De mislukking van koning Saul en het besluit van Bibi: De toekomst van Gaza

Elie Mischel op 26januari 2024

Afgelopen herfst, kort nadat Bibi Netanyahu was gekozen voor zijn vijfde termijn als premier, vroeg journalist Bari Weiss hem naar zijn favoriete bijbelse personage. Netanyahu antwoordde met een fascinerend antwoord: "Koning Saul. Hij was tragisch." Linkse rakkers die tientallen jaren zonder succes hebben geprobeerd Bibi te verslaan, lachten om zijn antwoord en voorspelden dat hij net zo zou eindigen als koning Saul, die tragisch stierf in de strijd. Maar de waarheid is dat Bibi's verwantschap met koning Saul veel dieper gaat dan zij beseffen.

Slechts een paar weken na de gruwel van 7 oktober, toen de IDF zich voorbereidde op de grondinvasie van Gaza, beriep de premier zich op Gods bevel in Deuteronomium 25:17 om Amalek uit te roeien: "Jullie moeten niet vergeten wat Amalek jullie heeft aangedaan." Bibi vergeleek de moordzuchtige Hamas-terroristen van vandaag, die zwelgen in het martelen en vermoorden van Joden, op gepaste wijze met de oude stam die harteloos de vrouwen, kinderen en ouderen van Israël aanviel in de woestijn.

Maar zoals Saul later zou leren, is het vervullen van Gods gebod om Amalek uit te roeien makkelijker gezegd dan gedaan. Sauls falen om Gods wil te vervullen leidde tot zijn ondergang als koning en zijn vervanging door koning David, zijn "kameraad die beter was dan hij" (I Samuël 15:28). Vandaag de dag is de meest dringende vraag voor de premier of hij de tragedie van Saul en de les van Sauls falen echt begrijpt - want zijn eigen toekomst hangt ervan af.

De zonde van Saul

Toen God Saul opdroeg om Amalek te vernietigen, liet Hij geen ruimte over voor twijfel; Amalek moest volledig vernietigd worden. "Gij zult geen medelijden met hem hebben; en gij zult man en vrouw, zuigeling en zogende, os en schaap, kameel en ezel doden" (I Samuël 15:3). Saul verzamelde plichtsgetrouw het volk van Israël voor de oorlog en vernietigde de Amalekieten. Maar toen hij de voltooiing van zijn missie naderde, struikelde hij: "En Saul en het volk hadden medelijden met [koning] Agag, en met het beste van de schapen en het vee, en met de vet gemeste schapen... en zij wilden hen niet vernietigen" (I Samuël 15:9).

Sauls falen om Agag en al het vee van Amalek te doden was zijn ondergang. God had er spijt van dat Hij Saul tot koning van Israël had gezalfd en stuurde de profeet Samuël om Saul van zijn lot op de hoogte te stellen. "Omdat u het woord van de Heer hebt afgewezen, heeft Hij u het koningschap ontzegd" (I Samuël 15:23).

Zoals Saul zelf aan Samuël toegaf, had hij tegen God gezondigd. Maar Gods woede en Sauls zware straf lijken niet in overeenstemming met de misdaad. Saul voldeed grotendeels aan Gods wil om de Amalekieten uit te roeien; zijn enige zonde was dat hij de Amalekieten-koning en het beste vee uit de weg ging. Waarom maakt deze schijnbaar kleine zonde hem ongeschikt om koning van Israël te blijven?

Een zorgvuldige lezing van de verzen onthult de ware aard van Sauls zonde. De Hebreeuwse taal kent verschillende woorden die "genade hebben" betekenen. Het is interessant dat toen God Saul gebood om "geen genade te hebben" voor Amalek, God niet het gewone Hebreeuwse woord voor genade gebruikte, "rachamim", maar het minder gewone woord, "chemlah". Wanneer we Sauls misplaatste barmhartigheid beschrijven, wordt "chemlah" opnieuw gebruikt: "Maar Saul en het volk hadden medelijden (chemlah) met Agag...". Wat is het verschil tussen "chemlah" en "rachamim"?

Rabbi Meir Wisser legt uit dat "rachamiem gebruikt wordt om de moeite te beschrijven die een mens heeft om de dood of het lijden van een ander mens te zien." Met andere woorden, "rachamiem" verwijst naar de emotionele reactie van barmhartigheid die we ervaren bij het zien van andere mensen die lijden. Daarentegen wordt het woord "chemlah" gebruikt bij het beschrijven van de moeite die een man heeft bij het zien van de vernietiging van andermans bezittingen en "hij besluit met behulp van zijn eigen oordeel dat het jammer zou zijn als deze spullen vernietigd zouden worden en dat het beter zou zijn als ze bewaard zouden blijven." In tegenstelling tot "rachamiem", een woord dat emotioneel medelijden weergeeft, verwijst "chemlah" naar een intellectuele reactie waarin men protesteert tegen de vernietiging van bezit.

