www.wimjongman.nl
Overlevenden van 7 oktober hebben een missie om de wereld wakker te schudden voor de barbaarsheid van Jodenhaat
Door Breanna Claussen 28 juni 2024
Adolf Eichmann, een belangrijke architect van de "Endlösung" van de nazi's, stond in 1961 terecht in Jeruzalem nadat hij gevangen was genomen door de Israëlische Mossad, als hij zich schuilhield in Argentinië. Het proces dat op televisie werd uitgezonden was de eerste keer dat holocaustslachtoffers rechtstreeks tegen de wereld konden spreken over de gruwel die ze hadden meegemaakt.
Deze getuigenissen hadden een onmetelijke impact op de publieke opinie en brachten de barbaarsheid van de Jodenhaat aan het licht.
Antisemitisme stierf echter niet met Hitler. Het stierf ook niet na de executie van Eichmann.
Op 7 oktober werden de Joden geconfronteerd met het ergste bloedbad sinds de Holocaust. De genocidale bedoelingen van de daders waren duidelijk en goed gedocumenteerd. Toch duurde het niet lang voordat de ontzetting van de wereld omsloeg in slachtofferverwijten en wereldwijd antisemitisme. De Jodenhaat verspreidde zich over universiteitscampussen, straten in de stad en, helaas, zelfs over de preekstoelen van sommige kerken.
Het is om die reden dat veel Israëli's die het bloedbad van 7 oktober overleefden, op een missie zijn om naar het buitenland te reizen en te putten uit de hartveranderende invloed van persoonlijke getuigenissen.
Afgelopen zondag woonde ik zo'n evenement bij, georganiseerd door de World Zionist Organization in het Jewish Community Centre (JCC) in Londen, Ontario, waar overlevenden Asaf Artel en David Bromberg hun krachtige verhalen deelden.
Asaf Artel
De eerste spreker was Asaf Artel, 52, die de gemeenschapsmanager is van zijn Kibboets in het zuiden van Israël, Kissufim, die vóór de Hamas-aanval 800 inwoners telde.
Achttien mensen uit Kissufim, dat op slechts 700 meter van de grens met Gaza ligt, werden gedood tijdens de aanval, terwijl de rest ontheemd is sinds hun evacuatie bijna acht maanden geleden op 7 oktober. De prachtige landbouwgemeenschap was ook de thuisbasis van Shlomo Mantzur, een 85-jarige overlevende van de Holocaust die de oudste Israëlische gijzelaar is die nog in gevangenschap is van Hamas in Gaza.
Asaf is al 20 jaar gemeenschapsmanager en is onder andere verantwoordelijk voor het welzijn van de mensen in de Kibboets en het veiligstellen van alle infrastructuur. Op 7 oktober leidde Asaf een intensieve evacuatie, waarbij hij van veilige kamer naar veilige kamer ging om gezinnen te redden van de barbaarse ravage die zich een weg baande door Kissufim.
In zijn toespraak op zondag begon Asaf met het benadrukken van de grote vreugde en zorg die in zijn gemeenschap was gestoken, en hoe veilig de families zich voelden ondanks de nabijheid van Gaza en de raketaanvallen die maar al te vaak op de mensen van Zuid-Israël worden gelanceerd.
"Het hele gebied was heel mooi," zei hij, verwijzend naar foto's van de landbouwgrond. "We hebben veel energie gestoken in het gelukkig maken van ons leven, ook al is het erg dicht bij de grens. Iedereen kan vrij rondlopen, jonge mensen [en] jonge kinderen kunnen [overal] spelen. Onze gemeenschap ziet er geweldig groen en bloeiend uit. Dat is enorm [want] het is het noordelijke deel van 'de naakte woestijn'."
Om 6:29 op 7 oktober begon een aanval waarvan niemand zich de omvang had kunnen voorstellen. Het duurde niet lang voordat Asaf wist dat dit niet zomaar een raketaanval was. Hij hoorde geschreeuw over de radio over terroristen met geweren die tussen huizen reden en hoorde duizenden explosies boven hem van de Iron Dome die raketten in de lucht onderschepte.
"Toen ik me realiseerde dat mijn familie in de veilige kamer was en dat ze nu veilig waren, was het tijd voor mij om voor de gemeenschap te zorgen. Ik heb een verantwoordelijkheid," beschreef hij.
Nadat hij zijn familie in de veilige kamer had gebracht, pakte hij zijn radio, pistool en twee magazijnen met ongeveer 30 patronen en verliet zijn huis.
