Nooit meer? Nee

Shoshana Bryen - 12 november 2024

Terwijl hordes politici, beroemdheden, “beïnvloeders” en “wannabes” somber een “Nooit meer” intoneren, 86 jaar na de Kristallnacht, de “Nacht van Gebroken Glas” die de Holocaust inluidde, heerst de lafheid in het Westen.

“Nooit meer” is een belofte van Joodse trotsering en de belichaming van Israël. Van de fysieke grenzen van de staat en van Entebbe tot Amsterdam, overal waar Joden worden bedreigd, heeft Israël de rol van verdediger van het Joodse volk op zich genomen. Als je een optimist bent, was “Nooit meer” ook een manier voor de Europese gemeenschap om uit te drukken dat ze de omvang van haar misdaden in de Tweede Wereldoorlog begreep. Europa herhaalde de mantra en beloofde dat het dit nooit meer zou laten gebeuren, en zijn bondgenoten - voornamelijk de Verenigde Staten, Canada, Australië en anderen - waren partners in die belofte.

Het eerste is juist, bewonderenswaardig en gepast.

Het tweede is onwaar of een verbroken belofte.

De mantra van “nooit meer” ging ervan uit dat de lessen van de Holocaust universeel waren en dat “genocide” - wat volgens de Verenigde Naties “het georganiseerd doden van groepen mensen vanwege hun ras, religie of nationale afkomst” is - universeel zou worden afgewezen en dat de afwijzing blijvend is.

Het is geen van beide.

Ondanks de verbastering van het woord “genocide”, zijn er echte genociden van na de Tweede Wereldoorlog om te overwegen. Hier zijn er een paar: Cambodja onder de Rode Khmer in de jaren 1970; de aanvallen op de Tutsi's in Rwanda in 1994; aanvallen van Islamitische Staat Irak en de Levant (ISIL) op de Yazidi's in Irak (de Verenigde Naties hadden 10 jaar nodig om dat als genocide te bestempelen); de Koerden in Noord-Irak die werden onderworpen aan aanvallen met chemische wapens in Halabja; een tweefasige aanval op de Rohingya in Myanmar; de ISIS-vervolging van Iraakse Turkmenen, die in 2017 door het Iraakse parlement als genocide werd erkend; en een jaar later werd de seksuele slavernij van Iraakse Turkmeense meisjes en vrouwen door de Verenigde Naties als genocide erkend. De Verenigde Staten hebben China's onderdrukking en moord op moslim-Oeigoeren bestempeld als een “genocide”.

Er is meer, maar wat zegt deze korte lijst je?

Ten eerste staat het georganiseerd vermoorden van verschillende etnische en religieuze groepen wereldwijd op de radar. Ten tweede blijft onder sommige mensen de kernovertuiging bestaan dat hun etniciteit, hun religie en hun normen andere mensen minder dan menselijk maken en daarom het waard zijn om te worden geëlimineerd. En ze zijn gewapend.

Wat zegt dat over de Amsterdamse pogrom? Dat gebeurde immers niet in de verre bergen van Irak of de velden van Myanmar.

Het zegt je dat liberale, democratische Westerse regeringen laf zijn geworden en niet bereid zijn om de liberale, democratische principes te verdedigen die ze op papier uitdragen. Ze praten maar wat - Koning Willem-Alexander van Nederland zei “Dit nooit meer” en verontschuldigde zich voor de pogrom - maar wat dan nog?

Europa wordt overspoeld met islamitische immigratie, legaal en illegaal (dat is islamitisch, een deelverzameling van moslim), en de radicalen creëren angst onder moslim- en niet-moslimbevolkingen. In elke grote stad in West-Europa hebben hordes radicalen gemarcheerd en opgeroepen tot de vernietiging van Israël en vaak tot het doden van Joden.

In Australië, aan de andere kant van de wereld, stond “Vergas de Joden” op borden in Sydney.

In grote Amerikaanse steden worden Joden aangevallen - soms als individuen die herkenbaar zijn als Joden door hun kleding, soms als ze in groepen bijeenkomen. Joodse gemeenschapsgebouwen en bepaalde Amerikaanse universiteiten zijn ook gevaarlijke plaatsen voor Joden. Joodse of koosjere etablissementen zijn vernield in Los Angeles, New York City, Chicago en Washington DC.

Het gaat niet om Israël. Het gaat over Joden. En over de bredere westerse constructie, zoals duidelijk wordt gemaakt door pro-Hamas, anti-Amerikaanse graffiti in Washington.

Niets anders dan Westerse liberale lafheid verklaart dit. Westerse regeringen laten mensen binnen met volstrekt onliberale overtuigingen. Ze lieten wetteloosheid welig tieren in immigrantenwijken en daarbuiten. Ze stonden toe dat deze groepen scholen hadden die los stonden van en in strijd waren met het liberale onderwijs dat anderen kregen.

Zoals congreslid Ritchie Torres zei: “Een samenleving die er niet in slaagt om antisemieten te stigmatiseren, zal er meer van krijgen.”

Nu zijn diezelfde regeringen bang voor de meutes van islamisten en de door Iran en Qatar gefinancierde, pro-Hamas, antisemitische, anti-Westerse radicalen. De regeringen weten dat die mensen bereid zijn om te doden. Dat doen ze in het hele Midden-Oosten en Afrika, en dat zullen ze ook doen in Europa en Amerika. Toch zijn de regeringen bereid om de menigte te sussen zolang de menigte Joden haat.

Senator Majority Leader Chuck Schumer (D-N.Y.) belichaamde het probleem toen hij de administratie van Columbia University vertelde om de bezorgdheid over antisemitisme te negeren, door te zeggen dat het een probleem was voor Republikeinen en dat ze “zich gedeisd moesten houden”.

Je hoofd naar beneden houden kan je, persoonlijk, tijdelijk uit de vuurlinie van terroristen houden, maar het is een slechte vervanging voor een sterke, en ja, fysieke verdediging van de Westerse beschaving en waarden. Sir Winston Churchill wist dat lang geleden al:

“We zullen niet verslappen of falen. We zullen doorgaan tot het einde, we zullen vechten in Frankrijk, we zullen vechten op de zeeën en oceanen, we zullen vechten met groeiend vertrouwen en groeiende kracht ... we zullen vechten op de stranden, we zullen vechten op de landingsplaatsen, we zullen vechten in de velden en in de straten, we zullen vechten in de heuvels. We zullen ons nooit overgeven.”

De Israëlische premier Menachem Begin wist het:

“Ik ben geen Jood met trillende knieën. Ik ben een trotse Jood met 3700 jaar beschaafde geschiedenis. Niemand kwam ons te hulp toen we stierven in de gaskamers en ovens. Niemand kwam ons te hulp toen we ons inspanden om ons land te creëren. We hebben ervoor betaald. We hebben ervoor gevochten. We zijn ervoor gestorven. We zullen bij onze principes blijven. We zullen ze verdedigen. En als het nodig is, zullen we er opnieuw voor sterven, met of zonder jullie hulp.”

Dit is niet alleen de oorlog van Israël of een Joodse oorlog. Het is een oorlog voor onze beschaving. Wie, in 2024, zal de oorlog begrijpen en ertegen vechten?

Bron: ‘Never Again?’ No – Jewish Policy Center