Veelzeggend is dat God Saul niet waarschuwde dat hij "rachamiem", emotioneel medelijden, voor de mensen en dieren van Amalek moest vermijden. Saul was een mens, en het was alleen maar natuurlijk voor hem om emotioneel te reageren op de slachting van Amalek, zelfs als het vernietigen van hen Gods wil was. Integendeel - ieder gezond mens zou diep emotioneel moeten worden en "rachamiem" moeten voelen wanneer hij belast wordt met zo'n moeilijke missie.

Toen God Saul waarschuwde, waarschuwde Hij hem om geen "chemlah" op Amalek te hebben. Met andere woorden, God waarschuwde Saul expliciet voor intellectuele arrogantie. "Wees gewaarschuwd, Saul! Denk niet dat jij, met je menselijk verstand, beter weet hoe je met de Amalekieten moet omgaan dan ik!" Maar dit is precies wat Saul deed. Hij verwierp Gods bevel intellectueel ten gunste van zijn eigen "superieure" denken. Onder druk van het volk besloot Saul dat het verkeerd was om de Amalekitische koning te doden en het verspillend was om de beste schapen en ossen van Amalek te vernietigen. Wat een verspilling van goed vee!

Het geloof van Abraham

Dit was een ernstige zonde en een onvergeeflijke overtreding. Als een koning handelt als een boodschapper van God, als Gods vertegenwoordiger hier op aarde, dan "zal hij als koning op de troon van God zitten" (I Kronieken 29:23). Maar als hij het gezag voor zichzelf opeist, is het alsof hij de troon van zijn Schepper heeft afgepakt. En zo is een leider van Israël die het woord van God verwerpt ten gunste van zijn eigen ideeën voorbestemd om het lot van Saul te ondergaan. "De Heer heeft het koninkrijk van Israël van u weggerukt... en het aan uw collega gegeven, die beter is dan u" (Samuël 15:28).

Saul was niet de eerste man in de Bijbel die worstelde met een moeilijk bevel van God. Na tientallen jaren van onvruchtbaarheid zegende God Abraham en Sarah op hun oude dag op wonderbaarlijke wijze met een zoon. Isaak was het antwoord op jaren van oprechte gebeden en tranen. Maar toen gebood God Abraham op onverklaarbare wijze om Isaak als offer te offeren. "Neem uw zoon, uw enige, die u liefhebt, Izaäk, en ga weg naar het land Moria en breng hem daar ten brandoffer" (Genesis 22:2).

Gezien Zijn eerdere beloften aan Abraham kon God's bevel door Abraham alleen maar als onlogisch en wreed worden ervaren. Welk voordeel zou het kunnen hebben om zijn zoon in de wildernis te offeren? Isaak was de enige mogelijke erfgenaam om Abrahams pad te vervolgen; door hem te slachten zou Abrahams grote project om de mensheid te leren om God te dienen tot een einde komen. Bij elke redelijke overweging was het zinloos.

Dit was natuurlijk Abrahams grote test. Zou hij nederig zijn eigen verstand opzij zetten en kritiekloos Gods wil volgen? Zou hij, zoals Jesaja zei, onthouden dat "Mijn gedachten niet uw gedachten zijn" (55:8), dat Gods wijsheid veel groter is dan die van de mens?

Waar Saul faalde, nam Abraham de uitdaging aan. Hij bewees Gods grootste dienaar te zijn, "want nu weet ik dat u een godvrezend man bent." En in tegenstelling tot Saul, die voorbestemd was om voor zijn zonden in de strijd te sterven, verzekerde God Abraham van de overwinning: "en uw nakomelingen zullen de steden van hun vijanden erven" (Genesis 22:17).

De waarschuwing van Amos

God begrijpt dat wij mensen zijn, dat zelfs de grootste leiders onvermijdelijk struikelen. David, de grootste van Israëls koningen, werd overweldigd door begeerte en zondigde door Bathseba te nemen. Ook Salomo werd op een dwaalspoor gebracht door zijn buitenlandse vrouwen. Maar zoals Saul ontdekte, zijn niet alle zonden gelijk.

