De laatste positie van de natievorming in Gaza

De oorlog van Israël leert ons wat we hadden moeten doen na 11 september.

Door Daniël Greenfield op 17 mei 2024 / JNS

Rafah is niet alleen de laatste positie voor Hamas, maar voor een heel buitenlands-politiek establishment.

De wanhopige poging om Israëlische soldaten ervan te weerhouden het laatste Gazaanse bolwerk van de islamitische terreurorganisatie binnen te gaan, gaat over meer dan de som van de geopolitieke delen.

Na het mislukken van natievorming in Afghanistan en Irak, en overal elders waar het is geprobeerd, is het radioactieve "Palestijnse" natievorming experiment van meer dan 30 jaar geleden de laatste hoop.

Lang voordat George W. Bush na 9/11 begon met het opbouwen van een natie, begon zijn vader het tijdperk van het veranderen van terroristische moslimgroepen in landen met het project om de PLO een staat te geven. Waar de eerste Bush faalde, slaagde Bill Clinton met de Oslo-akkoorden en een Nobelprijs voor Arafat.

De PLO-staat mislukte lang voordat Iran Irak overnam en de Taliban Afghanistan. Er was nooit iets vredigs, democratisch of aspiratiefs aan Arafat en de PLO. Tegen de tijd dat Hamas Gaza had veroverd na het winnen van democratische verkiezingen, was het al lang duidelijk voor iedereen buiten D.C. dat in plaats van het terrorisme te beëindigen, de staat het had geïncarneerd.

Elke "Palestijnse" staat was gedoemd om een terroristische staat te worden. De enige vraag is wie hem zou besturen. En het antwoord was dat de grootste en dodelijkste terroristen de steun van het volk zouden krijgen.

Toen het slecht ging met Irak en Afghanistan, kon Amerika gewoon vertrekken; de Israëli's hebben die luxe niet. Sharon verdreef de Joden die in Gaza woonden met geweld naar de andere kant van een grensmuur, maar ondanks alle zielige verhalen dat de terroristen in een "openluchtconcentratiekamp" met vijfsterrenhotels en herenhuizen woonden, waren muren zelfs vóór 7 oktober niet zo moeilijk om doorheen te komen.

Israël leeft al 30 jaar naast een mislukt experiment in het opbouwen van een natie dat verkeerd afliep. En iedereen in de internationale gemeenschap maakt zich zorgen dat het door de oorlog van 7 oktober uiteen zal vallen.

De laatste tijd waarschuwen de experts op het gebied van natievorming dat Israël het op de verkeerde manier doet. Voormalig CIA-directeur David Petraeus, die ook toezicht hield op de Amerikaanse troepen in Irak en Afghanistan, heeft betoogd dat Israël moet overschakelen op een "counterinsurgency" model. En dan zijn we weer terug bij "hearts and minds winnen" in plaats van echt proberen een oorlog te winnen.

De regering Biden is altijd blijven volhouden dat Israël een "day after"-plan nodig heeft voor de wederopbouw van Gaza onder een PLO-regering en wat "gematigde" terroristen van Hamas. Drie generaties nadat het de norm werd, is het voeren van een oorlog zonder natievorming als eindspel zo onmogelijk dat oorlogsdeskundigen niet eens kunnen begrijpen wat ze in Israël zien.

Maar een van de andere problemen met natievorming is dat het niet werkt. En de Israëli's die naast het oorspronkelijke Tsjernobyl van de natievorming hebben geleefd, weten dat beter dan wie ook.

Natievorming is mislukt in elk moslimland waar het is geprobeerd, niet alleen door de Verenigde Staten na 9/11, maar ook door de Britten tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Het hele Midden-Oosten is één grote ramp op het gebied van natievorming, gevormd door oerexperimenten op het gebied van natievorming zoals het Sykes-Picot akkoord, de Hasjemitische monarchieën en uiteindelijk de terugval van het kolonialisme.

Maar het zijn niet alleen moslimlanden waar natievorming is mislukt in bekende patronen.

De elites in DC kunnen naar Haïti kijken, waar tientallen jaren van inmenging tot de ene ramp na de andere hebben geleid. De gewapende bendes die het eiland overrompelden, begonnen hun leven als politiemacht. Initiatieven voor democratie deden de spanningen alleen maar toenemen en leidden tot moorddadige uitbraken van politiek geweld.

Dezelfde situatie doet zich voor in een groot deel van Afrika en delen van Latijns-Amerika en Azië, waar geen enkele vorm van natievorming tribalisme, bendegeweld en politieke extremisten kon overwinnen.

Onze natievorming mislukt nog erger dan de Britse omdat het het Amerikaanse model volgt om tribalisme te overwinnen, in de veronderstelling dat democratie individuen macht zal geven in plaats van blokken en dat het laten controleren van instellingen door gekozen functionarissen zal leiden tot goed bestuur, terwijl in werkelijkheid de meerderheid de macht grijpt en vervolgens minderheden wreed onderdrukt.

