Wekelijkse nieuwsbrief Amir - 12 december 2024

Shalom uit Israël! Ik zit hier te bedenken hoe ik deze nieuwsbrief moet beginnen en de beste woorden die ik kan bedenken zijn “Oh, mijn hemel”. De afgelopen weken hebben we gesproken over de gekte in de wereld met de bizarre staat van beleg van Zuid-Korea, Frankrijk dat zijn regering wegstemt, het staakt-het-vuren in Libanon en zoveel andere wilde gebeurtenissen. Deze week stond Syrië op, zei: “Hou mijn Arak vast” en ging verder met het verdrijven van het 54 jaar oude Assad-regime uit het land! Degenen onder ons die toekeken, konden alleen maar toekijken en langzaam klappen terwijl onze kaken openhingen. Wat we net zagen in Syrië was een Goddelijk werk van epische proporties. Over het God-gedeelte later meer.

De nieuwsbrief van vandaag zal je het wie, wat en waarom geven van alles wat net aan de andere kant van Israëls noordoostelijke grens plaatsvond. Maar het zal beperkt zijn vanwege de ruimte. Als je het volledige overzicht wilt, met name over de geschiedenis van Syrië, wat leidde tot deze opstand en de identiteit van alle spelers in de regio, bekijk dan mijn “MidEast Update: The Fall of Damascus” van dinsdag. In minder dan 48 uur is het al bijna 300.000 keer bekeken op YouTube vanwege het diepgaande onderzoek naar de gebeurtenissen. Neem alsjeblieft de tijd om het te bekijken, zodat ook jij geïnformeerd kunt worden over wat er gebeurd is en hoe je als gevolg daarvan kunt bidden.

Wat is er gebeurd?

Het meest recente regime van Syrië begon met Hafez al-Assad in 1970. Ja, daarvoor was er een rijke geschiedenis die teruggaat tot de tijd van Abraham, waarover je kunt horen in mijn Midden-Oosten Update. Maar voor ons doel hier beginnen we met het begin van het Alawitische regime. De Alawieten zijn een kleine Syrische minderheid die zich nauw aanlegt bij de Shi'a Islam, een feit dat niet al te best speelde in wat het soennitische Syrië was. Al-Assad was meedogenloos en slachtte mannen, vrouwen en kinderen af in het hele land.

Toen Hafez stierf, nam zijn zoon Bashar, een onopvallend ogende oogarts, het over. Bashar was net zo erg, zo niet erger, dan zijn vader. Niet alleen richtte hij een bloedbad aan onder het Syrische volk, waarbij hij zelfs chemische wapens gebruikte, hij stond ook toe dat Rusland en Iran zich in de strijd mengden. In de 13 jaar durende burgeroorlog die in 2011 begon als onderdeel van Barack Obama's Arabische Lente, verloren meer dan 600.000 Syriërs het leven. Velen van hen werden afgeslacht door regeringssoldaten. Hoe hard de rebellenlegers ook vochten, ze konden de heersende Alawitische minderheid niet verslaan omdat al-Assad gesteund werd door Rusland en Iran - soms met troepen, maar altijd met wapens.

Maar eind november begonnen de gevechten in het noorden toe te nemen. Turkije schaarde zich aan de kant van de rebellen en bewapende hen om tegen de regeringstroepen te vechten. Steeds meer rebellengroepen begonnen hun wapens op te laden en al snel rukten de troepen op naar het zuiden. Aleppo, Hama en Homs werden allemaal ingenomen. Zuidelijke rebellen zagen wat er gebeurde en ook zij stopten hun magazijnen in hun AK-47's en gingen op weg. Al snel trokken de rebellen Damascus binnen en vluchtte Bashar al-Assad naar Rusland waar hij hartelijk werd verwelkomd, deels vanwege zijn verbluffende persoonlijkheid en deels vanwege de bankrekening van $158 miljard die hij meebracht.