"Zo zei de Heer: Voor drie overtredingen van Juda, ja voor vier, zal Ik ze niet teruggeven; want zij verwierpen de wet van de Heer, en zij hielden Zijn inzettingen niet, en hun leugens misleidden hen..." (Amos 2:4). Bij het aanklagen van de zonden van Israël spaarde de profeet Amos geen woord. Maar wat waren de zonden die hem ertoe brachten om namens God zo tekeer te gaan?

"Ze verwierpen de wet van de Heer" en daarom "hielden ze zich niet aan zijn inzettingen". De reden waarom ze zondigden was niet vanwege hun slechte neigingen en verlangens, maar vanwege hun intellectuele ketterij. Deze ketterij werd op zijn beurt veroorzaakt door de "leugens die hen misleidden", de populaire maar valse ideologieën van hun tijd.

Amos' profetie was niet alleen bedoeld voor de Israëlieten van zijn tijd. Met de profetische terugkeer van het Joodse volk naar Israël na duizenden jaren ballingschap, is de boodschap van Amos opnieuw relevant geworden. Waarom weigeren Israëls vijanden vrede te sluiten? Waarom hebben alle concessies van Israël aan de Arabieren alleen maar geleid tot meer terreur en pijn? Waarom moet het volk van Israël zo verschrikkelijk lijden?

Het antwoord is eenvoudig, maar moeilijk te bevatten. In de afgelopen dertig jaar heeft het Israëlische leiderschap herhaaldelijk Gods wil genegeerd en nationale beslissingen genomen die rechtstreeks in strijd waren met Zijn wet zoals die in de Bijbel staat beschreven. Het is voorspelbaar dat God Zijn ongenoegen duidelijk heeft gemaakt.

Hagi Ben Artzi, de zwager van de premier en een van Israëls grootste bijbelgeleerden, schetst drie nationale zonden - intellectuele zonden - waarvan hij gelooft dat ze de oorzaak zijn van Israëls lijden door de handen van zijn vijanden.

De eerste zonde was de ondertekening van de Oslo-akkoorden van 1993, die de moorddadige Palestijnse Autoriteit de controle gaf over een groot deel van Judea en Samaria, het bijbelse hart van Israël. Dit "verbond" met terroristen, waarbij macht en land werd gegeven aan mensen die uit waren op de vernietiging van Israël, was een herhaling van Israëls zonde ten tijde van de rechters. "En u zult geen verbond sluiten met de inwoners van dit land... maar u hebt Mij niet gehoorzaamd" (Richteren 2:2-3). Israëlische leiders negeerden God's bevel en geloofden dat zij het beter wisten dan God - dat zij vrede konden bereiken door zich terug te trekken uit delen van het heilige land. Maar het enige wat ze bereikten was lijden, zoals God zei dat zou gebeuren: "Indien gij de inwoners van het land niet van voor uw aangezicht verdrijft, dan zullen zij, die gij overlaat, zijn als aren in uw ogen en doornen in uw zijden, en zij zullen u lastig vallen in het land waarin gij u vestigt" (Numeri 33:55).

De tweede zonde was het opgeven van de Gazastrook door Israël in 2005, waardoor terroristen van Hamas de controle over het gebied konden overnemen. "Na de Oslo Akkoorden brak de Tweede Intifada uit, die leidde tot duizenden doden, ontploffende bussen en meer. Maar in plaats van onze vijanden een verpletterende klap toe te brengen, de moordenaars eruit te gooien en het land van hen te bevrijden, gaven we hen de Gazastrook als beloning. We vernietigden 22 Joodse nederzettingen, een bloeiende regio, die we hen cadeau gaven. Ook hier waren de rabbijnen tegen het opgeven van Gaza door de regering. Dit was de tweede keer dat de staat Israël God afwees en tegen alle rabbijnen zei: 'Jullie interesseren ons niet - we zullen dit plan uitvoeren en het kan ons niet schelen hoe boos jullie zijn.'"

De derde zonde werd begaan in 2011, toen premier Netanyahu, gesteund door 26 ministers, duizenden moordlustige Hamas-terroristen vrijliet in ruil voor Gilad Shalit, een Israëlische soldaat die door Hamas was ontvoerd. Israël liet 1.207 terroristen vrij in ruil voor Shalit, een exorbitante prijs die Hamas alleen maar aanmoedigde om meer Israëli's te ontvoeren. Daarom zeggen de wijzen dat we "geen losgeld voor gevangenen mogen vragen voor meer dan hun waarde, voor de goede orde van de wereld" (Babylonische Talmoed, Gittin 45a). Vandaag betalen we de prijs voor deze fout; Yahya SInwar, het meesterbrein achter de slachting van 7 oktober, was een van de gevangenen die in die deal werd vrijgelaten.

