Een nacht vol wonderen

Door: Shira Schechter - 14 april 2024

Gisteravond vond hier in Israël een gebeurtenis plaats die alleen maar als wonderbaarlijk kan worden omschreven. Iran lanceerde meer dan 300 drones en raketten gericht op Israël, maar verbazingwekkend genoeg werd 99% onderschept en vernietigd voordat ze hun doelen bereikten. De meeste werden al geneutraliseerd voordat ze het Israëlische luchtruim binnenkwamen. Hoewel velen van ons gedwongen waren om midden in de nacht naar schuilkelders te vluchten, werden er slechts kleine verwondingen gemeld - een zevenjarig meisje raakte licht gewond door granaatscherven en een Israëlische militaire basis liep minimale schade op. Deze uitkomst is niets minder dan een wonder.

Op zulke momenten gaan onze gedachten reflexmatig uit naar dankbaarheid. Psalm 100, een hoofdstuk over lofprijzing en dankzegging, resoneert diep met onze huidige emoties. Historisch gezien begeleidde deze psalm het korban todah, een dankoffer dat werd geofferd om dankbaarheid aan God uit te drukken voor bevrijding van gevaar, zoals een ernstige ziekte of een gevaarlijke reis. De verlossing die we gisteravond hebben ervaren, dwingt ons om deze psalm van dankbaarheid te reciteren.

Het korban todah, het dankoffer, ging vergezeld van 40 broden, die binnen een dag en een nacht moesten worden opgegeten. De grote hoeveelheid voedsel en de korte tijd die werd gegeven om het op te eten, maakten het noodzakelijk om het met anderen te delen. Dit onderstreept een cruciale les: onze dankbaarheid mag geen privé-aangelegenheid zijn. Wanneer we een goddelijke interventie ervaren, is het onze plicht om onze vreugde en dankbaarheid met anderen te delen. Het openingsvers van Psalm 100 spoort ons aan om "Roepen voor de HEER, de hele aarde". Het is een oproep om Gods wonderbaarlijke daden wijd en zijd uit te zenden en de wereldgemeenschap aan te moedigen om mee te doen in de erkenning en lofprijzing.

Een dieper homiletisch inzicht verbindt Psalm 100 met het Bijbelse verhaal over Sarah. De Bijbel vertelt ons dat Sarah "honderd jaar, en twintig jaar en zeven jaar" was toen ze stierf (Genesis 23:1). De wijzen interpreteren dit zo dat Sarah in elke fase van haar leven de deugden van haar eerdere jaren behield - haar schoonheid en zuiverheid uit haar jeugd hielden stand tot haar volwassenheid. Homiletisch wordt gezegd dat Sarah Psalm 100 reciteerde met dezelfde passie en intentie als dat ze Psalm 20 reciteerde, een psalm van smeekbede. Sarah leert ons dat onze dankbaarheid net zo vurig moet zijn als onze smeekbeden om hulp.

Terwijl we nadenken over de bijna-ramp van afgelopen nacht en het voorzienige schild dat Israël beschermde, kunnen we God alleen maar diep danken. Laten we Psalm 100 aanroepen met dezelfde intensiteit en toewijding als we deden in onze gebeden toen we voor het eerst hoorden van het dreigende gevaar. De hele wereld was vannacht getuige van een wonder - laten we ervoor zorgen dat zij ook onze stem horen die opgaat in dankzegging en lofprijzing.

Bron: A Night of Miracles – The Israel Bible