Wie zijn de belangrijkste spelers?

De belangrijkste agressors in de burgeroorlog zijn soennitische rebellen en Koerden. De Koerden zijn de grootste bevolkingsgroep ter wereld zonder thuisland en beslaan delen van Turkije, Iran, Irak en Syrië. Ze worden ongewenst door alle vier de landen waar ze wonen, waarbij elk land hen soms probeert uit te roeien en soms helpt om zich in een buurland te vestigen. Dit is hoe Turkije erbij betrokken raakte. Een goede manier voor Turkije om de Koerden uit hun land te krijgen is om hulp te bieden aan de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), Peshmerga en de Volksbeschermingseenheid (YPG), een groep die een belangrijke rol speelt in mijn nieuwste thriller, De woede van de zieke man, die vorige week is uitgekomen.

Maar van nog groter belang in de burgeroorlog zijn de soennitische rebellen. De grootste daarvan is Hayat Tahrir Al-Sham (HTS), die het voortouw heeft genomen bij de vorming van de nieuwe regering. De leider van deze rebellengroep is Ahmed al-Sharaa. Hoewel dit de echte naam van de man is, stond hij tot afgelopen weekend bekend onder zijn nom de guerre, Abu Mohammed al-Jolani. Helaas was zijn al-Jolani persona berucht om zijn eerdere banden met zowel Al-Qaeda als Islamitische Staat (IS) in Irak. Niet de beste staat van dienst om een nieuwe regering te lanceren. Dus nu is het terug naar al-Sharaa. Helaas kan hij de namen en reputaties van zijn soennitische collega-groepen, het Syrische Vrije Leger (SFA), het Syrische Nationale Leger (SNA), de Islamitische Staat in Syrië (ISIS) en de Zuidelijke Operatiekamer (SOR), een groep bestaande uit Druzische stammen en Syrische oppositiegroepen, niet veranderen.

Het hoeft geen betoog dat het voor ons in Israël niet erg bemoedigend is dat deze schlemielen de touwtjes in handen hebben. Maar we putten onze bemoediging uit drie bronnen. Ten eerste vechten de rebellengroepen tegen elkaar. Dit zijn geen stelletje maatjes die besloten hebben om samen aan te vallen. HTS nam de leiding en toen de rest zag dat ze terrein wonnen, sloten ze zich aan. Maar deze mannen haten elkaar. We zijn niet blij als we zien hoe ze elkaar afmaken. Maar we zijn blij dat ze hun wapens op elkaar richten en niet op ons. Ten tweede willen deze groepen wraak nemen op Assad. Alleen al in één gevangenis, Sednaya, ten noorden van Damascus, zijn gegevens gevonden die aangeven dat er 29.000 executies hebben plaatsgevonden. Er werd een massagraf gevonden met skeletten van gevangenen die waren afgeslacht, waarna hun lichamen werden opgelost in zuur. Dit waren de familie en vrienden van de rebellen. Ze zijn uit op bloed. En niet alleen van het regime van Assad, maar ook van de Iraniërs en Russen die de president en zijn wrede leger hebben gesteund.