Wanneer de leiders van Israël denken dat ze het beter weten dan God, betaalt het volk van Israël de prijs.

Wat gebeurt er in Gaza na de oorlog?

Stap voor stap winnen de heldhaftige soldaten van Israël de oorlog tegen Hamas in Gaza. Hoewel de oorlog nog vele maanden kan aanslepen, kan en moet Israël Hamas uit de regio verdrijven. Maar wat gebeurt er daarna? Wat gaat Israël doen met Gaza?

Nogmaals, de Bijbel is duidelijk. Israël moet de Gazastrook hervestigen, want het is een deel van Gods beloofde land zoals dat in het boek Jozua wordt beschreven: "...Gaza met haar steden en dorpen, tot aan de rivier de Egypte" (Jozua 15:47). In 2005 negeerde de Israëlische regering Gods bevel en ontwortelde arrogant alle Joodse nederzettingen in Gaza. Het resultaat - 18 jaar non-stop terrorisme en raketaanvallen, gevolgd door de afschuwelijke slachting van 7 oktober - was rampzalig. Zal Israël vandaag weer dezelfde fout maken?

Op 10 januari zei premier Netanyahu: "Ik wil een paar punten absoluut duidelijk maken. Israël is niet van plan om Gaza permanent te bezetten of om de burgerbevolking te verplaatsen...". Een paar weken eerder, toen hem gevraagd werd naar de mogelijkheid om opnieuw Joodse nederzettingen te vestigen in de Gazastrook, zei hij: "Dat is geen realistisch doel."

Uit zijn publieke verklaringen blijkt dat Bibi vast van plan is om de zonde van de terugtrekking uit Gaza te herhalen. In de naam van "realisme" verwerpt hij de wil van God. Maar is er iets te moeilijk voor God? "Wie heeft de zee met zijn vuisten gemeten en de hemel met een liniaal getekend? Die al het stof der aarde in een weegschaal heeft gelegd, die bergen op een weegschaal heeft gewogen en heuvels op een weegschaal?" (Jesaja 40:12). (Jesaja 40:12).

God begreep hoe moeilijk het voor de leiders van Israël zou zijn om trouw te blijven aan Zijn geboden. Daarom beval Hij elke koning van Israël om twee Torarollen voor zichzelf te schrijven. Waarheen hij ook reist, een Israëlitische koning moet een Torah-rol bij zich dragen, om zich te herinneren dat het zijn missie is om Gods wil te vervullen - en niet zijn eigen wil. "En deze zal bij hem zijn, en hij zal hem lezen al de dagen van zijn leven, zodat hij leert om de Heer, zijn God, te vrezen, om al de woorden van deze Torah en deze inzettingen te houden, om ze uit te voeren... zodat hij zich niet van het gebod afwendt, noch naar rechts, noch naar links, zodat hij [zijn] dagen in zijn koninkrijk verlengt, hij en zijn zonen, onder Israël" (Deuteronomium 17:18-20). Alleen een koning die bereid is om zijn eigen wil aan die van God te onderwerpen, zal het recht behouden om over Gods volk te heersen.

Dit is de grote test voor premier Netanyahu. Ondanks zware druk van de Verenigde Staten en de internationale gemeenschap moet hij zich sterk opstellen en hun eisen afwijzen dat Israël de Gazastrook opnieuw moet verlaten. Dit is geen eenvoudige taak en daarom moeten wij, het volk van Israël en allen die om Gods volk geven, bidden dat God de premier en zijn kabinet de wijsheid en het geloof zal geven om de juiste keuze te maken. "Onze Vader, onze Koning, zegen de natie Israël, haar leiders en ministers, en leid hen in de wegen van wijsheid, moed en geloof."

Wij geloven, met het volste vertrouwen, dat het volk Israël zal terugkeren naar Gaza. Gods natie zal soeverein zijn over heel Judea en Samaria en elke centimeter van het beloofde land. De enige vraag is wanneer - en wie het zal verdienen om hen te leiden.

Israëlische soldaten riskeren hun leven om ons allemaal te beschermen tegen islamitisch terrorisme. Maar ze hebben onze hulp nodig. Meld je aan voor Israel365 Action om updates te ontvangen over hoe JIJ kunt helpen in de strijd tegen Hamas en haar aanhangers in de Verenigde Staten en de rest van de wereld.

Bron: King Saul's Failure and Bibi's Decision: The Future of Gaza - Israel365 News