Waarom Israël 'nee' kan zeggen tegen Amerikaanse dictaten

Er is geen alternatief voor het bondgenootschap met de Verenigde Staten. Maar de steun van gewone Amerikanen en de GOP betekent dat Israël zijn veiligheid niet hoeft op te offeren om Biden een plezier te doen.

Door Jonathan S. Tobin op 15 mei 2024 / JNS)

De regering Biden wil ons twee tegenstrijdige dingen tegelijkertijd laten geloven. Afhankelijk van de omstandigheden of het publiek waartoe president Joe Biden en hooggeplaatste leden van zijn team voor buitenlands beleid zich richten, zijn ze ofwel toegewijd aan het steunen van Israël en voor het elimineren van Hamas. Behalve wanneer ze dat niet zijn.

Vorige week nog beloofde Biden tijdens een herdenkingsceremonie voor de Holocaust dat hij altijd achter Israël zou staan en nooit zou vergeten wat de terroristen van Hamas op 7 oktober hadden aangericht. Een dag later draaide hij het script om.

In een interview met CNN, zoals hij herhaaldelijk heeft gedaan in de afgelopen maanden, nam hij een aantal van de punten van Hamas over dat Israël lukraak burgers doodt. Hij zei dat als Israël Rafah zou binnenvallen - Hamas' laatste bolwerk in Gaza - "ik de wapens niet zou leveren". Het vermeende motief voor deze houding was om te voorkomen dat Palestijnse burgers gedood zouden worden, ook al hebben de Verenigde Naties geaccepteerd dat de cijfers over het aantal slachtoffers die Washington noemt niet geloofwaardig zijn. Dit zou in wezen betekenen dat Hamas door het gebruik van menselijke schilden straffeloos verantwoording kan afleggen voor haar misdaden.

Biden flipt

Dat deed de mogelijkheid ontstaan van een volledige wapenstop voor een bondgenoot in oorlog tegen een genocidale vijand die - ondanks eerdere verklaringen - de regering niet uitgeroeid wil zien. Om dit dreigement waar te maken, werd er geen lading bommen naar Israël gestuurd als onderdeel van een poging om Jeruzalem te intimideren zodat het zich zou terugtrekken en Hamas zou laten overleven. En toen Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden een wetsvoorstel indienden dat Biden in wezen zou dwingen om de wapens naar Israël te sturen die de Verenigde Staten al hadden beloofd, dreigde de president met een veto.

Maar deze week, in een gebaar dat misschien bedoeld was om het bloeden van centristische steun voor de herverkiezingscampagne van Biden te stoppen, vertelde de regering het Congres dat ze van plan is om meer dan $1 miljard aan nieuwe wapens aan Israël te verkopen. Deze verkoop omvat niet de precisiebommen en raketten die Israël nodig heeft om de laatste bolwerken van Hamas in Rafah uit te schakelen, zonder welke de strijd daar waarschijnlijk bloediger zou zijn voor beide partijen. Maar de tactische voertuigen en munitie in dit nieuwe pakket zullen nog steeds van groot nut zijn voor de Israel Defense Forces.

Net als de Amerikaanse hulp die Israël kreeg toen Iran vorige maand raketten tegen het land lanceerde, lijkt Biden de Joodse staat niet volledig weerloos te willen maken, maar hij wil het land ook niet de mogelijkheid geven om oorlogen tegen zijn vijanden te winnen of hun veiligheid te garanderen.

Dit alles roept een aantal belangrijke vragen op. Is Biden alleen maar bezig met het nastreven van een visie op de veiligheid van Israël die geen beslissende overwinning op Hamas inhoudt, om zo de weg vrij te maken voor een theoretische en volledig fantastische hoop op vrede in de toekomst? Of zijn we getuige van een verraad van de Joodse staat in slow motion, waarbij Amerika het bondgenootschap in fasen ondermijnt in plaats van in één keer, waardoor het en de Amerikaanse belangen in de regio in groot gevaar komen? En hoeveel van wat de regering doet, is niet meer dan politieke deugdzaamheid om de haperende herverkiezingscampagne van de president te helpen?

Een giftige maar onvervangbare bondgenoot

Regeringsverdedigers en hun critici kunnen argumenten aanvoeren over hoe de situatie moet worden gekarakteriseerd. Maar wat de conclusie ook is, alleen al het feit dat deze vragen gesteld moeten worden, maakt duidelijk dat Israël in het beste geval vastzit in een relatie met een bondgenoot van een supermacht waarop momenteel niet vertrouwd kan worden. Zelfs als men bereid is om Biden's protesten over zijn zorg voor Israël te geloven, heeft zijn politieke situatie de bereidheid van zijn regering om een trouwe bondgenoot te zijn in gevaar gebracht. Een groot deel van de linkse basis van zijn partij is ideologisch tegen het bestaan van de Joodse staat en steeds onverschilliger tegenover antisemitisme. Dat betekent dat de politieke jongleertruc die de president probeert uit te halen een geschenk is dat blijft geven aan Hamas en zijn Iraanse medestanders, en bovendien zeer schadelijk is voor de Israëli's.