"Ik denk dat ik 10 minuten later zonder munitie zat," herinnert Asaf zich.
Zeventig terroristen drongen Kissufim binnen vanuit drie verschillende richtingen, legde hij uit: "Ze waren erg goed getraind. Ze hadden zeer goede inlichtingen. Ze weten precies waar ze naartoe gaan."
De Hamas-terroristen kwamen eerst naar het appartement van de sheriff van de Kibboets en sloten hem op in zijn veilige kamer waar hij de komende tien uur gevangen zou zitten.
Ondanks dat Hamas de elektriciteit en communicatie verbrak, was Asaf in staat om contact op te nemen met het leger.
"Ik vertelde hen: 'Luister, we hebben terroristen in de Kibboets. Ze vechten en schieten overal. Stuur alsjeblieft troepen. Ze zeiden dat er een hele grote troepenmacht onderweg was om te helpen, 'hou alsjeblieft vol,'" beschrijft hij. "Na een half uur, toen er niemand kwam opdagen, belde ik opnieuw. Ze zei: 'Het peloton is onderweg. We zijn er ongeveer zeven kilometer vandaan. Ze doen hun best om zo snel mogelijk te komen, maar er wordt gevochten op weg naar jouw huis. Het kan even duren. Hou alsjeblieft vol.""
"Er ging weer een uur voorbij," ging Asaf verder. "Niemand kwam opdagen. Ik belde opnieuw rond 10:30 's ochtends, en ze zei dat ze niet zouden komen opdagen. 'Ze zijn in een hinderlaag gelopen en kunnen niet doorbreken. Je moet voor jezelf zorgen."
Die woorden klonken in Asafs oren: "We herinneren ons allemaal wat er in de Jom Kippoer-oorlog is gebeurd en wat er in het Suezkanaal is gebeurd. [Op de verjaardag van de Jom Kippoer-oorlog bleven we zeggen: Hoe kon dit gebeuren? We zijn het sterkste leger ter wereld. Het zal nooit meer gebeuren. Maar toen, om 11 uur 's ochtends, hoorde ik dezelfde boodschap: 'Er komt niemand opdagen. Zorg goed voor jezelf. Je staat er alleen voor.
"Ik besloot dat ik die boodschap niet zou doorgeven aan de mensen," zei hij. "De volgende keer dat ik 's middags naar die legerleiding belde, nam er niemand op. s Avonds realiseerde ik me dat niemand opnam omdat de terroristen ingebroken waren en ze allemaal hadden vermoord."
Het noodhulpteam van de Kibboets, dat maar met weinigen was, was nog steeds aan het werk om de terroristen van zich af te slaan. Asaf kon contact opnemen met een andere legereenheid in de buurt en hen vragen om mee te vechten. De eenheid en het ondersteuningsteam slaagden erin om 30-40 terroristen te doden en de meeste overblijvers vluchtten terug naar Gaza. Daarna kwam het evacuatieplan in actie.
"We hadden van tevoren een evacuatieplan, maar het was niet zo gemakkelijk. We moesten van de ene veilige kamer naar de andere gaan, op de deur kloppen, op de ramen kloppen en naar de mensen binnen schreeuwen om hen te vragen de deur te openen," vertelde hij in detail, eraan toevoegend dat velen terughoudend waren omdat ze dachten dat het een zwendel van Hamas was. "Langzaam, één voor één, slaagden we erin om hen door de deur of door het raam naar buiten te trekken, hen op [een] bewapend voertuig te zetten en hen weg te rijden naar een veilig verzamelpunt ongeveer 15 kilometer verderop."
"Gedurende die ochtend liep Hamas rond, bewoog van het ene appartement naar het andere. Ze gooiden granaten. Ze schoten met RPG's en zware machinegeweren. Ze plaatsten boobytraps. Ze hebben bijna alles platgebrand," legt Asaf uit. "Het was Shabbatochtend, dus er waren geen kinderen in de [kleuterschool]. De terroristen vonden het niet erg. Ze bliezen het op."
Hele families werden afgeslacht, betreurde hij.
Sinds de aanval verblijven de inwoners van Kissufim in hotels aan de Dode Zee, verlangend om terug te keren en opnieuw op te bouwen.
