkenheid wordt door iedereen gezien als vriendschappelijk en heilzaam, niet gericht op het ondermijnen van het Iraanse domein maar op het consolideren ervan in een gezamenlijke onderneming. Net als de Britten met de Ottomanen, is de Amerikaanse betrokkenheid in het Iraanse rijk die van een beschermheer, alleen niet om een afnemend rijk te beheren, maar met het omgekeerde doel om het rijk van een kunstmatig opgeblazen middenmacht te consolideren die de regio onder Amerikaanse bescherming zal besturen, tegen een prijs.

Het doel om dit nu te doen, is vermoedelijk om te proberen het Obama-Biden Realignment-beleid “vast te zetten” na de regeringswisseling. Hoewel het team voor buitenlands beleid van Trump ongetwijfeld sympathieker zal staan tegenover Israël en vijandiger tegenover Iran dan team Obama-Biden, zal het ook niet graag groen licht geven voor de hervatting van actieve vijandelijkheden in Libanon, vooral gezien het schijnbaar grenzeloze vermogen van Republikeinse handen op het gebied van buitenlands beleid om zichzelf voor de gek te houden met fantasieën over het versterken van Libanese “staatsinstellingen” om “weerstand te bieden aan Iran”. Aankomend Nationaal Veiligheidsadviseur Mike Waltz, bijvoorbeeld, probeerde op bizarre wijze het staakt-het-vuren te claimen als een overwinning voor Trump. Hij schreef in een post op dinsdag X dat “iedereen aan tafel komt vanwege president Trump” en prees de “concrete stappen naar deëscalatie in het Midden-Oosten”. Misschien moet hij de eer opstrijken voor de pier van Biden, nu hij toch bezig is.

Maar als de deal zo slecht is, waarom zou Netanyahu er dan mee instemmen? In een toespraak op dinsdag gaf de premier drie hoofdredenen, die hier zijn samengevat door Tablet-medewerker Michael Doran:

Premier @netanyahu heeft zojuist aangekondigd dat Israël op het punt staat een staakt-het-vuren in Libanon te accepteren. Hij rechtvaardigde de stap met drie belangrijke argumenten: 1) de prioriteit om zich te concentreren op het Iraanse front; 2) de noodzaak om het leger te herbevoorraden en nieuw leven in te blazen dat heeft geleden onder het zachte embargo dat de regering Biden heeft ingesteld op wapenleveringen maar dat het Trump-team binnenkort zal opheffen; en 3) de waarde van het loskoppelen van het Libanese front van het Gazafront zodat Hamas niet langer rechtstreeks kan profiteren van de steun van de Iraanse verzetsas. Persoonlijk vindt @netanyahu's logica zeer overtuigend.

Er zijn ook berichten, zoals we maandag al aangaven, dat de regering Biden dreigde met verdere VN-sancties, mogelijk inclusief een internationaal wapenembargo, als Israël weigerde mee te spelen. In een dinsdag gepubliceerd artikel voor Foreign Affairs adviseerde Jonah Blank dat de demissionaire regering Biden “de Palestijnse soevereiniteit zou erkennen, een resolutie over een tweestatenoplossing in de VN-Veiligheidsraad zou sponsoren en de bestaande Amerikaanse wetgeving over wapenoverdrachten zou handhaven”. Het Israëlische leiderschap lijkt ook enthousiast te zijn geweest over Franse medewerking bij het bezweren van de dreiging die uitgaat van de arrestatiebevelen van het Internationaal Strafhof tegen Netanyahu en voormalig minister van Defensie Yoav Gallant. Woensdagochtend, kort nadat het staakt-het-vuren van kracht werd, maakte het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken, dat zich eerder terughoudend had opgesteld ten aanzien van de arrestatiebevelen, bekend van mening te zijn dat Netanyahu, als leider van een land dat geen partij is bij het ICC, “immuniteit” zou kunnen genieten tegen vervolging. Dus dat is mooi.

Aan de optimistische kant is er wat weerstand tegen de deal van Republikeinen in het Congres. In een brief van dinsdag schreef Sen. Ted Cruz (R-TX) dat hij “diep verontrust was door zowel de berichten dat Obama-Biden functionarissen enorme druk hebben uitgeoefend op onze Israëlische bondgenoten om dit staakt-het-vuren te accepteren als door de manier waarop deze functionarissen de verplichtingen van Israël karakteriseren... Obama-Biden functionarissen proberen nu al Israëls acceptatie van dit staakt-het-vuren te gebruiken om ervoor te zorgen dat Hezbollah en andere Iraanse terreurgroepen intact blijven in Libanon, en om Israëls toekomstige vrijheid van handelen en zelfverdediging te beperken.” Cruz zei verder dat...

Premier Benjamin Netanyahu heeft gezegd dat Israël onder het staakt-het-vuren de volledige vrijheid van actie behoudt om Hezbollah tegen te gaan als de groep Israël aanvalt of probeert zijn terroristische infrastructuur opnieuw op te bouwen. De Verenigde Staten moeten Israël toestaan en helpen om dat te doen, en ik ben vastbesloten om nauw samen te werken met de regering Trump en mijn collega's in het komende Congres om ervoor te zorgen dat ze dat kunnen doen.

We hopen dat dat waar is. Maar op de lange termijn moeten de Israëli's werken aan het terugwinnen van hun soevereiniteit, en niet meer uitbesteden aan een steeds pathologischere supermacht in de hoop dat de Republikeinse “cavalerie” arriveert. De regering Trump zou zich ondertussen minder moeten richten op het “helpen” van de Israëli's - of, God verhoede, de Libanezen - dan op het ontmantelen van de imperiale structuur die Team Obama-Biden heeft opgericht in het Midden-Oosten. Zoals Tablet al meer dan een jaar betoogt, vereist deze structuur dat Israël wordt gereduceerd tot een passieve vazal door gebruik te maken van de hefboomwerking van de huidige Amerikaans-Israëlische hulprelatie, waarmee de basis wordt gelegd voor resultaten zoals we die afgelopen week in Libanon hebben gezien.

Beide landen zouden er goed aan doen om deze relatie de komende vier jaar te heroverwegen. Zoals Jacob Siegel en Liel Leibovitz afgelopen juli schreven:

Het alternatief voor deze ongelijke relatie, die gebaseerd is op afhankelijkheid, is een meer openhartige transactierelatie, die Israël in staat zou stellen om economisch, diplomatiek en strategisch voordeel te behalen. Het zou volgens ons ook de huidige Amerikaanse verliefdheid kunnen verminderen om de Joodse staat te behandelen als een morele allegorie in Amerikaanse politieke psychodrama's, in plaats van als een klein land in het Midden-Oosten met zijn eigen lokale uitdagingen en aanzienlijke voordelen voor de hoogste bieder. De huidige hypergepolariseerde sfeer rond Israël is voor niemand goed - niet voor een Amerika waarvan de politieke klasse mensen wil afleiden van haar eigen tekortkomingen; niet voor een meerderheid van de Joden in de wereld die in Israël wonen; en niet voor Amerikaanse Joden, die hun maatschappelijke rol zijn gaan identificeren met het dienen als rekwisieten in een aflopend stuk politiek theater. Als het doek valt, zullen ze merken dat ze geen rol hebben - en afgesneden zijn van het 3000 jaar lange Joodse historische continuüm dat hun erfenis is, of was.

Bron: Nov. 27: The Obama Empire Claims a New Province