Zoals een artikel in de New York Times van afgelopen weekend stelde, mag de Joodse staat uitdagend zijn en bereid om - in de woorden van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu - "er alleen voor te staan om Hamas te verslaan en de veiligheid van zijn burgers te garanderen. Maar het valt niet te ontkennen dat het land geïsoleerd staat op het internationale toneel.

Israël heeft weinig andere keuze dan Rafah binnen te vallen. Als we toestaan dat Hamas overleeft - en daarmee de oorlog wint die het begonnen is met een orgie van moord, verkrachting, marteling en moedwillige vernietiging - zou dat een potentieel fatale klap toebrengen aan het vermogen van het land om aanslagen af te schrikken. Sterker nog, het zou er bijna zeker van zijn dat Hamas zijn beloften om zijn misdaden van 7 oktober keer op keer te herhalen, zou kunnen waarmaken.

Maar niemand, ook niet diegenen die geloven dat de schadelijke standpunten van de regering Biden Israël ertoe zouden moeten aanzetten om te streven naar meer zelfvoorziening op het gebied van wapenproductie, zou de kwestie van Israëls isolement licht moeten opvatten. Hoewel het verleidelijk kan zijn om te overwegen elders hulp te zoeken, is er geen alternatief voor het Amerikaanse bondgenootschap.

Biden's verraad

Hoewel Biden aanvankelijk de inspanningen van Israël steunde, heeft de golf van antizionistische en antisemitische agitatie op politiek links sinds de Hamas-slachtingen het Witte Huis ervan overtuigd dat een pro-Israël beleid de president in november de stemmen van velen in de Democratische Partij zou kunnen kosten. Dat moedigde een Biden-buitenlandpolitiek team van alumni uit de Obama-regering aan, dat Israël al vijandig gezind was en nog steeds graag zijn Iraanse helpers wilde paaien, om zich te verzetten tegen een uitkomst in Gaza die de terroristen zou elimineren. Het resultaat was een geleidelijke escalatie van dreigementen met een wapenstop die de IDF-campagne zou belemmeren. Het zou ook een toekomstige poging om Hezbollah-terroristen terug te drijven van Israëls noordgrens, die onbewoonbaar is geworden door het afvuren van raketten en raketten vanuit Libanon, moeilijk, zo niet onmogelijk, maken om uit te voeren.

Biden's omkering tegen Israël gaat over meer dan alleen wapens en munitie, of zelfs de druk die hij uitoefent om Netanyahu te dwingen een verlengd staakt-het-vuren met Hamas te accepteren zonder zelfs maar alle gijzelaars (waaronder vijf Amerikanen) terug te krijgen. De dreiging dat Washington bij de Verenigde Naties geen veto zal uitspreken over Palestijnse soevereiniteit of sancties tegen Israël, plaatst Jeruzalem ook in de positie van een vazalstaat zonder controle over haar eigen lot.

Deze voortdurende campagne heeft er begrijpelijkerwijs voor gezorgd dat veel Israëli's zich afvragen wat de toekomst en de waarde is van een Amerikaans bondgenootschap dat er op dit moment op gebaseerd lijkt te zijn dat Washington de veiligheid van de Joodse staat gevangen houdt.

Is er een andere keuze?

Dat dilemma leidt tot twee vragen die de Israëlische regering zich moet stellen. Kan Jeruzalem iets doen om zijn afhankelijkheid van Washington te verminderen? En is er een alternatief voor de alliantie met de Verenigde Staten dat Israël ten minste enkele van de voordelen zou geven die het uit de huidige regeling haalt?

De antwoorden op deze vragen zijn een genuanceerd "ja" en een nadrukkelijk "nee".

Het is waar dat Israël zijn productiecapaciteit voor wapens en munitie kan en moet verhogen. De afgelopen zeven maanden van strijd tegen Hamas hebben opnieuw bewezen dat oorlog voeren een dure aangelegenheid is. Het langdurige conflict heeft de munitievoorraden van Israël onder druk gezet, evenals het vermogen om zijn raketafweersystemen zoals de Iron Dome te onderhouden. Dat heeft de regering Biden de macht gegeven om Israëls offensief van na 7 oktober om Hamas uit te roeien, in twijfel te trekken en op microniveau te sturen.