Het Amerikaanse buitenlands beleid gelooft dat geen enkel volk of groep goed of slecht is, ze missen alleen voldoende vertegenwoordiging of de mogelijkheid om deel te nemen aan democratische verkiezingen. En dat elke regering die een groep onderdrukt, hoe slecht ook, inherent onwettig is.

Daarom drong Truman aan op het beëindigen van Chiang Kai-Shek's onderdrukking van de communisten in China, daarom redde Carter de islamisten in Iran en op basis van deze verbluffende staat van dienst besloten we dat de enige manier om het terrorisme in Israël te stoppen was om de terroristen hun eigen staat te geven.

Geconfronteerd met 30 jaar terrorisme zien de natiebouwers geen ander alternatief dan een terreurstaat.

Maar de Israëli's wel. Ze zagen het vóór 7 oktober en ze zien het nu maar al te duidelijk. David, Ben en Ezra stierven niet in tunnels en gebombardeerde gebouwen om nog een terreurstaat in Israël te creëren.

Amerikanen zijn het zat om hun zonen te sturen om te sterven voor de opbouw van een natie. De term is zo giftig geworden dat niemand hem meer wil gebruiken. Biden beweerde luidkeels dat de terugtrekking uit Afghanistan het einde betekende van nation-building. En nu is hij weer terug bij nation-building.

Biden, minister van Buitenlandse Zaken Blinken en elk van de bijna 80.000 medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn erg boos (sommigen hebben al ontslag genomen) dat Israël niet het draaiboek voor natievorming volgt. Sommigen beschuldigen Israël ervan vreselijke complotten te beramen om alle moslims uit Gaza te verdrijven of om hun eigen gezag aan hen op te leggen, maar ze zijn te blind om de werkelijke realiteit te zien.

De Israëli's hebben op 7 oktober vrienden en familieleden op brute wijze afgeslacht, verbrand, verkracht en ontvoerd zien worden en het kan ze niet schelen wat er in Gaza is, zolang het maar niet de terroristen zijn. Ze worden door Washington DC gedwongen om voedsel en medische hulp aan de daders te geven, iets waartoe geen enkel leger in het verleden werd gedwongen, maar verder dan dat hebben ze geen interesse in de vijandelijke bevolking.

Israëliërs geven net zoveel om Gazanen als wij om Afghanen gaven op 9/11. En hoewel de Amerikaanse functionarissen die meer dan tien jaar toezicht hielden op mislukte experimenten om een natie op te bouwen het misschien niet begrijpen, zou Amerika veel beter af zijn geweest als we ons hadden gericht op het opjagen van de daders en hun helpers en vervolgens gigantische gaten in de grond hadden achtergelaten als waarschuwing voor toekomstige terroristen.

Onze "day after" plannen voor Afghanistan en Irak hebben ons voor niets een generatie vechters gekost. Zelfs de "Surge", het laatste wapenfeit van het counterinsurgency model, deed niets om te voorkomen dat Irak in handen van Iran viel, dat het nu gebruikt is om aanvallen op Amerikaanse bases te lanceren.

"Om deze oorlog echt te winnen zou er een soort regering in Gaza moeten komen die de steun van de bevolking kan winnen en kan voorkomen dat Hamas terugkeert nadat Israëlische soldaten zich hebben teruggetrokken," stelt ex-neocon Max Boot in zijn column in de Washington Post.

Maar wat als het doden van Joden is wat het "volk" in Gaza echt wil? Net zoals de Sjiieten in Irak eigenlijk de Soennieten en de Koerden wilden aanvallen, wilden de Soennieten in Irak eigenlijk de Sjiieten vermoorden en de Yazidi's verkrachten en wilden de Koerden hun eigen land. En net zoals een heleboel Afghanen die eigenlijk weer de vrouwen willen opsluiten en hun baarden willen dragen.

De foute vooronderstelling van natievorming is dat mensen overal zouden willen wat Amerikanen willen.

En dus negeren we wat ze zeggen dat wat ze willen. We negeren waar ze voor stemmen. En dan negeren we het wanneer ze elkaar daadwerkelijk beginnen te vermoorden terwijl we ze proberen te geven wat ze verondersteld worden te willen.

Het opbouwen van een natie was gebaseerd op het ontkennen dat tribalisme een fundamentele kracht is en dat demografie het lot is. We weigerden dat te geloven in Afghanistan, we weigerden het te geloven in Irak en nu weigeren we het nog steeds te geloven in Gaza. Maar het probleem is dat de Arabische moslims van Gaza het wel geloven.

Na twee decennia van falen om een oorlog te winnen (omdat we het niet eens geprobeerd hebben) is het misschien tijd om de Israëli's een kans te geven. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Gaza wordt overspoeld door islamitische terroristen? Moslims zullen ons haten en proberen te vermoorden? Er komen opiniestukken in The New York Times?

De Israëli's zijn het zat om te proberen de harten en geesten van verkrachters, ontvoerders en moordenaars te winnen. Ze zijn het zat om hen te geven wat wij denken dat ze willen en geven hen nu wat ze verdienen. Misschien kunnen we iets leren van hun experiment in "natievorming".

Bron: Nation-building’s last stand in Gaza - JNS.org