"Over ongeveer zes weken zullen we dit hotel verlaten en verhuizen naar een tijdelijke plek vlak bij Beersheba voor nog eens twee jaar. In die tijd zullen we proberen om te beginnen met de wederopbouw van de Kibboets," zei Asaf. "Het is vrij eenvoudig om een huis te bouwen; je neemt gewoon bakstenen en beton en je bouwt. Maar het is niet gemakkelijk om het vertrouwen of de gemeenschap weer op te bouwen. Dat kost tijd en veel moeite, maar ik denk dat we een sterke gemeenschap zijn."
David Bromberg
De tweede spreker op het evenement was David Bromberg, 26, die het bloedbad op het Nova muziekfestival overleefde door in de verwarring en chaos het commando te nemen en zijn vluchtende groep in dekking te leiden.
Omdat hij bevriend was met de mensen die het Nova festival organiseerden, kreeg Bromberg twee vrijkaarten en was hij enthousiast, omdat hij veel van de mensen kende die aanwezig zouden zijn.
Vergelijkbare grote festivals hadden sinds 2019 geen doorgang meer gevonden in Israël, legde hij uit. Om 6:20 uur op 7 oktober kwam David een bekende tegen en grapte: "Ik vraag me af wat het feest deze keer gaat laten ontploffen?"
"Vijf minuten later begonnen er raketten binnen te komen," beschreef hij.
Door de frequentie van raketaanvallen in de Gazastrook waren de festivalgangers aanvankelijk niet in paniek. "Mensen liepen nog steeds, filmden, lachten, je weet wel, gewoon een normale dag. Twee minuten later komt er een politieagent het podium op, zet de muziek uit en zegt door de microfoon: 'Iedereen, evacueer nu.'"
David kwam een andere vriend tegen en nam een video met hem op. Dat was Eliya Cohen, een van de drie Israëlische gijzelaars wier bloedige ontvoering uit de 'schuilkelder des doods' deze week te zien was op nieuw vrijgegeven beelden. "Dat was de laatste keer dat ik hem zag," merkte David op. "Hij is vandaag de dag nog steeds ontvoerd."
Naarmate de situatie op het festival nijpender werd, werd het duidelijk dat er geen veilige schuilplaats was en het verkeer dat het festival verliet kwam tot stilstand. "4000 mensen probeerden een eenbaansweg op te komen - het was een chaos," benadrukte hij. "Mensen stapten in de auto, stapten uit de auto, lagen op de grond. Iedereen is in de war. Niemand weet wat hij moet doen."
Ondanks het verkeer besloten David en zijn vriend om weer in hun voertuig te stappen. Kort daarna begonnen de schoten. "We kwamen in een bocht en toen begon het geluid van machinegeweren en ik wist dat dit het begin van een oorlog was. Machinegeweren die non-stop binnenkwamen zonder pauze," beschreef hij. "Ik had een machinegeweer in het leger; dat was mijn geweer, en we leerden onze kogels verstandig te gebruiken, niet zomaar te schieten. Je kunt dus horen of het ons leger is of terroristen die gewoon op alles schieten."
Hun auto kwam aan bij een splitsing, David vervolgde: "We staan op het punt om rechtsaf te slaan en er komt een auto vol met kogels die schreeuwen: 'Ga daar niet heen! Ze schieten op iedereen!'" Later hoorde hij dat elke auto die rechtsaf was gegaan rechtstreeks in een hinderlaag was gelopen.
Geconfronteerd met weer een vastgelopen weg en voortdurende geluiden van geweervuur, gingen ongeveer 400-500 mensen de velden in en begonnen te rennen. Omdat de velden midden oktober helemaal kaal waren, konden de Hamas-terroristen op de wegen blijven en de vluchtende mensen er één voor één uitpikken.
"Met de seconde worden de aantallen kleiner omdat we als eenden worden neergeschoten," verklaarde David. "[Kogels vlogen] over ons heen; mensen vielen dood neer."
"Ik bleef proberen om orders van iemand te krijgen, in de verwachting dat er iemand zou opduiken met wat ik moest doen. Er was niemand. Er is geen leger, geen politie. Dit gaf me een soort omschakeling - het gaf me een soort moed. Ik weet niet wat het was," herinnert hij zich. "Ik stond op en schreeuwde: 'Iedereen, ik was de commandant in het leger!' Ik was geen commandant in het leger. 'Ik weet waar ik naartoe ga!' Ik had geen idee waarheen. Ik had van alles kunnen zeggen. Mensen begonnen me echt te volgen."
Bromberg dirigeerde de groep naar een struikvormige boom op een kilometer van het festival, waar de groep zich enkele uren zou verbergen te midden van de ravage. Om 11:30 uur was een van de heren in de groep in staat om contact op te nemen met zijn vader die meer dan een uur verderop woonde, David merkte op: "In een oorlogsgebied is het iets langer.