De derde bron van aanmoediging voor de Israëli's is ons eigen leger. Iran en Rusland hebben veel geld uitgegeven om het incompetente leger van Assad uit te rusten. Premier Netanyahu en de IDF waren vastbesloten dat dit oorlogsmaterieel niet in handen van de rebellen zou vallen. Daarom lanceerden ze Operatie Pijl van Bashan. In slechts twee dagen tijd vernietigde Israël deze week 80% van de militaire capaciteit van Syrië. Dit komt neer op de vernietiging van twee marinefaciliteiten waar 15 marineschepen lagen aangemeerd. Tegelijkertijd werden tientallen zee-zee raketten vernietigd. De Syrische luchtmacht werd zwaar beschadigd, hun vliegvelden werden opgeblazen en hun luchtafweerbatterijen werden gedecimeerd. Scud raketten, kruisraketten, oppervlakte-zee raketten, oppervlakte-lucht raketten, oppervlakte-grondraketten, UAV's, straaljagers, gevechtshelikopters, radars, tanks, hangars en nog veel meer werden allemaal aan flarden geschoten. Er waren luchtaanvallen op 130 onderdelen, waaronder wapendepots, militaire structuren, lanceerinstallaties, vuurposities, onderzoekscentra, trainingscentra, wapenopslagplaatsen en opslagplaatsen voor chemische wapens. Het opstijgen en landen vanaf het Ramat David vliegveld vlakbij mijn huis ging non-stop! Terwijl dat gebeurde, waren IDF-tanks in de bufferzone tussen Syrië en Israël om de kloof te verbreden om de veiligheid aan de Israëlische kant van de grens te garanderen. Voor het eerst sinds 7 oktober 2023 is het nu veilig voor veel noordelijke Israëli's om terug te gaan naar hun huizen.

Het huidige Syrië

Het is duidelijk dat bijna iedereen deze oorlog zo snel mogelijk voorbij wil laten zijn, ook de rebellen. Ahmad al-Sharaa van de HTS zei: “We hebben ons gericht op stabiliteit. Het [Syrische] volk is uitgeput en we zullen niet nog een oorlog beginnen.” Blijven ze naar Israël trekken? Nee, zegt al-Sharaa. “Onze zorg ging uit naar Iran en Hezbollah die de bloedbaden aanrichtten.” Zo te zien wil al-Sharaa echt mainstream gaan. Hij heeft de premier van zijn niet-erkende rebellenstaat geïnstalleerd als de nieuwe premier van de Syrische Overgangsregering, met een termijn die loopt tot maart 2025. Zowel de Verenigde Staten als de Verenigde Naties overwegen al om HTS van de lijst van terroristische groeperingen te schrappen als al-Sharaa zijn volk niet te gek zal maken.

Helaas kan Ahmad al-Sharaa alleen zijn eigen mensen in bedwang houden, en dan nog maar tot op zekere hoogte. In heel Syrië vinden massa-executies en etnische en religieuze zuiveringen plaats door HTS- en SNA-troepen. En je kunt er zeker van zijn dat ISIS zijn deel van de wreedheden uitvoert. Syrië is geen plek om te zijn als je christen of sjiiet bent. Daarom zegt het Verenigd Koninkrijk: “Je zult ons veel meer moeten laten zien als je van onze terroristenlijst af wilt.”

We kunnen dansen en juichen dat Assad weg is, maar we moeten niet vergeten dat dit geen betere mensen zijn. Het zijn gewoon verschillende vormen van hetzelfde deeg. Rusland en Iran trekken inderdaad niet aan de touwtjes. Maar zonder enig toezicht worden de gekken alleen maar gekker. We moeten bidden dat de nieuwe regering kalm en verstandig wordt, en dat al-Sharaa op de een of andere manier de wil en het vermogen krijgt om de waanzin die in Syrië plaatsvindt, af te koelen.

Snelle lijst van winnaars en verliezers

Verliezers

1.    Bashar al-Assad en zijn regering - hoewel een nestei van 135 miljard dollar de koude winters in Moskou een beetje warmer maakt.
2.    Rusland - ze hebben geen macht meer in Syrië, en ze zijn niet gewenst
3.    Iran - hun 45 jaar oude strategie om proxy-milities op te bouwen is zojuist opgeblazen. Ze zijn sterk verzwakt en ze kunnen maar beter oppassen als Trump aan de macht komt. Hun nucleaire programma zal waarschijnlijk snel verdwijnen.