Maar Israël is momenteel niet in staat om zelf grote wapensystemen zoals oorlogsvliegtuigen of raketafweersystemen te bouwen. Dat is vooral het gevolg van een consequent Amerikaans beleid om Israël te ontmoedigen of te verhinderen dat te doen. Dit is deels ingegeven door de wens om Amerikaanse wapenproducenten te beschermen; bijna alle hulp wordt uitgegeven in de Verenigde Staten, dus het is net zo goed een hulpprogramma voor de Amerikaanse wapenindustrie als voor Israël. Het is ook deels bedoeld om Israël afhankelijk te houden van zijn bondgenoot. Dat begon met de succesvolle poging van de regering-Reagan om de productie van Israëls Lavi-jagerbommenwerper in 1987 stop te zetten en heeft zich voortgezet tot op de dag van vandaag, waarbij de 10-jarige toezegging van de regering-Obama voor militaire hulp ervoor zorgde dat Israël niet zo gemakkelijk kon afkicken.

Vrienden met voordelen

Toch mogen deze problemen niet verhullen dat zowel Israël als Amerika enorm hebben geprofiteerd van hun alliantie.

Met de Amerikanen achter zich krijgen de Israëli's de steun van een supermacht met het machtigste leger ter wereld, toegang tot de meest geavanceerde wapens ter wereld en de diplomatieke dekking die hoort bij het hebben van een vriend met vetorecht in de VN-Veiligheidsraad.

In ruil daarvoor krijgen de Amerikanen toegang tot Israëlische inlichtingendiensten (hoewel ze die niet altijd hoeven te beantwoorden) en de geroemde Israëlische expertise in hightech en wapenontwikkeling die hun defensiesystemen verbetert. En er kan geen prijskaartje worden gehangen aan het voordeel van een betrouwbare en democratische bondgenoot die hun waarden deelt in een regio die zo strategisch is als het Midden-Oosten.

Velen in de regering Biden lijken niet langer waarde te hechten aan het hebben van Israël of zelfs gematigde Arabische regimes als bondgenoten. Hun dwaze streven naar toenadering tot Iran heeft niets anders gedaan dan de invloed van de VS verzwakken en haar belangen en die van haar partners opofferen.

Maar hoe onbetrouwbaar en zelfs giftig de relatie met Washington ook is geworden, het idee dat er voor Israël een levensvatbaar alternatief is voor de Verenigde Staten is absurd. Geen enkele andere natie - zelfs geen communistische Chinese regering die invloed probeert te kopen over de hele wereld - kan Israël het soort hulp bieden dat Washington biedt. En ondanks alle problemen die deze relatie met zich meebrengt, zou Israël, als het nauwere banden met Peking of Moskou nastreeft, zich inlaten met ondemocratische en vijandige naties die veel onbetrouwbaarder zouden zijn en meer geneigd om ongepaste invloed uit te oefenen dan de Amerikanen. Toenadering zoeken tot China - Amerika's belangrijkste geostrategische vijand in de 21e eeuw - zou ook het gevaar met zich meebrengen dat zowel Republikeinen als Democraten in de Verenigde Staten van zich vervreemd zouden raken.

Israël staat niet alleen

Toch hoeft Netanyahu niet door de knieën te gaan voor Biden of al zijn dictaten op te volgen. Hij of iemand die hem vervangt, zal altijd dicht bij de Amerikanen willen blijven, maar niet ten koste van Israëls veiligheid. Zoals Netanyahu liet zien toen hij herhaaldelijk de voormalige president Barack Obama trotseerde over kwesties als de grenzen van Israël en Jeruzalem, kan Israël "nee" zeggen als het moet.

De reden is dat zelfs wanneer de betrekkingen op een laag pitje staan, zoals nu met Biden, en in tegenstelling tot de krantenkop van de New York Times, Israël niet echt alleen staat of volledig geïsoleerd is. Het behoudt de steun van de meerderheid van het Amerikaanse volk. En aangezien de Republikeinse tegenstanders van Biden overweldigend pro-Israël zijn, zal een verraad van de Joodse staat Biden duur komen te staan bij de stembusgang wanneer hij het opneemt tegen voormalig president Donald Trump, die er prat op kan gaan de meest pro-Israël president in de geschiedenis te zijn.

Een tweepartijenconsensus ten gunste van Israël zou beter zijn dan de huidige situatie waarin de Democraten diep verdeeld zijn over de kwestie. Maar zolang een van de twee grote partijen toegewijd blijft aan het behoud van de alliantie (en de meeste Amerikanen zich nog steeds identificeren met Israël en de Palestijnse zaak terecht beschouwen als een zaak die onlosmakelijk verbonden is met islamitische terreur), hoeft Israël niet wanhopig op zoek te gaan naar een andere bondgenoot. In plaats daarvan moeten Israël en zijn Amerikaanse vrienden vechten om de relatie te herstellen en te behouden. En zoals Biden's meest recente gebaar naar Israël liet zien, weet hij dat volledig verraad een prijs kan hebben die hij niet wil betalen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem @jonathans_tobin.

Bron: Why Israel can say ‘no’ to American diktats - JNS.org