"Rond 1:30 uur horen we dingen bewegen in de bosjes, dus we houden ons stil totdat we iemand horen schreeuwen met een Arabisch accent in het Engels. We houden ons onmiddellijk allemaal gedeisd en bedekken onze monden. Een [ongeveer] 45-jarige Palestijn uit Gaza die Israël binnenviel, vond ons. Hij vroeg me of ik Engels sprak. Ik zei: Ja. Terwijl ik met hem praat komt er een ander in de boom, en nog een, en nog een."
"Er kijken 13 Palestijnen van misschien 14 tot 45 jaar naar ons. Alleen de vier jongens blijven in de boom," herinnert David zich. "Ik zie dat ze geen wapens hebben. Ze wilden dat we met hen meegingen. En wij zeggen natuurlijk: 'We gaan niet met jullie mee.'"
De groep had berichten op sociale media gezien waarin stond dat Palestijnse burgers zich hadden aangesloten bij Hamas om Israël binnen te trekken - ook zij ontvoerden, vermoordden en verkrachtten Israëliërs. David wees zijn groep er in het Hebreeuws op dat de terroristen geen wapens hadden, en hij maakte zich klaar om te vechten.
De Palestijnen ruzieden met elkaar over wat ze moesten doen, David beschreef: "Na twee minuten zeg ik ze in het Arabisch: 'Ga, laat ons met rust. Er komt politie aan. Jullie willen hier niet zijn.' Uiteindelijk stemden ze toe om te vertrekken."
Met overal terroristen bleef de groep nog enkele uren in de boom zitten totdat de vader van één van de mannen uit de groep hen kon redden. Terwijl hij aankomt, ziet David een politieauto aan komen rijden: "Jullie moeten hier weg. De terroristen zijn 100 meter verderop."
"We horen de 'Allah Akbars' al dichterbij komen," zei hij. "We begonnen te rijden en ze begonnen op ons te schieten. Als hij later was gekomen, was het anders afgelopen."
Nadat hij hen had afgezet bij een nabijgelegen benzinestation, ging de vader terug en kon hij nog eens 40 festivalgangers redden.
"De volgende ochtend nam ik contact op met mijn ouders. Het was de eerste keer dat ze hoorden wat er was gebeurd," legde David uit. "Ik ging terug naar hun huis - ze waren niet in het land - en haalde al mijn militaire uitrusting.
"Het is belangrijk om mijn verhaal met iedereen hier te delen," vertelde David het publiek. "Het is belangrijk om andere mensen te laten weten wat we hebben meegemaakt. Ik weet dat dit verhaal misschien moeilijk is om aan te horen, maar ik kan je vertellen, het is grappig om te zeggen, dat mijn verhaal vrij mild is. Ik ben er goed uitgekomen door wat ik heb gezien en wat ik heb meegemaakt. Er zijn verhalen die verschrikkelijk zijn."
Het is tijd om wakker te worden
Na het evenement kon ik met de sprekers praten. David benadrukte hoe belangrijk het is dat Joden en christenen deze getuigenissen horen over wat er op 7 oktober is gebeurd.
Ik hoorde hetzelfde gevoel van Pniel Tsuella, een Israëliër uit de regio Galilea, die zijn frustratie uitsprak over de nazi-achtige haat die op het wereldtoneel opkomt en niet alleen de pro-Hamas demonstranten infiltreert, maar ook veel te veel kerken.
"Als Israëlische gelovige die in de diaspora leeft, liet 7 oktober me zien hoe afgestompt de christelijke kerk is met betrekking tot Israël," vertelde hij aan Harbinger's Daily. "Ik hoopte dat veel christelijke kerken hun ondubbelzinnige steun aan Israël en het Joodse volk zouden uitspreken."
"Overlevenden van 7 oktober laten reizen en hun getuigenissen laten delen is cruciaal om het pure kwaad achter deze genocidale aanval te portretteren," onderstreepte Pniel. "Het is geen politiek geschil over land, maar eerder een kracht van het kwaad die Gods volk uit hun beloofde land wil wegvagen."
"Ik bid en hoop dat deze getuigenissen de christelijke kerk wakker schudden en aanmoedigen om te bidden voor en zich te scharen achter het Joodse volk en Israël," smeekte hij.
Breanna Claussen is hoofdredacteur van Harbingers Daily News Media.