Winnaars

1.    Syrische rebellen - ze vechten al tientallen jaren om de Assads te verdrijven. Het is ze eindelijk gelukt. Helaas zijn ze veel te uitbundig in hun gerechtigheid op straat.
2.    Turkije - ze hebben geld en mankracht gestoken in het trainen en uitrusten van de rebellen. Nu hebben ze invloed in het nieuwe Syrië
3.    Israël - Iran en Rusland liggen niet meer aan onze grenzen. In plaats daarvan zijn het gewoon een stelletje gekken die zelf al genoeg problemen hebben om ons lastig te vallen. Toch houden we ze in de gaten.

Wat betekent dit voor Israël?

Veel mensen hebben me gevraagd of dit een vervulling is van Jesaja 17:1, waarin staat dat Damascus vernietigd moet worden. Dat is het niet. Het regime van Assad werd vernietigd. Damascus staat er nog steeds.

Zoals ik al eerder zei, is het noorden nu weer open voor Israëlische burgers om naar huis te verhuizen. Niet iedereen is er klaar voor, maar als ze willen kunnen ze dat wel. Als je me een paar maanden geleden had gezegd dat Hamas en Hezbollah in december allebei weg zouden zijn, had ik gezegd dat je droomde. Maar dit is wat we zien. Beide terroristische groeperingen zijn gedecimeerd tot het punt dat ze geen bedreiging meer vormen. Dat betekent niet dat Israël de jacht op bedreigingen opgeeft. We hoeven ons alleen geen zorgen meer te maken over een invasie vanuit het noorden of het zuiden.

Israël staat er nu heel sterk voor. Netanyahu heeft gedaan wat hij zei dat hij zou doen; hij heeft de veiligheid teruggebracht naar Israël. Velen twijfelden aan hem en velen doen dat nog steeds, maar hij heeft zijn moed bewezen en zal de geschiedenis ingaan als een van de grootste Israëlische leiders aller tijden. We bevinden ons ook op een geweldige plek vanwege de Amerikaanse verkiezingen. Velen in de komende Trump-regering zijn zionistischer dan sommigen in onze regering. Met ons verenigde front zou Iran moeten beven in hun laarzen. We hebben de Iraanse as al zien vallen; de volgende keer zullen we hun nucleaire programma zien instorten. Het ziet er ook heel goed uit voor Israël in het Midden-Oosten. Met het komende presidentschap van Trump zie ik zowel de Saoedi's als de Indonesiërs snel in de rij staan voor normalisatie met Israël onder de Abraham-akkoorden.

Met de ineenstorting van de Iraanse as is Hamas in de steek gelaten. Met gebed en sterke onderhandelingen denk ik dat we binnenkort een gijzelingsakkoord kunnen zien. Trump heeft al duidelijk gemaakt dat de VS zal ingrijpen om de gijzelaars snel terug te krijgen. De Israëlische minister van Defensie Katz en de Amerikaanse minister van Defensie Austin praten al over de onderhandelingen met Hamas. De terroristen rekenden op twee dingen: de publieke verontwaardiging voor de gijzelaars zou de regering overwinnen en Netanyahu zou gedwongen worden om terug te krabbelen. Geen van beide gebeurde. Hopelijk zullen individuele Hamasleden toegeven aan de verleiding en de aangeboden 5 miljoen dollar aannemen voor elke teruggekeerde gijzelaar. Dan kunnen ze ongestoord wegglippen en genieten van hun zegen, tenminste tot ze een geheim bezoek krijgen van de Mossad.

Dit zijn historische tijden. Sinds 7 oktober hebben we onszelf er voortdurend aan herinnerd “...maar God zit nog steeds op de troon.” De afgelopen week herinnerde Hij ons eraan dat Hij al die tijd al aan het werk en aan het manoeuvreren was. En toen de timing goed was - Bam! - Hij greep in en deed iets wonderbaarlijks voor onze ogen. Hij is echt de almachtige God die keer op keer bewijst dat Hij nooit zal nalaten om voor Zijn kinderen te zorgen.

Bron: Amir’s Weekly Newsletter